Twee catastrofes (Shoah vs Naqba)

Allereerst hebben zich twee catastrofes na elkaar voorgedaan in Israël en de Gazastrook - de Hamas-aanval op Israël, met talloze burgerslachtoffers en gijzelingen, en de vergeldingsaanvallen van Israël op de Gazastrook, die vele malen wreder waren, met het aantal burgerslachtoffers, vooral vrouwen en kinderen. De grondoperatie van de IDF heeft de situatie nog rampzaliger gemaakt, en het dodental - waaronder kinderen, vrouwen en ouderen - is tot onvoorstelbare proporties gestegen.
Beide zijn grove schendingen van de natuurlijke rechten van mensen, misdaden tegen de menselijkheid en kunnen niet worden gerechtvaardigd. Maar tegelijkertijd heeft Israëls toepassing van de Lex Talionis-principes geleid tot een ware genocide op de mensen in de Gazastrook, die al gedwongen waren om in de gruwelijke omstandigheden van een concentratiekamp te leven. Hamas pleegde een terroristische daad, Israël reageerde met een daad van volwaardige genocide. Beiden hebben zichzelf buiten de grenzen van de wet en aanvaardbare humane methoden geplaatst om politieke tegenstellingen op te lossen.

De geopolitiek van de overgang: multipolariteit versus unipolariteit

Maar het is de geopolitiek die nu begint. Hoewel de schaal van het Israëlische offensief veel groter is, hangt de beoordeling van wat er in de Gazastrook gebeurt daar niet van af, maar van diepere geopolitieke patronen. Laten we deze los zien van de morele kant van het probleem.

De bestaande wereldorde is een overgang. Vandaag de dag is er een overgang van een unipolaire wereld (ontstaan na de ineenstorting van de USSR en de ontmanteling van het Sovjetkamp) naar een multipolaire wereld. De polen van de multipolaire wereld komen al duidelijk naar voren. Dat zijn Rusland, China, de islamitische wereld, India, en Afrika en Latijns-Amerika zijn in aantocht. In feite zijn dit hele onafhankelijke beschavingen. De belangrijkste zijn vertegenwoordigd in BRICS, dat - vooral na de top van 2023 in Johannesburg - al deze beschavingen verenigt (de toetreding van Saoedi-Arabië, Iran en Egypte markeert de aanwezigheid van belangrijke landen uit de islamitische wereld, Ethiopië versterkt de Afrikaanse factor en Argentinië maakt de kern van Zuid-Amerikaanse landen compleet). De multipolaire wereld versterkt zijn positie met de dag. De westerse hegemonie verzwakt.

Het globalistische leiderschap van het Westen, en bovenal van de VS, probeert echter koste wat het kost de unipolariteit te behouden en vast te houden aan zijn volledige militaire, politieke, economische, culturele en ideologische dominantie. Dit is de belangrijkste tegenstelling van ons tijdperk: de escalatie van de confrontatie tussen unipolariteit en multipolariteit. De belangrijkste conflicten en processen in de wereldpolitiek moeten in deze context worden gezien.

De wereldwijde betekenis van het conflict in Oekraïne

Het conflict in Oekraïne wordt verklaard door de wens om het soevereine Rusland te verzwakken als een land dat zich onlangs als onafhankelijke pool heeft doen gelden. Het mondiale Westen steunt het marionettenregime van Zelensky alleen maar om de terugkeer van Rusland als onafhankelijke speler op het wereldtoneel tegen te houden. Dit beleid heeft president Poetin consequent gevoerd tijdens zijn periode aan de macht. Hij is begonnen met het versterken van de politieke soevereiniteit van Rusland en heeft Rusland geleidelijk aan neergezet als een onafhankelijke beschaving die niet alleen de geopolitieke hegemonie van het Westen verwerpt, maar ook het waardenstelsel van het Westen. Rusland verkondigde (in decreet 809) expliciet trouw te zijn aan traditionele waarden en verwierp resoluut het Westerse liberalisme, de LGBT-agenda en andere normen van de Westerse ideologie, die in Rusland als perversies en anomalieën worden erkend.

