საერთაშორისო ევრაზიული მოძრაობის ლიდერი, ალექსანდრე დუგინი აფხაზეთის და ე.წ. სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობის აღიარების უკან წაღებას გამორიცხავს. argumenti.ru-სთან საუბარში დუგინი რუსეთის პრემიერ-მინისტრის, დიმიტრი მედვედევის ბოლოდროინდელ განცხადებებს გამოეხმაურა და ისაუბრა იმაზე, თუ რა გეგმები შეიძლება ჰქონდეს რუსეთს საქართველოსთან მიმართებაში.

აფხაზური და ოსური სეპარატიზმის მხარდაჭერა უკიდურესი ნაბიჯია თბილისის ანტირუსული, პროამერიკული პოზიციის საწინააღმდეგოდ

ცნობილ რუს ფილოსოფოსს, პოლიტოლოგს, პუბლიცისტს, თანამედროვე რუსული გეოპოლიტიკური სკოლის დამფუძნებელს და ევრაზიული მოძრაობის ლიდერს, ალექსანდრე გელის ძე დუგინს უკრაინაში ჩასვლა აკრძალული აქვს. ჩვენთან იგი `პერსონა ნონ-გრატად~ ჯერ არ გამოუცხადებიათ, მაგრამ სეპარატისტულ რეგიონებთან განსაკუთრებული მეგობრობა რომ აკავშირებს, ფაქტია.

ფაქტობრივად ამაში დამნაშავე სამი ძალაა.  უპირველს ყოვლისა ეს არის ამერიკა, რომელიც  ყოფილი საბჭოთა კავშირის სივრცეში ზეგავლენის სტრუქტურის შეცვლას და ამ ტერიტორიების საკუთარი კონტროლისადმი დამორჩილებას გეგმავდა.  ამაში დამნაშავეა რუსეთიც, რომელმაც ვერ დააკავა ყოფილი საბჭოთა კავშირის რესპუბლიკები, ვერ შესთავაზა მათ ინტეგრაციის და კავშირების შენარჩუნების მოდელი.  მან თავის დროზე არ გადადგა შემხვედრი ნაბიჯები ყველა ქვეყნის კანონიერი მოთხოვნების მიმართ, საქართველოს ჩათვლით, და ამ მოთხოვნებს არათანამიმდევრულად უპასუხა – ხან მესანგრეთა ნიჩბებით, ხანაც კი საქართველოსთვის ოთხივე მხარეს გზის დალოცვით.  ანუ, ეს არათანმიმდევრულობა სახეზეა და ამაში რუსეთია დამნაშავე.  და რა თქმა უნდა გარკვეულწილად დამნაშავე ქართველებიც არიან, რომლებსაც რუსეთის კონტროლიდან გამოსვლა უნდოდათ, რომლებმაც თავის დროზე ეს არჩევანი ნებაყოფლობით გააკეთეს.  მე მესმის, რომ ნებისმიერი გარეშე კონტროლი თაფლი არ არის, მაგრამ აქ რეალისტები უნდა ვიყოთ – არსებობს სახელმწიფოთა გარკვეული მასშტაბები, რომლებიც ან ერთი, ან მეორე სახელმწიფოს ზეგავლენის ქვეშ არის.  საქართველო ან რუსეთის, ან ამერიკის ზეგავლენის ქვეშ უნდა იყოს, სხვა არჩევანი არ არსებობს.  ჩემი აზრით, საჭირო იყო დაბალანსებული პოზიციის აგება, არც ევროპის, არც დასავლეთის და არც რუსეთის საწინააღმდეგო, მაგრამ აქ შეცდომა ყველამ დავუშვით, ამერიკის გარდა, რომელიც მხოლოდ საკუთარი ინტერესებით მოქმედებს, იგი ასუსტებს ევრაზიას, რაც მისთვის პრინციპში ხელსაყრელია.  ასე რომ, ჩვენ ვიომებთ ქართველებთან, დავხოცავთ ერთმანეთს რუსები და ქართველები, თუ უბრალოდ ეკონომიკური ბლოკადით შემოვიფარგლებით, ჩვენი განხეთქილება ყველა შემთხვევაში შეერთებულ შტატებისთვის ხელსაყრელია.  მათ შეცდომა არ დაუშვიათ, რადგან არსებობს განხეთქილება, მაშასადამე მათი პოლიტიკა ეფექტიანია.  მაგრამ ვზარალდებით ჩვენ – ქართველები და რუსები.  აი ასეთია ჩემი საერთო ანალიზი ამ სიტუაციისა.  ამასთანავე, სამწუხაროდ, ახალი საქართველოს მთელი ისტორიის განმავლობაში საქართველოს ყველა ლიდერი – გამსახურდია, შევარდნაძე და საქართველოს დღევანდელი პრეზიდენტი უპირველესად მაინც აშშ-ზე იყვნენ ორიენტირებულნი, რუსეთის საწინააღმდეგოდ, და შეიძლება ითქვას, რომ ამით ხელს უწყობდნენ კონფლიქტს.  იმავდროულად, მე არავითარ შემთხვევაში არ ვუხსნი პასუხისმგებლობას მოსკოვს, ჩვენს ხელმძღვანელობას, რომელმაც, მკაცრად თუ ვიტყვით, არაფერი გააკეთა ქართველთა შესაკავებლად, ჩვენი მართლმადიდებელი ხალხების კავშირების შესანარჩუნებლად.  ამიტომ აქ სამივე მხარეა დამნაშავე.  ამერიკელებმა თავიანთი საქმე გააკეთეს, ხოლო რუსებმა პირიქით – არ გააკეთეს თავიანთი საქმე.  როდესაც ამერიკელები უტევდნენ, რუსები უკან იხევდნენ და ყველაფერს თმობდნენ, ხოლო ქართველებს, ჩემი აზრით, არ ეყოთ სიბრძნე, არც ქართველ ხალხს, რომელიც უძველესი ისტორიის და დიდი კულტურის მქონე შესანიშნავი მართლმადიდებელი ერია, ხოლო საქართველოს პოლიტიკურ ხელმძღვანელობას დაბალანსებული მოდელის შესაქმნელად ალბათ გეოპოლიტიკური პასუხისმგებლობა არ ეყო.  ქართველები სულ ტყუილად ჩაერთვნენ დსთ-ის ნგრევაში.  სინამდვილეში ყველამ განახორციელა რაღაც ქმედება, რამაც არსებული სიტუაციის შექმნა განაპირობა.

- ახლა რუსულ-აზერბაიჯანულ ურთიერთობაში რთული პერიოდია, და ეს საკითხი მეტ ყურადღებას მოითხოვს. მე ვფიქრობ, რომ აზერბაიჯანის პოზიცია გარკვეული თვალსაზრისით უნდა შეიცვალოს, ვინაიდან რეგიონში იცვლება ძალთა თანაფარდობა. ჩვენ მოწმენი ვართ იმისა, რომ პროამერიკული პოლიტიკა ყველგან ჩაფლავდა. მოვლენები ეგვიპტესა და თურქეთში გვიჩვენებენ, რომ აშშ და მისი მოკავშირეები – საუდის არაბეთი და ყატარი ვერ უმკლავდებიან პოლიტიკური პროცესების ორგანიზაციას. ამასთანავე, სირიის პრეზიდენტი ბაშარ ასადი რაც უფრო დიდ ხანს რჩება ხელისუფლების სათავეში, მით უფრო ეცემა ამერიკის როლი რეგიონში და მით უფრო მეტი ადამიანები აცნობიერებნ იმას, რომ აშშ-ის დახმარებას მხოლოდ ნგრევა და ქაოსი მოაქვს. აი, მაგალითად, საქართველოს პრეზიდენტმა მიხეილ სააკაშვილმა ფსონი აშშ-ზე დადო და დაკარგა ქვეყნის ტერიტორიული მთლიანობა; თურქეთის პრემიერ-მინისტრმა ერდოღანმა ფსონი აშშ-ზე დადო და მიიღო სახალხო აჯანყება; ეგვიპტის პრეზიდენტმა მურსიმ ფსონი აშშ-ზე დადო და დაამხეს; ამიტომ ნათელი ხდება, რომ რეგიონში აშშ აღარ განსაზღვრავს პოლიტიკას…
ახლა ბაქოს თვითონ ცხოვრება კარნახობს, რომ კიდევ ერთი მოლაპარაკება აშშ-თან, კიდევ ერთი მცდელობა, რომ როგორმე დაუახლოვდეს დასავლეთს და ის სიტუაცია, რომლის შესახებაც ზემოთ ვსაუბრობდით, გადავა აზერბაიჯანზეც. პუტინი ალბათ სერიოზულად დაელაპარაკება ალიევს, რომ სიტუაცია უნდა გაირკვეს. თუკი ალიევს სააკაშვილივით, მურსივით და ერდოღანივით სურს პროამერიკული რეჟიმების გზით იაროს, ეს მოსკოვისთვის მიუღებელი იქნება. იგივე შეიძლება ითქვას სომხებზეც. თუკი ერევანს სურს ეკეკლუცოს დასავლეთს, ჩვენ მას სხვა ენაზე დაველაპარაკებით.

პორტალი ”russia.ru” აქვეყნებს ფილოსოფოს ალექსანდრე დუგინის რუსულ იდეას, რომელიც გამოიხატება ევროკავშირზე პროტექტორატის დამყარებასა  და ახალი ბიზანტიური იმპერიის შექმნაში. დუგინი გამოირჩევა თავისი ნეოიმპერიალისტური იდეებით და მნიშვნელოვანი გავლენით რუსეთის სახელისუფლებო წრეებზე. გთავაზობთ ფილოსოფოსის წერილს უმნიშვნელო შემოკლებებით:

„დღეს რუსეთში მწვავედ იგრძნობა ნაციონალური იდეის დეფიციტი. დიდი ხანია მე ვფიქრობ ამ პრობლემაზე და მისი გადაწყვეტის გზაზე.  ამ იდეის დედაარსი გახლავთ, რომ ჩვენ უნდა დავიპყროთ ევროპა, მივიტაცოთ და მივიერთოთ... გავიხსენოთ დიდი პოეტი ტიუტჩევი, რომელიც მსგავს კონცეფციას ავითარებდა XIX საუკუნეში. ის მიიჩნევდა, რომ რუსეთის იმპერიას უნდა დაეპყრო ევროპა,  რუსი მეფე საერთოევროპული მეფე უნდა ყოფილიყო და ესე იგი ბიზანტიის იმპერიის ამაღორძინებელი. შეიძლება ევროპელებს მიეცეთ  მაღალი ხარისხის ავტონომია ამ გლობალური III რომის იმპერიის ფარგლებში. მართლმადიდებლობა მშვენივრად მოილაპარაკებს კონსერვატიულ კათოლიკურ წრეებთან; კათოლიკეებს ჩვენ არ დავუშლით თავიანთ აღმსარებლობას ჩვენს საიმპერიო ტერიტორიაზე, როგორც იმპერიული ერთობის ადრეულ პერიოდებში ხდებოდა  კონსტანტინე დიდიდან კარლოს დიდამდე  - გარკვეული ავტონომიების მიუხედავად დასავლეთ ევროპა მაინც აღიარებდა ბიზანტიის იმპერატორის ერთადერთობას.