Η ΕΣΕ ως μείζον γεγονός στην παγκόσμια ιστορία

Πολλοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι αυτό που συμβαίνει δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν τρόπο από την ανάλυση των εθνικών συμφερόντων, των οικονομικών τάσεων ή της ενεργειακής πολιτικής, των εδαφικών διαφορών ή των εθνοτικών εντάσεων. Σχεδόν όλοι οι εμπειρογνώμονες που προσπαθούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει με τους συνήθεις προπολεμικούς όρους και έννοιες εμφανίζονται τουλάχιστον μη πειστικοί και συχνά απλώς ηλίθιοι.

Για να κατανοήσει κανείς έστω και επιφανειακά την κατάσταση των πραγμάτων, πρέπει να στραφεί σε πολύ βαθύτερες και πιο θεμελιώδεις κατηγορίες, από καθημερινές αναλύσεις που σχεδόν ποτέ δεν τίθονται τα ζητήματα.

Η ανάγκη για ένα παγκόσμιο πλαίσιο

Αυτό που εξακολουθεί να αποκαλείται "Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση" στη Ρωσία, και το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένας πραγματικός πόλεμος με τη συλλογική Δύση, μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο στο πλαίσιο προσεγγίσεων μεγάλης κλίμακας, όπως:

    . γεωπολιτική, που βασίζεται στην εξέταση της θανάσιμης μονομαχίας μεταξύ του πολιτισμού της θάλασσας και του χερσαίου πολιτισμού, η οποία προσδιορίζει την τελική όξυνση του μεγάλου ηπειρωτικού πολέμου,
    . πολιτισμική ανάλυση - η σύγκρουση των πολιτισμών (ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός διεκδικεί την ηγεμονία έναντι των αναδυόμενων μη δυτικών εναλλακτικών πολιτισμών).
    . καθορισμός της μελλοντικής αρχιτεκτονικής της παγκόσμιας τάξης - η αντίφαση μεταξύ ενός μονοπολικού και ενός πολυπολικού κόσμου,
   . το αποκορύφωμα της παγκόσμιας ιστορίας - η τελική φάση της ανάδυσης ενός δυτικού μοντέλου παγκόσμιας κυριαρχίας που αντιμετωπίζει μια θεμελιώδη κρίση,
    . μια μακρο-ανάλυση της πολιτικής οικονομίας που βασίζεται στην αποτύπωση της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού,
    . τέλος, η θρησκευτική εσχατολογία που περιγράφει τους "έσχατους καιρούς" και τις εγγενείς συγκρούσεις, συγκρούσεις και καταστροφές τους, καθώς και τη φαινομενολογία της έλευσης του Αντιχρίστου.

Όλοι οι άλλοι παράγοντες - πολιτικοί, εθνικοί, ενεργειακοί, πλουτοπαραγωγικοί, εθνοτικοί, νομικοί, διπλωματικοί κ.ο.κ. - αν και σημαντικοί, είναι δευτερεύοντες και υποδεέστεροι. Τουλάχιστον, δεν εξηγούν ή διευκρινίζουν τίποτα ουσιαστικό.

Τοποθετούμε την ΕΣΕ σε έξι θεωρητικά πλαίσια, καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει ολόκληρους κλάδους. Αυτοί οι κλάδοι έχουν λάβει ελάχιστη προσοχή στο παρελθόν, προτιμώντας πιο "θετικά" και "αυστηρά" πεδία μελέτης, οπότε μπορεί να φαίνονται "εξωτικοί" ή "άσχετοι" σε πολλούς, αλλά η κατανόηση των πραγματικά παγκόσμιων διαδικασιών απαιτεί σημαντική απόσταση από το ιδιωτικό, το τοπικό και το λεπτομερές.

Η ΕΣΕ στο πλαίσιο της γεωπολιτικής

Όλη η γεωπολιτική βασίζεται στην εξέταση της αιώνιας αντίθεσης μεταξύ του πολιτισμού της θάλασσας (θαλασσοκρατία) και του χερσαίου πολιτισμού (τελουροκρατία). Μια ζωντανή έκφραση αυτών των απαρχών στην αρχαιότητα ήταν οι συγκρούσεις μεταξύ της χερσαίας Σπάρτης και της λιμενικής Αθήνας, της χερσαίας Ρώμης και της θαλάσσιας Καρχηδόνας.

Οι δύο πολιτισμοί διαφέρουν όχι μόνο στρατηγικά και γεωγραφικά, αλλά και ως προς τον κύριο προσανατολισμό τους: η χερσαία αυτοκρατορία βασίζεται στην ιερή παράδοση, το καθήκον και την ιεραρχική καθετότητα με επικεφαλής έναν ιερό αυτοκράτορα. Είναι ένας πολιτισμός του πνεύματος.