In reactie daarop steunde het Westen de coup in Kiev in 2014, bewapende het Oekraïne tot de tanden, hielp het de neonazistische Russofobe ideologie in Oekraïne te verspreiden en provoceerde het Rusland om een Speciale Militaire Operatie te lanceren. Als Poetin er niet mee was begonnen, had Kiev het wel gedaan.

Zo werd in Oekraïne het eerste front geopend van de hete oorlog van multipolariteit tegen unipolariteit.

Tegelijkertijd beseft Rusland onder Poetin perfect dat het niet één van de twee polen kan zijn, zoals ten tijde van de USSR. Nieuwe beschavingen steken de kop op - Chinese, islamitische, Indiase, Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse. En Rusland ziet hen als bondgenoten en partners in een echte en gelijkwaardige multipolariteit. De wereld heeft zich dit nog niet gerealiseerd, maar geleidelijk groeit het multipolaire bewustzijn en wordt het sterker.

Hetzelfde geldt voor het probleem van Taiwan, dat de volgende frontlinie tussen unipolariteit en multipolariteit zou kunnen worden (en ooit zal worden) - deze keer in de Stille Oceaan.
Een nieuwe breuklijn

Maar de gebeurtenissen in Israël, de Hamas-aanval en Israëls vergeldingsgenocide op de Palestijnen, hebben een andere frontlinie geopend. Deze keer is het Westen, door onvoorwaardelijke en unilaterale bevooroordeelde (net als in Oekraïne) steun aan Israël, ondanks de gruwelijke aard van de misdaden van de IDF tegen burgers in de Gazastrook, een fase van confrontatie met de hele islamitische wereld ingegaan. Er is dus een andere pool - de islamitische pool - op de voorgrond getreden. Met het oog op wat Israël in de Gazastrook en in de rest van de Palestijnse gebieden doet, en gezien het onrecht dat de Palestijnse bevolking in het verleden is aangedaan, toen ze in getto's en reservaten op hun land werden verdreven, kan de islamitische wereld niet anders dan zich bewust worden van haar eenheid.

De Palestijnse zaak verenigt vandaag Soennieten en Sjiieten, Turken en Iraniërs, en tegengestelde kanten van interne conflicten met Jemen, Syrië, Irak of Libië. Het raakt rechtstreeks de moslims van Pakistan en Indonesië, Maleisië en Bangladesh. Het laat moslims in de Verenigde Staten en Europa, in Rusland of in Afrika niet onberoerd. En natuurlijk zijn de Palestijnen van Gaza en de Westelijke Jordaanoever, ondanks hun politieke verschillen, nu verenigd in de strijd voor hun waardigheid.

In de afgelopen decennia zijn de VS erin geslaagd om de consolidatie van moslims rond de Palestijnse kwestie glad te strijken, om hen in groepen te verdelen, om hen te dwingen en op slinkse wijze te dwingen om de betrekkingen met Israël te normaliseren. Maar al dit beleid is de afgelopen maand in duigen gevallen. De ondubbelzinnige steun voor Israël, zelfs na wat het al gedaan heeft in de Gazastrook in het volle zicht van de mensheid, dwingt de islamitische wereld om haar interne tegenstellingen te overstijgen en de directe confrontatie met het Westen aan te gaan.

