Σίγουρα οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι τη δεκαετία του 1990, το ρωσικό κράτος καταλήφθηκε από αντιπάλους που του επέβαλαν εξωτερικό έλεγχο - σε ολόκληρη την κοινωνία μας. Το γενικότερο όνομά του είναι φιλελευθερισμός. Όχι κάποιος "κακός φιλελευθερισμός", "διαστρεβλωμένος φιλελευθερισμός" ή "ψευδοφιλελευθερισμός", αλλά, απλώς, φιλελευθερισμός. Κανένα άλλο είδος φιλελευθερισμού δεν υπάρχει. Οι Ρώσοι φιλελεύθεροι έγιναν άξονες αυτού του δικτύου κατοχής.

Από τη στιγμή που ο Πούτιν ανέβηκε στην εξουσία το 2000, άρχισε να βγάζει σταδιακά τη χώρα από αυτή την κατάσταση. Πολύ αργά. Σκοπίμως. Σχεδόν ανεπαίσθητα. Και εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε αυτό το μονοπάτι.

Με κάθε βήμα - κάθε μετατόπιση - στην πολιτική του Πούτιν (η οποία έχει ως στόχο την ενίσχυση της κυριαρχίας της Ρωσίας, δηλαδή την απελευθέρωση από τον εξωτερικό έλεγχο και, κατά συνέπεια, την εσκεμμένη απελευθέρωση της κοινωνίας μας και της κοσμοθεωρίας μας), ένα τμήμα των φιλελεύθερων αποκόπτεται. Πρώτον, οι ξεχασμένοι πλέον Μπερεζόφσκι και Γκουσίνσκι. Στη συνέχεια, ο Χοντορκόφσκι. Στη συνέχεια, μετά το 2014, το πρώτο μαζικό κόμμα. Και στη συνέχεια, μετά την 24η Φεβρουαρίου 2022, ένα ακόμη μεγαλύτερο κόμμα.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μόλις πρόσφατα, μετά τα τραγικά γεγονότα στην Παλαιστίνη, μια ομάδα δεξιών σιωνιστών, πιστών στον Πούτιν μέχρι τέλους, αποσκίρτησε.

Και περισσότεροι θα συνεχίσουν να αποσκιρτούν. Τα δίκτυα των φιλελευθέρων είναι τόσο τρομερά και ισχυρά που είναι πρόκληση να τα αντιμετωπίσει κανείς, ειδικά από τη στιγμή που ο Πούτιν έχει επιλέξει μια στρατηγική σταδιακής απώθησής τους. Δεν είναι καν σαφές ποιος θα χαθεί πρώτος - αυτοί ή ο ρωσικός πληθυσμός. Ναι, αυτοί γερνούν και είτε πεθαίνουν είτε εγκαταλείπουν τη χώρα. Αλλά παίρνουν επίσης μαζί τους ολόκληρες ρωσικές γενιές - διεφθαρμένες, μπερδεμένες, δωροδοκημένες, μολυσμένες, τρελαμένες και παραπλανημένες.

Έτσι, ίσως ο Πούτιν να κερδίζει συνολικά αποφεύγοντας την απότομη εξέλιξη - η σήψη εγκαταλείπει τη Ρωσία με φυσικό και σταδιακό τρόπο. Και δεν υπάρχει καταστολή, ούτε λογοδοσία για τις πράξεις τους. Αλλά σίγουρα χάνουμε τον ιστορικό χρόνο που προβλέπεται για την αναγέννηση του έθνους μας, την επιστροφή στις ρίζες του. Η παράταση της αποφιλελευθεροποίησης μπορεί να είναι δικαιολογημένη από τακτικής άποψης (ίσως), αλλά από στρατηγικής άποψης γίνεται επικίνδυνη.

Εξάλλου, ελπίζουμε ότι η κοινωνία θα καθαρίσει από τον εξωτερικό ιδεολογικό έλεγχο. Αλλά γιατί να το κάνει; Ναι, οι ήρωες θα επιστρέψουν από το μέτωπο (αν και όχι όλοι...), και θα έχουν υπαρξιακή αφύπνιση και ρωσική ακεραιότητα. Τι θα κάνουν όμως πίσω από τις γραμμές, αν τον τόνο εκεί εξακολουθούν να δίνουν κάποιοι παραμένοντες αχρείοι του προηγούμενου κύκλου; Η επανάσταση δεν είναι επιλογή και είναι λάθος, αλλά υποταγή σημαίνει να μην σέβεσαι τον εαυτό σου. Και το πιο σημαντικό: ποιος θα δείξει στους ήρωές μας τον δρόμο; Ποιος θα τους καθοδηγήσει; Πού; Πώς θα προσανατολιστούν οι μαχητές των χαρακωμάτων σε μια ειρηνική πραγματικότητα; Δεν εκπαιδεύτηκαν, δεν προετοιμάστηκαν... Μιλάω πολύ με τους στρατιωτικούς μας - εθελοντές, συμβασιούχους στρατιώτες, διάφορους επιτελείς... Και πάλι, δεν υπάρχουν εγχειρίδια στα χαρακώματα, στα μέτωπα. Δεν υπάρχουν σαφείς εξηγήσεις σχετικά με το με ποιον πολεμάμε, γιατί πολεμάμε, για ποιο λόγο πολεμάμε, τι σημαίνει νίκη... Άνθρωποι έχουν ήδη πεθάνει, και δεν είναι ακόμη σαφές για ποιο λόγο.

Λοιπόν, δεν είναι για τον Αμπράμοβιτς, δεν είναι για τη συμφωνία με τα σιτηρά, δεν είναι για την ευημερία των ελίτ, έτσι δεν είναι; Προφανώς, είναι για κάτι άλλο... Αλλά για τι ακριβώς; Η κυβέρνηση δεν λέει· φοβάται.

Φοβάται ότι η εξυγίανση, η αποφιλελευθροποίηση θα γίνει ριζοσπαστική επιταγή. Θέλει να αφήσει ένα παραθυράκι για ένα βήμα πίσω. Ο Πούτιν ενεργεί τόσο αργά που δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ίσως τα πάντα θα επανέλθουν όπως ήταν. Αλλά δεν θα επανέλθουν.

Επομένως, πρέπει να προχωρήσουμε πιο γρήγορα. Προς την κατεύθυνση του Πούτιν. Αλλά ακόμα πιο γρήγορα. Πρέπει να αλλάξουμε επειγόντως την κατάσταση στον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την ενημέρωση και την πολιτική ζωή. Αυτό που υπάρχει τώρα δεν ανταποκρίνεται καθόλου στις συνθήκες που επικρατούσαν στο τέλος του δεύτερου έτους του πολέμου.

Να τι είναι σημαντικό. Αυτό το status quo, βέβαια, δεν ταιριάζει στις προσδοκίες και τις διαθέσεις των παραδοσιοκρατών και των πατριωτών. Αλλά δεν ταιριάζει και στους ανθρώπους που προσανατολίζονται στην άνεση και την ειρηνική ζωή. Ούτε εκείνους που είναι υπέρ της "προόδου" (ό,τι κι αν καταλαβαίνουν από αυτήν). Και εκείνους που τάσσονται υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία λείπει (ή σχεδόν λείπει) από τη σημερινή Ρωσία· δεν τους ταιριάζει ούτε αυτούς. Το status quo είναι ανεπαρκές. Όλοι υποστηρίζουν τον Πούτιν μόνο με την ελπίδα της αλλαγής. Ποια σταθερότητα υπάρχει όταν υπάρχει πόλεμος και πρέπει πρώτα απ' όλα να κερδηθεί; Μόνο τότε θα έχουμε σταθερότητα και όχι το αντίθετο.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος