Έχετε ήδη ακούσει την ομιλία του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, στην οποία περιέγραψε τις βασικές προοπτικές για την οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου, το μη αναστρέψιμο και τους αντικειμενικούς λόγους αυτής της διαδικασίας. Θα ήθελα να τονίσω ότι για πρώτη φορά η νέα ρωσική αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής θέτει συστηματικά τις αρχές μιας πιο δίκαιης και πολυπολικής παγκόσμιας τάξης και στοχεύει στη διευκόλυνση της εφαρμογής της. Πιστεύω ότι μακροπρόθεσμα τέτοιες διατάξεις θα συμπεριληφθούν στα εννοιολογικά στρατηγικά έγγραφα και άλλων κρατών. Αυτό εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τους συμμετέχοντες στο φόρουμ μας - σημαίνοντες πολιτικούς επιστήμονες και στοχαστές.

Ο φιλελευθερισμός, ο παγκόσμιος φιλελευθερισμός, είναι νεκρός. Τώρα γινόμαστε μάρτυρες της οδύνης του. Αυτό που ο Francis Fukuyama πίστευε μέχρι προσφάτως ότι είναι το τέλος της ιστορίας, αυτό που παρουσιάστηκε στους λαούς του κόσμου όχι απλώς ως το τέλος της ιστορίας, αλλά ως το αποκορύφωμά της, ως η επίτευξη του τελικού προορισμού, μιας απολύτως ιδανικής κοινωνίας φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας, αποδείχθηκε ψέμα. 

Ομιλία στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Πολυπολικότητας

Ομιλία στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Πολυπολικότητας

Ομιλία στην 1η Παγκόσμια Διάσκεψη για την Πολυπολικότητα

Ομιλία στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Πολυπολικότητας

Ομιλία στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Πολυπολικότητας

Ο τίτλος αυτού του τεύχους της "Ευρασίας" προδήλως προτάθηκε από τον τίτλο του ομώνυμου έργου του François Thual , ο οποίος, εξετάζοντας την παραδειγματική περίπτωση του ορθόδοξου χριστιανισμού, δείχνει πώς ο θρησκευτικός παράγοντας, κάθε άλλο παρά υποβιβάζεται σε δευτερεύον ή του εποικοδομήματος δεδομένο, μπορεί να εφοδιάσει ένα πολιτικό υποκείμενο με μια κληρονομιά μύθων και συμβόλων, σε σημείο που να αποτελεί καθοριστικό μοχλό των ενεργειών και των επιλογών του. Βεβαίως, οι γεωπολιτικοί μελετητές έχουν τη δυνατότητα να υποβάλουν σε παρόμοια διερεύνηση και άλλες μεγάλες θρησκείες, οι οποίες, αφού κατέλαβαν διαφορετικούς χώρους στην ευρασιατική ήπειρο, ίδρυσαν ο καθένας τους δικούς του πολιτισμούς, εμπνέοντας ο καθένας τη δυναμική των αντίστοιχων χώρων- και πράγματι δεν λείπουν από τη βιβλιογραφία του τομέα οι μελέτες για τις γεωπολιτικές επιπτώσεις των διαφόρων θρησκευτικών μορφών.

Σήμερα κρίνεται η μοίρα της ανθρωπότητας. Η μονοπολική αρχιτεκτονική του κόσμου δίνει τη θέση της σε ένα νέο εναλλακτικό μοντέλο παγκόσμιας τάξης. Συνήθως αναφέρεται ως "πολυπολικότητα". Η αναγνώριση μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης δηλώνεται ρητά σε επίσημα έγγραφα και στρατηγικές δηλώσεις χωρών όπως η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν, η Συρία, η Βόρεια Κορέα, το Βιετνάμ, η Κούβα, η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα. Η Ινδία, καθώς και πολλές ισλαμικές χώρες - το Πακιστάν, η Τουρκία, η Αίγυπτος και, πιο πρόσφατα, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα - τείνουν όλο και περισσότερο να κάνουν το ίδιο. Η πολυπολικότητα υποστηρίζεται με ενθουσιασμό από τις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής.

Although the concept of hegemony in Critical Theory is based on Antonio Gramsci’s theory, it is necessary to distinguish this concept’s position on Gramscianism and neo-Gramscianism from how it is understood in the realist and neo-realist schools of IR.

The classical realists use the term “hegemony” in a relative sense and understand it as the “actual and substantial superiority of the potential power of any state over the potential of another one, often neighboring countries.” Hegemony might be understood as a regional phenomenon, as the determination of whether one or another political entity is considered a “hegemon” depends on scale. Thucydides introduced the term itself when he spoke of Athens and Sparta as the hegemons of the Peloponnesian War, and classical realism employs this term in the same way to this day. Such an understanding of hegemony can be described as “strategic” or “relative.”

