15.01.2022

Caliber.az (Azerbeidzjan) interviewt de leider van de Internationale Euraziatische Beweging, de Russische politicoloog en filosoof Aleksandr Doegin

In een recent interview voor het Tsargrad TV-kanaal heeft u een zeer krachtige verklaring afgelegd over de recente gebeurtenissen in Kazachstan, door te zeggen dat “de territoriale integriteit van alle post-Sovjet-staten afhangt van Rusland” en dat zij daarom allemaal de hulp van Rusland moeten inroepen om niet te worden aangevallen. Suggereert u dat de landen van de voormalige Sovjet-Unie hun soevereiniteit moeten opgeven?

Je kunt je soevereiniteit niet opgeven, maar je zou je territoriale integriteit moeten opgeven. Ik geloof dat het vraagstuk van de soevereiniteit in onze tijd een nieuwe betekenis heeft gekregen. In onze moderne wereld zijn staten met enorme voorraden kernwapens, enorme demografische en natuurlijke rijkdommen en uitgestrekte grondgebieden soeverein. En de soevereiniteit van andere, kleinere actoren hangt af van hun relatie met de polen die volledige, fundamentele, reële en aantoonbare soevereiniteit hebben. Er zijn maar drie soevereine polen in de wereld vandaag. Er zijn de Verenigde Staten en de NAVO-landen, het gemeenschappelijke westerse blok, er is China met zijn financiële macht en Rusland met zijn militaire macht. Iran, Pakistan, India en een aantal andere landen streven naar soevereiniteit, maar geen van deze landen is al een op zichzelf staande pool. Daarom is de kwestie van de post-Sovjetruimte thans zeer acuut. Het is nu of nooit omdat we nu een fundamenteel “moment van de waarheid” hebben voor alle post-Sovjetrepublieken. De meeste van hen zijn gefaalde staten. Laten we eerlijk zijn – dit zijn de staten die zijn voortgekomen uit de overblijfselen en de ineenstorting van de Sovjet-Unie, zij werden door het Westen gesteund juist ondanks Rusland, dat de belangrijkste geopolitieke rivaal van de westerse beschaving blijft. Als gevolg daarvan zijn deze post-Sovjetstaten gebouwd op een tweeledig beleid. Dat wil zeggen, zij kijken deels naar Rusland en deels naar het Westen.

Over welke staten heeft u het?

Sommige van deze staten, bij voorbeeld in het GUAM-blok, waren meer pro-westers georiënteerd. Dat waren Georgië, Oekraïne, Moldavië en op een bepaald moment Oezbekistan, opnieuw toen GUAM werd opgericht. Maar de situatie begon te veranderen, GUAM begon te verzwakken en de EGA-landen begonnen zich meer op Rusland te richten, terwijl zij banden met het Westen behielden, waardoor een zogenaamde multivectoriële situatie ontstond die uiteindelijk een doodlopend spoor bleek. En de vraag is nu bij wie, of liever bij welke van deze drie polen de post-Sovjetruimte zich zal bevinden. China is geen alternatief voor Rusland. Met China heeft Rusland een uitstekend strategisch partnerschap dat erop gericht is de hegemonie van het Westen te verzwakken. Met andere woorden, Rusland en China vertegenwoordigen twee anti-Westerse polen, en daarom moet men kiezen tussen Rusland en China en het Westen. Elke staat heeft met deze situatie te maken. Voorgesteld wordt dat de staten die de kant van de multipolaire wereld zullen kiezen, d.w.z. Rusland en China, zich meer zullen verenigen en niet langer zullen streven naar een onbereikbaar evenwicht tussen deze drie grootmachten.

Om uw vraag te beantwoorden: Georgië en Oekraïne, die hun soevereiniteit trachten te behouden door zich tot het Westen te wenden, hebben enorme territoriale verliezen geleden.

Waarom heeft Rusland Azerbeidzjan 30 jaar lang niet gesteund? Gedurende al die jaren werd Azerbeidzjaans grondgebied bezet door Armenië en werd de territoriale integriteit van ons land geschonden in weerwil van de wetten van het internationale recht.