Οι θαλάσσιες δυνάμεις είναι ολιγαρχίες, ένα εμπορικό σύστημα που κυριαρχείται από την υλική και τεχνική ανάπτυξη, είναι ουσιαστικά πειρατικά κράτη, οι αξίες και οι παραδόσεις τους είναι ενδεχομενικές και διαρκώς μεταβαλλόμενες, όπως η ίδια η θάλασσα. Εξ ου και η εγγενής πρόοδός τους, ιδίως στον υλικό τομέα, και, αντίθετα, η σταθερότητα του τρόπου ζωής τους και η συνέχεια του πολιτισμού της ενδοχώρας, της αιώνιας Ρώμης.

Όταν η πολιτική παγκοσμιοποιήθηκε και κατέκτησε ολόκληρη την υδρόγειο, οι δύο πολιτισμοί ενσαρκώθηκαν τελικά μέσα στον χώρο. Η Ρωσία και η Ευρασία έγιναν ο πυρήνας του χερσαίου  πολιτισμού, ενώ ο πόλος του πολιτισμού της θάλασσας εδράζεται στην αγγλοσαξονική ζώνη επιρροής: από τη Βρετανική Αυτοκρατορία μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες και το μπλοκ του ΝΑΤΟ.

Έτσι βλέπει η γεωπολιτική την ιστορία των τελευταίων αιώνων. Η Ρωσική Αυτοκρατορία, η ΕΣΣΔ και η σύγχρονη Ρωσία κληρονόμησαν τη σκυτάλη του χερσαίου πολιτισμού. Στο πλαίσιο της γεωπολιτικής, η Ρωσία είναι η αιώνια Ρώμη, η Τρίτη Ρώμη. Και η σύγχρονη Δύση είναι η κλασική Καρχηδόνα.

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ ήταν η σημαντικότερη νίκη για τον πολιτισμό της θάλασσας (ΝΑΤΟ, Αγγλοσάξονες) και μια τρομερή καταστροφή για τον χερσαίο πολιτισμό (Ρωσία, Τρίτη Ρώμη).

Η Θαλασσοκρατία και η Τελλουροκρατία είναι σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία, γι' αυτό και τα εδάφη αυτά, αφού έφυγαν από τον έλεγχο της Μόσχας, άρχισαν να μπαίνουν υπό τον έλεγχο της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Αρχικά, αυτό αφορούσε την Ανατολική Ευρώπη και τις αποσχιστικές βαλτικές δημοκρατίες. Στη συνέχεια ήταν η σειρά των μετασοβιετικών κρατών. Ο πολιτισμός της θάλασσας συνέχισε τον μεγάλο ηπειρωτικό πόλεμο με τον κύριο εχθρό, τον χερσαίο πολιτισμό, ο οποίος υπέστη βαρύ πλήγμα αλλά δεν κατέρρευσε εντελώς.

Ταυτόχρονα, η ήττα της Μόσχας οδήγησε στη δημιουργία ενός αποικιακού συστήματος στην ίδια τη Ρωσία τη δεκαετία του 1990 - οι ατλαντιστές κατέκλυσαν το κράτος με τους πράκτορές τους που τοποθετήθηκαν στις υψηλότερες θέσεις. Έτσι διαμορφώθηκε η σύγχρονη ρωσική ελίτ: μια προέκταση της ολιγαρχίας, ένα σύστημα εξωτερικού ελέγχου από τον πολιτισμό της θάλασσας.

Ορισμένες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες άρχισαν να προετοιμάζονται για πλήρη ενσωμάτωση στον πολιτισμό της θάλασσας. Άλλες ακολούθησαν μια πιο προσεκτική στρατηγική και δεν βιάστηκαν να σπάσουν τους ιστορικά εδραιωμένους γεωπολιτικούς δεσμούς τους με τη Μόσχα. Διαμορφώθηκαν έτσι δύο στρατόπεδα: το ευρασιατικό στρατόπεδο (Ρωσία, Λευκορωσία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν και Αρμενία) και το ατλαντικό στρατόπεδο (Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία και Αζερμπαϊτζάν). Το Αζερμπαϊτζάν, ωστόσο, απομακρύνθηκε από αυτή την ακραία θέση και πλησίασε περισσότερο στη Μόσχα.

Αυτό οδήγησε στα γεγονότα του 2008 στη Γεωργία και στη συνέχεια, μετά το φιλονατοϊκό πραξικόπημα στην Ουκρανία το 2014, στην απόσχιση της Κριμαίας και στην εξέγερση στο Ντονμπάς. Μέρος των εδαφών των νεοσύστατων μονάδων δεν ήθελε να ενταχθεί στον πολιτισμό της Θάλασσας και εξεγέρθηκε εναντίον αυτών των πολιτικών, ζητώντας την υποστήριξη της Μόσχας.

