Ik heb gemerkt dat het bewustzijn van veel mensen de gebeurtenissen van 24 juni gewoon niet aankan. Daarom neemt de neiging toe: "het is gewoon niet gebeurd"; "het was niet echt"; "ze waren daar expres". Dit is de enige manier om de acute pijn van wat er gebeurd is te verdoven. Als we het hebben over de defensieve reactie van een brede samenleving die niet bijzonder ondergedompeld is in de sfeer van betekenissen - in dit geval de betekenissen van de politieke wetenschap - is dit begrijpelijk en acceptabel: mensen zoeken naar mazen in de wet voor de continuïteit van de routinestroom van de leefwereld, waarin gebeurtenissen ofwel microscopisch klein ofwel onbestaand zijn. Maar wanneer hetzelfde begint te worden uitgezonden door degenen die beweren serieus en diepgaand te analyseren, lijkt het gewoon zielig. In feite is de acute fase van de gebeurtenissen van 24 juni opgelost, maar er is nog niets helemaal voorbij: er moet nu een concrete actie van de autoriteiten volgen die het beeld zal verduidelijken, en pas dan zal er een minimum aan duidelijkheid zijn. In de tussentijd is het misschien voorbarig om commentaar te geven op de betekenissen: aangezien het hele proces nog niet is afgerond, kan de uitkomst anders zijn. Wat begon en doorgaat heeft zin aan het einde, maar niet eerder. Er kan weinig gebeuren terwijl zo'n kritieke keten van gebeurtenissen zich ontvouwt. Een volledige analyse ligt in het verschiet.

Maar wat er op 24 juni 2023 gebeurde, was het eerste akkoord van een monsterlijke catastrofe. Het was een ongeluk van de Russische staat dat op het allerlaatste moment werd voorkomen, en in feite tegen een zeer hoge prijs.

Tot nu toe heeft het probleem van de hartstocht zich duidelijk gemanifesteerd. Wanneer het in het centrum van het systeem dodelijk ontbreekt, begint het zich spontaan in de periferie te concentreren. Aan de ene kant zien we een duidelijk overschot aan passiviteit. Maar aan de andere kant is er een duidelijk gebrek aan. Dit lijkt het belangrijkste energieprobleem van de macht te zijn. En het moet opgelost worden. Dringend.
In termen van Pareto's elitetheorie wordt hetzelfde beschreven als een conflict tussen elites en tegenelites. Als de elite, die al aan de macht is, niet over voldoende macht beschikt, zal deze onvermijdelijk vroeg of laat ten val worden gebracht door de tegen-elite, die niet aan de macht mag komen, maar wel een overschot aan machtskwaliteiten heeft.

Tot slot werd de kwestie van wettigheid en legitimiteit acuut. De rebellen hebben het probleem geradicaliseerd, maar alleen maar vergroot. Het is nog niet definitief opgelost. Maar nu is het hier bij ons, en er is geen ontkomen aan.

Dit is een kantelpunt. Een bifurcatiepunt. Samengevat zijn er twee beslissingsscenario's. De goede en de verschrikkelijke. Er is blijkbaar geen goed in de huidige situatie, net zoals er eenvoudigweg geen slecht is. Een slecht scenario zal onmiddellijk in een verschrikkelijk scenario veranderen.

1. het goede scenario. Personeelsbeslissingen in een aantal cruciale agentschappen. Hier is bijna alles duidelijk. Sommigen hebben zich helden getoond, anderen verraders en lafaards. De onbetwistbare helden zijn Poetin en Loekasjenko. Zij waren het die het land, dat boven de afgrond zweefde, hebben gered. Maar van degenen die deze situatie mogelijk hebben gemaakt, die het hebben vergemakkelijkt, die het niet hebben kunnen voorkomen en die, toen het begon, niet in staat waren om adequaat te reageren, moet scherp afscheid worden genomen. Een dergelijk besluit zal de positie van de hoogste macht versterken en het geschokte respect ervoor, het geloof in de macht van de echte Soeverein, herstellen.
Er moet nu echter aandacht worden besteed aan het algemene programma dat Prigozjin inderhaast heeft afgekondigd: de samenleving heeft een schrijnend gebrek aan rechtvaardigheid, eer, moed en intelligentie bij de elites. Dit gebrek is zo groot dat het nu al een ware explosie veroorzaakt. Dus waarom zouden de autoriteiten zelf dit idee niet overnemen? Poetin is nu (en was altijd al) in een positie waarin hij het kan doen en hij zal er zeker in slagen. Dus:

    - Rotatie van de elites,
    - lafaards en verraders straffen,
    - de loyale en moedige mensen belonen,
    - correctie van de ideologie in de richting van patriottisch zelfbewustzijn, sociale rechtvaardigheid en een echte betrokkenheid van de samenleving bij de oorlog.

Minder PR, meer realiteit. En alles zal op zijn plaats vallen.

In het algemeen is het vervangen van de realiteit door PR een absoluut kwaad. Vroeg of laat zal deze zeepbel barsten, en als we in plaats van een politiek systeem alleen maar een grandioze mediafictie hebben, is een ramp onvermijdelijk. En het belangrijkste: de wetten van de leugen zorgen er vroeg of laat voor dat we onze eigen leugens geloven. Dit is de laatste fase. Daarachter ligt het einde.

2. Het verschrikkelijke scenario. Laat alles zoals het is. Verander niets. Elke verwijzing naar 24 juni en de bijbehorende figuren uit de media en blogosfeer verwijderen. Elk beroep op patriottisme met betrekking tot de muiterij strafbaar stellen. Alles wijten aan het Westen en zijn machinaties. Concluderen ten gunste van het liberalisme en alles overspoelen met PR-technieken en overwinningsspeeches.

Ik ga u niet bang maken, maar ik stel voor dat u zich nuchter de gevolgen van een dergelijke beslissing voorstelt, namelijk het uitblijven van welke beslissing dan ook. Precies wat er was, leidde tot wat er gebeurde. Als er niets veranderd wordt, zal de ramp opnieuw gebeuren en deze keer zal het fataal zijn.

Zij die een hogere graad van hartstocht hebben, winnen. De geest wint. Er zijn soldaten en er zijn krijgers. De taak: krijgers in soldaten wakker maken.

Wee ons als we de verkeerde les leren van de "masterclass".

We moeten ons nu vermannen. De vijand lanceert de op één na sterkste aanvalsgolf. De enige manier om de Wagner-opstand te verslaan is door zelf een Wagner te worden.

We hebben een leger van winnaars nodig.

Vertaling door Robert Steuckers