Στο Ισραήλ και στη Λωρίδα της Γάζας, δύο καταστροφές συνέβησαν η μία μετά την άλλη: μια επίθεση της Χαμάς κατά του εβραϊκού κράτους - με πολυάριθμες απώλειες αμάχων, συμπεριλαμβανομένης της ομηρίας - και τα αντίποινα του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, που ξεπέρασαν κατά πολύ σε σκληρότητα και αριθμό θυμάτων αμάχων, κυρίως γυναικών και παιδιών. Η χερσαία επιχείρηση του IDF έκανε την κατάσταση ακόμη πιο καταστροφική και ο αριθμός των νεκρών - συμπεριλαμβανομένων παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων - αυξήθηκε σε αδιανόητα επίπεδα.

Και τα δύο αποτελούν σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και δεν μπορούν να δικαιολογηθούν με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, οι αρχές της lex talionis ("οφθαλμόν αντί οφθαλμού") που εφάρμοσε το Ισραήλ οδήγησαν σε μια πραγματική γενοκτονία του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας, ο οποίος ήταν ήδη αναγκασμένος να ζει σε τερατώδεις συνθήκες στρατοπέδου συγκέντρωσης. Η Χαμάς προέβη σε μια τρομοκρατική πράξη˙ το Ισραήλ απάντησε με μια πράξη γενοκτονίας πλήρους κλίμακας. Και οι δύο έθεσαν τους εαυτούς τους εκτός νόμου και εκτός αποδεκτών, ανθρώπινων μεθόδων επίλυσης πολιτικών συγκρούσεων.

Αλλά μετά αρχίζει η γεωπολιτική. Αν και η κλίμακα του εγκλήματος του Ισραήλ είναι πολύ μεγαλύτερη, η αξιολόγηση των όσων συμβαίνουν στη Λωρίδα της Γάζας δεν εξαρτάται από αυτό, αλλά από βαθύτερες γεωπολιτικές κανονικότητες. Ας τις εξετάσουμε ξεχωριστά από την ηθική πτυχή του ζητήματος.

Η υπάρχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων είναι μεταβατική. Σήμερα, παρατηρείται μια μετάβαση από έναν μονοπολικό κόσμο (που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ) σε έναν πολυπολικό. Οι πόλοι του πολυπολικού κόσμου γίνονται ήδη αρκετά διακριτοί. Αυτοί είναι η Ρωσία, η Κίνα, ο ισλαμικός κόσμος και η Ινδία, ενώ τον προσεγγίζουν η Αφρική και η Λατινική Αμερική. Ουσιαστικά, πρόκειται για εντελώς ανεξάρτητους πολιτισμούς. Οι κυριότεροι εκπροσωπούνται στους BRICS, οι οποίοι -ειδικά μετά τη σύνοδο κορυφής του 2023 στο Γιοχάνεσμπουργκ- ενώνουν όλους αυτούς τους πολιτισμούς (η προσχώρηση της Σαουδικής Αραβίας, του Ιράν και της Αιγύπτου σηματοδοτεί την παρουσία βασικών χωρών του ισλαμικού κόσμου- η Αιθιοπία ενισχύει τον αφρικανικό παράγοντα και η Αργεντινή συμπληρώνει τον πυρήνα των χωρών της Νότιας Αμερικής). Ο πολυπολικός κόσμος ενισχύει καθημερινά τη θέση του. Η δυτική ηγεμονία αποδυναμώνεται.

Ωστόσο, η παγκοσμιοποιητική ηγεσία της Δύσης, και πρωτίστως των ΗΠΑ, προσπαθεί με κάθε κόστος να διατηρήσει τη μονοπολικότητα, επιμένοντας στην πλήρη στρατιωτική, πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και ιδεολογική κυριαρχία της. Αυτή είναι η κύρια αντίφαση της εποχής μας: η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης μεταξύ μονοπολικότητας και πολυπολικότητας. Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να εξεταστούν οι κύριες συγκρούσεις και διαδικασίες της παγκόσμιας πολιτικής.

Ακριβώς η επιθυμία να αποδυναμωθεί η κυρίαρχη Ρωσία, η οποία επιβεβαιώνεται ως ανεξάρτητος πόλος, εξηγεί τη σύγκρουση στην Ουκρανία.

