Σήμερα είναι η μέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και όλων των Ασωμάτων Δυνάμεων σήμερα είναι μια μέρα πνευματικού πολέμου του φωτός εναντίον του σκότους.Σήμερα είναι η μέρα μας η μέρα της ένωσης μας με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ.Κάθε χριστιανός την ώρα που αποδέχεται το βάπτισμα μπαίνει στο  στρατό του Χριστού που οδηγεί τη μάχη εναντίον των εχθρών του, του διαβόλου και των ορδών του και διακηρύσοντας το σύμβολο της πίστεως υποσχόμαστε πίστη στο Χριστό. Ότι θα είμαστε στο πλευρό του όποιο κι αν είναι το κόστος βάσανα και χαρές,νίκες και λύπες. Καλύτερα να χάσουμε με τον Χριστό παρά να κερδίσουμε μαζί με τον Αντίχριστο.Αυτός είναι ο νόμος της πίστης μας της εκκλησίας μας αυτός ειναι ο στρατός μας.

Although the concept of hegemony in Critical Theory is based on Antonio Gramsci’s theory, it is necessary to distinguish this concept’s position on Gramscianism and neo-Gramscianism from how it is understood in the realist and neo-realist schools of IR.

The classical realists use the term “hegemony” in a relative sense and understand it as the “actual and substantial superiority of the potential power of any state over the potential of another one, often neighboring countries.” Hegemony might be understood as a regional phenomenon, as the determination of whether one or another political entity is considered a “hegemon” depends on scale. Thucydides introduced the term itself when he spoke of Athens and Sparta as the hegemons of the Peloponnesian War, and classical realism employs this term in the same way to this day. Such an understanding of hegemony can be described as “strategic” or “relative.”

In neo-realism, “hegemony” is understood in a global (structural) context. The main difference from classical realism lies in that “hegemony” cannot be regarded as a regional phenomenon. It is always a global one. The neorealism of K. Waltz, for example, insists that the balance of two hegemons (in a bipolar world) is the optimal structure of power balance on a world scale[ii]. R. Gilpin believes that hegemony can be combined only with unipolarity, i.e., it is possible for only a single hegemon to exist, this function today being played by the USA.

In both cases, the realists comprehend hegemony as a means of potential correlation between the potentials of different state powers. 

Gramsci's understanding of hegemony is completely different and finds itself in a completely opposite theoretical field. To avoid the misuse of this term in IR, and especially in the TMW, it is necessary to pay attention to Gramsci’s political theory, the context of which is regarded as a major priority in Critical Theory and TMW. Moreover, such an analysis will allows us to more clearly see the conceptual gap between Critical Theory and TMW.

 Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, στην Ελλάδα, έδρασαν οργανώσεις με διακηρυγμένη φασιστική και ακόμη ναζιστική ιδεολογική ταυτότητα –όπως: το ανασυσταθέν Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Ελλάδος, η Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις (ΕΣΠΟ), η Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ), η Εθνικοσοσιαλιστική Φρουρά Ελλάδος, η Οργάνωσις Πρωτοπόρων Νέας Ευρώπης (ΟΠΝΕ), η Ένωσις Φίλων Χίτλερ, η Εθνική Κοινωνική Επανάστασις, κ.ά.

    Το 1942, ο Σπυρίδων Γαλάτης, μέλος του «ουλαμού καταστροφών» της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων), κατασκεύασε και τοποθέτησε τη βόμβα που ανατίναξε το κτίριο της δωσιλογικής ΕΣΠΟ, στην οδό Πατησίων. Η ΕΣΠΟ, την περίοδο της μεγάλης πείνας, στρατολογούσε νέους εργάτες για την πολεμική βιομηχανία της Γερμανίας και επεδίωκε να δημιουργήσει λεγεώνα Ελλήνων εθελοντών για να πολεμήσουν στο ρωσικό μέτωπο στο πλευρό των Γερμανών. Κατά την προαναφερθείσα βομβιστική επίθεση στο κτίριο της ΕΣΠΟ, σκοτώθηκαν ο αρχηγός της, Σπυρίδων Στεροδήμου, συνεργάτες του και Γερμανοί της μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (GEP). Μετά από αυτό το γεγονός, η ΕΣΠΟ διαλύθηκε.

