Φέρνω το παρόν έργο στην προσοχή του κοινού όχι χωρίς κάποια ανησυχία. Οι ιδέες που εκφράζονται σε αυτό πήραν μορφή στο μυαλό μου πριν από δέκα και πλέον χρόνια. Από τότε τις έχω συζητήσει συχνά με διάφορους ανθρώπους, επιθυμώντας είτε να επαληθεύσω τις δικές μου απόψεις είτε να πείσω άλλους. Πολλές από αυτές τις συζητήσεις και αντιπαραθέσεις ήταν αρκετά χρήσιμες για μένα, διότι με ανάγκασαν να επανεξετάσω τις ιδέες και τα επιχειρήματά μου με μεγαλύτερη λεπτομέρεια και να τους δώσω πρόσθετο βάθος. Όμως οι βασικές μου θέσεις παρέμειναν αμετάβλητες.

Είναι απολύτως σαφές ότι δεν μπορούσα να περιοριστώ σε τυχαίες συζητήσεις, και για να ελέγξω την ορθότητα των θέσεών μου έπρεπε να τις υποβάλω σε ένα πολύ ευρύτερο ακροατήριο, δηλαδή να τις δημοσιεύσω. Δεν το έκανα αυτό, διότι -ιδιαίτερα στην αρχή- έφυγα από πολυάριθμες συζητήσεις με την εντύπωση ότι οι περισσότεροι από τους ακροατές μου απλώς δεν με καταλάβαιναν. Και δεν με καταλάβαιναν όχι επειδή εκφράστηκα αμήχανα, αλλά επειδή, για τους περισσότερους μορφωμένους Ευρωπαίους, ιδέες όπως οι δικές μου είναι σχεδόν ενστικτωδώς απαράδεκτες- έρχονται σε αντίθεση με ορισμένες αμετακίνητες ψυχολογικές αρχές που διέπουν την ευρωπαϊκή σκέψη. Με θεωρούσαν λάτρη των παραδόξων και θεωρούσαν τα επιχειρήματά μου κόλπα. Υπό αυτές τις συνθήκες η συζήτηση έχασε κάθε νόημα και σκοπό για μένα: η συζήτηση μπορεί να είναι παραγωγική μόνο όταν η κάθε πλευρά κατανοεί την άλλη και όταν και οι δύο μιλούν την ίδια γλώσσα. Δεδομένου ότι συναντούσα σχεδόν πλήρη έλλειψη κατανόησης, δεν θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να δημοσιεύσω τις ιδέες μου και περίμενα μια πιο ευνοϊκή στιγμή. Και αν τώρα τολμώ να εμφανιστώ στον Τύπο, είναι επειδή συναντώ με αυξανόμενη συχνότητα κατανόηση, ακόμη και συμπάθεια για τις βασικές μου θέσεις. Πολλοί άνθρωποι έχουν καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα με εμένα. Προφανώς έχει επέλθει μια αλλαγή στη σκέψη ενός σημαντικού αριθμού μορφωμένων ανθρώπων.

Ο Μεγάλος Πόλεμος και κυρίως η επακόλουθη "ειρήνη" (που ακόμη και τώρα πρέπει να γράφεται σε εισαγωγικά) κλόνισαν την πίστη μας στην "πολιτισμένη ανθρωπότητα" και άνοιξαν τα μάτια πολλών ανθρώπων. Εμείς οι Ρώσοι βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερη κατάσταση: γίναμε μάρτυρες της ξαφνικής κατάρρευσης αυτού που συνηθίζαμε να αποκαλούμε "ρωσική κουλτούρα". Πολλοί από εμάς εντυπωσιάστηκαν από την ταχύτητα και την ευκολία με την οποία συνέβη αυτό, και πολλοί άρχισαν να αναλογίζονται τους λόγους αυτών των γεγονότων. Ίσως η παρούσα μελέτη να βοηθήσει κάποιους συμπατριώτες μου να εξετάσουν τις δικές τους σκέψεις για το θέμα αυτό. Ορισμένες από τις θέσεις μου θα μπορούσαν να επεξηγηθούν με έναν μεγάλο αριθμό παραδειγμάτων που προέρχονται από τη ρωσική ιστορία και τη ρωσική ζωή. Παρόλο που αυτό θα έκανε ίσως την αφήγησή μου πιο ελκυστική και ζωντανή, η σαφήνεια του γενικού σχεδίου θα υπέφερε από τέτοιες παρεκκλίσεις. Θα μπορούσα να προσθέσω ότι, προτείνοντας αυτές τις σχετικά νέες ιδέες, έδωσα ιδιαίτερα μεγάλη σημασία στη σαφήνεια και τη συνέπεια της παρουσίασής τους. Επιπλέον, οι ιδέες μου δεν αφορούν μόνο τους Ρώσους αλλά και τους λαούς των οποίων η καταγωγή δεν είναι ούτε από τις ρομανικές ούτε από τις γερμανικές ομάδες, αλλά οι οποίοι έχουν υιοθετήσει με κάποιο τρόπο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Αν εκδίδω το βιβλίο μου στα ρωσικά, είναι μόνο επειδή "η πατρίδα είναι εκεί όπου είναι η καρδιά" και επειδή αποδίδω πολύ μεγάλη σημασία στην αποδοχή και αφομοίωση των ιδεών μου από τους συμπατριώτες μου.

