Stadia het diurnalisme: van logos tot logistiek

Laten we het lot van de logos in het Postmoderne eens nagaan. Het is uiterst belangrijk om altijd te onthouden dat de logos een van de manifestaties is van de heroïsche mythe, d.w.z. het product van het dagregime (volgens de classificatie van J.Durand). En het is niet de enige, noch is het absoluut. De logos omvat de antithetische en pleonasmische kanten van de heroïsche mythe (heterogeniserende homogenisering) en brengt ze tot hun uiterste grens. Maar het laat ook aspecten van de dagmythe (in het onbewuste) zoals de directe, waanzinnige wil tot macht, hartstochtelijkheid en hyperbolisering. Natuurlijk dringen deze aspecten van de Diurn -- verwanten van de logos -- ook de logos binnen, maar niet expliciet, maar door de inertie van de choreodische aantrekkingskracht van heroïsche mythen op elkaar (d.w.z. niet logisch).

Het ontstaan van de logos uit de mythos is, zoals we gezien hebben, de eerste stap die een stabiele en evenwichtige etnos zet in de richting van Moderniteit. Maar niet alle samenlevingen die rond de logos zijn opgebouwd, bereiken het Moderne, daar moet ook rekening mee worden gehouden.

De volgende stap naar het Moderne is de overgang van logos naar logica.  In dit stadium verwijdert de logos, als gekristalliseerde orde, zich nog verder van het algemene complex van de heroïsche mythe en ontwikkelt een schema dat de basisparameters van zichzelf beschrijft - dit is de wetenschap van de logica en in grote mate de wiskunde, geometrie, enz. Hoewel de logica de structuur van de logos zo nauwkeurig mogelijk weergeeft, laat ze veel achter. Zo is in het christendom de logos (het Woord) God, en God staat van nature boven de logica - met name het feit van zijn menswording, evenals vele aspecten van de christelijke leer die gebaseerd zijn op de uitspraken van Christus de Logos, maar die ook logische paradoxen bevatten.

In de logica van Aristoteles is geen plaats voor paradoxen. Logica is een eigenschap van zo'n samenleving, die nog dichter bij de Moderniteit staat. De Christelijke samenleving is zeker een samenleving van logos (of liever, Logos). De logica drong actief het christendom binnen samen met de theologische constructies van de oosterse kerkvaders, en vooral met de bloei van het scholastieke Aristotelianisme. Maar de uiteindelijke overgang naar een logische samenleving vindt pas plaats als we ons van het christelijke theïsme verwijderen - in de Renaissance en vooral in de Verlichting (zoals we in eerdere hoofdstukken hebben laten zien). De moderne maatschappij is gebaseerd op een autonome en gegeneraliseerde logica, die de belangrijkste sociale ordening wordt - processen, relaties, instellingen, wettelijke normen, politiek, statussen, economie, enz. Het ontwikkelde Modern wordt steeds technischer en verlegt de focus naar de economische sfeer. De economie wordt de "bestemming" van Westerse samenlevingen. Geleidelijk aan, naarmate het Modernisme zich doorzet, verandert logica in logistiek.

Logistiek is een legerterm en betekent het bestellen van voedsel, munitie, huisvesting, enz. voor de troepen. Vanuit het domein van de militaire strategie is het de moderne managementtheorieën binnengedrongen, waar het nu staat voor optimalisatie van productieprocessen, kostenreductie, verbeterd beheer van geld- en informatiestromen, enz. Logica wordt toegepast op verschillende activiteiten - intellectueel, politiek, wetenschappelijk, sociaal enz. Logistiek is een logica die alleen wordt toegepast op het proces van het beheren van materiële middelen voor puur pragmatische doeleinden. Logistiek is veel beperkter en concreter dan logos.

De economische samenleving - zowel de kapitalistische als de socialistische (in theorie) - is gebaseerd op het primaat van de logistiek, en het geschil tussen de twee politiek-economische systemen in de twintigste eeuw draaide om wiens logistieke systemen efficiënter, operationeler en concurrerender waren. De strijd tussen de twee kampen was een wedstrijd tussen markt- en plangebaseerde logistiek. Het einde van deze rivaliteit en de overwinning van de marktlogistiek vielen samen met de overgang naar het postmodernisme.

In de logistiek is de concentratie van het subject, die een kenmerk was van het dagdagelijkse, uiteengevallen in een veelheid van subjecten - individuele managers, die elk een autonoom systeem worden dat hun economische cyclus op een individuele manier uitvoeren. De manager is de laatste editie van de diurn, een kleine held die worstelt met de chaos van goederen, arbeid, aandelenkoersen, financiële papieren, rapporten, belastingen, die hij in een magazijn moet herschikken, zo efficiënt mogelijk moet laten werken, aan de autoriteiten moet distribueren, in mappen moet sorteren en aan andere managers moet doorgeven. In een logistieke maatschappij wordt elke persoon gezien als een manager, dat wil zeggen als een individuele drager van intelligentie, gereduceerd tot de vaardigheden die nodig zijn om logistieke operaties uit te voeren. Heterogeniserende homogenisering - als een basiseigenschap van dagactiviteit - wordt hier gereduceerd tot de vaardigheden van logistieke adequaatheid, verheven tot norm. Wie dit aankan, is een winnaar. Wie faalt, is een verliezer, een loser.

Van logistiek naar loser

De Postmodern is dus aangekomen in een omgeving van zegevierende marktlogistiek, met een normatief type manager. In elk stadium van de dagdagelijkse-logische-logistieke lijn heeft de heroïsche mythe enkele aspecten verloren, waardoor haar mythologisch potentieel kleiner wordt. Logica is de toestand waarin de infinitesimale overblijfselen van de oorspronkelijke diurn het atoom van de diurn vormen. De postmoderniteit vertegenwoordigt echter een tendens naar een nog grotere fragmentatie van het logische atoom. In het vorige hoofdstuk beschreven we dit als het fenomeen logema.