Israël en Oekraïne zijn slechts proxies van de Westerse hegemonie - arrogant en wreed, die geen enkele misdaad en racistische toespraken en daden uit de weg gaan, maar zij zijn niet het probleem. Het zijn slechts instrumenten van de grote geopolitiek - de geopolitiek van de unipolaire wereld.  Dit is precies wat de Russische president Vladimir Poetin onlangs schetste toen hij sprak over de spinnen die een wereldwijd web van vijandschap en onenigheid weven. Hij verwees naar de globalisten en hun koloniserende tactieken van verdeel en heers. Maar als we de essentie begrijpen van de strategie van degenen die wanhopig proberen om de unipolaire wereld en de Westerse hegemonie in doodsnood te redden, kunnen we bewust een alternatief model opbouwen om dit tegen te gaan en vol vertrouwen en collectief toewerken naar de creatie van een multipolaire wereld.

De noodzaak om de islamitische pool te consolideren

Het conflict in de Gazastrook, en meer in het algemeen in Palestina, is een directe uitdaging voor de hele islamitische wereld - voor de islamitische beschaving als geheel. Niet aan een bepaald volk - en zelfs niet aan alle Arabieren. Het Westen is in feite in oorlog met de islam als zodanig. Dit wordt goed begrepen door bijna alle leiders - van Salman bin Abdul-Aziz Al Saud tot Erdogan, van Ayatollah Khamenei tot de leiders van Pakistan, van Tunesië tot Bahrein, van Erdogan tot de autoriteiten in Jemen, van Salafi's en Wahhabis tot Sjiieten en Soefi's. Politieke tegenstanders in Palestina zelf, in Syrië, Libië, Libanon, sjiieten en soennieten moeten nu hun waardigheid verdedigen, bewijzen dat moslims een onafhankelijke soevereine beschaving zijn die zich niet op deze manier laat behandelen.

Erdogan dreigde het Westen met de jihad en herinnerde aan de kruistochten. Dit is een zeer ongelukkige vergelijking. Het moderne globalistische Westen heeft helemaal niets te maken met de christelijke beschaving. Vele eeuwen lang heeft het Westen de banden met de christelijke cultuur verbroken en de kant gekozen van materialisme, atheïsme en individualisme. Het christendom heeft niets gemeen met de materiële wetenschap, met het sociale en economische systeem van de naakte winst, met de legalisering van perversie en de verkondiging van pathologie als de norm, met de bereidheid om over te stappen naar een posthumaan bestaan - waarover de Israëlische posthumanistische filosoof Yuval Harari overigens met enthousiasme schrijft. Het Westen is een antichristelijk fenomeen, en het draagt geen kruis met zich mee of op zich. Israël is een joodse en seculiere westerse staat en heeft niets gemeen met het christendom. Als de moslimwereld daarom tegenover het Westen komt te staan, dan niet als de beschaving van Christus, maar als de beschaving van de antichrist, Dajjal.
De missie van Rusland wordt duidelijk

Rusland is als pool van de multipolaire wereld al in oorlog met het Westen in Oekraïne. Veel Islamitische landen die onder invloed van de Westerse propaganda stonden, begrepen de redenen, doelen en de aard van deze oorlog niet goed en dachten dat het om een regionaal conflict ging (en er zijn er niet weinig in de Islamitische wereld zelf). Maar nu het globalisme alle moslims van de wereld rechtstreeks heeft getroffen, zal de Speciale Militaire Operatie van Rusland in hun ogen een heel andere betekenis krijgen. Het is immers een strijd tussen de multipolaire wereld en de unipolaire wereld, wat betekent dat deze niet alleen in het belang van Rusland als pool wordt gevoerd, maar ook indirect (of zelfs direct) in het belang van alle polen. Dit wordt het best begrepen door China en, onder de islamitische landen, door Iran. Recentelijk hebben echter ook andere islamitische samenlevingen - Saoedi-Arabië, Egypte, Turkije, Pakistan, Indonesië - een snelle groei van grootschalig geopolitiek bewustzijn gezien. Vandaar de toenaderingspogingen tussen Saoedi-Arabië en Iran, en het soevereine beleid van Turkije. En hoe meer de islamitische wereld zich realiseert als een pool, een verenigde beschaving, hoe begrijpelijker het gedrag van Rusland wordt. Poetin is wereldwijd al een populaire leider, vooral in niet-westerse landen. En zo krijgt zijn strategie een heel duidelijke betekenis en rechtvaardiging. Rusland vecht al met volle kracht tegen de unipolariteit, dat wil zeggen tegen het globalisme en het Westen.

