Επιστολή στην εφημερίδα Zeit

Dimitris Konstantakopoulos
Αν δεν σταματήσουμε τώρα αυτόν τον κολασμένο φαύλο κύκλο, πιστεύω ότι μπορεί να τελειώσει καταστρέφοντας, μεταξύ άλλων, το πολιτικό κεφάλαιο που η ίδια η Γερμανία συγκέντρωσε για πάνω από μισό αιώνα, με τα οικονομικά της επιτεύγματα και με τη συμβολή της στο ευρωπαϊκό σχέδιο, αν όχι το ίδιο το σχέδιο. Κι αν αύριο αυτή ή μια άλλη ελληνική κυβέρνηση αναζητήσει βοήθεια στη Ρωσία, την Κίνα ή οποιονδήποτε άλλο θέλει να βοηθήσει, δεν θα είναι το αποτέλεσμα ορισμένων ατόμων, δρώντων υπό κακόβουλη ρωσική «επιρροή». Θα είναι το αποτέλεσμα της απλής ανάγκης επιβίωσης αυτής της χώρας.

 Πρέπει να γυρίσουμε στην κριτική εξέταση των αιτίων αυτών των κρίσεων και των τρόπων αντιμετώπισής τους. Φοβούμαι ότι δεν είναι ψάχνοντας μέιλ ή «ύποπτους» γάμους (!) στη Μόσχα που θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα τεράστια, σχεδόν υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα η Ευρώπη.

 Σας ζητώ να δημοσιεύσετε αυτή την επιστολή και αισθάνομαι, πιστέψτε με, μεγάλη λύπη γιατί είμαι υποχρεωμένος να σας την απευθύν

Τι απαντούν ο κροίσος Malofeev & ο θεωρητικός Dugin από τη Ρωσία για τις σχέσεις με έλληνες πολιτικούς

Karchilaki

‘Ετσι λοιπόν, μου λέει ο Γιάννης Καραγιώργης, καλέσαμε τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας από τους προηγούμενους γάμους μας, τους φίλους μας και τις κοινωνικές συναναστροφές μας. Ένας εξ΄αυτών έτυχε να είναι και ο Πάνος Καμμένος που μετά έγινε Υπουργός στη νέα κυβέρνηση. Και εμάς τι μας αφορά; Και που να ξέρω εγώ στις 3 Οκτωβρίου που έγινε ο γάμος ότι ο Καμμένος, που τότε ήταν στα αζήτητα της πολιτικής και φαινόταν παντού ότι δεν έχει τύχη να μπει καν στη Βουλή, θα γινόταν, έξι μήνες μετά, το στήριγμα μιας αντίπαλης σε αυτόν ιδεολογικά παράταξης. Τι μας αφορά εμάς;

Αυτό που προκαλεί τον έκδηλο εκνευρισμό του Γιάννη Καραγιώργη είναι ότι επιχειρείται, με μια σειρά δημοσιευμάτων στο διεθνή Τύπο τα οποία αναπαράγονται από τον ελληνικό, να διασυνδεθεί η ταυτόχρονη παρουσία σ’ ένα ιδιωτικό γεγονός, όπως ήταν ο γάμος του, του Πάνου Καμμένου με τον οικονομικά ισχυρό κουμπάρο του έτσι ώστε να στοιχειοθετηθούν υποτιθέμενες επαφές μέλους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με ισχυρό ρωσικό λόμπι το οποίο αντιτίθεται στο φιλελευθερισμό και τον αμερικανικό ηγεμονισμό και προσπαθεί να οικοδομήσει ευρωπαϊκό δίκτυο στρατηγικών συμμαχιών με στόχο την κυριαρχία της Μόσχας.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Nicolas Laos

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζεται, εδώ και δεκαετίες, με έναν τρόπο που μοιάζει με τους ντετερμινιστικούς νόμους της φυσικής του Νεύτωνα. Όμως, στα ανθρώπινα συστήματα, στην ιστορία γενικότερα, δεν υπάρχουν νευτώνειες δομές (πλέον και οι ίδιες οι φυσικές επιστήμες ξεπέρασαν τη νευτώνεια επιστημολογία). Στην ιστορία, η ανθρώπινη προθετικότητα αναμετράται με αναγκαιότητες και συνθήκες, προκειμένου ο λόγος του οποίου είναι φορέας η εκάστοτε ανθρώπινη κοινότητα να δημιουργήσει κόσμο, κόσμο που να αντανακλά και να εκφράζει ένα σύστημα αξιών και σημασιών, αντί ο άνθρωπος να γίνει υποτελής «αναγκαιοτήτων». Αυτή η ουσιωδώς δυναμική παρείσφρηση της ανθρώπινης προθετικότητας μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, η οποία διαρρηγνύει την ιστορική συνέχεια και μετατρέπει τον φυσικό χρόνο σε χρόνο ανθρώπινο (ιστορικό), είναι το υπόβαθρο αυτού που καλούμε πολιτισμό και οντολογικό προνόμιο του ανθρωπίνου είδους.

    Ως πολιτισμένοι άνθρωποι λοιπόν, δηλαδή στον βαθμό που είμαστε όντως άνθρωποι και όντως πολιτισμένοι, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε καμιά ιστορική συνθήκη ως αδήριτη αναγκαιότητα, δεν πρέπει να υποβιβαζόμαστε σε αντικειμενικώς προσδιορίσιμες είτε προσδιοριστέες οντότητες, ούτε πρέπει να λησμονούμε είτε να αποκρύπτουμε ότι οποιοσδήποτε θεσμός είναι δημιούργημα ανθρωπίνων κοινοτήτων και αντανακλά τις αξίες και τις σκοπιμότητες των δημιουργών του. Συνεπώς, κάθε θεσμός πρέπει να υπόκειται σε ελεύθερη και μεθοδική διερεύνηση, αξιολόγηση και επαναξιολόγηση.

Η ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ/ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΤΟ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΙΩΝΙΣΤΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: 1944‒2014

Nicolas Laos

 Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, στην Ελλάδα, έδρασαν οργανώσεις με διακηρυγμένη φασιστική και ακόμη ναζιστική ιδεολογική ταυτότητα –όπως: το ανασυσταθέν Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Ελλάδος, η Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις (ΕΣΠΟ), η Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ), η Εθνικοσοσιαλιστική Φρουρά Ελλάδος, η Οργάνωσις Πρωτοπόρων Νέας Ευρώπης (ΟΠΝΕ), η Ένωσις Φίλων Χίτλερ, η Εθνική Κοινωνική Επανάστασις, κ.ά.

    Το 1942, ο Σπυρίδων Γαλάτης, μέλος του «ουλαμού καταστροφών» της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων), κατασκεύασε και τοποθέτησε τη βόμβα που ανατίναξε το κτίριο της δωσιλογικής ΕΣΠΟ, στην οδό Πατησίων. Η ΕΣΠΟ, την περίοδο της μεγάλης πείνας, στρατολογούσε νέους εργάτες για την πολεμική βιομηχανία της Γερμανίας και επεδίωκε να δημιουργήσει λεγεώνα Ελλήνων εθελοντών για να πολεμήσουν στο ρωσικό μέτωπο στο πλευρό των Γερμανών. Κατά την προαναφερθείσα βομβιστική επίθεση στο κτίριο της ΕΣΠΟ, σκοτώθηκαν ο αρχηγός της, Σπυρίδων Στεροδήμου, συνεργάτες του και Γερμανοί της μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (GEP). Μετά από αυτό το γεγονός, η ΕΣΠΟ διαλύθηκε.

“ΠΟΥΤΙΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΟΥΤΙΝ”: ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ALEXANDR DUGIN

Alexander Dugin

AD: Ακριβώς. Δεν υπάρχει καμιά δύναμη που θα μπορούσε να εξισορροπήσει την κατάσταση με  τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν αντίστοιχες υπερδυνάμεις. Στον πολυπολισμό, που τώρα αναδύεται θα υπάρχουν κέντρα εξουσίας, δύναμης:  Κίνα, Ινδία, Βραζιλία και βέβαια η Ρωσία.