Ἡ Γεωπολιτικὴ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχει τύχει ἀποδοκιμασίας ἀπὸ τὴν κοινὴ γνώμη. Μετὰ τὸν Β΄ΠΠ, ἔγινε ἡ λιγότερο δημοφιλὴς ἀπ’ ὅλες τὶς κοινωνικὲς ἐπιστήμες. Εἶχε κατηγορηθεῖ ὅτι εἶναι μία «Γερμανικὴἐπιστήμη» τὸ ὁποῖο δὲν σήμαινε κάτι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὀφείλει τὴνἀρχικὴ της ὤθηση στὶς ἀρχὲς τῆς πολιτικῆς γεωγραφίας ποὺδιατυπώθησαν ἀπὸ τὸν Γερμανὸ γεωγράφο Φρειδερίκο Ράτσελ (Friederich Ratzel) – ὁ ὅρος «Γεωπολιτική» χρησιμοποιεῖται γιὰπρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν Σουηδὸ γεωγράφο Ῥοδόλφο Τσέλλεν (Rudolf Kjellen) τὸ 1889. Στὸ βιβλίο του «Politische Geographie oder die Geographie der Staaten, des Verkehrs und des Krieges» (ΠολιτικὴΓεωγραφία, ἤτοι ἡ Γεωγραφία τῶν Κρατῶν,  τῆς Ἐπικοινωνίας καὶτοῦ Πολέμου, 1897) ὁ Ράτσελ ἀνέλυσε τὶς ἀλληλεπιδράσεις τοῦκράτους , θεωρούμενου ὡς ζωντανὸ σῶμα, ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς γεωγραφικῆς θέσεως καὶ τοῦ χώρου του. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς του ἦταν ὁ Βαυαρὸς στρατηγὸς Κάρολος Χαουσχόφερ (Karl Haushofer), ἰδρυτῆς τῆς « Zeitschrift für Geopolitik» (Ἐπανεξέταση τῆς Γεωπολιτικῆς). Ἦταν μόνον λόγῳ μίας προφανοῦς συγχίσεως μεταξὺ τῆς ἐννοίας τοῦ χώρου στὴν γεωπολιτικὴ λογικὴ καὶ τῆςἐννοίας τοῦ «Lebensraum» (ζωτικοῦ χώρου) ποὺ ἡ σύνδεση /ἐγγύτητα μεταξὺ τοῦ Καρόλου Χαουσχόφερ καὶ τοῦἘθνικοσοσιαλισμοῦ προέκυψε ὡς ζήτημα.

Ο Μπολσεβικισμός ως ιστορικό φαινόμενο μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη. Από τη μια, το δογματικό πεδίο διαφόρων προμαρξιστικών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οραμάτων και θεωριών, που συνυπήρχαν παράλληλα με τον μαρξισμό και συνέχισαν να υπάρχουν ως διανοητικά μοτίβα, ακόμη και μετά την επιβολή του μαρξισμού ως τελικής ιδεολογίας. Τούτο το αρχικό στάδιο μπορούμε να το ονομάσουμε «πρόπλασμα του Μπολσεβικισμού». Το δεύτερο στάδιο είναι η ενσάρκωση αυτού του σχεδίου στην απτή ιστορική πραγματικότητα με την μορφή της Ρωσσικής σοσιαλδημοκρατίας, αργότερα του κομμουνιστικού κόμματος και, σε τελικό στάδιο, της ιστορίας του σοβιετικού κράτους και του κυβερνώντος κόμματος. Το πρώτο μέρος είναι αναμφισβήτητα ευρύτερο από το δεύτερο και το υπερβαίνει, όπως κάθε σχέδιο υπερβαίνει την εκτέλεσή του. Αλλά, δεν γίνεται να κατανοήσουμε το ένα χωρίς το άλλο. Η εφαρμογή δεν έχει νόημα, αν δεν ξέρουμε το σχέδιο. Από την άλλη, ένα σχέδιο χωρίς εφαρμογή είναι μια αφηρημένη θεωρητική κατασκευή – οι πιθανές εφαρμογές του μπορεί να είναι καλύτερες ή και χειρότερες από το ίδιο το σχέδιο κι αυτό εξαρτάτε από τις εκάστοτε συνθήκες.

Ο οικονομικός καπιταλισμός εκπροσωπεί μόνον μία τυχαία παραλλαγή της κοινής ουσίας της αναπτύξεως του καπιταλιστικού συστήματος; Ή μήπως είναι η σαφής ενσάρκωση της όλης λογικής του, ο θρίαμβός του;

Η απάντηση στην ερώτηση αυτήν δεν μπορεί να βρεθεί στου κλασικούς της θεωρίας της οικονομίας, με τον ορίζοντα τους περιορισμένο στην βιομηχανική φάση της ανάπτυξης – το γενικό εμπόριο και την πλήρη οικονομική σημασία του οποίου (και πάνω από όλους οι Μαρξιστές) μελέτησαν πλήρως και ορθώς. Η μεταβιομηχανική κοινωνία είναι κατά πολλούς τρόπους μία σκοτεινή πραγματικότητα. Στην ανάλυσή της δεν υπάρχουν αναγνωρισμένοι κλασικοί, μολονότι πολλοί συγγραφείς έχουν επιχειρήσει μία βαθιά ματιά στο φαινόμενο αυτό. Το καθήκον της κατανόησης του «οικονομικισμού» ανήκει σε εμάς, είτε μας αρέσει είτε όχι.