Het moment van de Islam

Nu valt het Westen, samen met zijn Israëlische gevolmachtigde, de islamitische wereld aan en onderwerpt het de Palestijnse Arabieren aan genocide.

Dan komt het moment van de Islam. En in deze potentiële oorlog tussen moslims en de Westerse hegemonie, die elk moment kan uitbarsten -- de Israëli's kennende, bestaat er geen twijfel over dat ze niet zullen stoppen totdat ze de Palestijnen volledig hebben vernietigd (de oorlog is nu al op Bijbelse schaal) -- heeft de Islamitische wereld objectieve bondgenoten. In deze situatie in de eerste plaats Rusland en China, dat zelf op het punt staat om het probleem van Taiwan op te lossen. Maar hoogstwaarschijnlijk zullen zich geleidelijk andere frontlinies openen.

Derde Wereldoorlog?

Kan dit leiden tot de Derde Wereldoorlog? Zeer waarschijnlijk wel. En in zekere zin is die oorlog al aan de gang. Om van een oorlog een wereldoorlog te maken, is er allereerst een kritische massa van opgehoopte tegenstellingen nodig die niet op een andere, niet-militaire manier kunnen worden opgelost. Aan deze voorwaarde is voldaan. Het Westen is niet van plan om zijn hegemonie vrijwillig op te geven. En de nieuwe polen - opkomende onafhankelijke beschavingen, grote ruimten - zijn niet bereid om deze hegemonie te tolereren. Des te meer tonen de VS en het collectieve Westen hun totale onvermogen om de leiders van de mensheid te zijn, door met hun beleid steeds nieuwe conflicten en oorlogen niet weg te nemen, maar alleen maar aan te wakkeren. Als oorlog niet vermeden kan worden, moet hij nog gewonnen worden.

De positie van Trump

Welke rol speelt het standpunt van Donald Trump in deze groeiende confrontatie tussen het Westen en de Islam? Biden is een overtuigd globalist, een rabiate russofoob en een extreme aanhanger van unipolariteit. Dit verklaart zijn trouwe steun aan het neonazi-regime in Kiev en zijn totale rechtvaardiging van Israël - inclusief regelrechte genocide. Het standpunt van Trump is meer gedifferentieerd. Hij is een klassieke nationalist, voor hem zijn de belangen van Amerika als staat het belangrijkst, niet kortstondige plannen voor wereldheerschappij. Wat Rusland betreft is Trump onverschillig, hij maakt zich meer zorgen over de handel en de economische concurrentie met China. Maar tegelijkertijd staat hij onder de volledige invloed van de zionistische lobby in Amerika zelf. En dus is er in de dreigende oorlog van het Westen tegen de Islam geen verwachting van verzwakking van zijn kant, of van de Republikeinse kant in het algemeen. In deze context kan de komst van Trump de steun voor Oekraïne weliswaar verzwakken (wat erg belangrijk is voor Rusland), maar hij zal een behoorlijk hard beleid voeren tegenover moslims en vooral Palestijnen - misschien zelfs harder dan Biden. We moeten dus realistisch zijn en een serieuze en langdurige moeilijke oorlog verwachten.

Het is alleen belangrijk om te beseffen dat dit geen religieus conflict is. Het is een oorlog van de atheïstische materialistische Dajjal tegen alle traditionele religies. Wat betekent dat, heel misschien, de tijd voor de eindstrijd is aangebroken.
De kans op een kernoorlog

Zal dit dreigende conflict escaleren in een nucleaire oorlog? Dit kan niet worden uitgesloten. Vooral het gebruik van tactische kernwapens. Het is onwaarschijnlijk dat degenen die strategische kernwapens hebben (Rusland en NAVO-landen) deze zullen gebruiken. Dat zou neerkomen op de vernietiging van de hele mensheid. Maar aangezien Israël, Pakistan en mogelijk Iran tactische kernwapens hebben, kan een lokaal gebruik niet worden uitgesloten.

