De laatste tijd wordt het delicate evenwicht op het gebied van politieke en ideologische oppositie verstoord door een groeiende polemiek tussen "etnocentristen" en "Euraziërs", "roden" en "blanken", enz. Enerzijds heeft deze polemiek de leerstellige beginselen van verschillende tendensen, bewegingen en partijen verduidelijkt die voorheen te vaak vaag en slechts onbewust geformuleerd waren. Dit is een positief aspect. Anderzijds is dit proces een teken dat de oppositie wordt opgenomen in een door het systeem voorbereid schema, d.w.z. haar "conventionalisering", domesticatie en "castratie" in steriele parlementaire en partij-"spelletjes". 

13.01.2022 - De Kazachse autoriteiten zijn deels verantwoordelijk voor de crisis en de poging tot staatsgreep begin 2022. Rusland moet de republiek alle mogelijke hulp bieden, maar niet gratis en alleen onder bepaalde voorwaarden, aldus politicoloog, denker van de Internationale Euraziatische Beweging en filosoof Aleksandr Doegin. In een interview met Tsargrad gaat Doegin niet enkel in op de crisis en de oorzaken, maar beantwoordt hij ook de vraag wat Rusland in deze situatie moet doen.

Onder vele nationalisten en dissidenten van de Westerse naties, die niettemin het belang inzien van een uitbreiding van hun ideaal in de richting van een geestelijk en politiek herstel van de Europese beschaving, wordt het neo-Eurazisme kennelijk steeds meer gezien als een politieke, geopolitieke en zelfs metapolitieke doctrine die uitsluitend voor Rusland van belang is. Wij menen dat deze perceptie het resultaat is van een interpretatie van deze nieuwe politieke theorie die hoofdzakelijk voortvloeit uit twee elementen, zijnde historische en situationele elementen: enerzijds het feit dat het Eurazisme bij zijn oorsprong, d.w.z. aan het begin van de twintigste eeuw, het resultaat was van het intellectuele oeuvre van Russische denkers, waarvan sommigen naar Europa waren geëmigreerd (Mendelejev, Troubetskoï, Florovski, Alexeïev, enz. ) en anderzijds dat de meerderheid van de huidige Europese militanten niet altijd duidelijk de noodzaak inziet om, gelijktijdig met hun strijd (die bestaat uit het stimuleren en bevestigen van de eigenheid van een beschaving op basis van wat er nog over is van haar culturele grondslagen), deel te nemen aan de uitwerking van een nieuwe universele politieke theorie die in staat is om elke beschaving, op een voldoende gedifferentieerde manier, voor te stellen als een toekomst die “gelaafd” wordt door de Traditie en georiënteerd is op de atemporele centraliteit van deze laatste. Deze verheven uitdaging is dus gesitueerd op het hogere niveau van de doctrine, en verder op het niveau van een universele spirituele visie op de wereld, nog voordat zij kan worden gesitueerd op het lagere, zij het essentiële, niveau van haar aanpassing aan een bepaalde beschaving teneinde haar een immaterieel centrum terug te geven dat geïnspireerd is door deze superieure visie op de wereld. Kortom, een Imperium.