Ik hou niet van de agressiviteit van deze vraag, maar ik zal hem toch beantwoorden. Toen Armenië toenadering zocht tot het Westen, verloor het de controle over Karabach omdat Rusland, zo u wilt, in zekere zin het herstel van de territoriale integriteit van Azerbeidzjan steunde. Wij zijn bevriend met Bakoe, wij hebben geholpen en gesteund bij het herstel van de territoriale integriteit van Azerbeidzjan, er is in de loop der jaren veel veranderd. In de jaren ’90 regeerde de kliek van Jeltsin Rusland, het was een bezettingsregering. En toen Poetin geleidelijk aan sterk werd, begon hij het soort beleid te voeren dat in het belang van Rusland is, waarbij hij zijn vrienden steunt en zijn tegenstanders straft. En in feite werd de steun van vrienden uitgesproken voor het herstel van de territoriale integriteit van Azerbeidzjan. De straf voor degenen die aarzelden, vooral in de persoon van Pashinian, was dezelfde. De straf voor Georgië vond plaats in 2008, de straf voor Oekraïne in 2014. En nu wordt de steun aan de vrienden van Kazachstan belichaamd door het zenden van hulptroepen van de CSTO om de orde en de politieke legitimiteit te handhaven.

Nu de dingen geëscaleerd zijn, is dat wat echt belangrijk is. Het is belangrijk om de toon te veranderen, het is belangrijk om te begrijpen dat Poetin nu in een staat is waar hij geen halve maatregelen zal tolereren. Hij zei dit tegen Loekasjenko en Takajev en zei: “Als jullie vrienden zijn, laten we dan samen aan deze kant gaan, als jullie onbeslist zijn, verklaar het dan. Dan heb je een andere status als je tot het einde toe niet beslist hebt met wie je bent”. Ik heb het over de post-Sovjet landen. Als u voor de NAVO bent, als u met het Westen wilt integreren, als u westerse actoren in uw economie toelaat, als u flirt met de Britten, de Angelsaksen, dan zult u daarvoor boeten. Dus dat is ongeveer waar we staan.

Dit gezegd zijnde, wil ik van meet af aan zeggen dat Azerbeidzjan voor ons een zeer belangrijke strategische bondgenoot is, en het is te danken aan het feit dat de goede betrekkingen tussen Aliyev en Poetin zich meer en meer hebben ontwikkeld, waardoor de zaken eigenlijk zeer goed staan. Alleen is de tijd gekomen dat Azerbeidzjan nauwer betrokken wordt bij de integratieprocessen in de post-Sovjetruimte. En het lijkt mij dat Bakoe zijn keuze al gemaakt heeft. Dit is mijn persoonlijke mening.

Rusland staat erop Azerbeidzjan uit te nodigen voor de EEU en de CSTO?

Ja, we praten hier al een hele tijd over. Het Karabach-probleem vormde daarbij een hinderpaal, zoals op Russisch-Azerbajdzjaanse topontmoetingen herhaaldelijk is gezegd. Dit probleem is nu opgelost en onze leiders moeten nu zelf bepalen wanneer en in welke vorm, binnen welk tijdsbestek en onder welke voorwaarden het verdere toenaderingsproces zal plaatsvinden. Velen waren bang, wij waren bang, en waarschijnlijk was Azerbeidzjan ook bang dat Armenië in de weg zou lopen. Maar nu hebben de Armeniërs, naar mijn mening, alles begrepen na de leerzame geschiedenis van Karabach. Zij hebben begrepen dat Rusland niet zomaar een land is.  Als je niet naar Rusland luistert, kost het je geld. Pashinyan heeft een conclusie getrokken en zal daarom rationeel handelen, vooral omdat niemand iets tegen Armenië heeft – Rusland, Azerbeidzjan noch Turkije. Als Armenië zich goed gedraagt, is dat in ons beider belang.

Uw laatste formulering doet me denken aan de Sovjetslogan “Allen voor de wereldvrede”.

Nee, absoluut niet. Wij zijn niet voor wereldvrede. Die slogan is te abstract, hij kan op alles worden toegepast. Wij zijn specifiek voor vrede in de post-Sovjetruimte en Rusland is verantwoordelijk voor deze vrede.