Ταυτόχρονα, η χώρα μας αντιλαμβάνεται πλήρως ότι δεν μπορεί να είναι ο ένας από τους δύο πόλους, όπως συνέβαινε κατά τη σοβιετική εποχή. Νέοι πολιτισμοί αναδύονται - και η Ρωσία βλέπει σε αυτούς συμμάχους και εταίρους στην νέα πραγματική και δίκαιη πολυπολικότητα. Ο κόσμος δεν το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει αυτό, αλλά σταδιακά αναπτύσσεται και ενισχύεται μια πολυπολική συνείδηση.

Το ίδιο ισχύει και για το ζήτημα της Ταϊβάν, η οποία θα μπορούσε να γίνει (και θα γίνει κάποτε) το επόμενο μέτωπο μεταξύ μονοπολικότητας και πολυπολικότητας - αυτή τη φορά στη ζώνη του Ειρηνικού Ωκεανού.

...αν κατανοήσουμε την ουσία της στρατηγικής εκείνων που αγωνιούν απεγνωσμένα προσπαθώντας να σώσουν τον μονοπολικό κόσμο και τη δυτική ηγεμονία, μπορούμε να οικοδομήσουμε συνειδητά ένα εναλλακτικό μοντέλο αντίστασης σε αυτόν, καθώς και να κινηθούμε με αυτοπεποίθηση και συλλογικά προς τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου.

Όμως τα γεγονότα στο Ισραήλ, η επίθεση της Χαμάς και η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ σε αντίποινα έχουν ανοίξει ένα άλλο μέτωπο. Τώρα η Δύση, μέσω της άνευ όρων και μονόπλευρης, μεροληπτικής (όπως στην Ουκρανία) υποστήριξης του Ισραήλ, παρά την κατάφωρη φύση των εγκλημάτων του IDF κατά του άμαχου πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας, έχει εισέλθει σε φάση αντιπαράθεσης με ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο. Έτσι, ένας άλλος πόλος έχει έρθει στο προσκήνιο - ο ισλαμικός. Μπροστά σε όσα κάνει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και στα υπόλοιπα παλαιστινιακά εδάφη, και λαμβάνοντας υπόψη τις αδικίες του παρελθόντος σε βάρος του πληθυσμού της Παλαιστίνης, που οδηγήθηκε σε γκέτο και καταυλισμούς στην ίδια του τη γη, ο ισλαμικός κόσμος δεν μπορεί παρά να συνειδητοποιήσει την ενότητά του.

Η παλαιστινιακή υπόθεση ενώνει σήμερα τόσο τους σουνίτες και τους σιίτες, τους Τούρκους και τους Ιρανούς, όσο και τις αντιμαχόμενες πλευρές στις εσωτερικές συγκρούσεις στην Υεμένη, τη Συρία, το Ιράκ ή τη Λιβύη. Αφορά άμεσα τους μουσουλμάνους στο Πακιστάν, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και το Μπαγκλαντές. Δεν αφήνει αδιάφορους τους μουσουλμάνους που ζουν στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, στη Ρωσία ή στην Αφρική. Και, φυσικά, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, παρά τις πολιτικές διαφορές, είναι σήμερα ενωμένοι στον αγώνα τους για αξιοπρέπεια.

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ΗΠΑ κατάφεραν να εξομαλύνουν τη συσπείρωση των μουσουλμάνων γύρω από το παλαιστινιακό ζήτημα, να τους χωρίσουν σε ομάδες και, με τη βία και την πονηριά, να τους εξαναγκάσουν σε εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ. Όμως όλη αυτή η πολιτική κατέρρευσε σε κομμάτια τον τελευταίο μήνα. Η ξεκάθαρη υποστήριξη προς το Ισραήλ, ακόμη και μετά από όσα έχει ήδη κάνει στη Λωρίδα της Γάζας μπροστά σε όλη την ανθρωπότητα, αναγκάζει τον ισλαμικό κόσμο να υπερβεί τις εσωτερικές αντιφάσεις και να μπει σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Δύση.

Το Ισραήλ, όπως και η Ουκρανία, είναι απλώς ένας πληρεξούσιος της δυτικής ηγεμονίας, αυτοπεποίθηση και σκληρότητα, που δεν διστάζει να κάνει οποιαδήποτε εγκλήματα, ρατσιστικούς λόγους και πράξεις, αλλά το πρόβλημα δεν είναι σε αυτά. Είναι απλώς εργαλεία της μεγάλης γεωπολιτικής - της γεωπολιτικής ενός μονοπολικού κόσμου. Αυτό δήλωσε πρόσφατα ρητά ο Πρόεδρος της Ρωσίας, όταν μίλησε για τις αράχνες που υφαίνουν έναν παγκόσμιο ιστό εχθρότητας και διχόνοιας. Αναφερόταν ακριβώς στους παγκοσμιοποιητές και την αποικιοκρατική τους τακτική του "διαίρει και βασίλευε". Αν όμως κατανοήσουμε την ουσία της στρατηγικής εκείνων που αγωνιούν απεγνωσμένα προσπαθώντας να σώσουν τον μονοπολικό κόσμο και τη δυτική ηγεμονία, μπορούμε να οικοδομήσουμε συνειδητά ένα εναλλακτικό μοντέλο αντίστασης σε αυτόν, καθώς και να κινηθούμε με αυτοπεποίθηση και συλλογικά προς τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου.

Η σύγκρουση στη Λωρίδα της Γάζας (και, ευρύτερα, στην Παλαιστίνη στο σύνολό της) είναι μια άμεση πρόκληση που απευθύνεται σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο, όχι σε κάποιο ξεχωριστό έθνος - και ούτε καν σε όλους τους Άραβες. Ουσιαστικά, η Δύση έχει μπει σε πόλεμο με το ίδιο το Ισλάμ. Αυτό είναι καλά κατανοητό από όλους σχεδόν τους ηγέτες: από τον Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ Αλ Σαούντ μέχρι τον Ερντογάν, από τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ μέχρι την ηγεσία του Πακιστάν, από την Τυνησία μέχρι το Μπαχρέιν, από τους σαλαφιστές και τους ουαχαμπιστές μέχρι τους σιίτες και τους σούφι. Οι πολιτικοί αντίπαλοι στην ίδια την Παλαιστίνη, στη Συρία, τη Λιβύη και τον Λίβανο, καθώς και οι σιίτες και οι σουνίτες, πρέπει τώρα να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους και να αποδείξουν ότι οι μουσουλμάνοι είναι ένας ανεξάρτητος κυρίαρχος πολιτισμός που δεν θα επιτρέψει μια τέτοια μεταχείριση.

Ο Ερντογάν απείλησε τη Δύση με Τζιχάντ και υπενθύμισε τις Σταυροφορίες. Αυτή είναι μια πολύ ατυχής σύγκριση. Η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη Δύση δεν έχει τίποτα κοινό με τον χριστιανικό πολιτισμό. Πριν από πολλούς αιώνες, η Δύση διέκοψε τους δεσμούς της με τον χριστιανικό πολιτισμό και τάχθηκε υπέρ του υλισμού, της αθεΐας και του ατομικισμού. Ο χριστιανισμός δεν έχει τίποτα κοινό με την υλιστική επιστήμη, με το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα της απόλυτης απληστίας, με τη νομιμοποίηση των διαστροφών και τη διακήρυξη της παθολογίας ως κανόνα, με την προθυμία να μεταβούμε σε μια μετα-ανθρώπινη ύπαρξη. Η σύγχρονη Δύση είναι ένα αντιχριστιανικό φαινόμενο και δεν φέρει κανένα σταυρό μαζί της ή πάνω της. Το Ισραήλ - ένα εβραϊκό και κοσμικό κράτος, δυτικό, δεν έχει επίσης καμία σχέση με τον χριστιανισμό. Επομένως, αν ο μουσουλμανικός κόσμος συγκρουστεί με τη Δύση, δεν θα είναι όπως με τον πολιτισμό του Χριστού, αλλά όπως με τον πολιτισμό του Αντιχρίστου – Dajjal.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος