Onze oorlog met het Westen op het grondgebied van Zuidwest-Rusland heeft een karakteristiek kenmerk: het verschil in timing, d.w.z. in de snelheid van mobilisatie, acties en reacties, en besluitvorming.

Aan de ene kant is het duidelijk dat de vijand in de meeste gevallen sneller handelt dan wij, zich sneller oriënteert, de geavanceerde technologieën van netwerkoorlogsvoering moedig overneemt, informatiestrategieën combineert met een systeem van terroristische aanvallen, demonstratiewreedheden, aanvallen op onverwachte plaatsen, operaties uitvoert door kleine DRG's in de stijl van DDoS-aanvallen, snel gebruik maakt van kunstig gemonteerde scènes en deze onmiddellijk in de westerse mediasfeer gooit. De vijand doet zijn terroristische aanvallen af als "briljant uitgevoerde operaties", terwijl de mislukkingen slim worden verhuld. De slachtoffers worden voorgesteld als "agressors".

Op dit alles reageren wij met een duidelijke vertraging, niet zo snel, niet zo efficiënt, niet zo consequent. Ja, we voeren massale frontale tegenpropaganda, maar die is bijna uitsluitend gericht op een binnenlands Russisch publiek (wat trouwens heel, heel belangrijk is, want aan het begin van de oorlog was de maatschappij hier totaal niet op voorbereid). We hebben praktisch geen overdracht van betekenis en vectoren naar Oekraïne. Wat we op deze aarde doen, kunnen we niet duidelijk aan de Oekraïners overbrengen, en blijkbaar zullen we dat ook niet doen, waardoor we een enorm psychologisch oorlogsgebied voor de vijand achterlaten. Er kan hier maar één ding gezegd worden: wij zijn het Keizerrijk en wij beschouwen jullie ook als een deel van ons, een opstandige provincie; jullie hebben ons verraden ten gunste van een ander "rijk", het "rijk van het kwaad", de satanische westerse beschaving. Dit is de Vierde Punische Oorlog, waarin wij Rome zijn en jullie de kant van Carthago hebben gekozen. Daarom zijn we hier, en daarom bewegen we ons naar de westelijke grenzen, dat is ons rijk (dat we met jullie delen).

Dit had al lang geleden gezegd moeten worden, snel en effectief, zoek dan een manier om het aan elke Oekraïner te vertellen en laat ze kiezen. Iemand zou zeker een keuze in ons voordeel hebben gemaakt, niet alleen vanwege traagheid, het Sovjetverleden of de Russische taal, maar om fundamentelere en zwaardere redenen.

Om de een of andere reden blijven we ons in het Westen verontschuldigen en klagen over het meten met twee maten; daar zijn de meningen over de oorlog verdeeld, de helft van de Westerse wereld staat aan onze kant. Ja, de elites zijn tegen ons en zijn hier unaniem in, maar de westerse samenlevingen zijn dat helemaal niet. Hebben we hier in anderhalf jaar iets aan gedaan? Hebben we verder gereikt dan de hoofden van de globalistische Atlantische elites naar de volkeren van Europa en Amerika? Hier ligt het punt. We gaan - schijnbaar uit traagheid - door met ons vervelende gekibbel met degenen die ons niet kunnen zien, niet kunnen horen en ons niet willen kennen zolang we leven, zolang we vrij zijn, zolang we Rusland zijn, dus laten we de volkeren van het Westen helpen om deze corrupte en verrotte liberaal-globalistische regimes omver te werpen. Is dat niet logisch?

We nodigen de niet-westerse collectiviteit ook uit om zich voor te stellen wat we doen, waarom en waarvoor. We hebben geen duidelijke boodschap gestuurd naar China, de islamitische wereld, India, Afrika of Latijns-Amerika. De enige uitzondering is het fundamentele idee van multipolariteit, waarvan de betekenis inderdaad aanwezig en zeer diepgaand is; maar nadat we deze zeer belangrijke vector hebben geïdentificeerd, cultiveren we hem niet, ontwikkelen we hem niet, verzadigen we hem niet met inhoud en brengen we er geen structuren voor aan.

We lopen technologisch achter en nogmaals, de vraag is: waar waren we eerder? Hoe bereidden we ons voor op oorlog? Waar zijn onze UAV's en de nieuwste apparaten? Waar zijn de praktische vaardigheden van netwerkoorlogvoering, waarvan de strategieën het Pentagon en de NAVO-landen sinds het begin van de jaren 90 domineren? Welnu, we zijn nu bezig met een inhaalslag, zowel bij de staat als bij het ministerie van Defensie, en vooral in de heroïsche dynamiek van vrijwilligers, zoals Vladlen Tatarsky en zijn gelijkgestemde collega's in "Dronnitsa" en vele andere initiatieven.

De eerste conclusie die we kunnen trekken is: het feit dat we achterlopen is negatief, maar niet fataal. Het belangrijkste is de vastberadenheid om het rijk op te bouwen, dit zal de uitkomst bepalen, niet de timing.

Er is echter nog iets dat ook het vermelden waard is: hoeveel geluk we hadden om de Speciale Militaire Operatie te starten. Onverwacht, eerder dan gepland, snel, moedig. Vier enorme gebieden die van strategisch belang waren voor het Rijk (de Krim niet meegerekend, die was al eerder naar huis teruggekeerd) werden razendsnel bevrijd, en hier hebben we niet gewacht of getalmd. Het was jammer dat we Sumy, Chernigov, de regio Charkov en, van onder Kiev, zelfs de Russische stad Cherson moesten verlaten. Hierover later meer. Er is ergens een fundamentele misrekening gemaakt, maar door met maximale snelheid te handelen, hebben we veel bereikt. Dit is ons belangrijkste bruggenhoofd vandaag, solide en versterkt. Ondanks alles was het een groot succes.

De tweede conclusie is dat in sommige gevallen zelfs het Rijk een plotselinge, bliksemsnelle en onweerstaanbare sprong moet maken, zoals een tijger springt. Niet de pijnlijke beet van een rat, maar de onberispelijk gekalibreerde dodelijke slag van een groot en trots beest. De brute slag van het Keizerrijk.

Vertaling door Robert Steuckers