Logema, in sociologische zin, is de fragmentatie van logistische rationaliteit in een nog kleiner - subindividueel of verdeeld - niveau. Het object van ordening voor het logema is niet de onmiddellijke externe ruimte - de troepen die voedsel nodig hebben, de belangen en optimalisatiepatronen van een bedrijf of de verspreide goederen in een magazijn - maar het lichaam, de psyche van het individu en de voorwerpen die daaraan grenzen - kleding, voedsel, huid, haar, benen, handen, oren, evenals de kleinste emoties, ervaringen, gewaarwordingen. Logem is het triomfantelijke vermogen om met zichzelf om te gaan - rechtop lopen, een zakdoek naar de neus brengen en een kopje aan de lippen, de schoenveters strikken, omgaan met de drang om met de nagels aan de plek van een muggenbeet te krabben, enz. Ook hierin zit een echo van de wil tot macht en het verlangen om orde uit chaos te scheppen - maar dan op microniveau. Het is allemaal hetzelfde onverbiddelijke dagdagelijksheid, alleen teruggebracht tot een microscopische schaal. Maar het microscopische van deze schaal vertaalt zich (nog) niet automatisch in de antifrasis en het eufemisme van de nocturne. Integendeel, microverlangens en microwensen worden gehyperboliseerd, getitaniseerd, op planetaire schaal gebracht. Het middel tegen seborroe groeit uit tot enorme reclameposters die de hemel verduisteren - het is de nieuwste uitbarsting van heroïsche paranoia; het microscopische en onbeduidende groeit uit tot de proporties van het "verre" en het "grote".

Het fenomeen glamour past precies in deze trend. Glamour is de verheerlijking van het logema, de toekenning van de status van sociale en beeldhegemonie aan comfort, hygiëne en microverlangens, de rigide standaardisering van het lichaam en zijn proporties, en de totalitaire norm van een voorbeeldig uiterlijk dat tot het absolute wordt verheven.

De overgang van de logistische maatschappij naar de logemaatschappij is het belangrijkste en meest fundamentele proces van het Postmoderne.

Het niets en zijn sociologie

Een van de specifieke producten van de logos is het niets. Deze logische voorstelling is een ontwikkeling van het dualisme van de dag. Het dagdagelijkse identificeert zichzelf met "alles" en aan de andere kant - als de dood - wordt een plaats bereid voor het niets. Als we naar het niveau van de logos gaan, wordt het niets de belangrijkste schakel in de fundamentele koppeling van is-nee, als een veralgemeend nee.

Parallel hieraan is het niets noodzakelijkerwijs opgenomen in de fundering van monotheïstische theologieën, waar de wereld uit het niets geschapen wordt. De Logos, als identiek aan zichzelf, is alles. Wat er niet identiek aan is, is niets.

In de logica wordt het binaire is-nee de belangrijkste operationele module, omdat het de structuur van het functioneren van het rationele bewustzijn vooraf bepaalt. Het niets krijgt een permanent technisch karakter.

In de logistiek krijgt het niets de eigenschap van routine, wat de afwezigheid van een goed, een tekort, de noodzaak om een doos in te vullen, een uitgave (krediet) betekent. Het niets wordt triviaal.

Maar naarmate het subject van de drager van de logos afbrokkelt in de dagdagelijkse ontwikkeling van God naar de manager (de beheerder), breidt het rijk van het niets zich voortdurend uit, van de periferie (van de bodem van de schepping) naar het centrum van het sociale systeem, totdat het uiteindelijk verbannen wordt in de financiële balans (krediet) of in marktonderzoek ("geen product in voorraad"). Hoe ondieper de figuur van de logosdrager, hoe groter de zone van het niets.

Deze omstandigheid werd voor het eerst opgemerkt in de filosofie van Nietzsche, die het nihilisme als een basiskenmerk van de moderne westerse beschaving aanmerkte. Nietzsche zei: "De woestijn groeit. Wee degenen die een woestijn in zichzelf verbergen". De groei van de "woestijn" is de groei van een zone van het niets die het krimpende individu aan alle kanten omvat. Omdat het homogeen is - omdat het geen eigenschappen heeft - versmelt het niets dat zich rond een individu uitstrekt bovendien met het niets dat zich rond een ander individu uitstrekt, waardoor het volume van de "woestijn" toeneemt.

Heidegger volgde Nietzsche om het thema van het niets in detail te ontwikkelen, en Jean-Paul Sartre op zijn beurt systematiseerde Heideggers intuïties in zijn grote werk Being and Nothingness. De groeiende aandacht voor het niets is een direct gevolg van de rationaliteit en logica van de Westerse cultuur, die steeds meer de fundamentele sociologische tendensen binnen haar inherente tweeledige logica weerspiegelt. De logos wordt ondieper, het niets wordt groter.

In de overgang naar het Postmoderne, wanneer de klaagzang naar een nog fijnzinniger niveau moet worden gemaakt, verkondigen sommige filosofen, met name Gilles Deleuze, dat "het moment is aangebroken van de overgang van het niets van de wil (de ziekte van het nihilisme) naar het niets, van een onvolledig, pijnlijk en passief nihilisme naar een actief nihilisme. Dit is een heel subtiel punt. Het ene is de groei van het niets (en het nihilisme) naarmate de drager van de logos afbrokkelt, het andere is de oriëntatie van de logos op het niets, dat wil zeggen, het actieve en bewuste streven naar zijn tegendeel. Dit gaat duidelijk verder dan het diurnalisme en houdt een regimewisseling in ten gunste van het eufemisme en dus de nocturne.

