Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του χάους είναι η ανάμειξη. Όταν εφαρμόζεται στην κοινωνία, έχει ως αποτέλεσμα την κατάργηση της ιεραρχίας. Στις Θνςεπνΰλόνϋε ξνςξλξγθθ [1] (Εσωτερικές οντολογίες) συζητήσαμε πώς προκύπτουν άλυτα κοινωνικά προβλήματα και συγκρούσεις όταν η τροχιακή δομή της κοινωνίας αντικαθίσταται από μια οριζόντια προβολή. Η τροχιακότητα λαμβάνεται ως μεταφορά για την κίνηση των πλανητών κατά μήκος των τροχιών τους, η οποία στην περίπτωση του ογκομετρικού μοντέλου δεν δημιουργεί αντιφάσεις, ακόμη και όταν οι πλανήτες βρίσκονται στην ίδια ακτίνα, τραβηγμένη από το κέντρο περιστροφής. Είναι η τροχιακότητα που τους επιτρέπει να συνεχίσουν να κινούνται ελεύθερα. Αν προβάλουμε τον όγκο στο επίπεδο και ξεχάσουμε αυτή τη διαδικασία, οι πλανήτες θα συγκρουστούν μεταξύ τους. Και, κατά συνέπεια, θα παραχθούν τα αποτελέσματα μιας τέτοιας σύγκρουσης.

Η ιστορική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλάζει πολύ γρήγορα. Ολόκληρες εποχές περνούν μέσα σε λίγα έτη, προσελκύοντας κατά συνέπεια έναν επιταχυνόμενο ρυθμό ιδεολογικών μετασχηματισμών. Αυτό συμβαίνει με τη φιλοσοφία, την ιδεολογία, την πολιτική, και τη θρησκευτική ιστορία. Αυτό μας οδηγεί σε μια παράδοξη κατάσταση – οι πιο θεμελιώδεις αλλαγές, οι εκρήξεις και οι μεταλλάξεις είναι πιο αδιάφορες στον κοινωνικό προβληματισμό. Μεγάλες αυτοκρατορίες και ιδεολογίες καταρρέουν, οι κοινωνικοί κύκλοι και οι εποχές της πολιτικής ιστορίας έχουν έρθει στο τέλος τους, αλλά αυτό δεν προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό μεταξύ των διανοούμενων - απλά χασμουρητό. Οι ιστορικές και φιλοσοφικές αντανακλάσεις της εποχής μας, τα αξιώματά της και οι διαδικασίες της, είναι απλά γελοία. Ο κοινός παρανομαστής της τρέχουσας γραμμής της σκέψης είναι η κενότητα. Οι διάφορε απαγορεύσεις και αναστολές έχουν εξαφανιστεί, οι γκρίζες ζώνες έγιναν πολύχρωμες, τα χαμένα στοιχεία έχουν ανακτηθεί, αλλά ο μάρτυρας που θα μπορούσε να εξάγει συμπεράσματα από όλη αυτή την πολυτέλεια που έχει αποκαλυφθεί, λείπει.

Ο ήρωας, εξ ορισμού, πρέπει να είναι κρύος. Εάν δεν διαχωρίσει τον εαυτό του από τους γύρω του, εάν δεν παγώσει τη θερμή ενέργεια του καθημερινού ανθρώπου μέσα του, δεν θα είναι σε επίπεδο εκτέλεσης τον αδύνατου, δηλαδή στο επίπεδο που ξεχωρίζει τον Ήρωα από έναν καθημερινό άνθρωπο. Ο ήρωας πρέπει να αφήσει τους ανθρώπους και να ταξιδέψει πέρα από το όρια των ανέσεων της κοινωνίας, όπου διαπερνώντας τους ανέμους μιας υλιστικής πραγματικότητας, θα βρυχηθεί αυστηρά και μη ανθρώπινα. Το χώμα και οι πέτρες αυξάνονται ενάντια στους ζωικούς και φυτικούς νόμους. Η επιθετική βλάστηση διαβρώνει τα μεταλλεύματα, και τα άγρια ζώα ποδοπατούν άσπλαχνα τα επίμονα χορτάρια. Τα στοιχεία έξω από την ανθρώπινηκοινωνία δεν παρουσιάζουν κανένα έλεος. Ο κόσμος σε αυτά είναι ένα θριαμβευτικό συμπόσιο της ουσίας, της οποίας το κατώτατο επίπεδο συγχωνεύει τα κομμάτια του κοσμικού πάγου. Ο ήρωας είναι κρύος, επειδή είναι αντικειμενικός, επειδή λαμβάνει την σκυτάλη της αυθόρμητης δύναμης, εξαγριωμένος και αγενής, από τον κόσμο.

Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να δίνουμε προσοχή στην στυλισιτκή ορθότητα και την ακαδημαϊκή χροιά. Γίνεται σαφές ότι, σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα καταλάβει ή δεν θα μας συλλάβει. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμία πραγματική αιτία να δώσουμε στο λόγο σε υψηλότερο στυλιστικό απόηχος. Δεν παίζουμε σκάκι στο τέλος της Κάλι-Γιούγκα. Ο καθένας θα πρέπει να καταστήσει σαφές στον εαυτό του, τι θέλουμε και τι θέλουμε από εσάς προσωπικά. Η ερώτηση είναι σχετικά με το νόημα της ζωής. Μια τυπική ερώτηση. Κατά το πέρασμα του χρόνου έχουμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς γέλιο ή κρυφτούλι γύρω από το θάμνο. Ο στόχος μας έχει πολλά επίπεδα.