Αυτό οδήγησε στην έναρξη της ΕΣΕ το 2022. Η Μόσχα, ως χερσαίος πολιτισμός, έγινε αρκετά ισχυρή ώστε να έρθει σε άμεση αντιπαράθεση με τον Πολιτισμό της Θάλασσας στην Ουκρανία και να αντιστρέψει την τάση ενίσχυσης της Θαλασσοκρατίας και του ΝΑΤΟ εις βάρος της Τελλουροκρατίας και της Τρίτης Ρώμης. Αυτό μας φέρνει στη γεωπολιτική της σημερινής σύγκρουσης. Η Ρωσία, όπως και η Ρώμη, μάχεται εναντίον της Καρχηδόνας και των αποικιοκρατικών δορυφόρων της.

Το καινούργιο στη γεωπολιτική είναι ότι η Ρωσία-Ευρασία δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ο μοναδικός εκπρόσωπος του πολιτισμού της γης σήμερα. Εξ ου και η έννοια της κατανεμημένης Καρδιογαίας. Υπό τις νέες συνθήκες, όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και η Κίνα, η Ινδία, ο Ισλαμικός Κόσμος, η Αφρική και η Λατινική Αμερική αναδεικνύονται σε πόλους του πολιτισμού της γης.

Επιπλέον, αν υποθέσουμε την κατάρρευση του πολιτισμού της θάλασσας, οι δυτικοί "μεγάλοι χώροι" - η Ευρώπη και η ίδια η Αμερική - θα μπορούσαν να γίνουν αντίστοιχες "Καρδιογαίες". Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό το επιθυμούν σχεδόν ανοιχτά ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι στοχεύουν ακριβώς στις κόκκινες και εσωτερικές πολιτείες της ηπείρου. Στην Ευρώπη, οι ποπουλιστές και οι υποστηρικτές της έννοιας της "Ευρώπης-Φρούριο" έλκονται διαισθητικά προς ένα τέτοιο σενάριο.

Η Επιχείρηση στο πλαίσιο μιας σύγκρουσης των πολιτισμών

Η αμιγώς γεωπολιτική προσέγγιση αντιστοιχεί στην πολιτισμική. Όμως, όπως είδαμε, μια σωστή κατανόηση της ίδιας της γεωπολιτικής περιλαμβάνει ήδη μια διάσταση πολιτισμού.

Στο επίπεδο του πολιτισμού, δύο βασικά διανύσματα συγκρούονται στην ΕΣΕ:

Ο φιλελεύθερος-δημοκρατικός ατομικισμός, ο ατομισμός, η κυριαρχία της τεχνο-υλικής προσέγγισης του ανθρώπου και της κοινωνίας, η κατάργηση του κράτους, η πολιτική των φύλων, στην ουσία η κατάργηση της οικογένειας και του ίδιου του φύλου, και στο όριο μια μετάβαση στην κυριαρχία της Τεχνητής Νοημοσύνης (όλα αυτά αποκαλούνται "προοδευτισμός" ή "το τέλος της ιστορίας"),
η πίστη στις παραδοσιακές αξίες, η ολότητα του πολιτισμού, η υπεροχή του πνεύματος έναντι της ύλης, η διατήρηση της οικογένειας, της ισχύος, του πατριωτισμού, η διατήρηση της πολιτισμικής ποικιλομορφίας και, τέλος, η σωτηρία του ίδιου του ανθρώπου.
Μετά την ήττα της ΕΣΣΔ, ο δυτικός πολιτισμός κατέστησε τη στρατηγική του ιδιαίτερα ριζοσπαστική, επιμένοντας στη λεπτομέρεια -και τώρα! - τις συμπεριφορές του. Εξ ου και η αναγκαστική επιβολή πολλαπλών φύλων, η απανθρωποποίηση (τεχνητή νοημοσύνη, γενετική μηχανική, βαθιά οικολογία), οι κρατοκτόνες "έγχρωμες επαναστάσεις" κ.λπ. Επιπλέον, ο δυτικός πολιτισμός έχει ανοιχτά ταυτιστεί με το σύνολο της ανθρωπότητας, καλώντας όλους τους πολιτισμούς και τους λαούς να τον ακολουθήσουν άμεσα. Επιπλέον, αυτό δεν είναι μια πρόταση, αλλά μια εντολή, ένα είδος κατηγορικής επιταγής της παγκοσμιοποίησης.

Σε κάποιο βαθμό, όλες οι κοινωνίες έχουν επηρεαστεί από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό. Αυτό περιλαμβάνει και τη δική μας, όπου, από τη δεκαετία του 1990, έχει επικρατήσει μια δυτικότροπη φιλελεύθερη προσέγγιση. Έχουμε υιοθετήσει τον φιλελευθερισμό και τον μεταμοντερνισμό ως ένα είδος λειτουργικού συστήματος και δεν έχουμε καταφέρει να απαλλαγούμε από αυτό, παρά τα 23 χρόνια κυρίαρχης πορείας του Πούτιν.

Αλλά σήμερα, η άμεση γεωπολιτική σύγκρουση με το ΝΑΤΟ και τη συλλογική Δύση έχει επιδεινώσει ακόμη και αυτή την εμφύλια αντιπαράθεση. Εξ ου και η επίκληση του Πούτιν στις παραδοσιακές αξίες, η απόρριψη του φιλελευθερισμού, η πολιτική των φύλων κ.λπ.

Αν και δεν έχει γίνει ακόμη πλήρως κατανοητό από την κοινωνία και την άρχουσα ελίτ μας, η Επιχείρηση είναι μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ δύο πολιτισμών:

    . της φιλελεύθερης, παγκοσμιοποιημένης μεταμοντέρνας Δύσης και της
    . παραδοσιακής κοινωνίας, που εκπροσωπείται από τη Ρωσία και όσους διατηρούν τουλάχιστον κάποια απόσταση από τη Δύση.

Ο πόλεμος μετατοπίζεται έτσι στο επίπεδο της πολιτισμικής ταυτότητας και αποκτά βαθύτατο ιδεολογικό χαρακτήρα. Γίνεται ένας πόλεμος πολιτισμών, μια σκληρή αντιπαράθεση της Παράδοσης εναντίον του Μοντέρνου και του Μεταμοντέρνου.

Η ΕΣΕ στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης μεταξύ μονοπολισμού και πολυπολισμού

Από την άποψη της αρχιτεκτονικής της παγκόσμιας πολιτικής, η ΕΣΕ είναι το σημείο στο οποίο θα κριθεί αν ο κόσμος θα είναι μονοπολικός ή θα γίνει πολυπολικός. Η νίκη της Δύσης επί της ΕΣΣΔ τερμάτισε την εποχή της διπολικής οργάνωσης της παγκόσμιας πολιτικής. Το ένα από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα διαλύθηκε και αποχώρησε από το προσκήνιο, ενώ το άλλο παρέμεινε και αυτοανακηρύχθηκε ως το κύριο και μοναδικό. Εκείνη τη στιγμή, ο Φουκουγιάμα διακήρυξε "το τέλος της ιστορίας".

Σε γεωπολιτικό επίπεδο, όπως είδαμε, αντιστοιχούσε σε μια αποφασιστική νίκη του πολιτισμού της θάλασσας επί του πολιτισμού της ξηράς. Οι πιο προσεκτικοί ειδικοί στις διεθνείς σχέσεις (C. Krauthammer) ονόμασαν την κατάσταση "μονοπολική στιγμή", επισημαίνοντας ότι το σύστημα που προέκυψε είχε τη δυνατότητα να σταθεροποιηθεί, δηλαδή ένας πραγματικά "μονοπολικός κόσμος", αλλά μπορεί να μην αντέξει και να δώσει τη θέση του σε μια άλλη διαμόρφωση.

Αυτό ακριβώς αποφασίζεται σήμερα στην Ουκρανία: μια ρωσική νίκη θα σήμαινε ότι η "μονοπολική στιγμή" τελείωσε ανεπιστρεπτί και ότι η πολυπολικότητα έφτασε ως κάτι μη αναστρέψιμο. Διαφορετικά, οι υποστηρικτές ενός μονοπολικού κόσμου θα έχουν την ευκαιρία να καθυστερήσουν το τέλος τους, τουλάχιστον με κάθε κόστος.

Και εδώ πρέπει να αναφερθούμε στη γεωπολιτική έννοια της "κατανεμημένης Καρδιογαίας", η οποία κάνει μια σημαντική διόρθωση στην κλασική γεωπολιτική: αν ο πολιτισμός της Θάλασσας έχει πλέον παγιωθεί και αντιπροσωπεύει κάτι ενιαίο, ένα πλανητικό σύστημα φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης υπό τη στρατηγική ηγεσία της Ουάσιγκτον και τη διοίκηση του ΝΑΤΟ, τότε, αν και ο άμεσα αντίπαλος πολιτισμός της Γης αντιπροσωπεύεται από τη Ρωσία και μόνο (που παραπέμπει στην κλασική γεωπολιτική), η Ρωσία αγωνίζεται όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για την αρχή της Καρδιογαίας, αναγνωρίζοντας τη χερσαία νομιμότητα.

