Wat er tijdens de 15de BRICS-top in Johannesburg is gebeurd, is werkelijk historisch. Ook al was de president van Rusland, de oprichter van de BRICS, niet aanwezig, het is toch een keerpunt in de moderne geschiedenis. De wereldorde verandert voor onze ogen. Laten we proberen de betekenis van de huidige tektonische veranderingen te begrijpen.

Aanvankelijk was "BRIC" een acroniem voor vier landen - Brazilië, Rusland, India, China - dat de econoom Jim O'Neill in 2001 voorstelde om de kenmerken samen te vatten van landen met zich actief ontwikkelende economieën die het ontwikkelde Westen op een aantal belangrijke parameters proberen in te halen. In die zin werden de BRIC-landen opgevat als wat Immanuel Wallerstein "semiperifere landen" noemde. In Wallersteins opvatting van het wereldsysteem was de wereld verdeeld in drie zones.

• de kern (het rijke Westen)
• de semi-periferie (de BRIC's) en
• de periferie (het arme Zuiden).

Wallerstein voorspelde zelf, in de geest van de trotskistische ideologie, de ineenstorting van de landen in de semi-periferie. De elites zouden volgens hem opgaan in het westerse systeem (een typisch voorbeeld is de Russische oligarchie, evenals de financiële tycoons van India en tot op zekere hoogte China). En de massa's die door deze elites onderdrukt en geruïneerd worden, zouden gedwongen worden om op te gaan in het wereldwijde proletariaat, d.w.z. om zichzelf gelijk te stellen aan de periferie. In deze opvatting is wereldwijde migratie de belangrijkste drijfveer voor deze gelaagdheid van de semi-periferie in een koloniale elite die ernaar streeft om de kern te worden (d.w.z. om zich bij het Westen aan te sluiten) en in een internationale onderklasse, waarin arbeidsmigranten gelijk worden getrokken en zich vermengen met de verarmde lokale bevolking.

Een andere definitie van de BRIC-landen is "tweede wereld". Nogmaals, de "eerste wereld" is het rijke Westen en de "derde wereld" zijn de hopeloos achtergebleven landen. De "tweede wereld" zit er ergens tussenin: ze leeft veel beter dan de derde wereld, maar ligt ver achter op de "eerste wereld".

De BRIC-landen vertoonden daarom tekenen van zelfbewustzijn en besloten in 2006, op initiatief van de Russische president Vladimir Poetin, om een club van "tweede wereld" of "semi-perifere" landen te vormen.

Het bleek dat de BRIC's gebaseerd waren op vier beschavingen:

• Brazilië, dat een kenmerkende Latijns-Amerikaanse beschaving vertegenwoordigt;
• Rusland-Eurazië (Slavofielen en Euraziërs zagen Rusland immers als een onafhankelijke beschaving, een wereldstaat);
• India en
• China, waarvan de identiteit en de antieke beschaving geen twijfels opriepen.

Zo ontdekte men dat de landen van de semi-periferie of tweede wereld niet slechts een bepaald niveau van economische ontwikkeling of een fase op het pad van modernisering naar Westerse maatstaven vertegenwoordigden, maar oude en afzonderlijke beschavingen. Velen zagen de oprichting van de BRIC dan ook als een multipolaire club en daarmee als een bevestiging van het gelijk van Samuel Huntington, die een terugkeer naar beschavingen en een multipolair systeem in de toekomst voorzag, die in de plaats zouden komen van de bipolaire verdeling van de wereld (volgens het principe socialistisch kamp/kapitalistisch kamp) in plaats van de unipolaire wereld die door liberalen en globalisten wordt verkondigd ("het einde van de geschiedenis" door Fukuyama, Huntingtons belangrijkste tegenstander).

Vier beschavingen of beschavingsstaten (Zhang Weiwei) sloten zich in de eerste fase aan bij de BRIC. Het principe van de vereniging was om zichzelf buiten de dominante invloedssfeer van de westerse hegemonie te plaatsen. Elke beschaving had haar eigen fundamentele rechtvaardigingen voor haar soevereiniteit.

• China - economie, financieel systeem en demografie,
• India - economie, demografie en geavanceerde technologie;
• Rusland - hulpbronnen, kernwapens en een politieke geschiedenis van koppige handhaving van soevereiniteit tegenover het Westen;
• Brazilië - economie, industrie en demografie.

De BRIC, aanvankelijk zeer voorzichtig en vreedzaam, presenteerde zichzelf niettemin op de een of andere manier stilletjes als de pijler van een alternatief voor het unipolarisme, waarbij de starre hegemonie van het "collectieve Westen" (NAVO en andere starre unipolaire organisaties die door de VS worden gedomineerd) werd afgewezen. Terwijl de westerse beschaving zichzelf uitriep als uniek, de enkelvoudige beschaving die de essentie is van globalisme en unipolarisme, vertegenwoordigden de BRIC-landen soevereine en onafhankelijke beschavingen, anders dan het Westen, met een lange geschiedenis en een geheel eigen traditioneel waardesysteem. De multipolaire club was dan ook vastbesloten om dit in de toekomst te verdedigen.

Tegelijkertijd was elk van de BRIC-landen meer dan alleen maar een land.

Brazilië, de grootste macht in Zuid-Amerika, vertegenwoordigde het hele Latijns-Amerikaanse continent.

Rusland, China en India zijn groot genoeg om als beschavingen te worden beschouwd. Maar ze zijn ook meer dan natiestaten.

Rusland is de voorhoede van Eurazië, de Euraziatische "Grote Ruimte".

