21.09.2022

Wij - Rusland en de wereld - bevinden ons nu in een toestand die kan worden herleid tot het volgende patroon. We hebben het over de situatie in Oekraïne, die ontaardt in het begin van een echte wereldoorlog. Zoals elk schema vereenvoudigt het de werkelijkheid, maar maakt het haar tegelijkertijd zinvol en verheft het tot een bepaalde probabilistische structuur. Dit schema heeft drie objectieve vectoren van mogelijke ontwikkelingen en vier versies van de subjectieve positie. Aldus is er reeds in het begin een zekere asymmetrie zichtbaar, waarvan de betekenis zich zal openbaren naarmate het schema wordt beschreven.

Het objectieve niveau beschrijft de waarschijnlijke logica van het verloop van de oorzaak-gevolg ketens, reeds geschetst op een concreet niveau van verifieerbare feiten.

Het subjectieve niveau omvat de perceptie van de gebeurtenissen door groepen, waaronder met name degenen die de belangrijke beslissingen nemen die op hun beurt de gebeurtenissen zelf op de een of andere manier beïnvloeden.

Catastrofaal scenario (voor Rusland). Bezetting. De-imperialisering. Finis Rossiae

Laten we beginnen met het slechtste scenario. Laten we aannemen dat de tegenaanval van de Oekraïnse Strijdkrachten (AFU) en de facto de NAVO in Kharkiv en de Donbass geen toevallige fout van de speciale militaire operatie (SMO) is, maar iets sinister. Pessimisten en kritische waarnemers (evenals deelnemers) beschrijven de gevolgen en de voortzetting van dit proces op duizend manieren.

Dit scenario wordt in detail beschreven in de officiële propaganda van de Oekraïners, die reeds de verplaatsing van de vijandelijkheden naar de Krim, Belgorod, Koersk, Rostov en Voronezj regio's en - in het uiterste geval - een aanval op Moskou voorzien. Het is ook de rooskleurige droom van westerse Russofoben en Russische liberalen. Het is in wezen een scenario voor het einde van Rusland, Finis Rossiae.

Het zou niet alleen het einde van het regime betekenen, maar het einde van alles en iedereen. En wat belangrijk is, is dat het einde niet zacht en gecompenseerd zou zijn (zoals in 1991), maar bloedig en gewelddadig. Als onze aftocht begint (in zekere zin zal die doorgaan), zal alles vallen - door zowel externe als interne oorzaken.

Dit is een objectieve tendens waaraan ook een subjectief politiek en ideologisch platform beantwoordt: het is de droom van het officiële Kiev, het Russofobe en globalistische leiderschap en de aanhangers van Navalny*, Akhedzhakova en Ekho Moskvy, d.w.z. de vijfde colonne binnen Rusland.

De bestaande problemen met de technische uitrusting van het leger, met de strategische misrekeningen (die zich al in de eerdere stadia van de SMO manifesteerden), met Ruslands afhankelijkheid van buitenlandse technologie, waartoe de toegang nu is afgesneden, die, zoals blijkt, rechtstreeks van invloed is op onze bewapening, d.w.z. de algemene kritische afhankelijkheid van het Westen in de eerdere stadia - kunnen fataal blijken.

Maar als dat gebeurt, zal Rusland als entiteit eenvoudigweg verdwijnen, en iedereen - overheid en samenleving - zal de prijs moeten betalen. Niemand zal eraan kunnen ontsnappen.

Apocalyptisch scenario (voor iedereen). Het einde van de geschiedenis. De vernietiging van de mensheid

Het tweede scenario is een nucleaire apocalyps. Het is mogelijk dat Moskou, dat serieus begint te verliezen (eerste scenario), zal besluiten kernwapens te gebruiken. Wat vandaag wordt overwogen ligt voor de hand. Het argument "kernmachten verliezen geen oorlogen" gaat precies over dit thema. Ook de woorden van de president over wie "zal sterven en wie naar de hemel zal gaan" of dat "er geen vrede zal zijn zonder Rusland" komen in gedachten.

Waarschijnlijk? Ja, waarschijnlijk. Overweegt iemand in Rusland deze mogelijkheid? Ongetwijfeld. Er is dus een objectieve keten van gebeurtenissen die hiertoe kunnen leiden, en er zijn subjectieve krachten die een dergelijke wending nemen. Zij zijn er klaar voor.

Met andere woorden, er zijn objectieve voorwaarden voor een dergelijke wending, evenals krachten die dienovereenkomstig beslissingen kunnen nemen.