Γι' αυτό και η Ρωσία ενσαρκώνει μια πολυπολική παγκόσμια τάξη, στην οποία η Δύση είναι επιφορτισμένη με το ρόλο μιας μόνο περιοχής, ένας από τους πόλους, χωρίς λόγο να επιβάλλει τα δικά της κριτήρια και αξίες σαν κάτι οικουμενικό.

Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση στο πλαίσιο της παγκόσμιας ιστορίας

Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, ωστόσο, είναι το αποτέλεσμα του ιστορικού φορέα που αναπτύχθηκε στη Δυτική Ευρώπη από την αρχή της εποχής της Νεωτερικότητας. Δεν αποτελεί ούτε απόκλιση ούτε υπέρβαση. Είναι η λογική κατάληξη μιας κοινωνίας που έχει πάρει το δρόμο της αποιεροποίησης, του αποχριστιανισμού, της απόρριψης της πνευματικής καθέτου, το δρόμο του αθεϊστικού ανθρώπου και της υλικής ευημερίας. Αυτό είναι που ονομάζεται "πρόοδος" και αυτή η "πρόοδος" περιλαμβάνει την πλήρη απόρριψη και καταστροφή των αξιών, των θεμελίων και των αρχών της παραδοσιακής κοινωνίας.

Οι τελευταίοι πέντε αιώνες του δυτικού πολιτισμού είναι η ιστορία του αγώνα της νεωτερικότητας ενάντια στην παράδοση, του ανθρώπου ενάντια στον Θεό, του ατομισμού ενάντια στην ολότητα. Κατά μία έννοια, είναι μια ιστορία πάλης μεταξύ Δύσης και Ανατολής, καθώς η σύγχρονη Δύση έχει γίνει η ενσάρκωση της "προόδου", ενώ ο υπόλοιπος κόσμος, ιδιαίτερα η Ανατολή, έχει γίνει αντιληπτός ως έδαφος της Παράδοσης, της διατήρησης του ιερού τρόπου ζωής.

Ο εκσυγχρονισμός δυτικού τύπου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αποικισμό, διότι εκείνοι που επέβαλαν τους κανόνες του παιχνιδιού εξασφάλισαν ότι αυτοί λειτουργούσαν μόνο προς όφελός τους. Έτσι, σταδιακά, ολόκληρος ο κόσμος τέθηκε υπό την επιρροή της δυτικής νεωτερικότητας και, από ένα σημείο και μετά, κανείς δεν είχε την πολυτέλεια να αμφισβητήσει την εγκυρότητα μιας τέτοιας "προοδευτικής" και βαθιά δυτικής εικόνας του κόσμου.

Η σύγχρονη δυτική φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ο ίδιος ο ατλαντικός πολιτισμός, η γεωπολιτική και γεωστρατηγική πλατφόρμα του με τη μορφή του ΝΑΤΟ και τελικά η ίδια η μονοπολική παγκόσμια τάξη αποτελούν το αποκορύφωμα της ιστορικής "προόδου", όπως την αποκρυπτογράφησε ο ίδιος ο δυτικός πολιτισμός. Είναι ακριβώς αυτό το είδος "προόδου" που αμφισβητείται από τη διεξαγωγή της ΕΣΕ.

Αν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κορύφωση της ιστορικής κίνησης της Δύσης προς αυτόν τον στόχο που σκιαγραφήθηκε πριν από 500 χρόνια και τώρα έχει σχεδόν επιτευχθεί, τότε η νίκη μας στην ΕΣΕ θα σημάνει - ούτε λίγο ούτε πολύ - μια δραματική αλλαγή σε ολόκληρη την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας. Η Δύση βρισκόταν καθ' οδόν προς το στόχο της, και στο τελευταίο στάδιο η Ρωσία εμπόδισε αυτή την ιστορική αποστολή, μετέτρεψε την οικουμενικότητα της "προόδου", όπως την αντιλαμβάνεται η Δύση, σε τοπικό ιδιωτικό περιφερειακό φαινόμενο, στέρησε από τη Δύση το δικαίωμά της να εκπροσωπεί την ανθρωπότητα και το πεπρωμένο της.

Αυτό είναι το διακύβευμα και αυτό που αποφασίζεται σήμερα στα χαρακώματα της ΕΣΕ.

Η ΕΣΕ στο πλαίσιο της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού

Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός είναι καπιταλιστικός. Βασίζεται στην παντοδυναμία του κεφαλαίου, στην κυριαρχία των χρηματοπιστωτικών και τραπεζικών συμφερόντων. Ο καπιταλισμός έγινε το πεπρωμένο της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας από τη στιγμή που ήρθε σε ρήξη με την Παράδοση, η οποία απέρριπτε την εμμονή στις υλικές πτυχές της ύπαρξης και ενίοτε περιόριζε αυστηρά ορισμένες οικονομικές πρακτικές (όπως η ανάπτυξη των τόκων) ως κάτι βαθιά αθεόφοβο, άδικο και ανήθικο.