In neo-realism, “hegemony” is understood in a global (structural) context. The main difference from classical realism lies in that “hegemony” cannot be regarded as a regional phenomenon. It is always a global one. The neorealism of K. Waltz, for example, insists that the balance of two hegemons (in a bipolar world) is the optimal structure of power balance on a world scale[ii]. R. Gilpin believes that hegemony can be combined only with unipolarity, i.e., it is possible for only a single hegemon to exist, this function today being played by the USA.

In both cases, the realists comprehend hegemony as a means of potential correlation between the potentials of different state powers. 

Gramsci's understanding of hegemony is completely different and finds itself in a completely opposite theoretical field. To avoid the misuse of this term in IR, and especially in the TMW, it is necessary to pay attention to Gramsci’s political theory, the context of which is regarded as a major priority in Critical Theory and TMW. Moreover, such an analysis will allows us to more clearly see the conceptual gap between Critical Theory and TMW.

Η μελέτη των μυστικών εταιρειών αποτελεί μέρος της ιστορίας του πολιτισμού γενικώς και της ιστορίας της πολιτικής ειδικότερα. Ωστόσο, πολύ συχνά, για τις μυστικές εταιρείες γράφουν και ομιλούν διάφορα πρόσωπα που είναι γνωσιολογικώς ανεπαρκή (αν όχι τελείως ανεφοδίαστα με τους απαραίτητους διανοητικούς/πληροφοριακούς πόρους για ένα τέτοιο εγχείρημα), φαντασιόπληκτα, ή και απλώς κυνικοί κερδοσκόποι εμπορικών εκδόσεων. Επίσης, υπάρχουν και εκείνοι που ασκούν σκόπιμη παραπληροφόρηση για να καλλιεργήσουν τις νεομυθολογίες που τους εξυπηρετούν και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα μέσω ανυπόστατων αφηγήσεων ή μέσω της τεχνικής της μισής αλήθειας. Πάντως, οι μυστικές αδελφότητες υπάρχουν και έχουν τη δική τους ιστορία, η οποία μπορεί και πρέπει να τύχει επιστημονικής διερευνήσεως. Η σημασία των ρευμάτων και των οργανώσεων του Δυτικού εσωτερισμού στην ιστορία της Δύσης έχει αναγνωριστεί επισήμως από την ακαδημαϊκή κοινότητα και αποτελεί αντικείμενο εξειδικευμένων σπουδών και ερευνών σε διάφορα πανεπιστήμια.

Το τέλος ενός ιστορικού κύκλου

Φαινόμενα όπως η Οργάνωση Παγκόσμια Επαναστατική Συμμαχία δείχνουν, αφενός την αντίδραση πολλών κοινωνικών, εθνικών και πολιτιστικών δικτύων σε παγκόσμια κλίμακα εναντίον του ιδρυμένου συστήματος, αφετέρου ότι η Δύση χάνει το ηθικό της κύρος, χάνει τη δυνατότητα να ελκύει και να εμπνέει και ακόμη χάνει τη δυνατότητα να διατηρεί κοινωνική συνοχή. Τη Δύση την έκανε ηγέτιδα δύναμη του κόσμου πρώτα από όλα ο πολιτισμός της και ειδικά η πολιτιστική της παράδοση, στην οποία ο ελληνισμός έχει παίξει κύριο ρόλο.

Προδίδοντας και εγκαταλείποας την ίδια την πολιτιστική της παράδοση -δηλαδή την ψυχή της- η  Δύση οδεύει, πράγματι, σε ένα τέλος ιστορικού κύκλου.

Toen ik aanvaardde een essay te wijden aan het werk en het denken van de schilder, dichter en kunsthistoricus Marc. Eemans, heb ik me afgevraagd of het in mijn geval geoorloofd was te spreken van een zekere continuïteit in zijn geestelijke ontwikkeling. Langzaam maar zeker kwamen elementen en argumenten aan het licht om mijn overtuiging te staven dat die vraag positief macht beantwoord worden. Aldus is deze geschiedenis van de intellectuele en creatieve levensweg van Marc. Eemans ontstaan. Daarbij werd de klemtoon vooral op zijn denken en op zijn poëtisch oeuvre gelegd, vermits het illustratiemateriaal dat deze uitgave verrijkt, als een soort picturaal complement van mijn stelling kan beschouwd worden. Overigens bleven om voor de hand liggende redenen, biografische en andere gegevens buiten beschouwing.

Hopelijk vergeeft de lezer het me dat ik met hem wegen ga verkennen, die men normaliter in essays van het onderhavige genre links laat liggen. Maar op de eerste plaats is het zo dat ik geen kunsthistoricus ben en het derhalve als een punt van elementaire intellectuele eerlijkheid beschouw me onbevoegd te verklaren om een verantwoord waardeoordeel over het schilderkunstig werk van Marc. Eemans uit te spreken. En voorts is er het oude adagium « de gustibus et coloribus non disputandum », dat in de loop der tijden zijn geldigheid heeft behouden. Waarom de lezer dan ook willen beïnvloeden met een onvermijdelijk subjectieve analyse van de boodschap die de schilderijen van Marc. Eemans brengen?