DM: Kαι κάποιοι λαοί στην  Αφρική μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι’ αυτό και ο ορθόδοξος κόσμος με τις κοινότητές του…

AD: Ακριβώς, βέβαια. Έχουμε πολλούς οπαδούς αλλά λίγες υπερδυνάμεις που θα μπορούσαν να επωμισθούν την εναντίωση  στις ΗΠΑ και η Ρωσία σε αυτό το σημείο είναι διακριτική. Ιστορικά η Ρωσία, είναι αποστασιοποιημένη από την υπεράσπιση του δόγματος του πολυπολισμού κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος Πούτιν  πολλές φορές επιχειρεί να ασκήσει μια πολιτική εξουσίας για να αντισταθεί στην επίθεση των ΗΠΑ.

“O ΠΟΥΤΙΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ….ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ”

Alexander Dugin

Πίσω από αυτόν υπάρχουν οι élites. Από τη μια πλευρά είναι το στρατόπεδο με τα “γεράκια” τύπου Rogozine και από την άλλη των “φιλελεύθερων πατριωτών” . Οι  μεν είναι υπέρ ενός πολέμου και εκφράζουν την άποψη της σύγκρουσης με τη Δύση, αγνοώντας τις κυρώσεις και οι άλλοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται την άποψη των συμβιβασμών εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Για τους τελευταίους η φιλία με τη Δύση είναι πολύ σημαντική διότι εκεί βρίσκεται όλο τους το χρήμα. Κάποιοι τους αποκαλούν “πραγματιστές”. 

ΡΩΣΙΚΟ ΣΚΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΗΣ ΕΜΠΛΟΚΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

“Αν το Κρεμλίνο συνεχίσει την ίδια πολιτική , το Κίεβο με τις δυνάμεις κατοχής του Poroshenko και των συνεργατών του, θα σκοτώσει μαζικά και κατά χιλιάδες όσους αντιστέκονται “.

Ο αναλυτής πιστεύει ότι σκοπός του διευθυντηρίου του Κιέβου είναι να “καθαρίσει”  την Ανατολική ρωσόφωνη και ορθόδοξη Ουκρανία και από εκεί να προχωρήσει για Κριμαία. Ο  αναλυτής υπενθυμίζει ότι ο ίδιος ο  Poroshenko το έχει δηλώσει δημοσίως .

Εκτιμώντας καθαρά στρατιωτικά την πολιτική επιλογή της Ρωσίας να μην παρέμβει στον πόλεμο, ο ευφυής πολιτικός επιστήμονας  εκφρράζει ένα βασανιστικό ερώτημα :

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΕΠΑΥΣΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Α.DUGIN

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Ο Alexander Dugin στο λογαριασμό του στο vk.com  ( ρωσική έκδοση του fb το οποίο πριν από μέρες κατέβασε το λογαριασμό του)  καταγγέλει ότι πληρώνει με την απόλυσή του τις προωθημένες θέσεις του για υποστήριξη στην « Novorossiya » (Nέα Ρωσία) και κυρίως μια συνέντευξή που παραχώρησε μετά το δράμα της Οδησσού όπου περίπου 100 πολίτες ρωσόφωνοι κάηκαν ζωντανοί από τους οπαδούς του Καθεστώτος του Κιέβου. Σ΄αυτήν τη συνέντευξη σε μια αποστροφή του λόγου του είχε δηλώσει: « Όσο αυτοί οι …. του Κιέβου θα είναι στην εξουσία η Ρωσία δεν θα ησυχάσει. Πρέπει να σκοτώσουμε, να σκοτώσουμε, να σκοτώσουμε και τίποτα άλλο.»

Στρατηγική του Χάους στην Ευρώπη ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΠΡΟΣ «ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΕΠΙ ΔΕΚΑ»

Dimitris Konstantakopoulos
 «Μια σύγκρουση μεταξύ φιλο-Ρώσων και υποστηρικτών της κυβέρνησης οδήγησε σε μια φωτιά που σκότωσε τουλάχιστο 31 ανθρώπους», ήταν η περιγραφή του Fox. «Η σύγκρουση σκότωσε τους ανθρώπους», δεν έκαψαν οι υποστηρικτές της κυβέρνησης τους «φιλο-Ρώσους».
Ποιος πέταξε τα κοκτέιλ Μολότωφ που έβαλαν τη φωτιά; «Οι δικοί μας», παραδέχεται στην Ουάσιγκτον Ποστ μια «φιλο-ουκρανή» διαδηλώτρια, αλλά μετά προσθέτει ότι οι «δικοί» της «τώρα τους βοηθάνε να φύγουν από το κτίριο»! (Στην πραγματικότητα ούτε καν αυτό δεν έγινε. Σύμφωνα με μαρτυρίες και βίντεο του Russia Today,  σκότωναν στο ξύλο όποιον προσπαθούσε να ξεφύγει από τις φλόγες). Παρόλα αυτά η εφημερίδα δεν βάζει τον σωστό τίτλο, που θα έβαζε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση: «Φιλο-ουκρανοί διαδηλωτές καίνε ζωντανούς 43 φιλο-ρώσους». Φανταστείτε προς στιγμήν τι θα γινόταν αν οι «φιλορώσοι» είχαν κάψει ζωντανούς τους «υποστηρικτές της κυβέρνησης» - οι μισοί Δυτικοί πολιτικοί θα ζητούσαν να βομβαρδισθεί η Μόσχα!

Ἡ γεωπολιτικὴ σήμερα.