In termen van logos en zelfs logica en logistiek is het niets puur niets; geen conventionele aanduiding van het andere, maar ook geen aanduiding van het niets. De groei van het niets vindt daarom plaats in de ruimte van de teller van de menselijke fractie - waar de logos is. Het niets is het product van de logos. De Westerse maatschappij, die binnen de teller blijft, heeft als grens het niets waarmee de drager van de rede voortdurend in dialoog en interactie is. Het niets groeit, de drager van de logos wordt kleiner. Maar binnen de inertie van de sociologische geschiedenis is het niets de laatste grens van de logos, waar voorbij de sociale geschiedenis niet verder kan gaan. Na het vastlopen in het niets eindigt de geschiedenis (Fukuyama schreef hierover) en wordt ze vervangen door economie (logistiek). De manager is een actieve nihilist. Hij probeert niet langer sociale, filosofische of wetenschappelijke gegevens samen te vatten, een logische orde op te bouwen. Hij is tevreden met het opbouwen van een logistieke orde in zijn omgeving, zonder zich iets aan te trekken van universele sociale wetten. Op die manier fragmenteert hij de samenleving en bevordert hij optimistisch het niets. Niets is nihilistischer dan economie, management en marketing. De markt is het pure element van nihilisme, waar cycli van verpletterde economische rationaliteit circuleren, en de macro-economie zelf is in de liberale theorie niets meer dan de veralgemening van de atomaire micro-economie, die constitutief zijn in hun chaotische, maar logistische beweging.

Als de rede bewust naar het niets begint te streven, wijst dit op een heel andere route dan de econoom die suggereert dat hij, door onbewust naar het niets te streven, zich op logistische cycli richt en met succes het "einde van de geschiedenis" beheert.

Hier komen we bij het belangrijkste: als voor de logos het niets niets is, dan is voor de mythos het niets niet niets, het is iets, en het is meervoudig, rijk en levend, omdat de mythe zelf, in de noemer gedreven, zich voor de logos in de positie van het niets bevindt. Het niets van de logos is alle mythos, het is de volheid van het onbewuste, met uitzondering van het infinitesimale deel van de heroïsche mythe, dat geleidelijk werd getransformeerd in de kleine logos van de voltooiing van het Moderne. En als men zich voorstelt dat de logos inderdaad niet alleen het niets zou kunnen naderen, maar er ook in zou kunnen afdalen (zoals Deleuze zelf uit een raam gooide), dan zou hij rechtstreeks in de mythe vallen.

In de wil tot het niets kunnen we dus, in tegenstelling tot de bedoelingen van het Postmoderne, een geheime impuls vanuit het onbewuste herkennen. Voor de rede is waanzin het einde, terwijl voor het onbewuste het stoppen of afbreken van de logische procedures van het verstand altijd een nieuw begin is, een nieuwe cyclus van individuatie, een nieuwe uitbarsting van de dynamiek van de mythe.

 

We zullen daarom naar niets anders kijken dan naar de vertegenwoordigers van de rationele filosofie, van de sofist Gorgias (483 v. Chr. - 380 v. Chr.) tot Sartre en Deleuze, en daarin die aspecten van de mythe zien die niet in de strikte rationalisatie zijn opgenomen, die niet naar de logos zijn overgebracht. Vandaar de belangrijke conclusie: het nihilisme van de hedendaagse Westerse beschaving, vooral in de overgang naar het Postmoderne, kan van de andere kant gezien worden als een consolidatie van onbewuste energieën die geen uitweg vinden in de teller via legitieme middelen, en die hun terugkeer voorbereiden op het moment dat de "repressieve" structuren van de logos eindelijk verzwakt zijn.

De bevoegdheden van de logos

Zo'n moment komt samen met de overgang van logos naar logema, d.w.z. met de volgende splitsing van de logosdrager en de concentratie van de aandacht op het subatomaire niveau. Het logema is een alledaags leven buiten de context, dat niet alleen losstaat van grote sociale cycli, maar zelfs van de primitieve en routinematige handelingen van het beheren van economische eenheden. De manager, de drager van de logistiek, draagt nog steeds verantwoordelijkheid tegenover anderen - concurrenten, partners, bedrijven, financiële en administratieve instellingen, belastingdiensten, werknemers, verkopers en kopers, enz. Het logema komt in beeld wanneer het doel het ordenen van individuele impulsen en het organiseren van de ruimte naast het lichaam wordt - buiten en binnen. Het is een zorg voor comfort, gezondheid, verzadiging, een goed humeur, enz. los van sociale doelen, taken, verplichtingen, enz.

Logemische taken omvatten

- kopen en verkopen

- boodschappen doen

- epileren

- tatoeage

- kledingkeuze

- piercing

- verfrissing drinken (drinken van verfrissende drankjes, koffie en thee)

- SMS-ing (het versturen en ontvangen van (vaak anonieme of slordig toegeschreven) SMS-berichten)

- TV-mening

- medicatie

- dansen

- weekend-end

- ontspanning

- sportief

- autorijden

- roken

- zwemmen in het zwembad

- glanzend bladeren

- vakantiereizen

- producten voor persoonlijke hygiëne

- make-up

- peeling

- Nightclubbing (naar nachtclubs gaan)

- liken (koptelefoons dragen met muziek op)

- internautica (met uw vingers klikken op banners en links op het internet)

- vragenlijsten invullen

- eenvoudige vragen correct en kort beantwoorden.

De structuren waarmee het logema werkt zijn zo geminiaturiseerd dat ze op het laatste niveau van het logische liggen en voorgoed dreigen af te glijden naar het niets, dat wil zeggen naar het onbewuste, naar de mythe, naar de nocturne. Op het kruispunt van logisch ultraminimalisme, zo niet puur nihilisme, belichaamd in het logeme, en de modus van de nocturne, voorzichtig oprijzend uit het ondergrondse, kan een sociologie van het Postmoderne ontstaan, een systematische analyse van dat conglomeraat van dragers van vervagende logems - dat doet denken aan de St. Elmo halo of vallende meteorieten - dat de plaats inneemt van de ontbindende maatschappij van het Moderne.