China is verantwoordelijk voor een aanzienlijk gebied van de buurmachten van Indochina. Het One Belt One Road-project bakent precies de uitdijende invloedszone van de Chinese pool af.

India breidt zijn invloed ook buiten zijn grenzen uit, ten minste tot Bangladesh en Nepal.

Toen Zuid-Afrika zich in 2011 aansloot bij de BRIC-landen (vandaar het acroniem BRICS - de 'S' aan het einde van Zuid-Afrika), werd het continent symbolisch vertegenwoordigd door dit grootste Afrikaanse land.

Maar de belangrijkste gebeurtenis in de geschiedenis van de BRICS-landen vond plaats tijdens de 15e top, die van 22 tot 24 augustus 2023 in Johannesburg werd gehouden. Hier werd het historische besluit genomen om nog eens 6 landen tot de organisatie toe te laten: Argentinië, Egypte, Ethiopië, Iran, Saudi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten. Door toe te treden tot de multipolaire club bracht elk van deze landen meer met zich mee dan alleen maar een nieuw verzoek om deel te nemen aan internationale verenigingen, die zonder de BRICS al talrijk zijn.

Het lidmaatschap van vier islamitische machten - het sjiitische Iran en het soennitische Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Egypte - was cruciaal. Dit consolideerde de directe deelname aan de multipolaire wereld van de hele islamitische beschaving, vertegenwoordigd door zowel soennitische als sjiitische takken.

Samen met het Portugeessprekende Brazilië sloot ook het Spaanssprekende Argentinië, een andere sterke en onafhankelijke macht, zich aan bij de BRICS. Al in het midden van de 20e eeuw beschouwden theoretici van de eenwording van Zuid-Amerika in een grote geconsolideerde ruimte - vooral de Argentijnse generaal Juan Perón en de Braziliaanse president Getúlio Vargas - de toenadering van Brazilië en Argentinië als de beslissende overeenkomst in dit proces. Als dit wordt gerealiseerd, zal het integratieproces van de Latijns-Amerikaanse ecumene (A. Buela) onomkeerbaar zijn. En dit is precies wat er nu gebeurt in de context van de toetreding van de twee grootmachten van Zuid-Amerika - Brazilië en Argentinië - tot de multipolaire club. Het is geen toeval dat de globalisten woedend waren over de toetreding van Argentinië tot de BRICS, en al hun invloedrijke agenten in de Argentijnse politiek mobiliseerden om dit te voorkomen.

De aanvaarding van Ethiopië is ook zeer symbolisch. Het is het enige Afrikaanse land dat tijdens het koloniale tijdperk onafhankelijk is gebleven en zijn soevereiniteit, onafhankelijkheid en unieke cultuur heeft behouden (Ethiopiërs zijn het oudste christelijke volk). Samen met Zuid-Afrika versterkt Ethiopië zijn aanwezigheid in de multipolaire club van het Afrikaanse continent.

In de nieuwe samenstelling van de BRICS krijgen we inderdaad een compleet verenigingsmodel van alle 6 polen - beschavingen, 'Grote Ruimten' die alleen op de planeet bestaan. Met uitzondering van het Westen, dat nog steeds wanhopig probeert zijn hegemonie en unipolaire structuur te behouden. Maar nu wordt het niet geconfronteerd met ongelijksoortige en gefragmenteerde landen, vol interne en externe tegenstellingen, maar met een verenigde kracht van de meerderheid van de mensheid, vastbesloten om een multipolaire wereld op te bouwen.

Deze multipolaire wereld bestaat uit de volgende beschavingen:

• Het Westen (VS+EU en hun vazallen, waaronder helaas ook het eens zo trotse en oorspronkelijke Japan);
• China (+Taiwan) met zijn satellieten;
• Rusland (als integrator van de hele Euraziatische ruimte);
• India en zijn invloedsgebied;
• Latijns-Amerika (met de kern Brazilië+Argentinië);
• Afrika (Zuid-Afrika+Ethiopië, met Mali, Burkina Faso, Niger, enz. die uit de Franse koloniale invloed komen).
• Islamitische wereld (beide versies - sjiitisch Iran, soennitisch Saoedi-Arabië, VAE, Egypte).

We hebben dus de structuur van de heptapolaire wereld, die bestaat uit zeven volwaardige beschavingen, waarvan sommige al volledig gevormd zijn (het Westen, China, Rusland, India) en andere zich nog aan het vormen zijn (de islamitische wereld, Afrika, Latijns-Amerika).

Tegelijkertijd, in de context van de heptapolaire wereld, een soort opkomende heptarchie, eist één beschaving - het Westen - de hegemonie op, terwijl de andere zes haar dit recht ontzeggen en alleen een multipolaire orde accepteren en het Westen erkennen als slechts één van de beschavingen, samen met andere.

Zo is het gelijk van Samuel Huntington, die de toekomst zag in de terugkeer van beschavingen, in de praktijk bevestigd, terwijl de misvatting van Fukuyama's stelling, die geloofde dat de wereldwijde hegemonie van het liberale Westen (het einde van de geschiedenis) al bereikt was, duidelijk is geworden. Er rest Fukuyama dus niets anders dan de Oekraïense neonazi's de les te lezen, de laatste hoop van de globalisten om de opkomst van het multipolarisme tegen te houden, waarvoor Rusland in Oekraïne vandaag de dag vecht.

Augustus 2023 kan worden beschouwd als de verjaardag van de multipolaire - en zelfs nog preciezer de heptapolaire - wereld.

De heptarchie is hier. Het is tijd om eens goed te kijken hoe de beschaafde polen zelf de situatie waarin ze zich bevinden interpreteren.

Vertaling door Robert Steuckers