Alain de Benoist

Ἡ Γεωπολιτικὴ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχει τύχει ἀποδοκιμασίας ἀπὸ τὴν κοινὴ γνώμη. Μετὰ τὸν Β΄ΠΠ, ἔγινε ἡ λιγότερο δημοφιλὴς ἀπ’ ὅλες τὶς κοινωνικὲς ἐπιστήμες. Εἶχε κατηγορηθεῖ ὅτι εἶναι μία «Γερμανικὴἐπιστήμη» τὸ ὁποῖο δὲν σήμαινε κάτι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὀφείλει τὴνἀρχικὴ της ὤθηση στὶς ἀρχὲς τῆς πολιτικῆς γεωγραφίας ποὺδιατυπώθησαν ἀπὸ τὸν Γερμανὸ γεωγράφο Φρειδερίκο Ράτσελ (Friederich Ratzel) – ὁ ὅρος «Γεωπολιτική» χρησιμοποιεῖται γιὰπρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν Σουηδὸ γεωγράφο Ῥοδόλφο Τσέλλεν (Rudolf Kjellen) τὸ 1889. Στὸ βιβλίο του «Politische Geographie oder die Geographie der Staaten, des Verkehrs und des Krieges» (ΠολιτικὴΓεωγραφία, ἤτοι ἡ Γεωγραφία τῶν Κρατῶν,  τῆς Ἐπικοινωνίας καὶτοῦ Πολέμου, 1897) ὁ Ράτσελ ἀνέλυσε τὶς ἀλληλεπιδράσεις τοῦκράτους , θεωρούμενου ὡς ζωντανὸ σῶμα, ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς γεωγραφικῆς θέσεως καὶ τοῦ χώρου του. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς του ἦταν ὁ Βαυαρὸς στρατηγὸς Κάρολος Χαουσχόφερ (Karl Haushofer), ἰδρυτῆς τῆς « Zeitschrift für Geopolitik» (Ἐπανεξέταση τῆς Γεωπολιτικῆς). Ἦταν μόνον λόγῳ μίας προφανοῦς συγχίσεως μεταξὺ τῆς ἐννοίας τοῦ χώρου στὴν γεωπολιτικὴ λογικὴ καὶ τῆςἐννοίας τοῦ «Lebensraum» (ζωτικοῦ χώρου) ποὺ ἡ σύνδεση /ἐγγύτητα μεταξὺ τοῦ Καρόλου Χαουσχόφερ καὶ τοῦἘθνικοσοσιαλισμοῦ προέκυψε ὡς ζήτημα.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Alexander Dugin
Στην σύγχρονη δύση υπάρχει μία κυρίαρχη ιδεολογία – ο φιλελευθερισμός. Έχει πολλούς τύπος, εκδόσεις και μορφές, πολλές σκιές, αλλά η ουσία είναι πάντα η ίδια. Ο λιμπεραλισμός έχει στην εσωτερική του βασική δομή τις ακόλουθες αξιωματικές αρχές.
  • Ανθρωπολογικός ατομικισμός (Το άτομο είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων)
  • Προοδευτισμός ( ο κόσμος οδηγείται προς ένα καλύτερο μέρος, το παρελθόν είναι πάντα χειρότερο από το παρόν)
  • τεχνοκρατία (Η τεχνική ανάπτυξη και η αποτελεσματική απόδοση θεωρούνται ως ο πιο σημαντικός τρόπος για να κρίνεται η φύση της κοινωνίας)
  • Ευρωκεντρισμός (οι Ευρω-αμερικάνικες κοινωνίες γίνονται δεκτές ως το μέτρο σύγκρισης για την υπόλοιπη ανθρωπότητα)
  • Η οικονομία είναι το πεπρωμένο (Η ελεύθερη οικονομία είναι το μόνο φυσιολογικό οικονομικό σύστημα – όλοι οι υπόλοιποι τύποι πρέπει να μετασχηματιστούν ή να καταστραφούν)
  • Η Δημοκρατία είναι η εξουσία των μειονοτητων (που υπερασπίζονται τους εαυτούς τους κατά των πλειοψηφιών που έχουν πάντα τάση να εκφυλίζονται σε ολοκληρωτισμό και “λαϊκισμό”)
  • Η μεσαία τάξη είναι ο μόνος υπαρκτός κοινωνικός ρόλος και το παγκόσμιο μέτρο (ανεξαρτήτων του γεγονότος εάν το πρόσωπο έχει ήδη φτάσει αυτό το status ή είναι στο δρόμο του να μετατραπεί σε πραγματική μεσαία τάξη, ή αντιπροσωπεύει για ένα λεπτό αυτόν που θέλει να είναι μεσάια τάξη.
  • Μία λέξη, παγκοσμιοποίηση (οι ανθρώπινες υπάρξει είναι βασικά οι ίδιες με μόνο μία διαφοροποίηση – την ατομική τους – ο κόσμος θα πρέπει να ενσωματωθεί στην βάση του ατομικισμού, κοσμοπολιτισμού, η παγκόσμια ιθαγένεια.

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

Nicolas Laos

Η Διπλωματία της Πίστης (Faith-Based Diplomacy) ως αντικείμενο επιστημονικής διερεύνησης αποτελεί ένα καινούργιο πεδίο της διπλωματίας, το οποίο γεννήθηκε στις αρχές του 21ου αιώνα μέσα από ερευνητικά ιδρύματα των ΗΠΑ τα οποία μελέτησαν μεθοδικώς τη διαλεκτική μεταξύ θρησκείας και πολιτικής και την ιδιαιτερότητα των συγκρούσεων στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει η διαφορά πολιτιστικών και ειδικώς θρησκευτικών ταυτοτήτων μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών. Η διπλωματία της πίστης είναι εγκεντρισμένη στην έννοια του θείου. Στο πλαίσιο της διπλωματίας της πίστης, το όραμα που κατευθύνει την πολιτική πράξη, οι θεμελιώδεις υποθέσεις που γίνονται σχετικά με τη φύση του ανθρώπου και της πολιτικής τάξης και οι κανόνες που διέπουν την πολιτική συμπεριφορά αναλύονται ως συνέπειες του τρόπου με τον οποίο η εκάστοτε ανθρώπινη κοινότητα κατανοεί τη φύση και τη δράση του θείου.

Η θρησκεία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη δόμηση της ταυτότητας των ανθρώπων και δίδει νόημα στις ζωές των ανθρώπων. Εξ ου και η θρησκεία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο για την ατομική πρόοδο και ψυχική υγεία των ανθρώπων, εφόσον επηρεάζει το εννοιολογικό και συμβολικό σύμπαν, τα αρχέτυπα και τις αξίες των ανθρώπων. Ο Ζμπίγκνιεβ Μπρζεζίνσκι (Zbigniew Brzezinski), σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, έγραψε στο βιβλίο του Εκτός Ελέγχου (Out of Control, Εκδ. Collier Books, 1993, σελ. 131) τα εξής σχετικά με τη θρησκεία ως παράγοντα της ευρωπαϊκής ενότητας και βεβαίως ταυτότητας: «Παρ’ ότι η επίδραση της θρησκείας επί της ευρωπαϊκής κουλτούρας έχει σε μεγάλη έκταση εξασθενίσει, και η Ευρώπη σήμερα –και ακόμη περισσότερο η Αμερική– είναι ουσιαστικά μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, η επίδραση της κοινής Χριστιανικής παράδοσης παραμένει. Προσδίδει στην Ευρώπη τα υποστυλώματα ενός κοινού ηθικού συστήματος και συγχρόνως εφοδιάζει την ευρωπαϊκή κουλτούρα με μια οικουμενική φιλοσοφική απήχηση».

 

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

Nicolas Laos

Η μελέτη των μυστικών εταιρειών αποτελεί μέρος της ιστορίας του πολιτισμού γενικώς και της ιστορίας της πολιτικής ειδικότερα. Ωστόσο, πολύ συχνά, για τις μυστικές εταιρείες γράφουν και ομιλούν διάφορα πρόσωπα που είναι γνωσιολογικώς ανεπαρκή (αν όχι τελείως ανεφοδίαστα με τους απαραίτητους διανοητικούς/πληροφοριακούς πόρους για ένα τέτοιο εγχείρημα), φαντασιόπληκτα, ή και απλώς κυνικοί κερδοσκόποι εμπορικών εκδόσεων. Επίσης, υπάρχουν και εκείνοι που ασκούν σκόπιμη παραπληροφόρηση για να καλλιεργήσουν τις νεομυθολογίες που τους εξυπηρετούν και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα μέσω ανυπόστατων αφηγήσεων ή μέσω της τεχνικής της μισής αλήθειας. Πάντως, οι μυστικές αδελφότητες υπάρχουν και έχουν τη δική τους ιστορία, η οποία μπορεί και πρέπει να τύχει επιστημονικής διερευνήσεως. Η σημασία των ρευμάτων και των οργανώσεων του Δυτικού εσωτερισμού στην ιστορία της Δύσης έχει αναγνωριστεί επισήμως από την ακαδημαϊκή κοινότητα και αποτελεί αντικείμενο εξειδικευμένων σπουδών και ερευνών σε διάφορα πανεπιστήμια.

Γιατί και πως ο ελληνικός λαός δεν κινδυνεύει δυστυχώς από την πιθανότητα εμφυλίου

Kostas Averkiadis

 Στις μέρες μας, γίνεται όλο και περισσότερο εμφανής στον δημόσιο λόγο η μαξιμαλιστική ρητορική περί ενός “νέου εμφυλίου πολέμου”. Η απειλή αυτή κρούει την θύρα για διάφορους λόγους: το Μνημόνιο, η ξένη κατοχή, η φτώχεια και η ανέχεια η πόλωση στην πολιτική ή και η άνοδος των άκρων. Κάποιοι, συνηθισμένοι στην γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες νεοελληνική μεμψιμοιρία τονίζουν τα “αδιέξοδα” στα οποία κι έχει έρθει ο ελληνικός λαός ή τμήματά του τα τελευταία χρόνια απότομα. Κάποιοι άλλοι χρόνια προβλήματα που απλά επιδεινώθηκαν εν μέσω κρίσης όπως η έλλειψη παιδείας, η αποτυχία δημιουργίας ενός λειτουργικού κοινοβουλευτικού συστήματος, η αποτυχία της ελληνικής κοινωνίας να εκσυγχρονιστεί. Όλοι όμως επικεντρώνονται γύρω από “ντισκούρσους” σχετικά με την απώλεια της υπερηφάνειας (είτε εθνικής είτε ατομικής, είτε και τα δύο), την αύξηση της ανασφάλειας και την αδυναμία εκ μέρους του συστήματος να προσφέρει οράματα ή την υπόσχεση για την πραγματοποίηση οραμάτων και επιθυμιών, κυρίως προς τους νέους ανθρώπους. Τί είναι πραγματικά όμως ένας εμφύλιος; Ποια τα αίτια κι οι αφορμές που τον προκαλούν; Ποια και πόσα τα υποκείμενα που “παίζουν” σ' ένα τέτοιο παιχνίδι;