Θέτοντας αυτές τις ιδέες στην προσοχή του αναγνώστη, θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα που ο καθένας πρέπει να απαντήσει για τον εαυτό του. Υπάρχουν μόνο δύο εναλλακτικές λύσεις: Είτε οι ιδέες μου είναι λανθασμένες, και τότε πρέπει να καταρριφθούν λογικά, είτε είναι αληθινές, και πρέπει να οδηγήσουν σε πρακτικά συμπεράσματα.

Η συμφωνία με αυτές τις θέσεις υποχρεώνει τον καθένα σε περαιτέρω εργασία. Αν αξίζουν αποδοχής, πρέπει να αναπτυχθούν περαιτέρω και να εφαρμοστούν στη συγκεκριμένη πραγματικότητα, και πολυάριθμα πρακτικά ζητήματα πρέπει να επανεξεταστούν από αυτή τη νέα οπτική γωνία, Πολλοί άνθρωποι ασχολούνται σήμερα με την "επαναξιωλόγηση των αξιών". Οι ιδέες μου, για εκείνους που θα τις αποδεχθούν, θα χρησιμεύσουν ως ένας δείκτης της κατεύθυνσης προς την οποία θα πρέπει να προχωρήσει αυτή η ανατίμηση. Σίγουρα το θεωρητικό και πρακτικό έργο που θα ακολουθήσει την αποδοχή των θέσεών μου πρέπει να είναι μια συλλογική προσπάθεια, Ένα άτομο μπορεί να προωθήσει μια ιδέα ή να υψώσει ένα λάβαρο, αλλά χρειάζονται πολλά μυαλά για να αναπτυχθεί μια ιδέα σε σύστημα και να εφαρμοστεί στην πράξη. Καλώ όλους εκείνους που συμμερίζονται τις πεποιθήσεις μου να συμμετάσχουν σε αυτή την προσπάθεια. Χάρη σε αρκετές τυχαίες συναντήσεις, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Αρκεί να συμφωνήσουν σε μια κοινή προσπάθεια- και αν το βιβλίο μου τύχει να χρησιμεύσει ως κίνητρο ή μέσο για μια τέτοια συνεργασία, θα θεωρήσω ότι ο στόχος μου επιτεύχθηκε.

Από την άλλη πλευρά, ορισμένες ηθικές υποχρεώσεις βαρύνουν και εκείνους που απορρίπτουν τις θέσεις μου ως ψευδείς. Διότι αν οι ιδέες μου είναι όντως λανθασμένες, τότε είναι επιβλαβείς και θα πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια να διαψευστούν. Και εφόσον (τολμώ να ελπίζω) έχουν αποδειχθεί λογικά, θα πρέπει να διαψευστούν όχι λιγότερο λογικά. Αυτό πρέπει να γίνει για να διαφυλαχθούν από το σφάλμα όσοι έχουν καταλήξει να πιστεύουν σε αυτές τις ιδέες. Ο ίδιος ο συγγραφέας θα εγκαταλείψει χωρίς λύπη τις δυσάρεστες, ενοχλητικές ιδέες που τον βασανίζουν για περισσότερα από δέκα χρόνια, αν κάποιος μπορέσει να του αποδείξει λογικά ότι είναι λανθασμένες.

Η Κληρονομιά του Τζέκινγς Χαν