Laten we het over Afghanistan hebben. De terugtrekking van de Amerikaanse troepen is een zeer ernstig keerpunt in het algemene machtsevenwicht in de geopolitiek van Centraal-Azië. In de nabije toekomst zal de radicale Taliban-beweging, die de Pasjtoens, de grootste etnische groep in Afghanistan, verenigt, op de een of andere manier aan de macht komen. Het is een uiterst actieve macht en er is enige reden om aan te nemen dat de beschamende aftocht van de Amerikanen, die zoals gewoonlijk hun collaborerende lakeien aan hun lot hebben overgelaten, een poging zal zijn om de Taliban te keren tegen hun voornaamste geopolitieke tegenstanders in de regio, Rusland en Iran.

Ook China zal hier rechtstreeks mee te maken krijgen, aangezien Afghanistan een belangrijk onderdeel is van het "One Belt One Road"-integratieproject. De Taliban zouden ook een basis kunnen vormen voor escalatie in Xinjiang, door Oeigoerse islamisten te mobiliseren en te steunen.

Bovendien zou de opkomst van de Taliban de situatie in Centraal-Azië in zijn geheel kunnen destabiliseren en tot op zekere hoogte problemen kunnen scheppen voor Pakistan zelf, dat steeds minder invloed van de VS ondervindt.

De Amerikanen kwamen Afghanistan binnen in een heel ander geopolitiek klimaat. Rusland was na de jaren negentig uiterst zwak en leek op een laag pitje te zijn gezet. Om veilig te zijn in dit unipolaire model besloten de Amerikanen een directe militaire aanwezigheid in het zuiden van Rusland te versterken en zo de krachten van het islamitisch fundamentalisme uit te schakelen die juist de geopolitieke belangen van het Westen dienden, vooral tijdens het tijdperk van de Koude Oorlog.

Vandaag, na de veranderingen in de wereld te hebben geëvalueerd en vooral de transformatie van Rusland en China tot twee onafhankelijke polen, die steeds onafhankelijker worden van het globalistische Westen, hebben de Verenigde Staten besloten terug te keren naar hun vroegere strategie. Door hun directe militaire aanwezigheid in een bloedeloos geworden Afghanistan terug te trekken, zullen de VS trachten zich van elke verantwoordelijkheid te ontdoen en de onvermijdelijke tegenreactie van de Taliban, die bekend staan als uiterst militant, afwentelen.

In een dergelijke situatie heeft Moskou terecht besloten om pro-actief op te treden. Aangezien de consolidatie van de Taliban-macht slechts een kwestie van tijd is, moeten wij niet afwachten hoe en wanneer het huidige collaborerende en pro-Amerikaanse regime omver zal worden geworpen. We moeten nu onderhandelen met de Pasjtoens. Zoals we onlangs zagen toen een Taliban delegatie Moskou bezocht. De Taliban is nu een onafhankelijke entiteit. En de realistische aanpak van Poetin vereist dat met een dergelijke actor rekening wordt gehouden, omdat deze actor ter plaatse aanwezig is en bewezen heeft onwrikbaar te zijn.

De destabilisatie van geheel Centraal-Azië is onvermijdelijk indien men de situatie in Afghanistan laat verslechteren. Dit zal rechtstreeks van invloed zijn op Tadzjikistan, Oezbekistan, Kirgizië en Turkmenistan - dat wil zeggen, het zal niet rechtstreeks van invloed zijn op de belangen van Rusland en de CSTO.  Daarom moet Rusland de verantwoordelijkheid op zich nemen voor wat er gebeurt in de volgende ronde van de bloedige geschiedenis van Afghanistan.

Rusland moet hierbij rekening houden met de mozaïekstructuur van de Afghaanse samenleving - er moet zeker rekening worden gehouden met de belangen van de niet-Pasjtoense etnische groepen in Afghanistan - de Tadzjieken en Oezbeken, alsmede de sjiitische Hazara's en de Ismaili-minderheid in Bodakhshan. Rusland is te lang en te diep in het Afghaanse labyrint verwikkeld geweest om eindelijk in staat te zijn de fijne kneepjes van de Afghaanse samenleving te begrijpen. Deze kennis vormt, samen met het strategisch potentieel en het toegenomen prestige van Rusland, een zeer ernstig voordeel.

De medewerking van Rusland bij het vormgeven van een Afghaanse toekomst in harmonie met andere regionale actoren - met Iran en Pakistan, alsook met China, India en de Golfstaten - is van cruciaal belang. Turkije, een moeilijke maar ook zeer soevereine partner, zou als doorgeefluik naar het Westen kunnen dienen.

Maar de sleutel is het bewust uitsluiten van het Westen - hoofdzakelijk de VS, maar ook de EU - van het nieuwe Euraziatische formaat in wording, dat het Afghaanse probleem snel zal moeten oplossen. Zij hebben laten zien waartoe zij "in staat" zijn bij het oplossen van de Afghaanse impasse. Dit heet, kort en simpel gezegd: een totale mislukking.  Ga naar huis, en we willen jullie vanaf nu niet meer in Centraal-Azië zien. Eurazië behoort toe aan de Euraziërs.

Dit betekent niet dat het Afghaanse probleem gemakkelijk zal zijn op te lossen zonder het Westen. Het zal zeker niet makkelijk zijn. Maar met het Westen, is het eenvoudig niet mogelijk.