De fenomelologische sociologie van Alfred Schütz

De voorloper van een dergelijke sociologie van het minimale was de beroemde Oostenrijks-Amerikaanse socioloog Alfred Schütz (1899-1959), die de fenomenologische richting in de sociologie heeft bepaald. Schütz was een student van de filosoof Edmund Husserl (1859-1938), de schepper van de fenomenologie. De essentie van de fenomenologische benadering is een oproep tot abstractie van generalistische deductionistische concepten die het kleine uit het grote afleiden, het bijzondere uit het algemene, en tot een focus op het kleine, het bijzondere, het empirisch aanwezige. In het bijzonder riep Husserl op om uit te gaan van het concrete denken zoals we dat bij gewone mensen aantreffen, van de "leefwereld" (Lebenswelt), en pas daarna voorzichtig over te gaan tot generalisaties en rationalisaties. Deze fenomenologische benadering bracht Martin Heidegger ertoe om een filosofische categorie te identificeren die centraal stond in zijn leer, het Dasein, waarmee hij zijn fundamentele ontologie construeerde. Bij Schütz leidde de fenomenologie tot een sociologie van het dagelijks leven, waarbij de microverschijnselen van het menselijk gedrag in de wereld eromheen werden bestudeerd.

Schütz toonde aan dat het gedrag van de gewone alledaagse mens een brede reeks verschijnselen omvat die standaard als vanzelfsprekend worden beschouwd. Deze klasse van objecten, verschijnselen en gebeurtenissen vormen cruciale referentiepunten in de structuur van het alledaagse leven. Schütz noemt ze "vanzelfsprekend" -- "iets dat vanzelfsprekend is". De leefwereld bestaat uit zulke momenten. De alledaagse persoon is zo door en door doordrenkt van het "vanzelfsprekende" dat hij of zij deze "zekerheden" op de wereld begint te projecteren. Dit is wat Schütz "typificatie" noemt, dat wil zeggen, het proces waarbij het niet voor de hand liggende voortdurend als het voor de hand liggende wordt geïnterpreteerd. Door een onbekende voorbijganger op straat te typeren, projecteert de bewoner op hem een reeks waarnemingen die hij vóór de ontmoeting en zonder enig verband daarmee heeft gevormd. Hij trekt conclusies op basis van kleding, manier van lopen, leeftijd en geslacht, en plaatst de vreemdeling in een brede reeks van "vanzelfsprekendheden", waardoor het onbekende of brede sociale en filosofische generalisaties worden weggestreept. De leefwereld van de gemiddelde persoon is een voortdurende typering - elke nieuwe gebeurtenis, fenomeen, object of boodschap wordt geïnterpreteerd via een keten van reeds bekende, beheerste en "vanzelfsprekendheden".

Een andere gradatie van het gedrag van de gemiddelde persoon bestaat uit twee soorten motivatie -- "doelmotivatie" en "doelmotivatie". Schütz ontwikkelde Webers ideeën over doelgericht-rationele activiteit en gelooft dat doelmotivatie de menselijke wil concentreert om iets specifieks te bereiken en daarom tot actie leidt. Motivatie om een doel te bereiken bereidt alleen het terrein voor en vergroot de kans op actie, maar leidt er niet onvermijdelijk toe.

Een ander sociologisch werkzaam idee van Schütz is de verdeling van de levenssfeer van de filistijn in vier horizonten:

- de horizon van voorgangers

- de horizon van afstammelingen

- de horizon van ruimtelijk nabije mensen ("conspatials")

- de horizon van mensen die op een bepaald moment leven - op hetzelfde moment als een bepaald individu ("tijdgenoten").

Binnen deze horizonten beoefent het individu twee soorten relaties - begrip-interpretatie en actie-invloed. Alleen begrip-interpretatie kan worden toegepast op voorgangers, alleen actie-invloed kan worden toegepast op afstammelingen, en beide soorten relaties kunnen worden toegepast op nauwe ruimtelijke en tijdelijke relaties.

Schütz' sociologische formalisering is uiterst belangrijk omdat

- ze is opgebouwd vanuit de minimale figuur van de filistijn, en doet geen beroep op sociologische systemen die het ontstaan van deze filistijn zelf zouden verklaren, hem in een concrete sociale context zouden plaatsen en bewust zouden interpreteren wat hij als "vanzelfsprekend" beschouwt en wat niet, en waar dit "vanzelfsprekend" vandaan komt;

- wat de knooppunten van typificatie zijn in verschillende samenlevingen en hoe deze typificatie werkt;

- hoe doelen en oorzaken gestructureerd zijn in een bepaalde samenleving en waarom dit zo is en niet anders;

- hoe de vier horizonnen zijn geconfigureerd, wat erin is opgenomen en hoe interpretatief-begrijpende en actief-beïnvloedende relatiepatronen worden ingezet.

In een volwaardige maatschappij en in de klassieke sociologie, met name de structurele sociologie, zou Schutz' fenomenologie leeg en betekenisloos zijn, omdat ze in essentie niets zou verklaren en alleen, op een primair niveau, triviale processen zou beschrijven en systematiseren. Maar het onthult zijn belangrijkste methodologische betekenis op het moment dat de maatschappij als fenomeen tot een einde komt, haar structuren ontbinding, dissipatie ondergaan en vervangen worden door microwezens, waarvoor het er helemaal niet toe doet - producten van welke constructies, sociale structuren en religieus-filosofische ensembles ze zijn producten van ontbinding. De manager had nog steeds een sociologisch profiel. De logemische drager heeft dit profiel niet en in dit geval onthult de fenomenologische benadering van Schütz al zijn belang en relevantie. Hij beschrijft de filistijn, ondergedompeld in de structuur van concrete zintuiglijke - levens - vormen, als een autonome figuur op het kruispunt van zijn fundamentele "sociologische" assen, waar de meest bizarre en exotische veronderstellingen geplaatst kunnen worden.

Deze methodologie, die ontoereikend zou zijn in een samenleving met een behouden sociologische basis - zowel in de ruimte van het Moderne als in de ruimte van het Premoderne - onthult daarentegen haar relevantie en heuristisch potentieel in het Postmoderne.