ΣΥΡΙΑ: Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙ ΞΑΝΑ

Dimitris Konstantakopoulos

Την απάντηση τη γνωρίζετε. Η Αθήνα δεν είχε καν το θάρρος να διατηρήσει, όπως επέβαλλε η εθνική ανάγκη, εν λειτουργία την ελληνική πρεσβεία στη Δαμασκό και τη συριακή στην Αθήνα, παρά τις έντονες  διαμαρτυρίες των Ελλήνων διπλωματών. Στην πραγματικότητα όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν σήμερα, σε Ελλάδα και Κύπρο, κυβερνήσεις που να μπορούν/θέλουν να ασκήσουν εθνική κρατική κυριαρχία εξυπηρετώντας ελληνικά συμφέροντα. Που να έχουν βρε αδερφέ όχι τον βαθμό αυτονομίας ενός Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τουλάχιστον ακόμα αυτόν που διέθετε και ένας … Γεώργιος Παπαδόπουλος! Που, αν και πιθανώς πράκτωρ της CIA ο ίδιος, δεν συμφώνησε στη χρήση του ελληνικού χώρου εναντίον των Αράβων. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει τώρα, ως λαός, κράτος, χώρα. O tempora, o mores!

Το κυνήγι της αλεπούς

Dimitris Konstantakopoulos

Ελπίζω να μην πάει να μιλήσει και στην συνάθροιση του ισραηλινού λόμπυ που έχει προγραμματίσει, εφόσον το λόμπυ αυτό δεν του κλείνει, όπως ασφαλώς μπορεί να κάνει, το πολυπόθητο ραντεβού με τον Πρόεδρο (αν και, κατά τη γνώμη μας, αυτό που εκκρεμεί είναι μάλλον το ραντεβού των Ελλήνων πολιτικών με την Ιστορία, τον λαό και το έθνος τους, από αυτούς όμως κρύβονται).

Το λέμε αυτό γιατί οι εκπρόσωποι της Ελλάδας πρέπει να βλέπουν τους πάντες και να συνάπτουν σχέσεις ή και συμμαχίες ακόμα, αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε συνθήκες ισοτιμίας και αυτοσεβασμού – και μόνο αυτό δεν συμβαίνει συνήθως. Το θέμα άλλωστε δεν είναι ποιόν βλέπει κανείς, είναι τι του λέει. Τι θα πει π.χ. ότι ο Ισραηλινός Υπουργός ‘Αμυνας δεν έχει χρόνο να μετακινηθεί εκείνος στην Αθήνα και θα πρέπει να τρέχει να τον βρει στο Ισραήλ ο Παναγιωτόπουλος; Αν έχει για το Ισραήλ σημασία η σχέση με την Αθήνα, ας βρει το Ισραήλ τον χρόνο. Μέχρι τότε, μπορεί και η Ελλάδα να δείξει υπομονή. Η διπλωματία είναι, σε μεγάλο βαθμό, τέχνη της σημειολογίας.

Ἡ μεγάλη κρίση τοῦ Ἀνατολικοῦ Ζητήματος

Dimitris Mihalopoulos

Τήν ἄνοιξη τοῦ 1876, μιά νεαρή χωρική ἔφτασε στόν σιδηροδρομικό σταθμό τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ κοπέλλα ἤτανε γόνος χριστιανικῆς οἰκογένειας· γιά λόγους προσωπικούς ὅμως εἶχε ἀσπαστῆ τὸ Ἰσλάμ. Καθώς τό τραῖνο ἔμπαινε στόν σταθμό, πλῆθος πού γινόταν ὁλοένα καί μεγαλύτερο μαζευόταν, προκειμένου νά τήν ὑποδεχτῆ, ἀλλά καί νά τήν «ὑποδεχτῆ». Ὅπως εὔκολα μπορεῖ νά ἐννοήση ὁ -ὀξυδερκής- ἀναγνώστης, οἱ μέν ἤτανε Μουσουλμάνοι καί οἱ δέ Χριστιανοί. Στή σύντομη συμπλοκή πού ἐπακολούθησε ὑπερίσχυσαν οἱ δεύτεροι: Ἦταν περίπου 150 ἄτομα, πού εἴχανε ξεσηκωθῆ μετά ἀπό ἐνέργειες τοῦ ἐκεῖ προξένου τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Οἱ «νικητές» λοιπόν ἁρπάξανε τό κορίτσι καί  τό μετέφεραν -ἄς ποῦμε ἐν θριάμβῳ- στό σπίτι κάποιου ἐπιφανοῦς ὁμοθρήσκου τους. Ἀλλά, βέβαια, καί οἱ Μουσουλμάνοι δέν κάθησαν ἀδρανεῖς. Μέ κραυγές οἱ ὁποῖες ταχύτατα μεταβάλλονταν ἀπό ἔκφραση ἀπόγνωσης σέ ἐκδήλωση ὀργῆς, συνέρρευσαν στό οἴκημα τοῦ Γενικοῦ Κυβερνήτη καί ἀπαίτησαν νά τούς «δοθῆ πίσω τό κορίτσι». Ὁ τελευταῖος περιῆλθε σέ ἀμηχανία, καθ΄ὅσον, ὅπως εἴπαμε, οἱ Χριστιανοί εἶχαν μαζευτῆ μετά ἀπό ἀμερικανική πρωτοβουλία, καί συνέστησε «ψυχραιμία» στούς ὀπαδούς τοῦ Ἰσλάμ. Αὐτοί τελικῶς ἔστερξαν νά ἀποχωρήσουνε ἀπό τόν γύρω ἀπό τό Κυβερνεῖο χῶρο· ἀντί ὅμως νά «διαλυθοῦν ἡσύχως», μαζεύτηκαν σέ παραπλήσιο τζαμί καί ὅλο καί πιό ἔντονα ἀπαιτοῦσαν νά τούς «ἐπιστραφῆ ἡ γυναίκα». Τί νά κάνη τώρα ὁ δυστυχής Γενικός Κυβερνήτης; Νά ἀποσπάση τό κορίτσι ἀπό τά χέρια τῶν πρώην ὁμοθρήσκων της; Ὄχι βέβαια!  Πίσω ἀπό τήν «ἀπαγωγή της» στόν σταθμό ἤτανε τό προξενεῖο τῶν Η.Π.Α. Νά στείλη –τουρκικό- στρατό, γιά νά διαλύση τούς διαδηλωτές; Μά πῶς θά βαράγανε οἱ Ὀθωμανοί φαντάροι τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ;

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΤΑ «ΑΚΡΑ»

Nicolas Laos

Ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί τον κατάλληλο πρωθυπουργό στην κατάλληλη χώρα και στην κατάλληλη στιγμή. Ενσαρκώνει με δραματικό τρόπο το είδος του πρωθυπουργού που αρμόζει σε ένα κράτος το οποίο ιδρύθηκε εξ αρχής ως «κράτος υπό αίρεση» και το οποίο σήμερα αντιμετωπίζει μια σοβαρή υπαρξιακή κρίση λόγω δομικών αλλαγών των συνθηκών που διευκόλυναν και δικαιολογούσαν την ύπαρξή του μέχρι τώρα.

    Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830, επειδή οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, ιδίως δε η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, ήθελαν να διαχειριστούν με αυτόν τον τρόπο την αποδόμηση και κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επειδή χρειάζονταν, για γεωπολιτικούς λόγους, ένα προτεκτοράτο στην άκρη της Βαλκανικής, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους για την εκμετάλλευση του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής και για τη διάνοιξη και διαχείριση της Διώρυγας του Σουέζ.

ΕΝΑ ‘ΚΛΑΣΣΙΚΟ’ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ, ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΑΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ…

Dimitris Georgopoulos

Ας αρχίσουμε με μια εύλογη απορία. Γιατί  χρειάζεται η μετάφραση ενός κειμένου γραμμένου ήδη πάνω από 30 χρόνια;  Ενός κειμένου γραμμένου στα Εβραϊκ εξ ορισμού γλώσσας μικρής εμβέλειας, που αν δεν μεταφράζονταν στα Αγγλικά από τον Σαχάκ θα παρέμενε παντελώς άγνωστο για την τεράστια πλειοψηφία των εκτός Ισραήλ ενδιαφερομένων; Το Ισραήλ ίσως πολύ περισσότερο από άλλες χώρες  που μοιράζονται μαζί του την δυνατότητα που προσφέρει μια δύσκολη –μη διεθνής- γλώσσα, χρησιμοποιεί ένα διπλό κώδικα επικοινωνίας: έναν εσωτερικό στα Εβραϊκά, όπου τα πράγματα λέγονται λίγο πολύ με το όνομα τους και ένα εξωτερικό  σε άλλη διεθνή γλώσσα, όπου εδώ κυριαρχεί η διπλωματική διατύπωση που συχνά πόρρω απέχει από την αλήθεια . Λοιπόν, στο μεταφραζόμενο κείμενο του Γινόν τα πράγματα λέγονται ξεκάθαρα, με το πραγματικό τους όνομα.  Και είναι εδώ ίσως για πρώτη και τελευταία φορά που το ευρύτερο δυνατό  όραμα κυριαρχίας αυτού του, μικρού μεγέθους αλλά μεγάλης ισχύος, λαού παρουσιάζεται σφαιρικά. Και τι βλέπουμε; Τίποτα το μικρό, το τοπικό, το περιορισμένο από την ανάγκη. Κάθε άλλο ∙ βλέπουμε αντίθετα να ξεδιπλώνεται καθαρά το όραμα ενός ισχυρού λαού, γεμάτου εμπιστοσύνη για το μέλλον του, ενός λαού που ενεργητικά το διαμορφώνει σε σφαιρική κλίμακα. Αλλά ποιο είναι αυτό; To παρουσιάζουμε αναλύοντας το σέ 3 ή 4 κατευθύνσεις.

Η Διεθνής Πολιτική και το Ευρασιατικό όραμα

Alexander Dugin

Σύντομο σχόλιο: Στη διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, Ο καθηγητής Ντούγκιν εξέφρασε τις απόψεις του για τη διεθνή πολιτική και το Ευρασιατικό του όραμα στο σύγχρονοκόσμο. Απορρίπτοντας τις βασικές θέσεις των τριών κύριων θεωριών Διεθνών Σχέσεων (ρεαλισμός, νεοφιλελευθερισμός, νεο-μαρξισμός), παρουσίασε το όραμά του για έναν πολυπολικό κόσμο, μια νέα διεθνή τάξη (τον τέταρτο Νόμο της Γης) βασισμένηστην εμφάνιση πολλών πόλων που αντιστοιχούν στους μεγάλους πολιτισμούς που υπάρχουν στην ανθρωπότητα. Μετά από ένα χρονικό διάστημα μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου κατά το οποίο πολλοί δυτικοί μελετητές προέβλεψαν τον ερχομό ενός μονοπολικού διεθνούς συστήματος που θα βασίζονταν στην κυριαρχία της αμερικανικής ηγεμονίας και την παγκόσμια εξάπλωση του φιλελεύθερου καπιταλισμού (μια εξέλιξη που υποστηρίζονταν για διαφορετικούς λόγους τόσο από το νεο- μαρξιστική όσο και από τη νεο-φιλελεύθερη θεωρία), μια νέα περίοδος ξεκίνησε στη δεκαετία του 2000, όταν κατέστη σαφές ότι οι προβλέψεις στις οποίες μια τέτοια εξέλιξη θα βασιζόταν (κυρίως η διαρκής παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη και η διάσπαση ορισμένων μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία ως αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης των οικονομικών ολιγαρχιών τους στον πλούσιο Βορρά) αποδείχθηκαν λανθασμένες.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΡΩΣΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Dimitris Mihalopoulos

Ξέρετε, οποιοσδήποτε ανεβαίνει σε βήμα για να μιλήσει σε εκδήλωση όπως η σημερινή αντιμετωπίζει δίλημμα: Τι πρέπει να κάνει;

Να προσπαθήσει να κερδίσει τις καρδιές των ακροατών; Ή, αντίθετα, να πει την αλήθεια αδιαφορώντας για τις συνέπειες;

Ως γνωστόν, η επιλογή των πολιτικών ανδρών σταθερώς είναι η πρώτη· και, όταν τώρα αναφέρομαι σε «πολιτικούς», δεν εννοώ μόνο τους τωρινούς, εδώ, στη δική μας χώρα, αλλά και σε προσωπικότητες μεγάλου διανοητικού και ηθικού διαμετρήματος, οι οποίοι όμως απέκρυψαν μεγάλα κομμάτια της πραγματικότητας, προκειμένου να ενωθούν με τον Λαό τους και να γίνουνε η ψυχή του. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, εγώ δεν είμαι πολιτικός· ή, αν προτιμάτε, προσπαθώ μεν να είμαι  πολιτικός αλλά του στυλ που καθιέρωσαν ο  Πλάτωνας π.χ. και ο Αριστοτέλης· με άλλα λόγια, θεωρώ ότι το Κράτος και η Κοινωνία οφείλουν, πριν και πάνω από όλα, να εκπαιδεύουνε τον Λαό – και, κατά συνέπεια, εκείνο που αδηρίτως προέχει είναι η ανακάλυψη και προβολή της Αλήθειας. Εν ολίγοις, μας χρειάζονται όχι δημαγωγοί αλλά Δάσκαλοι· και τον ρόλο του Δασκάλου θα αναλάβω για λίγο, εδώ και τώρα, και εγώ.

Μετάφραση μηνύματος Αleksandr Gelyevich Dugin

Dimitris Mihalopoulos

Είμαι ευτυχής να μιλήσω στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Με τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα…, και να τονίσω το ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα της Ελλάδας καθώς  και τον γεωπολιτικό ρόλο της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, της Γερμανίας και των άλλων Δυνάμεων στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί μέρος της Ευρώπης. Και ο έλεγχος της ελληνικής επικράτειας αποτελεί ζήτημα υψίστης σημασίας όσον αφορά την παγκόσμια πολιτική ισορροπία. Ειδικότερα δε, όσον αφορά  τη σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των ηπειρωτικών δυνάμεων (που παραδοσιακά εκπροσωπούνται από την Ευρασιατική Ρωσία) και των δυνάμεων της θάλασσας (που παραδοσιακώς εκπροσωπούνται από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο, δηλαδή τη Βρεταννική Αυτοκρατορία στο παρελθόν και τις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα.)

