Waarschijnlijk zijn alle weldenkende mensen het erover eens dat de staat in Rusland in de jaren '90 in handen kwam van vijanden die er externe controle over uitoefenden - over onze hele samenleving. De algemene naam hiervoor is liberalisme. Niet een soort "slecht liberalisme", "pervers liberalisme", "pseudo-liberalisme", maar gewoon liberalisme. Er is geen ander soort liberalisme. En Russische liberalen zijn modules geworden van dit bezettingsnetwerk.

Poetin is, sinds hij in 2000 aan de macht kwam, beetje bij beetje begonnen om zich uit deze situatie te bevrijden. Langzaam. Heel langzaam. Bijna onmerkbaar. En we zijn nog steeds op die weg.

Bij elke stap - bij elke verschuiving - in het beleid van Poetin (en die zijn allemaal gericht op het versterken van de soevereiniteit van Rusland, d.w.z. op het bevrijden van Rusland van controle van buitenaf en, bijgevolg, op het deliberaliseren van onze samenleving en ons wereldbeeld), wordt een deel van de liberalen afgepeld. Eerst de nu vergeten Berezovski en Gusinski. Daarna Chodorkovski. Dan na 2014 de eerste massapartij. Dan na 24 februari 2022 een nog massalere partij.

Maar dat is nog niet alles. Onlangs nog, na de tragische gebeurtenissen in Palestina, heeft een groep rechtse zionisten, die tot het allerlaatste moment loyaal waren aan Poetin, zich afgesplitst.

En zo zullen ze zich steeds weer afsplitsen. De netwerken van liberalen zijn zo indrukwekkend en machtig dat het moeilijk is om ze aan te pakken, vooral Poetin heeft gekozen voor een strategie om ze heel geleidelijk uit te knijpen. Het is niet eens duidelijk wie het eerst zal uitsterven - zij of de Russische bevolking. Ja, ze worden oud en overlijden of gaan naar het buitenland. Maar ze nemen ook hele Russische generaties met zich mee, corrupt, verward, omgekocht, besmet met het virus, gek gemaakt en op een dwaalspoor gebracht.

Dus daar gaan we. Misschien wint Poetin over het algemeen door hardheid te vermijden - het kadaver verlaat Rusland vanzelf en in porties. En geen repressie, geen antwoord voor wat hij heeft gedaan. Maar we verliezen zeker de historische tijd die ons volk had om op te leven, om tot bezinning te komen. Het uitrekken van de deliberalisering is tactisch gerechtvaardigd (misschien), maar strategisch gezien wordt het gevaarlijk.

We hopen immers dat de samenleving zichzelf zal zuiveren van externe ideologische controle. Nou, waarom zou het? Ja, de helden zullen terugkeren van het front (hoewel niet allemaal...), en ze zullen existentieel ontwaken en Russisch eerlijk zijn. Maar wat zullen ze op het thuisfront doen, als de toon daar nog steeds gezet wordt door enkele achterbakse schurken uit de vorige cyclus? Het is onmogelijk en verkeerd om te rebelleren, maar het is ook verkeerd om je te onderwerpen - dat is geen respect hebben voor jezelf. En het belangrijkste: wie zal onze helden de weg wijzen? Wie zal hen de weg wijzen? Waarheen? Hoe zullen de mensen van de loopgraven zich oriënteren in de vreedzame realiteit? Ze zijn niet opgevoed, opgeleid, getraind .... Ik praat veel met onze militairen - vrijwilligers, aannemers, verschillende wetshandhavers.... En weer zijn er geen handleidingen in de loopgraven, aan de fronten. Geen duidelijke uitleg over wie we bevechten, waarom we bevechten, waar we voor vechten, wat is de overwinning? Er zijn al mensen gestorven, en het is nog steeds niet duidelijk waarvoor.

Nou, niet voor Abramovitsj, niet voor de graandeal, niet voor het welzijn van de elites? Duidelijk voor iets anders... En waarvoor, in feite, willen de autoriteiten niet zeggen, ze zijn bang.

Ze zijn bang dat zuivering, deliberalisering een radicale noodzaak wordt. Ze willen een achterpoortje laten voor een stap terug. Poetin doet alles zo langzaam dat hij de illusie wekt dat alles misschien weer normaal wordt. Maar dat zal niet gebeuren.

Daarom moeten we sneller vooruit. Op de manier van Poetin. Maar toch sneller. We moeten de stand van zaken op het gebied van cultuur, onderwijs, informatie en politiek snel veranderen. Wat er nu is, komt niet overeen met de voorwaarden van de NWO aan het einde van het tweede jaar.

En dit is wat belangrijk is. Deze status quo komt natuurlijk niet overeen met de aspiraties en gevoelens van traditionalisten en patriotten. Maar het komt ook niet overeen met de mensen die gericht zijn op comfort en een vredig leven. En de voorstanders van "vooruitgang" (wat ze daar ook mee bedoelen) ook niet. En de voorstanders van sociale rechtvaardigheid, die vandaag de dag in Rusland niet (of bijna niet) bestaat, horen ook niet bij hen. De status-quo gaat nergens heen. Iedereen steunt Poetin alleen in de hoop op verandering. Wat voor stabiliteit als er een oorlog is, die eerst gewonnen moet worden. En dan pas stabiliteit. En niet andersom.

Vertaling door Robert Steuckers