Het alledaagse wordt nog alledaagser

De kleine fenomenologische schaal die Schütz voorstelde, wordt in het Postmoderne nog kleiner. Dit is vooral te zien aan de verdwijnende horizonten. De eerste twee horizonnen - de relatie met voorouders en met nakomelingen - verdwijnen praktisch, of worden op zijn minst zo secundair dat ze de structuur van het alledaagse leven op geen enkele manier beïnvloeden. De typische Postmoderne figuur houdt dus slechts twee horizonnen over - de "samenlevingen" en de "tijdgenoten". Tegelijkertijd wordt de conspatiale zone in twee richtingen getransformeerd - hij vernauwt zich dichter naar de singuliere lichamelijkheid (ten koste van sociale instellingen, familiebanden nadat een zekere mate van tienerautonomie is bereikt, enz.), maar breidt zich uit langs netwerklijnen - de nominale figuur van de virtuele gesprekspartner op het internet of de ontvanger van een sms wordt geïntegreerd in de nabije ruimte, waaruit het bloedverwant of de medestudent wegvalt.

De eigentijdse zone wordt ook groter en kleiner. Aangezien het verleden en de toekomst geen aandacht meer krijgen, worden bepaalde thema's die van belang zijn voor de bewoner van de Postmoderne tijd vanuit het verleden (de toekomst) naar het heden overgebracht, holografisch daar geplaatst. Het historische personage dat door een beroemde acteur wordt gespeeld, wordt geïdentificeerd met de acteur zelf, dat wil zeggen, plasmatisch in de tegenwoordige tijd geplaatst. Aan de andere kant wordt datgene uit het heden dat niet direct van invloed is op de lichamelijke singulariteit genegeerd en niet opgenomen in de aandachtszone, dat wordt afgesneden van het heden en in het "niets" geplaatst.

De structuur van "vanzelfsprekend" is ook aan het veranderen en bevat elementen van feest, extraatjes, plezier, die volledig losgekoppeld zijn van arbeid, inspanning en persoonlijke prestatie. Dit hangt samen met de algemene trend naar meer burgerrechten en sociale garanties. Tegelijkertijd zijn er steeds minder eisen voor socialisatie. Om een productieve burger te worden, is het voldoende om tot twee te kunnen tellen en "hallo" te kunnen zeggen met een accent. In veel Europese landen is dit voldoende om staatsburgerschap en sociale uitkeringen te krijgen.

De balans tussen doelmotivatie en oorzaakmotivatie verandert ook. De verfijning van de logo's verzwakt de volitionele impuls naar het doel toe, relativeert het doel, en dus wordt de actie minder waarschijnlijk, meer virtueel. De intentie blijft op het niveau van een virtuele wens en bereikt niet het niveau van actieve realisatie. Daarentegen wordt de probabilistische "motivatie van oorzaak" belangrijker, omdat "waarom" zowel naar actie als naar niet-actie verwijst, en de verklaring van waarom iemand iets deed (en vaker nog waarom hij het niet deed) wordt een verzachtende methode voor de steeds complexere en pijnlijkere gevoelens die de logema over actie heeft. Schütz maakt onderscheid tussen "actie" en "handeling" en, dat wil zeggen, het proces van doen en de (gedane) daad. In het postmoderne tijdperk is het dominante aspect ongetwijfeld "de handeling", dat wil zeggen het doen van iets, dat op elk moment kan stoppen zonder ooit voltooid te zijn, of in een andere staat kan komen en zich kan openen als een ander doen waarvan niemand (ook de doener niet) zich in het eerste stadium bewust was. De handeling is moeilijk te verdragen voor het logema, vereist inspanning en brengt onomkeerbaarheid met zich mee. Doen is acceptabeler, maar het zou idealiter ook licht, feestelijk en zonder ondubbelzinnig einde gedaan moeten worden. Het kan vergeleken worden met scheuren en barsten. Scheuren is een onomkeerbare toestand (de draad is gescheurd en dat is het). Scheuren is een proces van spanning waarbij aan de draad getrokken wordt, maar deze nog niet gescheurd is. Logema is het breken van een draad: er wordt aan de draad getrokken, maar u durft hem niet te scheuren, u blijft trekken en trekken.

Michel Maffesoli: het heden veroveren

De methodologie van Schütz is door een andere socioloog, Michel Maffesoli (geb. 1944), op briljante wijze toegepast op de studie van de (post)moderne westerse samenleving, die snel naar het postmoderne verschuift. Als leerling van Gilbert Durand combineert Maffesoli in zijn onderzoek de principes van de dieptesociologie en de fenomenologische benadering van Schütz.

Volgens Maffesoli wordt de postmoderne samenleving gekenmerkt door vermoeidheid ten opzichte van normatieve patronen die in het verleden (geschiedenis) of in de toekomst (utopie) zijn geplaatst.  Vanaf dit punt begint de "verovering van het heden"(10). De postmoderne mens wantrouwt de schaal, noch temporeel, noch sociaal, en is niet geïnteresseerd in wat voorafging en wat daarna zal komen. Het postmoderne richt zich op het moment, op het nabije en zeer nabije, op het nu. Zo ontstaan de topoï van de nieuwe sociologie - "microgebeurtenis", "de realisatie van utopie hier en nu", "viering", "lokaliteit". De logems van de Everyman situeren de scenario's van de "grote maatschappij" (die zowel archaïsche stammen als moderne technologische beschavingen kan omvatten) op microniveau en spelen ze uit op de schaal van een kamer of een computerscherm. Het alledaagse leven wordt episch, grandioos. De betekenis van banale gebeurtenissen wordt hypertroop en routine wordt een feestdag. Rationaliteit wordt steeds lokaler, beheert individuele, ongecompliceerde operaties, maar weigert te generaliseren. Wat Postmoderne mensen als "vanzelfsprekend" beschouwen -- overal WiFi-netwerken, mobiele telefoons, Mac Do om de hoek, enz. - is bizar en geïsoleerd, fragmentarisch van aard.

 

Tegen de achtergrond van dit versnipperen van de logos tot logosstof, vangt Maffesoli de opkomst van de mythe en, specifiek, de mythe van Dionysus. Dit is een uiterst belangrijke observatie, want het laat zien dat het verlies in de Postmoderniteit van de greep van de grote logos en de kritische opkomst van het nihilisme wordt gecompenseerd door de opkomst van het onbewuste - en specifiek de structuren van de nocturne.

Maffesoli's sociologische schema is als volgt: het logocentrisme van de Moderniteit (dat hij ironisch genoeg "Post-Middeleeuws" noemt) en de sociale vormen die eraan voorafgingen heeft zichzelf uitgeput, en er wordt een nieuw beroep gedaan op de mythe. Maar dit beroep heeft, en Maffesoli is het daarmee eens, een pathologisch karakter, omdat het verbonden is met de volledige verdrijving van de mythe uit het bewustzijnsgebied dat er onmiddellijk aan voorafging, waardoor de noemerveer zo ver wordt samengedrukt dat hij niet meer buigt. Maffesoli illustreert dit in een interview door te wijzen op de toename van seriemoorden in het Westen en vooral in de Verenigde Staten. Hij benadrukt dat seriemoordenaars als sociaal fenomeen floreren in samenlevingen waar veiligheid - en dus de sterilisatie van agressie - tot de hoogste waarde verheven is. Maffesoli noemt het voorbeeld van "nosocomiale" infecties, dat wil zeggen infecties of, ruimer gezien, ziekten die iemand oploopt als hij in een kliniek is opgenomen voor de behandeling van heel andere ziekten. De moderne maatschappij, vooral de Amerikaanse, streeft naar totale "asepsis" op het gebied van geweld, wil het in al zijn verschijningsvormen genezen. Dit leidt tot een compenserende concentratie van sporadisch geweld op bepaalde plekken, in hypertrofe vormen. Hedendaags geweld is "nosocomiaal" - het komt voort uit een buitensporig verlangen om het uit te roeien. Het behandelingsproces zelf wordt de bron en oorzaak van de ziekte.

Zo brengt logema, als een streven om de kleinste aspecten van het leven van een individu te rationaliseren, de dionysische uitbarstingen van de nachtelijke mythe tot leven. In het postmoderne tijdperk kan men zeggen dat de mythe een nosocomiaal karakter krijgt, door logems heen breekt die ze gemakkelijker kan omzeilen dan de meer totale en waakzame structuren van de logistiek. De mythe breekt dan door dat het logema haar aan het niets heeft gelijkgesteld.

Postmodernisme van de jeugdige massa en "Albanese" taal

Maffesoli gelooft dat de hedendaagse Europese samenleving in twee registers bestaat. Op het niveau van de elite en de intelligentsia denkt zij in termen van moderniteit en in liberale en soms sociaaldemocratische verhalen. Voor de elites bestaat de maatschappij nog steeds; zij leven in het moderne. Maar de massa en vooral de massa's jongeren, die de "grote verhalen" niet meer begrijpen, dompelen zich graag onder in het dionysische element van sociaal verval en defragmentatie, hergroeperen zich in kleine collectieven (bedrijven), waarbuiten de wereld en de maatschappij op een gis- en waarschijnlijkheidsvolle manier bestaan. Jongeren zijn niet langer Modern, ze begrijpen het discours ervan niet. Jongeren zijn Postmodern, balancerend op het ironische spel van logem en oprijzend uit onbewust ongelijksoortige nachtelijke beelden en mythen. Vandaar het verlangen van jongeren om taal te vervormen, om een nieuw argot uit te vinden dat bedoeld is om grammaticale normen te vernietigen. Vanuit het oogpunt van de logos zijn dit pure fouten. Maar vanuit het oogpunt van de mythe is dit een poging om de retorica in haar fundamentele hoedanigheid te herscheppen - als de taal van de parallelle logica, de taal van de mythe.

Het internet en livejournal bieden hier veel voorbeelden van. De "Albanese taal" die circuleerde in Internet Rusland, en die enige tijd geleden zeer populair was in Live Journal, is hier een uitstekend voorbeeld van. De uitdrukkingen "preved", "krosavcheg", "afftar zhot", etc. zitten vol met vage maar expressieve mythen, uitroepen die het midden houden tussen een lettergreep (de omringende microkosmos ordenen met dergelijke internetgrunts, de stemming verhogen, het collectieve lidmaatschap van de internetgemeenschap verzekeren, etc.) en pure onbewustheid. De "Albanese" taal is een spontane ontdekking van de kracht van katahreza, de belangrijkste troop van het nocturne.

Netwerken en logems

De fixatie op locaties, die vooral duidelijk is in het jongerenmilieu, stelt ons in staat om de structuur van de netwerksamenleving te begrijpen, wat een kenmerk is van de Postmoderniteit.

Het netwerk is niet gecentreerd. Het ontvouwt zich tegelijkertijd vanuit verschillende polen, en deze polen kunnen verschijnen en verdwijnen, van de ene naar de andere stromen, in aantal toenemen of afnemen. De betekenis van de netwerkpool - de server - is dat hij altijd lokaal is, d.w.z. dat hij zich in een kleine ruimte bevindt, evenredig met de logem. De pool is georganiseerd rond een enkelvoudig lichaam en zijn eenvoudigste kruipt. Tegelijkertijd kan het zich vormen rond een enkele emotie, stemming of afbeelding. De meest brede netwerken ontwikkelen zich rond één enkele uitdrukking - het "Albanese" netwerk "Preved, Medved" of de neppe tienersnikbeweging Emo. Complexere netwerken - bikers, breakdancers, skinheads enz. - zijn minder wijdverspreid, juist vanwege de complexiteit van hun netwerkprotocollen. Hoe dichter het protocol bij de logjam ligt, hoe meer kans het netwerk heeft om wijdverspreid te raken.