In dat geval, gelieve één punt te verduidelijken. U bekritiseert voortdurend het beleid van de VS, de hegemonie van de VS, enz. Maar tegelijkertijd bekritiseert u, in de context van het beleid van de VS, ook Rusland. Maar tegelijkertijd zegt u, in de context van Kazachstan: “Als het Kazachse leiderschap zijn trouw aan de Euraziatische lijn niet kan garanderen, zal de situatie verslechteren en zal het lot van de territoriale integriteit van Kazachstan op losse schroeven komen te staan. Is dit geen bedreiging? Of moeten we dat als een “vriendelijke waarschuwing” zien?

Dit gaat niet alleen over de post-Sovjet ruimte. Ik denk dat de territoriale integriteit van Rusland een aandachtspunt is. Rusland kan degenen, die zich tegen Rusland verzetten, straffen, maar het kan hen ook vriendschappelijk steunen als zij dat niet doen. Dit is hoe elke territoriale/imperiale gordel werkt. Al die jaren hebben wij geleefd in een unipolaire wereld, waarin alles afhing van de Verenigde Staten. Vandaag leven wij in een multipolaire wereld, en de invloed en de hegemonie van de Verenigde Staten zijn aanzienlijk verminderd. Ergens, is het nog steeds de bepalende kracht. In Syrië bijvoorbeeld, in het Midden-Oosten, zeiden de Amerikanen “nee” tegen territoriale integriteit, terwijl Rusland “ja” zei en de destructieve processen stopzette. Met andere woorden, als het moet, redden we het land van de ondergang, maar als het niet hoeft, houden we de ondergang niet tegen. En er zijn genoeg chaotische en desintegrerende tendensen in elke samenleving.

Zoals in het geval van Armenië?

Onder andere. Dat wil zeggen dat we een “koude strategie” moeten volgen, zoals ik al zei, rekening houdend met de drie polen. China past zich voortdurend aan en komt steeds dichter bij Rusland, wat absoluut logisch en rationeel is. Het is dus beter om te spreken over de dubbele pool Rusland-China, die tegenover de unipolaire wereld staat, en dankzij het feit dat deze zich heeft gevormd, bestaat deze unipolaire wereld niet meer.

Denkt u dat Rusland en China de Verenigde Staten en de NAVO-landen kunnen uitdagen?

Dit is in de feiten al het geval. Toen de Turken ons vliegtuig neerschoten in Syrië, bevonden we ons op de rand van een militair conflict. Bovendien stonden ook de kwestie van de territoriale integriteit van Turkije en de mobilisatie van de Koerdische bevolking op de agenda. Het werd ook gebruikt door de Amerikanen toen zij een poging tot staatsgreep tegen Erdogan organiseerden. Rusland steunde vervolgens Erdogan, hetgeen werd gevolgd door de mobilisatie van Koerdische afscheidingsbewegingen in Noord-Irak, Syrië en Turkije zelf. De helft van het Turkse grondgebied wordt bevolkt door Koerden, een factor die een bedreiging vormt voor de territoriale integriteit van Turkije. Zolang Ankara bevriend is met Moskou, vormt niets een bedreiging voor de Turken. Op de een of andere manier kunnen de Amerikaanse plannen om het separatisme in Turkije te steunen gezamenlijk worden tegengegaan. Maar zodra Ankara Rusland uitdaagt, kan de situatie veranderen. En hetzelfde geldt voor alle staten die min of meer grenzen aan Russisch grondgebied.

Het is geen geheim dat Rusland Turkije graag in de EEU zou zien. Maar de vraag is in hoeverre Turkije zelf geïnteresseerd is.

Natuurlijk is dat zo. Ik sta in nauw contact met de Turkse leiders, zij overwegen deze opties. Erdogan heeft, naar mijn mening, zijn bruggen met het Westen al verbrand. Hij is zich er terdege van bewust dat het Westen een dodelijk gevaar is, een giftige pool die stervende is en zijn hegemonie verliest. Daarom, denk ik, ziet alles er zeer goed uit voor de Turkse wereld.

