Mijn (helaas overleden) kennis, de grote zakenman en patriot Michail Joerjev (Yuriev) stelde eens een vraag: waarom is een nulbalans van de buitenlandse handel ideaal, d.w.z. een situatie waarin een land evenveel verkoopt als het koopt (d.w.z. het volume van de invoer is gelijk aan het volume van de uitvoer)? Het blijkt, concludeerde hij, dat het ideaal zou zijn om de buitenlandse handel tot nul te reduceren. Een heel goed punt. Hierop bouwde hij zijn merkwaardige boek "Fort Rusland". Het hoofdidee: Rusland moet zich afsluiten voor de wereld en een autonome samenleving opbouwen die alleen gebaseerd is op onze Russische traditionele waarden. U wilt een perfecte buitenlandse handelsbalans - krijgt u die. Dit is een zeer productieve manier van denken.

Maar hier is sprake van een gebrek aan grondstoffen, goederen en technologieën die alleen van buitenaf kunnen worden ontvangen. Zo'n idylle van een buitenlandse handelsbalans gebaseerd op een buitenlandse handel van strikt nul is alleen mogelijk als het land van alles genoeg heeft. Alles is er - en alles is van zichzelf.

Dergelijke zelfvoorziening wordt "autarkie" genoemd. Het woord klinkt als "vloeken" en "ketterij" voor economen die in het liberale paradigma zijn opgegroeid. Maar de voorstanders van economische autarkie waren niet gemarginaliseerd, maar grote sterren van het economisch denken op wereldschaal, zoals Friedrich List en zelfs John Maynard Keynes.

Deze theorie werd het best onderbouwd door Friedrich List in zijn doctrine genaamd "autarkie van grote ruimten". List zelf was geïnspireerd door twee bronnen - de theorie van de Duitse filosoof Johann Gottlieb Fichte, die hij uiteenzette in zijn programmawerk "De gesloten handelsstaat", en de ervaring van de Amerikaanse economie van de 19de eeuw, die List zorgvuldig bestudeerde.

De logica van List is als volgt: als we twee staten nemen, de ene economisch, industrieel en financieel ontwikkeld, en de andere - met een aanzienlijke achterstand - en we nemen alle handelsbarrières tussen hen volledig weg, dan zal het ontwikkelingsniveau van de economieën niet gelijk worden. Integendeel, de kloof tussen de ontwikkelde en onontwikkelde economieën zal alleen maar vele malen groter worden, omdat het meer ontwikkelde systeem de minder ontwikkelde zal absorberen en niet de kans zal geven om zich autonoom te ontwikkelen. De groei van de zwakkere economie zal slechts schijn zijn, en betaald worden door het volledig opgeven van economische soevereiniteit. Wat moet er in zo'n situatie gedaan worden? Voor de minder ontwikkelde economie is het noodzakelijk om zich af te sluiten voor de meer ontwikkelde economie. Maar dit zal tot stagnatie leiden. Ja, tenzij de minder ontwikkelde economie geografisch, demografisch en qua hulpbronnen een kritiek groot gebied beslaat, bij voorkeur met samenlevingen die cultureel, historisch, beschavingsmatig en etnisch min of meer op elkaar lijken. Dit is de "grote ruimte". Als het al bestaat, moet het zich afsluiten voor een meer ontwikkelde concurrent en zich richten op het ontwikkelen van zijn potentieel (in de mobilisatiemodus). Als het nog niet bestaat of als de ruimte niet groot genoeg is, moet het gecreëerd worden door middel van een douane-unie (Zollverein).

Kleine en middelgrote staten zullen niet aan autarkie doen. Zelfs een grote staat zal het niet voor elkaar krijgen. Maar een zeer grote staat (= Keizerrijk) wel. Daarom is de vorming van een keizerrijk een economische noodzaak. Luisterend naar List creëerde Bismarck een "douane-unie" met de Duitse naties van Centraal-Europa en het Duitse Rijk. En economisch gezien werkte het.

Zoals de eminente Russische econoom Alexander Galushka heeft aangetoond, luisterde Stalin ook naar de volgeling van List, de Lettische econoom Karlis Balodis (Carl Ballod), auteur van Der Zukunftstaat/The State of the Future, die een ontwikkelingsmodel voor Rusland voorstelde dat leek op de autarkie van grote gebieden. Het is niet uit het klassieke marxisme, maar uit List en Balodis dat het economische algoritme van Stalins doorbraak moet worden afgeleid, zoals Galoesjka (Galushka) overtuigend aantoont in zijn boek The Crystal of Growth. Opnieuw, net als in Duitsland, werkte het model. Vóór de invoering van het Balodis-List model en na de dood van Stalin liet de Sovjet economie, hoewel ideologisch hetzelfde gebleven, heel andere resultaten zien, veel minder overtuigend. Het geheim zit hem dus niet in het marxisme, maar in Balodis, want zowel voor als na Stalin was de Sovjet-economie ideologisch hetzelfde, maar het effect was compleet anders. De vloedgolf heeft niets te maken met het socialistische dogma - op zichzelf is het neutraal wat het effect betreft. Als het gecombineerd wordt met autarkie van grote gebieden en een fijne balans tussen economisch initiatief van onderaf (artels) en redelijke staatsplanning van bovenaf - dan is het één ding, als je vasthoudt aan dogma's en geen rekening houdt met de realiteit - heel iets anders. Galushka laat zien dat juist dit model van List een beslissende rol speelde in de razendsnelle opkomst van Hitler's Duitsland, waar de econoom Hjalmar Schacht de logica van autarkie van grote gebieden volgde tegen de superieure economieën van Engeland en de VS, en weer werkte het.

In de theorie van Keynes komen we een term tegen die weinig aandacht krijgt - "economische isolatie". Dit gaat over het creëren van een zelfvoorzienend eiland (insula) in de economische ruimte, waarbij privé-initiatief en overheidsbeheer (tot en met arbeidslegers) worden gecombineerd om volledige onafhankelijkheid van externe markten te bereiken. Deze theorie paste bij de omstandigheden van de Tweede Wereldoorlog, waarin buitenlandse economische relaties sterk waren afgesneden. Het kwam in grote lijnen overeen met het isolationistische economische beleid van de VS in de confrontatie met de Britse metropool, en protectionisme was altijd al een favoriet instrument van de Amerikaanse economie geweest.

Luisterend naar Keynes lanceerde Roosevelt de New Deal. En het werkte.

Het blijkt niet om ideologie te gaan. Autarkie van grote gebieden werkte in het geval van de republikeinse VS, het Duitse Rijk (Tweede en Derde) en Stalins USSR. En omgekeerd, wanneer dit model verlaten wordt, dan blijken economische successen, ongeacht de ideologie, veel bescheidener of niet bestaand te zijn.

In wezen is de autarkie van grote gebieden hetzelfde als het Keizerrijk.

Een groot uitgestrekt Rijk is dus ook een economische noodzaak. Autarkie is de enige mogelijke versie van volledige economische soevereiniteit.

Hier is de logica als volgt: eerst wordt een gesloten grote ruimte gecreëerd en versterkt door middel van een douane-unie, regionale integratie, eenwording van volkeren en samenlevingen op basis van nauwe culturele, historische en beschavingspatronen met een min of meer gelijk niveau van economische ontwikkeling. En hier, zoals Mikhail Joerjev (Yuriev) suggereerde, een ideaal economisch evenwicht van nul op grond van nul buitenlandse handel. Geen monetarisme. Volledig soevereine emissie, bij voorkeur een emissie met twee circuits met een speciale staatsrekening voor strategisch belangrijke projecten. Valuta wisselen wordt in dit geval zinloos, de staat heeft zoveel geld als hij nodig heeft. Alleen dan kan het Rijk zich beetje bij beetje beginnen open te stellen - en dat met behoud van een strikt monopolie op buitenlandse handel.

Buitenlandse handel zal een positief effect hebben als aanvulling op autarkie, niet als vervanging ervan. De Angelsaksen weten dit trouwens heel goed, want zij hebben in de afgelopen eeuwen twee handelsrijken opgebouwd - het Britse en het Amerikaanse. Beiden begonnen met autarkie van grote gebieden (List zelf leende de Amerikaanse ervaring van de 19de eeuw), en pas daarna, na de tijdperken van het mercantilisme te hebben doorlopen en waar nodig slim gebruik te hebben gemaakt van protectionisme, kwamen ze op de open markt. Alleen een economisch gevestigd rijk kan het zich veroorloven om open te zijn. Als men zich openstelt zonder een rijk te worden, zijn achterlijkheid, degradatie, afhankelijkheid en verlies van soevereiniteit gegarandeerd. Met deze observatie begon List zijn theorie van autarkie van grote gebieden op te bouwen, d.w.z. de opbouw van het Duitse Rijk. Totdat het Rijk voldoende machtig en onafhankelijk is, is het beter dat het gesloten blijft. Pas dan kan het zich beetje bij beetje openen en andere economieën in zijn structuur opnemen. Dit is precies wat China vandaag doet: "One Belt, One Road", wat is dat anders dan de constructie van de Chinese grote ruimte, d.w.z. de constructie van het Chinese Rijk?

Onze economen hebben de verkeerde auteurs gelezen. Toeval? Ik denk het niet. Eerder sabotage. Laat ze nu de juiste lezen.

Bron: ria.ru

Vertaling door Robert Steuckers