Μόνο απαλλάσσοντας τον εαυτό της από τα θρησκευτικά ταμπού η Δύση μπόρεσε να αγκαλιάσει πλήρως τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός  είναι άρρηκτα συνδεδεμένος τόσο ιστορικά όσο και δογματικά με την αθεΐα, τον υλισμό και τον ατομικισμό, τα οποία σε μια πλήρως πνευματική και θρησκευτική παράδοση δεν είναι καθόλου ανεκτά.

Είναι ακριβώς η αχαλίνωτη ανάπτυξη του καπιταλισμού που οδήγησε τον δυτικό πολιτισμό στην ατομικοποίηση, στην εξατομίκευση, στη μετατροπή όλων των αξιών σε εμπορεύματα και, τελικά, στην εξίσωση του ίδιου του ανθρώπου με πράγμα.

Οι κριτικοί φιλόσοφοι της σύγχρονης Δύσης έχουν ομόφωνα εντοπίσει τον μηδενισμό σε αυτή την καπιταλιστική έκρηξη του πολιτισμού. Πρώτα υπήρξε ο "θάνατος του Θεού" και στη συνέχεια, λογικά, ο "θάνατος του ανθρώπου", ο οποίος έχασε κάθε σταθερό περιεχόμενο χωρίς τον Θεό- εξ ου και ο μετα-ανθρωπισμός, η τεχνητή νοημοσύνη και τα πειράματα σύντηξης ανθρώπου-μηχανής. Αυτό είναι το αποκορύφωμα της "προόδου" στη φιλελεύθερη-καπιταλιστική της ερμηνεία.

Η σύγχρονη Δύση είναι ο θρίαμβος του καπιταλισμού στο ιστορικό του απόγειο. Για άλλη μια φορά, η αναφορά στη γεωπολιτική αποσαφηνίζει την όλη εικόνα: ο πολιτισμός της θάλασσας, η Καρχηδόνα, το ολιγαρχικό σύστημα και βασίζονταν στην παντοδυναμία του χρήματος. Αν η Ρώμη δεν είχε νικήσει τους καρχηδονιακούς πολέμους, ο καπιταλισμός θα είχε έρθει μερικές χιλιετίες νωρίτερα: μόνο η ανδρεία, η τιμή, η ιεραρχία, η υπηρεσία, το πνεύμα και η ιερότητα της Ρώμης θα μπορούσαν να σταματήσουν την προσπάθεια της καρχηδονιακής ολιγαρχίας να επιβάλει τη δική της παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Οι διάδοχοι της Καρχηδόνας (οι Αγγλοσάξονες) ήταν πιο τυχεροί και τους τελευταίους πέντε αιώνες κατάφεραν τελικά να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν οι πνευματικοί τους πρόγονοι: να επιβάλουν τον καπιταλισμό στην ανθρωπότητα.

Φυσικά, η σημερινή Ρωσία δεν φαντάζεται ούτε κατά διάνοια ότι η ΕΣΕ είναι μια εξέγερση ενάντια στο παγκόσμιο κεφάλαιο και την παντοδυναμία του.

Και αυτό ακριβώς είναι.

Η ΕΣΕ στο πλαίσιο των έσχατων καιρών

Συνήθως κάποιος βλέπει την ιστορία ως πρόοδο. Ωστόσο, αυτή η άποψη για την ουσία του ιστορικού χρόνου ρίζωσε μόλις πρόσφατα μετά τον Διαφωτισμό. Η πρώτη ολοκληρωμένη θεωρία της προόδου μπορεί να ειπωθεί ότι διατυπώθηκε στα μέσα του 18ου αιώνα από τον Γάλλο φιλελεύθερο Ann Robert Jacques Turgot (1727-1781). Έκτοτε έχει γίνει δόγμα, αν και αρχικά αποτελούσε μόνο μέρος της φιλελεύθερης ιδεολογίας, την οποία δεν συμμερίζονται όλοι.

Όσον αφορά τη θεωρία της προόδου, ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός αποτελεί το υψηλότερο σημείο του. Πρόκειται για μια κοινωνία στην οποία το άτομο είναι ουσιαστικά ελεύθερο από κάθε μορφή συλλογικής ταυτότητας, δηλαδή όσο το δυνατόν πιο ελεύθερο. Ελεύθερο από τη θρησκεία, την εθνικότητα, το κράτος, τη φυλή, την ιδιοκτησία, ακόμη και το φύλο, και αύριο από το ανθρώπινο γένος. Αυτό είναι το τελικό σύνορο στο οποίο η πρόοδος σκοπεύει να φτάσει.