Laten we teruggaan naar Kazachstan. U zei dat “indien het Kazachse leiderschap niet in staat is de voortzetting van het integratieproces en de trouw aan de Euraziatische lijn te garanderen, de situatie zal verslechteren”, d.w.z. dat het lot van de territoriale integriteit van Kazachstan op het spel zal komen te staan. Is dit een waarschuwing of een ultimatum?

Dat hangt ervan af. U kan dit als een waarschuwing zien. Zo ken ik Nursultan Abishevich Nazarbayev persoonlijk zeer goed, ik heb zelfs een boek over hem geschreven. Hij heeft het Euraziatisch model lange tijd gevolgd, hij heeft heel goed begrepen dat de oriëntatie op Rusland en China een voorwaarde is voor het behoud van de soevereiniteit van Kazachstan. Maar helaas, in de laatste tien jaar hebben Nazarbajev en vooral zijn clan zich van dit model verwijderd en raakten meer en meer betrokken bij Angelsaksische, Britse projecten, vervingen Russisch door Engels, begonnen de economische integratie te saboteren, wat mijn vriend Sergej Glazjev verscheidene malen heeft gezegd. In feite was het Nazarbajevs terugtrekking uit de Euraziatische oriëntatie, uit Rusland, uit de oprichting van een verenigd Slavo-Turks blok, die leidde tot de crisis die we nu meemaken. En om dit in de toekomst te voorkomen, moet elke Britse aanwezigheid aldaar tot een minimum worden beperkt en moet worden gestopt met het saboteren van integratieprojecten door de autoriteiten.

Is de president van Kazachstan, Takajev, daartoe bereid?

Takajev moet hiertoe bereid zijn, want hij heeft begrepen dat dit de enige keuze is voor Kazachstan; hij heeft de keuze gemaakt die Nazarbajev vanaf het begin heeft gemaakt. En de corrupte pro-Westerse elite, gesteund door het Westen, heeft gekozen voor een extreem scenario: destabilisatie. Voorlopig is er in Kazachstan dus geen ruimte voor een meerdimensionaal beleid. En dit is een ultimatum, maar niet van mij, noch van Rusland, maar van de politieke logica zelf.

Het verbaast mij dat Nazarbajev in zijn artikelen, gesprekken en toespraken de wetten van het grote spel, van de geopolitiek, van de multipolariteit, beter heeft begrepen dan andere leiders in de post-Sovjet-ruimte, en zelfs beter dan Poetin. Wat er de laatste tien jaar is gebeurd, weet ik niet. Ik mag aannemen dat op de een of andere manier, misschien via een corrupte entourage, een Amerikaans, Brits of Europees invloedsbureau in Kazachstan of ten koste van enkele compromitterende clans, deze Euraziatische integratielijn van de voormalige Sovjet-Unie werd vertraagd en op de lange baan geschoven. Vandaag plukt Kazachstan de vruchten van dit alles.

Met andere woorden, zijn er geen varianten? Moet Kazachstan, om de steun van Rusland te krijgen, alle westerse partners uitwijzen, buitenlandse projecten weigeren?

Feit is dat het Westen geen beslissende invloed mag hebben op de strategie van Kazachstan. De verdrijving van de Russische taal uit alle onderwijsprojecten door Engelstalige programma’s is een uitdaging voor Rusland. Dit moet stoppen. De belangrijkste hulpbronnen en activa, die in Britse handen zijn, moeten worden teruggegeven aan de Kazachse nationale regering. Het is een kwestie van niet tussen twee stoelen te gaan zitten. De gebeurtenissen in Oekraïne, door het voorbeeld van Porosjenko, hebben dit aangetoond, en het geldt voor alle leiders van post-Sovjetlanden. Je moet een stoel kiezen. Als u Russisch kiest, kom dan nader tot ons, hou u aan onze regels, wees goede vrienden, en wij zullen in natura antwoorden. Als we deze agitatie in Kazachstan hadden georganiseerd, zou de situatie anders zijn geweest. Maar het begon daar allemaal zonder ons. We gingen erheen als vrienden, maar je moet begrijpen wie er achter deze gebeurtenissen zat.