Poetin zei dat zijn vijanden niet zullen wachten op zijn vrijwillige overgave, en noemde het voorbeeld van Salvador Allende, die met een machinegeweer vocht tot de laatste man, maar het verschil is dat Allende geen nucleaire knop had, hij kon alleen zichzelf en een paar vijanden opofferen.

Het zou nu kunnen beginnen. Als het bombardement van de kerncentrale van Zaporizjia door de Oekraïnse strijdkrachten (AFU) zijn doel bereikt, zou dat gelijk staan aan een gerichte nucleaire aanval op Russisch grondgebied - de wapens zijn immers westers en westerse instructeurs houden zich bezig met verkenning en targeting. De reactie zou niet langer vanuit Oekraïne komen, maar vanuit het echte beslissingscentrum, dat veel verder naar het westen ligt.

Rusland zou echter in andere situaties zijn toevlucht kunnen nemen tot kernwapens, aangezien voor Rusland - zowel staat als volk - het verliezen van een oorlog totale vernietiging zou betekenen, en niet slechts een zware maar nog steeds aanvaardbare nederlaag, die kan worden overwonnen, kan het nucleaire scenario niet terzijde worden geschoven. Het Westen onderschat deze kans duidelijk en beschouwt het als bluf.

Een patriottisch overwinningsscenario (voor Rusland en de aanhangers van een multipolaire wereld). De heilige oorlog

Het derde scenario is het belangrijkste. En het enige dat redding kan brengen.

In Rusland voltrekt zich een revolutie van bovenaf. Poetin, die al gebroken heeft met het Westen, maakt van deze totale en onomkeerbare breuk een ideologie, een koers, een strategie en de enige leidraad van het bestaan. Alle compromissen worden afgeschaft, Rusland wordt openlijk een volksrijk met een uitgesproken religieus en sociaal (antikapitalistisch) ethos. Liberalisme en Westernisme worden verboden. Sabotage, diefstal, luiheid en corruptie worden verbrand met ijzer dat is getemperd volgens de wetten van de oorlog.

De staat en het volk hergroeperen zich en de speciale militaire operatie wordt omgevormd tot een volksheilige oorlog. To be or not to be.

Kan de situatie objectief zo zijn? Natuurlijk kan dat. Veel objectieve gebeurtenissen, processen en factoren - waaronder een gezonde en vastberaden reactie op eerdere mislukkingen en vooral de gebeurtenissen in de regio Kharkiv - leiden precies in deze richting.

Heeft dit scenario een onderwerp? Zonder twijfel. Allereerst het volk zelf, de samenleving, de patriottische meerderheid, de mensen aan het front en een aanzienlijk deel van de heersende klasse; ja, hoe hoger die is, hoe minder er zijn, maar de heersende klasse is ook niet iets homogeens. De samenleving is er klaar voor. Dat is ook het standpunt van bijna iedereen die op de een of andere manier bij de oorlog betrokken is, en het is voor iedereen duidelijk dat vooral mobilisatie en de ideologie van de overwinning nodig zijn. Het is afgelopen met de compromissen. Onder de ambtenaren - als we ze allemaal samen nemen - zijn de patriotten waarschijnlijk in de meerderheid; onder het volk - vrijwel iedereen, behalve de beïnvloeders en de ziekelijke uitzonderingen (er zijn overal freaks). Als zo'n patriottische revolutie van bovenaf komt, zal de mobilisatie vanzelf plaatsvinden en zal Rusland de laatste strijd aangaan om de uitkomst van de wereldgeschiedenis. In feite zagen de orthodoxe ouderen, de Russische filosofen en onze heldhaftige voorouders de toekomst zo: de tijd zal komen dat de Russen zullen opstaan tegen het kwaad van de wereld, tegen de antichrist, en hun missie als meesters zullen vervullen. In het Sovjettijdperk had dit scenario een iets andere versie, maar dezelfde essentie: de strijd tegen het Westen voor de redding van de mensheid en een rechtvaardige en mooie toekomst.

Dat moment is aangebroken.

Het belangrijkste in dit scenario is een snelle breuk met alle afhankelijkheid van het Westen: ideologisch, technologisch, psychologisch, economisch, cultureel. Het was deze afhankelijkheid die ons op het kritieke moment verlamde. Het bleek dat het Westen de sleutels in handen had tot vele vitale gebieden van ons leven - informatief, technologisch, cultureel, financieel. Ja, we hadden een belangrijke troef op het gebied van de natuurlijke hulpbronnen, maar het was de westerse ideologie, technologie en methodologie die we gebruikten. De grondstoffenhardware is belangrijk, maar de ideologische en technologische software is nog belangrijker.