Τότε, σύμφωνα με τους φιλελεύθερους μελλοντολόγους, θα υπάρξει η στιγμή της μοναδικότητας, όταν τα ανθρώπινα όντα θα παραχωρήσουν την πρωτοβουλία της ανάπτυξης στην τεχνητή νοημοσύνη. Μια φορά κι έναν καιρό (σύμφωνα με την ίδια θεωρία της προόδου) οι πίθηκοι έδωσαν τη σκυτάλη στο ανθρώπινο είδος. Σήμερα, η ανθρωπότητα, έχοντας ανέλθει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης, είναι έτοιμη να παραδώσει την πρωτοβουλία στα νευρωνικά δίκτυα. Σε αυτό οδηγεί άμεσα η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη Δύση.

Ωστόσο, αν φύγουμε από τη φιλελεύθερη ιδεολογία της προόδου και στραφούμε στη θρησκευτική κοσμοθεωρία, έχουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Ο Χριστιανισμός, όπως και άλλες θρησκείες, βλέπει την παγκόσμια ιστορία ως οπισθοδρόμηση, ως απομάκρυνση από τον παράδεισο. Ακόμη και μετά τον ερχομό του Χριστού και τον θρίαμβο της οικουμενικής Εκκλησίας πρέπει να έρθει μια εποχή αποστασίας, μια εποχή μεγάλων δεινών και η έλευση του Αντιχρίστου, του υιού της απώλειας.

Αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί, αλλά οι πιστοί καλούνται να υπερασπιστούν την αλήθεια τους, να παραμείνουν πιστοί στην Εκκλησία και στον Θεό και να αντισταθούν στον Αντίχριστο ακόμη και κάτω από αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Αυτό που για έναν φιλελεύθερο είναι "πρόοδος", για έναν χριστιανό δεν είναι απλώς "οπισθοδρόμηση", αλλά μια ανίερη παρωδία.

Η τελευταία φάση της προόδου - η πλήρης ψηφιοποίηση, η μετανάστευση στο μετα-σύμπαν, η κατάργηση του φύλου και η υπέρβαση του ανθρώπου με τη μεταβίβαση της πρωτοβουλίας στην τεχνητή νοημοσύνη - στα μάτια του πιστού κάθε παραδοσιακού δόγματος αποτελεί άμεση επιβεβαίωση ότι ο Αντίχριστος έχει έρθει στον κόσμο και αυτός είναι ο πολιτισμός του.

Έτσι έχουμε μια άλλη διάσταση της Επιχείρησης, για την οποία ο Πρόεδρος της Ρωσίας, ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο επικεφαλής της SVR και άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Ρωσίας, φαινομενικά μακριά από κάθε μυστικισμό ή βωμολοχία, μιλούν όλο και πιο άμεσα. Αλλά αυτό ακριβώς είναι: δηλώνουν την καθαρή αλήθεια, η οποία συνάδει με την παραδοσιακή κοινωνική άποψη του σύγχρονου δυτικού κόσμου.

Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για μια μεταφορά, που οι αντίθετες πλευρές της σύγκρουσης έχουν μερικές φορές ανταμείψει η μία την άλλη. Τώρα είναι κάτι περισσότερο. Ο δυτικός πολιτισμός, ακόμη και στη σύγχρονη εποχή, δεν έχει βρεθεί ποτέ τόσο κοντά σε μια άμεση και φανερή ενσάρκωση της βασιλείας του Αντιχρίστου. Η θρησκεία και οι αλήθειες της έχουν προ πολλού εγκαταλειφθεί από τη Δύση προς όφελος ενός επιθετικού εκκοσμικισμού και μιας αθεϊστικής, υλιστικής κοσμοθεωρίας που θεωρείται ως απόλυτη αλήθεια.

Ωστόσο, δεν είχε ακόμη εισβάλει στην ίδια τη φύση του ανθρώπου, αφαιρώντας του το φύλο του, την οικογένειά του και, σύντομα, την ίδια την ανθρώπινη φύση του. Η Δυτική Ευρώπη ξεκίνησε πριν από 500 χρόνια να οικοδομήσει μια κοινωνία χωρίς Θεό και ενάντια στο Θεό, αλλά αυτή η διαδικασία έφτασε μόλις τώρα στο αποκορύφωμά της. Αυτή είναι η θρησκευτική και εσχατολογική ουσία της θέσης για το "τέλος της ιστορίας".