Weet u wie er achter zit?

Zonder twijfel stonden de westerse netwerken, die Nazarbajev binnenliet, in het middelpunt van dit alles. Er zij aan herinnerd dat het Britse bedrijven waren die de prijs van vloeibaar gas met wel honderd procent hebben verhoogd, hetgeen de speculatieve rellen in Aktau veroorzaakte. Dit was een provocatie van de hoogste orde. Met andere woorden, het was niet de regering die de prijzen verhoogde, maar de Britse eigenaars van de door Nazarbayev verkochte bedrijven. Maar de agitatie van het volk veranderde al snel in een militaire opstand, er verschenen huurlingen, enz. Een van hen was Ablyazov – een voortvluchtige oligarch zoals onze Chodorkovski of Berezovski – een dief die miljarden dollars heeft gestolen. Tegelijkertijd waren er de Gulenistische netwerken, de tegenstanders van Erdogan, die wortel schoten in Kazachstan en door Nazarbajev niet werden geneutraliseerd. Er waren Islamitische fundamentalisten en allerlei soorten huurlingen, zoals president Takajev zei. En dit alles zou niet gebeurd zijn indien bepaalde corrupte elites niet achter de rebellen stonden, precies diegenen die ooit de Euraziatische integratie meer dan wie ook wilden. Bijvoorbeeld Massimov. We weten dat hij een affaire had met Hunter en Joe Biden. Nu is hij gearresteerd voor verraad. Al deze elementen maken het mogelijk het spoor te volgen dat terugvoert naar de Verenigde Staten, de CIA, een aantal direct of indirect gemandateerde pro-westerse structuren en corrupte clans die dicht bij Nazarbayev staan. De toenadering van Takajev tot Rusland veroorzaakte paniek in hun gelederen. En in principe was het een echte couppoging, wat, tussen haakjes, de president van Kazachstan zei.

Denkt u niet dat Nazarbajev uit de hoofdstroom van de politiek is verdreven nadat hij niet langer aanvaardbaar was voor de belangen van Rusland?

In de afgelopen tien jaar heeft hij zelf afstand genomen van het Euraziatische ontwikkelingsmodel. Dit is een strategische verandering van prioriteiten, hij heeft besloten om van Kazachstan een soort Singapore te maken, gebaseerd op een drie-mogendheden-spel. China, waaraan het belangrijke deel van de financiële sfeer geleidelijk is overgegaan, het Westen, vertegenwoordigd door Groot-Brittannië, dat met het ideologische toezicht op dit project is belast, en Rusland, dat verscheen als een secundair machtselement, dat in Kazachstan niet nodig zou zijn. Dit is gewoon een geopolitieke misrekening.

Het vreemde is dat Nazarbayev heeft begrepen dat dit niet mogelijk is. Hij begreep dat multipolariteit een lotsbestemming is, dat hij niet kon flirten met een unipolaire hegemonie. Toch deed hij wat niet had mogen gebeuren. Het was een kolossale strategische fout van de voormalige president.

Weet u wat hij me beloofd heeft? Hij zei: “Ik zal aftreden als president, ik zal de leider worden van de internationale Euraziatische beweging, want dit is de bestemming van Eurazië. Dit is een historisch feit. Ondertussen had hij geschiedenis kunnen schrijven. Maar dat deed hij niet. Wedden op het Westen is desastreus, zelfs voor een groot man als Nazarbayev.

Wat weet u over het lot van Nazarbayev?

Er doen op dit moment veel geruchten de ronde. Het is al lang bekend dat hij er slecht aan toe is, dus het is moeilijk te zeggen of hij nog leeft en of hij zich nog op eigen kracht beweegt. Hierover bestaat op het ogenblik veel verkeerde informatie. Het is op dit moment geen principekwestie. De echte subjectieve leider is president Takajev, die het regeringsblok volledig heeft herschikt. Daarom praten we nu met Takajev. Als Nazarbajev nog bij zijn verstand is, zal hij de kans krijgen over zijn fouten na te denken en ze eerlijk op te biechten tegenover het volk van Kazachstan.

