De ideologische situatie in Rusland is steeds meer gespannen geworden, betoogt de Russische politicoloog Aleksandr Dugin. Naar zijn mening is de uitslag van de Doema-verkiezingen van deze week irrelevant.

De opgestapelde tegenstellingen komen niet zozeer tot uiting in de verkiezingen als wel in het systeem en de samenleving zelf. In het Westen zullen verkiezingen die al bij voorbaat als oneerlijk zijn gebrandmerkt, volgens Dugin "geen stoom aflaten".

Ondanks alles, is Poetin geen redder geweest. Dugin denkt dat dit komt omdat Poetin Rusland ziet als een deel van de westerse wereld en niet denkt dat Rusland een aparte, afzonderlijke en unieke beschaving kan zijn.

Voor westerse critici die Poetin bewonderen, is dergelijke kritiek misschien te veel, maar ik denk dat Dugin de juiste vragen stelt. Als Poetin een autocraat was zoals het Westen propageert, zou hij dan meer dan twintig jaar een pro-Westerse liberale elite aan het hoofd van de staat hebben gehouden?

Poetin is het eens met de liberale globalisten over "Westerse intellectuele hegemonie", galoppeert Dugin. Maar alleen zolang het collectieve Westen, van Londen tot Washington en Brussel, niet probeert Rusland ronduit te onderwerpen. Dit is waar Poetin en zijn inner circle de grens trekken, ook al willen zij samenwerken met hun "westerse partners".

In de structuur van de hegemonie is het echter moeilijk een duidelijke scheidslijn te trekken tussen degenen die de liberale cultuur steunen en degenen die het Westen geheime informatie verschaffen of de heersende orde van binnenuit trachten te ondermijnen. Volgens Dugin zijn zelfs de veiligheidsautoriteiten op de hoogte van de activiteiten van de "vijfde en zesde colonnes" in het land.

Poetin is erin geslaagd de illusie van soevereiniteit gedurende meer dan twee decennia in stand te houden. "Wanneer je massale steun nodig hebt - net op tijd voor verkiezingen - benadruk je de soevereiniteit van Rusland, maar op andere momenten maak je deel uit van Europa en de westerse wereld," legt Dugin uit.

Rusland aanvaardt het westerse kapitalisme, maar wil het recht behouden om zijn eigen grondgebied te besturen. Maar kapitalisme is beheersmatig en internationaal van aard, en heeft geen sterke leiders nodig, laat staan aparte culturen. Daarom demoniseert het Westen Poetin: het Russische kapitalisme en de "soevereine democratie" zijn niet genoeg voor de Westerse heersende elite, die alles moet doen zoals de Westerse mogendheden.

Hoe lang kan deze patstelling voortduren? Dugin gelooft dat "voor deze herfst en nog enige tijd daarna" het huidige Russische regime stand zal houden. Maar de spanningen binnen het systeem zullen toenemen, net als de anti-Russische informatieoorlog van het Westen, die ook wij met grote vaardigheid in de mainstream media propageren.

Het Sovjet-communisme mag dan verdwenen zijn, maar de geografie van de regio is niet veranderd. De machthebbers in het Kremlin zouden moeten beslissen of zij een authentiek, "autocratisch" Rusland willen, dan wel een liberale sneeuwdemocratie naar westers model, gecontroleerd door een transnationale financiële elite met haar politieke lakeien en technocraten.

Zoals Benn Steil heeft opgemerkt: "Rusland is te groot en te machtig om zich aan de westerse instellingen aan te passen zonder deze fundamenteel te veranderen, en te kwetsbaar voor westerse inmenging om zijn eigen marginalisering te accepteren". Tenzij er een nieuwe Jeltsin komt, zal het Westen in een multipolaire wereld wellicht het idee van een "Russische invloedssfeer" moeten aanvaarden.

"Het is echter waarschijnlijk dat dit fundamentele dilemma zal moeten worden aangepakt door iemand die na Poetin komt," concludeert Dugin.