Πρόκειται ουσιαστικά για μια διακήρυξη, στη γλώσσα της φιλελεύθερης φιλοσοφίας, ότι ο ερχομός του Αντιχρίστου έχει συμβεί. Τουλάχιστον, έτσι εμφανίζεται στα μάτια των ανθρώπων των θρησκευτικών δογμάτων που ανήκουν στην κυρίαρχη κοινωνία.

Η ΕΣΕ είναι η αρχή της εσχατολογικής μάχης μεταξύ της ιερής Παράδοσης και του σύγχρονου κόσμου, η οποία ακριβώς με τη μορφή της φιλελεύθερης ιδεολογίας και της παγκοσμιοποιητικής πολιτικής έχει φτάσει στην πιο δυσοίωνη, τοξική και ριζοσπαστική έκφρασή της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μιλάμε όλο και περισσότερο για τον Αρμαγεδδώνα, την τελευταία αποφασιστική μάχη μεταξύ των στρατών του Θεού και του Σατανά.

Ο ρόλος της Ουκρανίας

Σε όλα τα επίπεδα της ανάλυσής μας, αποδεικνύεται ότι ο ρόλος της ίδιας της Ουκρανίας σε αυτή την κρίσιμη αντιπαράθεση, όπως και αν τον ερμηνεύσει κανείς, είναι αφενός κομβικός (είναι το στρατόπεδο του Αρμαγεδδώνα). Από την άλλη πλευρά, το καθεστώς του Κιέβου δεν είναι ούτε κατά διάνοια μια ανεξάρτητη οντότητα. Είναι απλώς ένας χώρος, ένα έδαφος όπου συγκλίνουν δύο απόλυτες παγκόσμιες κοσμικές δυνάμεις. Αυτό που μπορεί να φαίνεται σαν μια τοπική σύγκρουση βασισμένη σε εδαφικές διεκδικήσεις είναι, στην πραγματικότητα, οτιδήποτε άλλο.

Καμία από τις δύο πλευρές δεν ενδιαφέρεται για την Ουκρανία καθεαυτή. Το διακύβευμα είναι πολύ υψηλότερο. Όπως συμβαίνει, η Ρωσία έχει μια ειδική αποστολή στην παγκόσμια ιστορία: να ανατρέψει έναν πολιτισμό καθαρού κακού σε μια κρίσιμη καμπή της παγκόσμιας ιστορίας, και με την έναρξη της Στρατιωτικής Επιχείρησης, η ρωσική ηγεσία έχει αναλάβει αυτή την αποστολή, και το σύνορο μεταξύ δύο οντολογικών στρατών, μεταξύ δύο θεμελιωδών φορέων της ανθρώπινης ιστορίας, βρίσκεται ακριβώς στο έδαφος της Ουκρανίας.

Οι αρχές της έχουν πάρει το μέρος του διαβόλου: εξ ου και όλη η φρίκη, ο τρόμος, η βία, το μίσος, η άγρια καταπίεση της Εκκλησίας, ο εκφυλισμός και ο σαδισμός στο Κίεβο. Αλλά το κακό είναι βαθύτερο από τις υπερβολές του ουκρανικού ναζισμού: το κέντρο του βρίσκεται έξω από την Ουκρανία και οι δυνάμεις του Αντιχρίστου απλά χρησιμοποιούν τους Ουκρανούς για να πετύχουν τους στόχους τους.

Ο ουκρανικός λαός είναι διχασμένος όχι μόνο κατά μήκος πολιτικών γραμμών, αλλά και στο πνεύμα. Κάποιοι βρίσκονται στο πλευρό του πολιτισμού της γης, της Αγίας Ρωσίας, στο πλευρό του Χριστού. Άλλοι - στην αντίθετη πλευρά. Έτσι η κοινωνία διχάζεται κατά μήκος του πιο θεμελιώδους ορίου - του εσχατολογικού, του πολιτισμού και ταυτόχρονα γεωπολιτικού. Έτσι, η ίδια η γη που ήταν το λίκνο της αρχαίας Ρωσίας, του έθνους μας, έχει γίνει η περιοχή της μεγάλης μάχης, ακόμη πιο σημαντικής και εκτεταμένης από τη μυθική Κουρουκσέτρα, το θέμα της Ινδουιστικής παράδοσης.

Οι δυνάμεις που έχουν συγκλίνει σε αυτό το πεδίο της μοίρας, ωστόσο, είναι τόσο θεμελιώδεις που πολλές φορές ξεπερνούν τις όποιες δια-εθνικές αντιθέσεις. Δεν πρόκειται απλώς για μια διαίρεση των Ουκρανών σε Ρωσόφιλους και Ρωσόφοβους, αλλά για μια διαίρεση της ανθρωπότητας σε μια πολύ πιο θεμελιώδη βάση.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος