25.12.2021

De escalatie van de betrekkingen tussen Rusland en de Verenigde Staten na het aantreden van Joe Biden als president en de verslechtering van de situatie rond Oekraïne, alsmede de toenemende spanning aan de buitengrenzen van Rusland (provocerende acties van NAVO-schepen in het Zwarte-Zeebekken, agressieve manoeuvres van de Amerikaanse luchtmacht langs de Russische luchtgrenzen, enzovoorts) - dit alles heeft een volkomen rationele geopolitieke verklaring. De wortel van alles moet gezocht worden in de situatie die ontstond aan het einde van de jaren tachtig van de twintigste eeuw, toen de ineenstorting van de structuren van het Sovjet-kamp plaatsvond. Samen met het socialisme als politiek en economisch systeem stortte een solide en verreikende geopolitieke constructie in, die niet door de communisten in het leven was geroepen, maar een natuurlijke historische voortzetting vormde van de geopolitiek van het Russische Rijk. Het was niet alleen de USSR, die een rechtstreekse opvolger was van het Keizerrijk en gebieden en volkeren omvatte die lang vóór de vestiging van de Sovjetmacht rond de Russische kern waren verzameld. De Bolsjewieken - onder Lenin en Trotski - verloren eerst veel van dit gebied, en herwonnen het vervolgens met veel moeite - onder Stalin - (en zelfs nog meer grondgebied). De invloed van Rusland in Oost-Europa was evenmin uitsluitend het gevolg van de Tweede Wereldoorlog, die in veel opzichten de geopolitiek van het tsaristische Rusland voortzette. De ineenstorting van het Oostelijk Pact en de ineenstorting van de USSR waren dus niet alleen een ideologische gebeurtenis, maar ook een geopolitieke catastrofe (zoals president Poetin zelf onomwonden heeft verklaard).

In het Rusland van de jaren negentig, onder het bewind van Jeltsin en de almacht van de pro-westerse liberalen, ging het proces van geopolitieke desintegratie door, met de gebieden van de noordelijke Kaukasus (de eerste Tsjetsjeense veldtocht) en, op langere termijn, andere delen van de Russische Federatie in het vizier. In deze periode breidde de NAVO zich vrijelijk en snel in oostelijke richting uit, waarbij het Oosteuropese gebied (de voormalige landen van het Warschaupact) en de drie Baltische republieken van de USSR - Litouwen, Letland en Estland - bijna volledig werden opgenomen. Daarbij werden alle afspraken met Moskou geschonden. Washington beloofde Gorbatsjov dat zelfs een verenigd Duitsland neutraliteit zou verkrijgen na de terugtrekking van de Sovjettroepen uit de DDR en voorts werd geen uitbreiding van de NAVO overwogen. Zbigniew Brzezinski zei in 2005 eerlijk en cynisch, toen ik hem rechtstreeks vroeg hoe het kwam dat de NAVO zich had uitgebreid in weerwil van deze beloften aan Gorbatsjov: "wij hebben hem bedrogen". Gorbatsjov werd ook misleid door het Westen met betrekking tot de drie Baltische republieken.

De nieuwe leider van Rusland, Boris Jeltsin, kreeg opnieuw de belofte dat geen van de resterende voormalige Sovjetrepublieken tot de NAVO zou worden toegelaten. Onmiddellijk begon het Westen op zijn gebruikelijke wijze verschillende blokken in de post-Sovjetruimte op te richten - eerst GUAM, vervolgens het Oostelijk Partnerschap - met één doel: deze landen voor te bereiden op integratie in het Noord-Atlantisch Bondgenootschap. "Wij hebben vals gespeeld, wij hebben vals gespeeld en wij zullen blijven vals spelen", verkondigden de Atlantici bijna openlijk, zonder schaamte.

In Rusland zelf hebben de vijfde en zesde colonnes binnen de staat de klap verzacht en het Westen op alle mogelijke manieren geholpen te slagen. Poetin heeft onlangs beschreven hoe hij directe Amerikaanse spionnen uit de bestuursstructuur van het land heeft verwijderd, maar het is duidelijk dat dit slechts het topje van de ijsberg is - het lijdt geen twijfel dat het grootste deel van het Atlantische netwerk nog steeds invloedrijke posities binnen de Russische elite bekleedt.

Zo heeft het Westen in de jaren negentig alles in het werk gesteld om Rusland van het subject van de geopolitiek dat het in de tijd van de USSR en het Russische Rijk was (d.w.z. bijna altijd - met uitzondering van de tijd van de Mongoolse veroveringen), tot object te maken. Het was de "grote continentale oorlog", de omsingeling van het Heartland, de insnoering van de "anaconda" rond Rusland.

Zodra hij aan de macht kwam, begon Poetin te redden wat er nog te redden viel. Het was kiezen voor de weg van de soevereiniteit. In het geval van Rusland - gezien zijn grondgebied, geschiedenis, identiteit en traditie - betekent soeverein zijn dat het een van het Westen onafhankelijke pool is (omdat de andere polen ofwel qua macht ver onderdoen voor het Westen ofwel, in tegenstelling tot het Westen, niet beweren dat zij hun beschavingsmodel agressief uitbreiden). Poetins oriëntatie op soevereiniteit en de terugkeer van Rusland naar de geschiedenis impliceerde juist een toename van de confrontatie. En dit had een natuurlijk effect op de toenemende demonisering van Poetin en Rusland zelf in het Westen. Zoals Darya Platonova op Channel One zei: "De rode lijn voor het Westen is het bestaan zelf van een soeverein Rusland". En deze grens is door Poetin vrijwel onmiddellijk overschreden nadat hij aan de macht kwam.

Het Westen en Rusland zijn als twee communicerende vaten: als er stroom is in het ene, stroomt er stroom uit het andere, en omgekeerd. Een zero-sum game. De wetten van de geopolitiek zijn streng, en daarvan waren wij overtuigd onder Gorbatsjov en Jeltsin - zij wilden de vrienden van het Westen zijn en samen de macht over de wereld delen. Het Westen zag dit als een teken van zwakte en capitulatie. Wij winnen, jij verliest, teken hier. Deze formule van de neoconservatief Richard Perle ("wij winnen, jullie verliezen, teken hier") is de basis geweest van de betrekkingen met post-Sovjet-Rusland. Maar dat is hoe het was voor Poetin.

Poetin zei "stop". Langzaam en stil in het begin. Toen werd hij niet gehoord. Toen, in de toespraak van München, ging hij harder. En weer werd er alleen maar verontwaardigd gereageerd op zijn woorden, die een "ongepaste grap" leken te zijn.

De zaken werden ernstiger in 2008, en na de Atlantische Maya, de daaropvolgende hereniging met de Krim, en de terugtrekking van de Donbass uit de baan van Kiev en het succes van de Russische troepen in Syrië - werd de situatie ernstiger dan ooit. Rusland werd weer een soevereine pool, gedroeg zich als zodanig en sprak met het Westen als zodanig. Trump, die zich meer bezighoudt met het binnenlands beleid van de VS, heeft daar niet veel aandacht aan besteed omdat hij een realistisch standpunt heeft ingenomen over de internationale betrekkingen. En dat betekent dat soevereiniteit en een zuiver rationele misrekening - zoals in het zakenleven - van nationale belangen buiten elk liberaal messianisme om serieus moeten worden genomen. Bovendien was Trump blijkbaar totaal niet op de hoogte van het bestaan van geopolitiek.

Maar de komst van Biden heeft de situatie in het extreme verergerd. Achter Biden staan in de VS de meest radicale haviken, de neoconservatieven (die Trump haten om zijn realisme) en de globalistische elites die fanatiek een ultraliberale ideologie verspreiden. Het Atlantisch imperialisme ligt boven op het LGBT messianisme. Een explosief mengsel van geo-ideologische pathologie en gender-ideologie. Het onafhankelijke en soevereine (polaire) Rusland van Poetin is een directe bedreiging voor beide. Het is geen bedreiging voor Amerika, maar voor het Atlanticisme, het globalisme en het gender-liberalisme. Maar het China van vandaag is ook steeds meer soeverein.

Het is in deze situatie dat Poetin het Westen op de hoogte brengt van zijn "rode lijnen". En dit is niet iets frivools. Er ligt een concrete controle van Ruslands specifieke verwezenlijkingen aan ten grondslag. Tot dusver is er geen sprake van dat Oost-Europa buiten Eurazië wordt gehouden. De status quo van de Baltische staten wordt erkend. Maar de post-Sovjet ruimte is een gebied van exclusieve Russische verantwoordelijkheid. Dit betreft voornamelijk Oekraïne, maar ook Georgië en Moldavië. Andere landen geven niet openlijk uiting aan hun wens om zich agressief op te stellen tegenover Moskou en zich aan te sluiten bij het Westen en de NAVO.

Elke zeis vindt uiteindelijk een steen. Biden de Atlanticus versus Poetin de Euraziër. Er is een botsing tussen twee standpunten die elkaar volledig uitsluiten - zwart en wit. "Het grote schaakbord", zoals Brzezinski het uitdrukte. Vriendschap kan niet winnen in zo'n situatie. Dit betekent een van de twee volgende dingen: ofwel is oorlog onvermijdelijk, ofwel kan een van de partijen de spanning niet verdragen en geeft zij haar posities zonder slag of stoot op. De inzet is zeer hoog: het lot van de hele wereldorde staat op het spel.

Oekraïne is slechts een ondergeschikte figuur in het Grote Spel. Ja, het is een struikelblok vandaag. Voor Rusland is het een vitaal gebied in termen van geopolitiek. Voor het Westen is het slechts één schakel in de omsingeling van Rusland-Eurazië door de Atlanticistische "anaconda-strategie". De toetreding van Oekraïne tot de NAVO of het toestaan van Amerikaanse militaire bases op Russisch grondgebied is een fatale klap voor de soevereiniteit van Rusland en doet bijna alle verworvenheden van Poetin teniet. Aandringen op "rode lijnen" is je voorbereiden op oorlog.

In zo'n situatie is een compromis onmogelijk. Sommigen verliezen, anderen winnen. Met of zonder oorlog.

Het is duidelijk dat de zesde colonne (niemand luistert naar de vijfde colonne die vandaag aan de macht is) alles verliest in geval van een rechtstreekse confrontatie met het Westen in Oekraïne, of gewoon wanneer het conflict in de hete fase terechtkomt. Een verandering in de Russische politiek is onvermijdelijk - en het ligt voor de hand dat patriottische figuren op de voorgrond zullen treden. Dat is de reden waarom vandaag niet alleen de systeemliberalen (bijna officieel geregistreerd als buitenlandse agenten), maar ook vele anderen, die formeel niet verdacht kunnen worden van westersgezindheid, binnen de Russische elite Poetin ertoe overhalen af te treden. Allerlei argumenten spelen een rol: het lot van Nord Stream 2, de ontkoppeling van SWIFT, de dreigende technologische achterstand, het isolement, enz. Dezelfde argumenten werden gebruikt in 2008, en na Maidan, en in Syrië. Poetin is zich hier waarschijnlijk terdege van bewust, en zal onmiddellijk de macht achter deze elitaire Brusselaars en Washingtonaars herkennen. Dus kunnen ze het beter niet proberen.

De enige manier om een oorlog te winnen - liefst zonder te vechten - is om volledig voorbereid te zijn en geen vitale posities op te geven.

De post-Sovjetruimte moet onder de strategische controle van Rusland alleen staan. Vandaag willen we dat niet alleen, we kunnen het ook. En wat meer is: we kunnen niet anders.  Maar de status van de Baltische Staten (die reeds lid van de NAVO zijn) en onze plannen voor Oost-Europa kunnen worden besproken.  Dit gaat verder dan de "rode lijnen" - ook hier is een compromis mogelijk.

Dat blijkt uit ons kort geopolitiek overzicht: Poetin heeft de geopolitieke betekenis van Rusland zelf veranderd, door het van een object (wat Rusland in de jaren negentig was) in een subject te veranderen. Het onderwerp gedraagt zich echter heel anders dan het object. Het dringt aan op het eigene, legt misleidingen bloot en wijst erop, lokt een reactie uit, bakent zijn verantwoordelijkheidsgebied af, verzet zich en stelt eisen, ultimatums. En het allerbelangrijkste: het onderwerp heeft genoeg kracht, reikwijdte en wilskracht om dit alles in praktijk te brengen.

De huidige crisis in de betrekkingen met het Westen is een ondubbelzinnig teken van het enorme succes van de geopolitiek van Vladimir Poetin, die Rusland met ijzeren vuist naar vernieuwing en terug naar de geschiedenis leidt. En in de geschiedenis zijn we altijd in staat geweest om onze "rode lijnen" te verdedigen. En zijn er vaak ver overheen gegaan. Als overwinnaars bezochten onze troepen vele Europese hoofdsteden, waaronder Parijs en Berlijn. Brussel, Londen en... wie weet - misschien zelfs Washington op een dag. Voor zuiver vreedzame doeleinden.