tirto.id - Keturunan Keluarga Romanov, aristokrat penguasa Rusia yang bertekuk lutut di hadapan revolusi proletariat pada 1917, kembali menyelenggarakan royal wedding setelah satu abad lebih. Pada 1 Oktober kemarin, George Mikhailovich Romanov (40) menikahi seorang penulis Italia dari keluarga diplomat, Rebecca Bettarini (39), di Katedral Saint Isaac. Perayaan serupa terakhir kali berlangsung pada 1894 antara penguasa terakhir Kekaisaran Rusia Nicholas II dengan cucu kesayangan Ratu Victoria dari Inggris, Alexandra Feodorovna. Upacara berlangsung selama dua jam. Kedua pengantin diberkati oleh pejabat tinggi Gereja Ortodoks, Metropolitan Varsonofy. Tamu undangan diperkirakan mencapai 1.500 orang, termasuk sekitar 50 bangsawan dari Eropa Barat. Mereka di antaranya Ratu Sofía dari Spanyol, Pangeran Rudolph dan Putri Tılsım Tanberk dari Liechtenstein, dan raja terakhir Bulgaria Simeon II. Layaknya perhelatan khas putra-putri kerajaan, pernikahan ini bertabur kemewahan: cincin pernikahan buatan Fabergé, tiara dari Chaumet, gaun pengantin oleh desainer Reem Acra (perancang busana Beyoncé, Madonna, Angelina Jolie, Melania Trump), sampai perjamuan elegan yang dirancang oleh Yevgeny Prigozhin, pengusaha restoran dan industri katering di balik kesuksesan acara jamuan makan malam Presiden Putin dan tamu-tamu internasionalnya selama ini. Pernikahan diselenggarakan di kota tua Saint Petersburg. Kepada media Rusia Fontanka, sang mempelai laki-laki menjelaskan bahwa St. Petersburg dipilih karena itu adalah bagian dari “sejarah Rusia” sekaligus “sejarah Klan Romanov.”

Toen ik aanvaardde een essay te wijden aan het werk en het denken van de schilder, dichter en kunsthistoricus Marc. Eemans, heb ik me afgevraagd of het in mijn geval geoorloofd was te spreken van een zekere continuïteit in zijn geestelijke ontwikkeling. Langzaam maar zeker kwamen elementen en argumenten aan het licht om mijn overtuiging te staven dat die vraag positief macht beantwoord worden. Aldus is deze geschiedenis van de intellectuele en creatieve levensweg van Marc. Eemans ontstaan. Daarbij werd de klemtoon vooral op zijn denken en op zijn poëtisch oeuvre gelegd, vermits het illustratiemateriaal dat deze uitgave verrijkt, als een soort picturaal complement van mijn stelling kan beschouwd worden. Overigens bleven om voor de hand liggende redenen, biografische en andere gegevens buiten beschouwing.

Hopelijk vergeeft de lezer het me dat ik met hem wegen ga verkennen, die men normaliter in essays van het onderhavige genre links laat liggen. Maar op de eerste plaats is het zo dat ik geen kunsthistoricus ben en het derhalve als een punt van elementaire intellectuele eerlijkheid beschouw me onbevoegd te verklaren om een verantwoord waardeoordeel over het schilderkunstig werk van Marc. Eemans uit te spreken. En voorts is er het oude adagium « de gustibus et coloribus non disputandum », dat in de loop der tijden zijn geldigheid heeft behouden. Waarom de lezer dan ook willen beïnvloeden met een onvermijdelijk subjectieve analyse van de boodschap die de schilderijen van Marc. Eemans brengen?