Wanneer er een netwerkpool ontstaat, begint zich een industrie te ontwikkelen die deze pool uitbuit. Zo worden overlappende netwerken van collaterale goederen, diensten, uitzendingen, gadget- en badgefabricage, marktplaatsen en distributiecentra uitgerold, zelfs tot en met wetsvoorstellen en overheidsdecreten. Het aantal polen is theoretisch onbeperkt, en elk logema - dat wil zeggen, de inspanning van een uiteenvallend individu om het hoofd te bieden aan een wereld die op hol slaat - heeft de kans om zo'n pool te worden, er een netwerk omheen te ontplooien, of in te haken op de netwerken die al bestaan. Beide acties, het opduiken van de paal en het aansluiten op bestaande netwerken, worden op den duur een en hetzelfde gebaar: elke nieuwe netwerkgebruiker wordt tegelijkertijd een nieuw portaal, een nieuwe "server". Hij kan niet alleen live naar de realityshow kijken, maar hij kan de realityshow ook laten zien vanuit zijn stoel voor zijn computer, en dan kunnen alle netwerkgebruikers zien hoe hij voor het scherm zit te kijken naar iemand anders die voor het scherm zit te kijken... En zo verder in cycli. U kunt voor de verandering eens grimassen of grinniken. En zo is een nieuwe, minimalistische netwerk(post)maatschappij geboren.

De schaduw van Dionysus

Maffesoli's observatie over de terugkeer van de mythe door middel van een nieuwe jeugdidiotie (idiotie, aan de logische kant), brengt ons tot een uiterst belangrijke conclusie over de structuur van het Postmoderne. Aan de logoskant vertegenwoordigt het Postmoderne nihilisme en de kritische fragmentatie van de drager van de logos tot het niveau van de logem. En toch is het niets anders dan de ontvouwing van het Moderne programma in zijn hoogste stadium, en dus de voortzetting van het werk dat al in de archaïsche tijd door de "diurnalische"dagmythe begonnen was. De meeste postmoderne filosofen streefden geenszins naar een terugkeer naar de mythe of een afwikkeling van de Moderniteit als een tijdelijk misverstand. Integendeel, ze wilden "de Verlichting verlichten" (Horkheimer), de missie van het Moderne voltooien die het niet had volbracht. Het postmodernisme is niet bedoeld om de terugkeer van de mythe voor te bereiden, maar om zich eindelijk te bevrijden van de mythe in al haar variaties - tot en met de variaties die overblijven in de logos, logica en zelfs logistiek. Het officiële programma van het postmoderne is dus alleen maar logema en, in het extreme geval, niets; een logema in interactie met niets. Deze dichotomie van logema versus het niets is de laatste editie van het dualisme van de dag - de held die de dood in het gezicht staart (tegenwoordig wordt dit uitgedrukt als "de jongeman die bier drinkt in de metro" of "de dame in het solarium"). De postmoderne mens, de postmens, is een microrationaliteit omgeven door een uitgestrekte woestijn. Niet langer mens en dood, maar een stukje mens, een apart orgaan en het feit van afscheiding van de rest, waarbij de rest niet wordt gezien als "alles," waar men kan integreren, maar als niets, waar men niet kan integreren. Het lot van de scheiding in het Postmoderne is de tragedie van de weggegooide prothese; de prothese die voor een moment een kwantum van bewustzijn heeft gekregen. De redding ligt in drugs, onconventionele seks, vroege besmetting met HIV en de kans om "jong te sterven" (bijv. in een auto-ongeluk). Er zijn geen vooruitzichten om volwassen te worden, er is geen toekomst (no future is een punkslogan uit de jaren 80). Vandaar een jeugdantropologie, theoretisch uitgebreid naar alle leeftijden, en een weigering om volwassen te worden in de Westerse maatschappij (waar we steeds vaker zien dat grootouders zich kleden en gedragen als tieners).

Een dergelijk actief nihilisme is het positieve programma van het Postmoderne in zijn logische dimensie. Bovendien wordt gesuggereerd dat, voordat dit ideaal kan worden verwezenlijkt, de inspanning moet worden besteed aan het bestrijden van de overblijfselen van het "totalitarisme" in de Moderniteit zelf die de verwezenlijking van dit "ideaal" verhinderen.

Maar als we Maffesoli's juistheid erkennen, zien we het hele plaatje van de andere kant. De verzwakking van de logos, de verpulvering ervan maakt het mogelijk dat de onderdrukte en verdrongen mythen - vooral de nocturne mythen, die minder zichtbaar en flexibeler zijn - geleidelijk uit het onbewuste opstijgen en de teller binnendringen onder het masker van het "niets" enerzijds en onder het mom van de "zeer zwakke" logos anderzijds. Nocturne mythen bieden hun hulp aan de lokale scheidslijn, zowel bij het ordenen van de omringende chaos als bij het regelen van relaties met het niets, dat geëufemiseerd kan worden. Door dit te doen wordt de activiteit van het logema extatisch en het niets zoet. Dit is de "schaduw van Dionysus" waarover Maffesoli spreekt. De nocturne mytheme dringt onzichtbaar het logema binnen en transformeert het in iets anders. In dit geval wordt Postmodern een "terugkeer van de mythe".

Maar een dergelijk perspectief, vooral gezien de algemene negatieve waakzaamheid van het Postmoderne ten opzichte van het nachtelijke, onderworpen aan asepsis, kan alleen maar leiden tot de zachte ontbinding van de maatschappij in het promiscue "rijk van de moeders" (waarnaar Goethe's Faust streefde), en dus tot de onderdompeling van de maatschappij in het onbewuste, in de mythe, en in haar nocturne hypostase. Dit kan dus zowel het einde zijn van deze cyclus van dagactiviteit als een opmaat naar het begin van de volgende. - Deze hypotheses zijn overwogen door sociologen P. Sorokin, J. Durand, Ch. Lalo, enz., die geloven dat de moderne Europese (en wereldwijde) samenleving haar volgende fase aan het voltooien is (sensueel, dionysisch, postklassiek, enz.) en dat door een reeks schokken, crises en rampen een nieuwe mensheid, met compleet andere sociale houdingen ("de terugkeer van de oude goden" of een nieuwe "ideationele orde") zal verschijnen in plaats van de huidige.

Postmodern en archeo-modern in de globalisering

Een andere belangrijke implicatie van Maffesoli's analyse van het postmoderne in de sociologie is de mogelijkheid om de principes van het eigenlijke postmoderne (in de enge zin, het logos-perspectief) en het archeomoderne met elkaar in verband te brengen. In het proces van globalisering, zoals we hebben laten zien, overlapt het globaliserende Postmoderne met het lokaliserende Archeomoderne. Dit is een belangrijke structurele observatie omdat het de essentie van het netwerk beschrijft. Het netwerk integreert op het niveau van logems (Postmodern) lokale polen (servers) die de aard van het Archeomodern hebben (d.w.z. die bestaan uit een vervagend logem dat al verzadigd is met opkomende nachtelijke mythen). Het globale logema (het eigenlijke globalisme als project van Eén Wereld, "één wereld" met "wereldregering", "elektronisch wereldparlement", enz.) integreert een willekeurig aantal lokale half-logems-semi-mythen op het niveau van zwakke schakels. ) integreert een willekeurig aantal lokale half-logems en half-mythmes op het niveau van zwakke schakels. Ze worden allemaal horizontaal en verticaal uitgewisseld door infra-emes, kwanta betekenisloze informatie, die een simulatie van actie en proces creëert, zonder enige progressie of accumulatie (de weg "vooruit" is al geblokkeerd door een enorm niets). De archeomodern begrijpt de globale logem niet en is er helemaal niet solidair mee. Het leeft in de geminimaliseerde "leefwereld" van Schütz, binnen een steeds virtuelere "samen-ruimtelijkheid" en bizarre "tijdelijkheid". En hier vindt de ongecensureerde en relatief vrije opkomst van nachtelijke mythen plaats. Het archeomodernisme is het punt waarop de mythe de logos binnensijpelt in de structuur van de netwerkmaatschappij.

Het netwerk zelf is de laatste editie van de logos, maar wat het integreert zijn de tegenstrijdige en monsterlijke agglomeraten van de onverteerde Moderniteit vermengd met fragmenten van de mythe die nog niet verwijderd zijn. Portalen - zowel individuele netwerkinitiatieven als hele landen - zijn bijna altijd archeomodern, dat wil zeggen, half-logem-half-ritme. Het feit dat ze bereid zijn om te integreren in een wereldwijd netwerk met een gemeenschappelijk protocol is een bewijs van hun onderwerping aan het integrerende globalistische project van het Postmoderne (aan de logoskant). Maar het feit dat ze niet van plan zijn om het pad van de logos en de modernisering te volgen, en in plaats daarvan van plan zijn om alle tegenstrijdigheden en alle ongerijmdheden van hun onvoltooide modernisering in het netwerk in te brengen, in combinatie met de reeds gedeconstrueerde structuur van de mythe, getuigt van het vooruitzicht van een groeiende massa mythologische elementen die zich voortdurend in het netwerk ophopen. En hoewel deze elementen in het eerste stadium zeker groteske, gefragmenteerde, chaotische mythen zullen zijn, zullen ze op een gegeven moment, volgens het principe van chreod, op een bepaalde verzadiging meer geordende mythologische constructies gaan vormen. Misschien zal op een gegeven moment niets meer de contouren aannemen van de 'grote moeder', de cultische 'gouden baba'...

Referenties:

Делез Ж.  Ницше. СПб:Аксиома, 2001.

Дугин А.Г. Археомодерн. М.: Академический проект, 2022.

Дугин А.Г. Логос и мифос. Социология глубин. М.: Академический проект, 2010.

Дугин А.Г. Обществоведение для граждан Новой России. М.: Евразийское движение, 2007.

Дугин А.Г. Поп-культура и знаки времени. СПб.: Амфора, 2005.

Дугин А.Г. Постфилософия. Три парадигмы в истории мысли. М.: Евразийское движение,  2009.

Дугин А.Г. Радикальный субъект и его дубль. М.: Евразйиское движение, 2009

Дугин А.Г. Социология русского общества. М.: Академический проект, 2011.

Дугин А.Г. Этносоциология. М.: Академический проект, 2012.

Маффесоли М. Околдованность мира или божественное социальное // СОЦИО-ЛОГОС. – М.: Прогресс, 1991.

Рэнд А. Атлас расправил плечи. М.: Альпина,2018

Сартр Ж. П. Бытие и ничто: Опыт феноменологической онтологии. — М.: Республика, 2004.

Durand G. Les Structures anthropologiques de l'imaginaire. P.:  P.U.F., 1960.

Durand G. L'Imaginaire. Essai sur les sciences et la philosophie de l’image. P.:Hatier, 1994.

Durand G. Introduction à la mythodologie. Mythes et société.P.:  Albin Michel, 1996.

Maffesoli M. Apocalypse, Paris: CNRS, 2009.

Maffesoli M. La crise n'existe pas. [http://www.amateur-idees.fr/Michel-Maffesoli-La-crise-n-existe]

Maffesoli M. L’Ombre de Dionysos. Contribution à une sociologie de l’orgie. P.: Méridien/Anthropos, 1982

Maffesoli M. La Conquête du présent. Pour une sociologie de la vie quotidienne. P.: PUF,  1979.

Maffesoli M. La Dynamique sociale. La société conflictuelle . Thèse d'Etat. Lille: Service des publications des theses, 1981.

Maffesoli M. Le Temps des tribus. P.: Meridiens Klincksieck, 1988.

Robertson R. Globalization: Social Theory and Global Culture. London;Newbury Park Calif. : Sage Publications, 1992.

Schutz A. Der sinnhafte Aufbau der sozialen Welt. Eine Einleitung in die verstehende Soziologie. Wien: Springer-Verlag, 1932.

Vertaling door Robert Steuckers