Bifurcatiepunt: multipolariteit nu of later

Wat zal de wereldorde zijn tijdens deze dreigende confrontatie? Er is geen pasklaar antwoord. Het enige wat zeker uitgesloten is, is de vestiging van een sterke en stabiele unipolaire wereldorde, waar de globalisten zo wanhopig aan vasthouden. De wereld zal in geen geval unipolair zijn. De wereld zal of multipolair zijn of helemaal niet bestaan. Hoe meer en agressiever het Westen vasthoudt aan zijn hegemonie, hoe heviger de strijd zal zijn - tot en met de Derde Wereldoorlog.

Maar multipolariteit zal niet vanzelf ontstaan. De islamitische wereld ondergaat een belangrijke hergroepering. Als moslims in staat zijn om zich te verenigen tegenover een gemeenschappelijke felle vijand, zal er een volwaardige islamitische pool ontstaan. Als ze falen, zal dit het begin van multipolariteit vertragen.

Het Bagdadse kalifaat van de toekomst

Naar mijn mening zou een terugkeer naar een kalifaat in Bagdad, gecentreerd in Irak, optimaal zijn. Alle belangrijke lijnen van de islamitische beschaving kruisen elkaar in Irak - Arabieren, soennieten, sjiieten, soefi's, salafi's, Indo-Europese Koerden en Turken. Het was in het Kalifaat van Bagdad dat wetenschappen, rechtsscholen, filosofie en spirituele stromingen floreerden. Maar dit is slechts een hypothese, hoewel de Islamitische wereld zeker een gemeenschappelijk platform nodig heeft. Bagdad is een evenwichtspunt. Maar daarvoor moet Irak natuurlijk eerst bevrijd worden van de Amerikaanse aanwezigheid.

Het lijkt erop dat elk van de polen zijn bestaansrecht moet bewijzen door middel van een conflict. Rusland zal een volwaardige en soevereine pool worden door te winnen in Oekraïne. China - door het probleem van Taiwan op te lossen.

De islamitische wereld - door aan te dringen op een rechtvaardige oplossing van de Palestijnse kwestie.

Daarna is het de beurt aan India, Afrika, dat nu steeds heviger in botsing komt met de neokoloniale krachten van het Westen, en Latijns-Amerika. Alle polen van de multipolaire wereld zullen hun test moeten doorstaan.

En dan zullen we gedeeltelijk terugkeren naar de precolumbiaanse wereldorde, waarin naast West-Europa verschillende keizerrijken - Chinese, Indiase, Russische, Ottomaanse, Iraanse - naast elkaar bestonden, evenals onafhankelijke sterke staten in Zuid-Azië, Afrika en Latijns-Amerika. Zelfs Oceanië had zijn eigen politieke en sociale systemen, die later door Europese kolonisten en racisten werden gelijkgesteld aan "barbaarsheid" en "barbarij". Daarom is multipolariteit heel goed mogelijk. Zo was de mensheid voor het begin van de planetaire imperialistische politiek van het Westen in de Moderne Tijd.

Dit betekent niet dat er onmiddellijk vrede in de wereld zal komen. Maar zo'n multipolaire wereldorde zal in ieder geval veel eerlijker en evenwichtiger zijn. En alle conflicten zullen worden opgelost op basis van een gemeenschappelijk evenwichtig standpunt - de mensheid zal worden beschermd tegen uitwassen van racisme zoals in het Duitsland van Hitler, in het moderne Israël of in de agressieve hegemonie van het globalistische Westen.

RIA Novosti Deel 1, 2

Vertaling door Robert Steuckers