De volksrevolutie van bovenaf is erop gericht het interne Westen - zowel in de vorm van restliberalisme als van alle andere codes - zo snel mogelijk te ontmantelen.

Dat is niet gemakkelijk, maar als dat niet het geval is, zie de twee scenario's hierboven.

De status quo als lege en betekenisloze illusie

Nu blijft alleen een richting over die bestaat als een subjectief standpunt, maar die niet gebaseerd is op enige objectieve werkelijkheid - omdat hij eenvoudigweg niet bestaat.

Dit is de mentale toestand van de partij van de "status quo", of "collectieve Rublevka". Het is de categorie van die hoge ambtenaren en zakenlieden die - om redenen die niemand kent - blijven geloven dat de wereld vóór 24 februari 2022 en de wereld na 24 februari 2022 in wezen hetzelfde zijn. Niets - noch berichten van het front, noch terreurdaden op het thuisfront, noch voortdurende tektonische veranderingen in de wereldorde - lijkt hen van het tegendeel te overtuigen. Zoals voorheen vechten ze voor hun posities, bevorderen hun aangestelden de macht, verjagen hun concurrenten, zorgen ervoor dat ze houden wat ze hebben, d.w.z. ze leven alsof er niets is gebeurd, en passen zich reactief aan de situatie aan.

In de volksmond worden zij beschouwd als de "partij van het verraad", de "pruim", maar dat is een vergissing. Zij kunnen niets verraden of afvoeren. Zij zijn noch de autoriteiten noch het volk, en niemand zal met hen tot een overeenkomst komen, noch van het Westen noch van Kiev. We zijn dit punt al voorbij.

De speciale militaire operatie heeft alle bestaande tegenstellingen overdreven. Een unipolaire wereld kan niet samengaan met een multipolaire wereld. Of beter gezegd, men kan niet meer denken dat de wereld "unipolair" is en anderen dat hij "multipolair" is. Als Rusland (net als China) zijn soevereiniteit serieus neemt, moet het dit bewijzen in een oorlog, er is geen andere manier, en deze oorlog moet worden gewonnen. Als we winnen, zal het multipolair zijn; maar zo niet, dan zal Rusland in geen enkele hoedanigheid bestaan. Het zal voor niemand mogelijk zijn terug te keren naar de jaren negentig of het tijdperk van vóór 24 februari 2022.

Drie scenario's zijn mogelijk, een vierde niet. Het bestaat alleen als een eerbetoon aan inertie, dat wil zeggen, het bestaat in gedachten, maar niet in zijn.

Natuurlijk nemen veel mensen aan de top van de Russische politieke elite deze vierde positie in. Zij zeggen dat "alles wel goed zal komen" en dit wekt de gerechtvaardigde woede van patriotten; maar aangezien een dergelijk scenario in de praktijk niet bestaat, hoeven we geen moeite te doen. Capitulatie was mogelijk in de jaren negentig en dat is ook gebeurd. Compromissen - die er vóór de speciale militaire operatie hadden kunnen zijn en ook waren, bijv. aanvaarding door Moskou van de regels van het mondiale Westen inzake arbeidsverdeling en integratie, de Minsk-akkoorden, enz. - waren niet mogelijk.

Nu is alles volbracht. Alles wat overblijft is zijn of niet zijn. Het "Rublevka Collectief" bestaat niet meer. De villa's staan, bewakers kijken toe, dure auto's rijden door de ruimte. Er worden stadsdagen en concerten georganiseerd. Zelfs Skolkovo werkt, terwijl andere schurken, gesteund door waanzinnige oligarchen, zich naar het hoofd van de Russische Academie van Wetenschappen spoeden, maar dit is een hersenschim, een fata morgana. To be or not to be heft de mogelijkheid om te fantaseren op.

Als Rusland bestaat, is het al heel anders dan vroeger: populair en gemobiliseerd, vechtend op alle niveaus - spiritueel, ideologisch, technisch, economisch, frontaal - in de strijd met een absolute vijand. Als het niet bestaat, dan is het al een uiteengevallen kolonie, bezet door de NAVO en Oekraïense nazi's, of een post-apocalyptische woestenij (zie het eerste en tweede scenario).

Er zijn slechts drie objectieve scenario's, en alleen degenen die dit op subjectief niveau begrijpen en er een kiezen, worden in aanmerking genomen, d.w.z. zij leven werkelijk en beslissen voor hun lot, voor het lot van hun land, volk en mensheid. Zij zijn de enigen die betekenis hebben op de schaal van de geschiedenis.

De partij van het verraad bestaat gewoon niet meer, want de tijd van concessies en compromissen is voorbij, als een fantoompijn. Nu zijn wij het, alleen wij. Dat is alles.