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Nicolas Laos

    Στο Α’ Μέρος αυτής της έρευνας, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο του προηγούμενου Σαββατοκύριακου της εφημερίδας μας, αφενός εξηγήσαμε το ποιες είναι οι τρεις μεγάλες ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, φασισμός), αφετέρου επισημάναμε ότι η παγκόσμια φιλελεύθερη ολιγαρχία κατόρθωσε να νικήσει τις άλλες δύο ιδεολογίες και σήμερα εγκαθιδρύει τη δική της παγκόσμια αυτοκρατορία. Η φιλελεύθερη ολιγαρχία αποδεικνύεται περισσότερο επικίνδυνη από τη δεύτερη ιδεολογία (κομμουνισμός) και από την τρίτη ιδεολογία (φασισμός). Μάλιστα η φιλελεύθερη ολιγαρχία διαχειρίζεται διάφορα περιθωριακά φασιστικά και κομμουνιστικά μορφώματα για να έχει να επικαλείται έναν τεχνητό πλέον σήμερα «εχθρό», όποτε χρειάζεται έναν τέτοιο, προς αποπροσανατολισμό των μαζών. Αποκρύπτει βεβαίως η φιλελεύθερη ολιγαρχία ότι ο γνήσιος φασισμός, ένας αληθινός φασιστικός φασισμός, καθώς και τα μαρξιστικά ιδεώδη περί χειραφέτησης του ανθρώπου είναι ουσιαστικώς απόντα από την πολιτική αρένα. Αντ’ αυτών, υπάρχουν μόνο εκφυλισμένες φασιστικές οργανώσεις, στις οποίες κυριαρχούν προβοκάτορες και παρακρατικοί, και εκυφιλισμένες κομμουνιστικές οργανώσεις, οι οποίες, στην ουσία τους, είναι συστημικά πλοκάμια και γραφειοκρατικές δομές διαχείρισης συνειδήσεων.

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Nicolas Laos

Το τέλος του 20ού αιώνα και η αρχή του 21ου αιώνα αποτελούν μια περίοδο ιστορικού τέλους των μεγάλων κλασσικών πολιτικών ιδεολογιών. Τα τελευταία 200 χρόνια, σε πολιτικό επίπεδο, η ανθρωπότητα ασχολήθηκε κυρίως με τρεις μεγάλες ιδεολογίες.

Η ιδεολογία που γεννήθηκε πρώτη από τις τρεις και σήμερα βιώνει υπαρξιακή αγωνία είναι ο φιλελευθερισμός. Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι απλώς το οικονομικό μοντέλο της αγοράς του Άνταμ Σμιθ, αλλά μια ολοκληρωμένη ιδεολογία, που περιλαμβάνει στάσεις, αντιλήψεις και αξίες για ολόκληρο το φάσμα της ζωής του ανθρώπου. Αυτό το τονίζουμε εξ αρχής διότι υπάρχουν ορισμένοι φιλελευθέροι που, ακολουθώντας την παράδοση των φυσιοκρατών, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι μια ιδεολογία αλλά είναι ένα φυσικό δεδομένο και ότι οι νόμοι της φιλελεύθερης οικονομίας χαρακτηρίζονται από την αναγκαιότητα που έχει ο νόμος της βαρύτητας. Όμως η αλήθεια είναι ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι ένα φυσικό δεδομένο, αλλά είναι μια ιδεολογική κατασκευή, η οποία μάλιστα, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, έχει υποστεί σημαντικές ιστορικές μεταλλάξεις.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Nicolas Laos

Η νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων, η επαναστατική πράξη απελπισίας του Ντομινίκ Βενέρ (Dominique Venner), ο οποίος αυτοκτόνησε στον καθεδρικό ναό της Notre Dame στο Παρίσι, η τραπεζοκρατορία της Ευρωζώνης και της FED, η νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία», καθώς και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία έχουν ένα κοινό στοιχείο μεταξύ τους: σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε να δούμε τα σημεία του αυτοκαταστροφικού συμπλέγματος που κατατρώγει τη Δύση. Η «Παρακμή της Δύσης», την οποία, περίπου εκατό χρόνια πριν, προέβλεψε και περιέγραψε ο Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ (Oswald Spengler) στο ομώνυμο βιβλίο του (Der Untergang des Abendlandes) έχει πλέον φθάσει σε τέτοιο βάθος ώστε η Δύση αρνείται τις ίδιες τις δικές της πολιτιστικές και ιστορικές καταβολές καθώς και την ίδια τη διαδικασία βιολογικής αναπαραγωγής της.

Με τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα

Dimitris Mihalopoulos

Αὐτὰ ἔγραφε μία ἐφημερίδα τοῦ Λονδίνου τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1831, λίγο πρίν, δηλαδή, ἀπὸ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. (Ἡ ἐπίσημη μετάφραση βρίσκεται στὸ ἱστορικὸ ἀρχεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ ὑπουργείου  Ἐξωτερικῶν: ΑΥΕ, 1831, ἄ.ἀ.κ. [δ].) Καὶ ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ αἰτία τοῦ δράματος ὁλόκληρης  τῆς Νεότερης καὶ Σύγχρονης  Ἱστορίας τοῦ τόπου μας: Φυσικὸς σύμμαχος τῶν Ἑλλήνων ἦταν καὶ εἶναι ἡ Ρωσία· ἡ Ἑλλάδα ὅμως παραμένει δέσμια τῶν Δυτικῶν ἤ, καλλίτερα, Ἀτλαντικῶν Δυνάμεων, Βρεταννίας, Γαλλίας καὶ Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς. Ἡ πρόσδεση αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται θεωρητικῶς μὲν μὲ τὴ συνεχῆ, ad nauseam προβολὴ τῆς σπουδαιότητας τοῦ θαλάσσιου χώρου, ποὺ σχεδὸν ἀπὸ παντοῦ περιβάλλει τὴν  ἑλληνικὴ γῆ, καί, πρακτικῶς, μὲ τὴν ὕπαρξη ἀθέατου κοινωνικοῦ μηχανισμοῦ, ἡ ἑκάστοτε πολιτικὴ ἀπόληξη τοῦ ὁποίου πλήττει ὁποιονδήποτε ἀμφισβητεῖ τὴ βρεταννικὴ  καί, στὶς μέρες μας, ἀμερικανικὴ κυριάρχηση τοῦ τόπου μας.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Nicolas Laos

Σε μια συζήτηση για τις συνέπειες της πολιτικής λιτότητας στις Βρυξέλλες, στις 22 Απριλίου 2013, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο παραδέχθηκε τα εξής: «Ανησυχώ βαθιά για τις διαιρέσεις που βλέπουμε να αναδύονται: πολιτικά άκρα και λαϊκισμός διασπούν την πολιτική υποστήριξη και τον κοινωνικό ιστό που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Αναδύεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας της Ευρώπης. Μια νέα διαχωριστική γραμμή χαράσσεται μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης. Προκαταλήψεις επανεμφανίζονται και ξαναδιχάζουν τους πολίτες, μερικές φορές εθνικές προκαταλήψεις οι οποίες είναι απλώς απαράδεκτες ακόμη και από ηθικής άποψης».

Οι προειδοποιήσεις του Μπαρόζο για κοινωνικό διχασμό και κοινωνικές αναταραχές αντηχούν σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Τύπο, ο οποίος αναπαράγει και διαχέει τη «γραμμή Μπαρόζο». Σε μια πρόσφατη ανάλυση για τη μαζική ανεργία στην Ευρώπη, με τίτλο «Και ξαφνικά έγινε το Μπαμ», η εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» παρέθεσε τις απόψεις ενός κοινωνιολόγου ο οποίος επεσήμανε ότι η νότια Ευρώπη «θα αναφλεγεί» όταν οι άνθρωποι αισθανθούν αρκετά αποξενωμένοι-αλλοτριωμένοι από τις κυβερνήσεις τους.

ΡΩΣΙΑ, ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ

Alexander Dugin

Η Ελλάδα και  η Κύπρος πέφτουν σήμερα θύματα ενός οικονομικού-πολιτικού-επικοινωνιακού πολέμου που απειλεί την εθνική τους κυριαρχία. Ταυτόχρονα όμως πέφτουν θύματα και ενός λανθάνοντος, «γεωπολιτικού» πολέμου, που αποσκοπεί ενδεχομένως να τις βγάλει βίαια από την Ευρώπη, για να τις τοποθετήσει, ως «καταστρεφόμενες αποικίες» στον χώρο μιας υπό διαμόρφωση ζώνης τουρκο-ισραηλινής κυριαρχίας στη Μεσόγειο, υπό γενική αμερικανική εποπτεία (μια εξέλιξη που διαψεύδει παταγωδώς, ειρήσθω εν παρόδω, όλες τις ιστορίες και απίθανες θεωρίες που ακούμε επί χρόνια για οριστικές ρήξεις Τουρκίας και Ισραήλ και για τεράστιες δυνατότητες της ελληνοισραηλινής «συμμαχίας»).