Ik denk dat Takajev’s positie gered is, maar het volk van Kazachstan zal zelf beslissen wie de leider wordt. Takajev heeft praktisch voorkomen dat Kazachstan afgleed naar een Syrisch scenario, een burgeroorlog, en pas nu heeft hij een echte test van zijn macht. Zijn posities zullen dus worden versterkt, en als hij erin slaagt de juiste conclusies te trekken en de fouten van zijn voorganger te herstellen, d.w.z. als hij erin slaagt de corrupte pro-Westerse elite die in de verschillende clans van Kazachstan aanwezig is, te neutraliseren, heeft hij een kans om een nieuwe ster van de post-Sovjet-politiek te worden, en aldus Kazachstan te leiden op de weg van de versterking van zijn soevereiniteit door vriendschap met Rusland en China in het kader van het Euraziatische multipolaire paradigma.

Wat bedoelde u toen u voorstelde het woord “economisch” te schrappen uit het acroniem EAEU?

In de jaren negentig opperde Nazarbajev het idee van een Euraziatische Unie zonder het woord “economisch”. We hebben er zelfs nog een paar keer met hem over gesproken. Hij was er voorstander van de post-Sovjetruimte te verenigen in een confederatieve eenheid met één enkele militair-strategische structuur, waarvan de rol zou worden gespeeld door de CSTO, en één enkele vector van wereldbeeld, waarvan de rol zou worden gespeeld door het Eurazisme met de centrale rol van Rusland. Maar tegelijkertijd zei Nazarbajev dat zonder de Turkse factor en zonder de islamitische wereld een dergelijke alliantie niet volledig zou zijn. En hij zag deze rol als vertegenwoordiger van de islamitische en Turkse volkeren in de Unie voor Kazachstan. Maar toen Poetin het licht op groen zette, weigerden dezelfde Kazachen dat dit niet het moment was om een Euraziatische Unie op te richten: zij wilden alleen over economie praten. En zij waren het die het woord “economisch” oplegden, waardoor de EEU een soort kreupele structuur werd. In feite moeten we de Euraziatische Unie oprichten volgens de voorschriften van Nazarbajev, want het is een uitstekend idee.

Om zich te verzetten tegen de Europese Unie?

Omdat het op die manier veel duidelijker en voorspelbaarder is.

Aan het eind van ons gesprek had ik de indruk dat u het idee verdedigde om de USSR 2.0 nieuw leven in te blazen.

De USSR is een ideologische constructie, gebaseerd op de communistische ideologie. Daarom is het onmogelijk de USSR te herstellen zonder de communistische ideologie. Ik ben geen voorstander van dit idee, in feite ben ik er zelfs niet zeker van dat het nog mogelijk is. En deze gebieden, waar de USSR was, werden niet verenigd door de communisten, noch door de bolsjewieken in 1917 of 1922. Het waren de gebieden van het Russische Rijk, dat ze verenigde onder zijn banieren met zijn elite, die tegelijk keizer werd met de volkeren, die geen onderworpen slaven werden, geen koloniën, maar provincies die bewoond werden door andere volkeren.

Het Russische Rijk was nooit een etnische entiteit, en ik denk dat het herstel van de USSR niet relevant is in onze omstandigheden. Het is noodzakelijk een staat voor de toekomst te creëren, een grote ruimte, de Euraziatische Unie, die gebaseerd is op onze gemeenschappelijke geschiedenis, maar gericht is op de verwezenlijking van nieuwe horizonten, nieuwe vormen, nieuwe mondiale, politieke perspectieven. We moeten iets van het oude behouden, maar we moeten vooruit. En alle organisaties die vaak door de Turken zijn gedomineerd, zijn geweldig en kunnen voor ons als inspiratiebron dienen.

Vertaling uit het Frans: elementen

Oorspronkelijke tekst: https://www.geopolitica.ru/article/ostryy-razgovor-caliberaz-s-aleksandr...

En: Alexandre Douguine: entretien avec Caliber.az (Azerbaïdjan) : Euro-Synergies (hautetfort.com)

Bron: https://caliber.az/ru/post/51336/

https://elementen.news/2022/01/15/gesprek-met-aleksandr-doegin-rusland-a...