Καταστροφή ενός έθνους, καταστροφή μιας ηπείρου

Dimitris Konstantakopoulos

Η απόφαση του Eurogroup (δηλαδή όλων των κυβερνήσεων της ευρωζώνης, περιλαμβανομένης της κυπριακής και της ελληνικής), της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ΔΝΤ για την Κύπρο θα περάσει ίσως στην ιστορία ως η ταχύτερη καταστροφή κράτους – τύφλα νάχει ο Γκουντέριαν, με τους αστραπιαίους πολέμους του. Ταυτόχρονα, η απόφαση τουEurogroup για την Κύπρο έθεσε τα θεμέλια για την πιθανή τελική καταστροφή της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, βάζοντάς την πιθανώς σε τροχιά δύσκολα αντιστρέψιμης πορείας προς την τελική διάλυση. Μια τέτοια διάλυση, υπό τις διαγραφόμενες συνθήκες, κινδυνεύει να οδηγήσει τον κόσμο πιο πίσω από τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση.

Κατά πάσα πιθανότητα, μια τέτοια διάλυση, επερχόμενη, θα οδηγήσει στον κατακερματισμό της ‘Ενωσης σε μια σειρά αδύναμα κρατίδια, ταχέως φτωχοποιούμενα, υποχείρια της «Αυτοκρατορίας του χρήματος» και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ελλάδα θα κινδυνεύσει μεσοπρόθεσμα με διαμελισμό, ενώ ότι απομένει από την Κύπρο θα απορροφηθεί από το Ισραήλ, αφού η Τουρκία πάρει ένα γερό κομμάτι.

Γιατί έσπασε ο άξονας Λευκωσίας-Μόσχας

Alexander Dugin

Πρώτη φορά από την έναρξη της κυπριακής κρίσης, ένας υψηλά ιστάμενος παράγων της ρωσικής πολιτικής, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, «εξ απορρήτων» του Προέδρου Πούτιν, αν τουλάχιστον πιστέψουμε τον αγγλοσαξωνικό τύπο, λύνει τη σιωπή του αποκαλύπτοντας «τι παίχτηκε» μεταξύ Λευκωσίας και Μόσχας και στέλνοντας ένα έμμεσο πλην σαφές μήνυμα προς Κύπρο-Ελλάδα. Οι απαντήσεις του είναι αποκαλυπτικές για το πως βλέπουν τις κυπριακές εξελίξεις διαφορετικές τάσεις μέσα στην ρωσική ελίτ, τάσεις που εκδηλώθηκαν στην αποκλίνουσα ρωσική συμπεριφορά στη Λιβύη και τη Συρία. Ο κ. Ντούγκιν εκφράζει μάλλον πεσιμιστικές προβλέψεις για τις αμερικανικές επιδιώξεις στη Αν. Μεσόγειο, προβλέποντας χαοτικές καταστάσεις σε όλα τα κράτη της περιοχής, περιλαμβανομένων Ελλάδας και Κύπρου.

Επικεφαλής της έδρας κοινωνιολογίας των διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ (ρωσικό «Χάρβαρντ»), ο Ντούγκιν θεωρείται από τους σημαντικότερους «ιδεολόγους» της Ρωσίας του Πούτιν. Είναι ο ιδρυτής της σύγχρονης ρωσικής γεωπολιτικής, αρχιτέκτων της «πατριωτικής», «ευρασιατικής» στροφής του Ρώσου Προέδρου. Τα βιβλία του, μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες, διδάσκονται στις στρατιωτικές ακαδημίες της Ρωσίας (και της Τουρκίας). Έχει δώσει διαλέξεις σε Σταίητ Ντηπάρτμεντ και Πεντάγωνο, ενώ ασκεί μεγάλη επιρροή στους κύκλους στρατού και υπηρεσιών. 

Κάτι νέο γεννιέται από τον θάνατο της Δύσης

Nicolas Laos

Το τέλος ενός ιστορικού κύκλου

Φαινόμενα όπως η Οργάνωση Παγκόσμια Επαναστατική Συμμαχία δείχνουν, αφενός την αντίδραση πολλών κοινωνικών, εθνικών και πολιτιστικών δικτύων σε παγκόσμια κλίμακα εναντίον του ιδρυμένου συστήματος, αφετέρου ότι η Δύση χάνει το ηθικό της κύρος, χάνει τη δυνατότητα να ελκύει και να εμπνέει και ακόμη χάνει τη δυνατότητα να διατηρεί κοινωνική συνοχή. Τη Δύση την έκανε ηγέτιδα δύναμη του κόσμου πρώτα από όλα ο πολιτισμός της και ειδικά η πολιτιστική της παράδοση, στην οποία ο ελληνισμός έχει παίξει κύριο ρόλο.

Προδίδοντας και εγκαταλείποας την ίδια την πολιτιστική της παράδοση -δηλαδή την ψυχή της- η  Δύση οδεύει, πράγματι, σε ένα τέλος ιστορικού κύκλου.

Εναλλακτικές παραδόσεις, λοιπόν, έρχονται να δώσουν υπαρξιακή πυξίδα και ψυχή στον κόσμο. Αυτό θα σημάνει έναν βαθιά μεταδυτικό κόσμο και πιθανόν θα δημιουργήσει ένα μεγάλο επιθετικό αντιδυτικό κίνημα. Μάλιστα, υπό την πνευματική σκέπη της θεωρίας του Αλεξάντερ Ντούγκιν περί γεωπολιτικής, σημαντικές πολιτικές δυνάμεις στη Ρωσία επιδιώκουν να αξιοποιήσουν αυτές τις εξελίξεις ώστε να προωθήσουν την ιδέα μιας ευρασιατικής συμμαχίας η οποία θα έχει σκοπό την ανάδειξη ενός πολυπολικού κόσμου, σε ευθεία αντιπαράθεση προς την παγκόσμια πολιτική των λεγόμενων Ατλαντιστών.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι η κλασική αστική δημοκρατία και οι αξίες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού εγκαταλείπονται πλέον από την ίδια τη Δύση και συγχρόνως γίνονται αντικείμενα αμφισβήτησης και επίθεσης από αντιδυτικές δυνάμεις! Με άλλα λόγια, πεθαίνει ο δυτικός κλασικισμός και αυτό οδηγεί στον θάνατο και του Δυτικού Καίσαρα, έστω και αν ο Δυτικός Καίσαρας -δηλαδή οι ηγεσίες των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης- νομίζει ακόμη ότι μπορει να συνεχίσει να άρχει με τη λογική «business as usual» (μπίζνες ως συνήθως) και εκτονώνοντας τις κρίσεις του με το να κάνει νέους πολέμους.

 

Ο «ΕΞ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ» ΤΟΥ ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΡΩΣΟΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Alexander Dugin

 

Θα μπορούσε η Ελλάδα να στηριχθεί στη Ρωσία, αν θελήσει κάποια στιγμή να αποτινάξει τον ιδιόρρυθμο «αποικιακό» ζυγό της «χρεοκρατίας»; Ποια είναι η γεωπολιτική στόχευση της επίθεσης στην Κύπρο; Αυτές ήταν δύο από τις ερωτήσεις που υποβάλαμε στον Αλεξάντρ Ντούγκιν, «εξ απορρήτων» του Βλανιτμίρ Πούτιν, αν τουλάχιστο πιστέψουμε τον αγγλοσαξωνικό τύπο, και πάντως έναν από τους σημαντικότερους σήμερα «γεωπολιτικούς» της Ρωσίας. Μαζί του συζητήσαμε επίσης για την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, την πιθανότητα πολέμου κατά του Ιράν και διάλυσης της Ευρώπης και όχι μόνο. Η συνέντευξη πάρθηκε προτού η κυπριακή κρίση την καταστήσει ακόμα πιο φλέγουσα και έρθουν τα ίδια τα γεγονότα να φωτίσουν τις αναλύσεις.

Εκφραστής της «νέας ρωσικής γεωπολιτικής» και του ρεύματος του «ευρασιανισμού», ο Ντούγκιν συνέβαλε σημαντικά στον ιδεολογικό προσανατολισμό της Ρωσίας του Πούτιν, αλλά και στην πρακτική κατεύθυνση της εξωτερικής της πολιτικής. Ορισμένες από τις βασικές ιδέες που εξέφρασε ο Ντούγκιν στη δεκαετία του 1990, με πρώτη από όλες τον προσανατολισμό στη σύσταση Ευρασιατικής ‘Ενωσης, με πυρήνα τη Ρωσία, το Καζαχστάν και τη Λευκορωσία, έγιναν έκτοτε ρωσική κρατική πολιτική. «Διαφωνών» επί σοβιετικού καθεστώτος, ο Ντούγκιν προσχώρησε στην εθνικιστική αντιπολίτευση κατά του Γέλτσιν και συνεργάστηκε με διάφορα ρεύματα και της δεξιάς και της αριστεράς, από τον «εθνικομπολσεβίκο» Εντουάρντ Λιμόνωφ έως τον κομμουνιστή Γκενάντι Ζιουγκάνωφ. Οι ιδεολογικο-πολιτικές αναζητήσεις του τον έπρωξαν τελικά στην επεξεργασία μιας «Τέταρετης Πολιτικής Θεωρίας»,  προορισμένης να υπερβεί τον φιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό και τον εθνικισμό, τις τρεις μεγάλες «σχολές» του μοντερνισμού, που θεωρεί παρωχημένες. Ελπίζουμε μελλοντικά να μας δοθεί η ευκαιρία να αναφερθούμε αναλυτικότερα στις ιδέες αυτού του ρεύματος.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Alexander Dugin

Στον σημερινό κόσμο η εντύπωση μεγαλώνει ότι η πολιτική έχει τελειώσει – τουλάχιστον η πολιτική που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο φιλελευθερισμός πολέμησε πεισματικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, που πρόσφεραν εναλλακτικές συνταγές – με τον συντηρητισμό, την παραδοσιοκρατία, τον φασισμό, τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό – και τελικά στο τέλος του 20ου αιώνα τους νίκησε όλους. Θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι ενώ η πολιτική γινόταν Φιλελεύθερη και όλοι οι αντίπαλοι του Φιλελευθερισμού είχαν αποκοπεί στην περιφέρεια , ότι, θα ξεκινούσαν να ξανασκέφτονται στρατηγικές για να οργανώσουν ένα νέο μέτωπο : την περιφέρεια ενάντια στο κέντρο (Alain de Benoist). Όμως στις αρχές του 21ου αιώνα όλα ακολούθησαν ένα διαφορετικό σενάριο.

Ο Jean Thiriart και η ιδέα της μεγάλης Κοινοτιστικής Ευρώπης

Claudio Mutti

Ο Jean Francois Thiriart γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, στις 22 Μαρτίου του 1922 από μια οικογένεια φιλελεύθερων αντιλήψεων. Στα νιάτα του αγωνίστηκε ενεργά στην Σοσιαλιστική Νεολαία και στην Αντιφασιστική Σοσιαλιστική Ένωση. Για ένα διάστημα εργάστηκε με τον καθηγητή Kessamier, πρόεδρο της Φιλοσοφικής Εταιρείας Fichte Bund, θυγατρική της Εθνικο-μπολσεβικικής κίνησης του Αμβούργου. Στη συνέχεια, μαζί με άλλα στοιχεία της άκρας αριστεράς εργάζονται υπέρ μιας συμμαχίας του Βελγίου με το Εθνικοσοσιαλιστικό Ράιχ και προσχωρεί στην ένωση "Φίλοι του μεγάλου γερμανικού Ράιχ". Για αυτή του την επιλογή, το 1943 καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Βέλγους συμμάχους των Αγγλο-Αμερικανών. Θεωρούσε την Γερμανία ως ελπίδα για μία Σοσιαλιστική Ευρώπη, την οποία έβλεπε ιστορικά ως πλουτοκρατία. Κατά τη διάρκεια του Β’Π.Π. ο Thiriart εκπαιδεύτηκε στις μονάδες καταδρομέων του Otto Skorzeny, με τον οποίο διατήρησε μακρά φιλία στα χρόνια μετά τον πόλεμο. Το αγγλικό ραδιόφωνο βάζει το όνομά του στη μαύρη λίστα, την οποία διανέμει στους "αντιστασιακούς" με οδηγίες για την δολοφονία του. Μετά την "απελευθέρωση" εφαρμόστηκε εναντίον του ένα άρθρο του βελγικού ποινικού κώδικα που συνετάχθη στο Λονδίνο το 1942 και βάση αυτού πέρασε αρκετά χρόνια στη φυλακή. Όταν απελευθερώνεται, ο δικαστής του στερεί το δικαίωμα να γράφει. Τα επόμενα χρόνια κράτησε ένα χαμηλό προφίλ. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αγαπούσε τις γάτες… Δημιούργησε και μία πολύ επιτυχημένη και κερδοφόρα επιχείρηση Οπτομετρίας, με αλυσίδα καταστημάτων σε όλη την Ευρώπη. Εκμεταλλευόμενος τα επαγγελματικά του ταξίδια, εύρισκε πάντα ευκαιρία να επισκέπτεται τον Otto Skorzeny στην Ισπανία, αλλά γενικά δεν ανακατεύονταν με τα πολιτικά.

Οικονομικισμός

Alexander Dugin

Ο Ρώσος διανοούμενος Alexandr Dugin γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1967 και προέρχεται από στρατιωτική οικογένεια, με τον πατέρα του να υπηρετεί ως υψηλόβαθμος αξιωματικός στην ρωσική αντικατασκοπία. Από μικρός έδειξε ιδιαίτερη κλίση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, την οποία καλλιέργησε και έφθασε στις ημέρες μας να μιλάει εννέα ξένες γλώσσες! Στα τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα εργάσθηκε στα άκρως απόρρητα αρχεία μίας από τις μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ενώσεως, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με γραπτά των πρώτων ευρασιανιστών. Ανακατεύθηκε με την πολιτική πρό της πτώσεως του σοβιετικού καθεστώτος, όταν οργανώθηκε στην πατριωτική οργάνωση «Pamyat». Στην συνέχεια βοήθησε στην κατάρτιση του προγράμματος του καινούργιου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας με αρχηγό τον Gennady Zyugavov, εξελίχθηκε σε στέλεχος πρώτης γραμμής του Εθνικομπολσεβικικού Κόμματος και το 2002 ίδρυσε το Ευρασιανικό Κόμμα, αργότερα Διεθνές Ευρασιατικό Κίνημα, το οποίο, όπως ισχυρίζονται διάφοροι παρατηρητές της Δύσεως, χρηματοδοτείται και χαίρει της εμπιστοσύνης του ίδιου του Πούτιν.

Για μια Ρωσσο-Ελληνική Συμμαχία

ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Ελλάδα, με το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το τέλος του Εμφυλίου, πέρασε στην σφαίρα επιρροής της δυτικής κυρίαρχης δύναμης, των Η.Π.Α. Καλώς ή κακώς, έτσι έγινε.Ωστόσο, μάλλον είναι καιρός να υπάρξει μια κριτική από την ελληνική ηγετική ελίτ στο κατά πόσο πλέον η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει αυστηρά εντεταγμένη-υποταγμένη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο θεσμών και, συγκεκριμένα, στο ΝΑΤΟ. Το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε φάση ριζικής ανασύνθεσης από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, καθώς και την πρώιμη μεταψυχροπολεμική περίοδο.

Βασικές αρχές της Ευρασιατικής Πολιτικής

Alexander Dugin

Στη σύγχρονη Ρωσία υπάρχουν τρεις αντικρουόμενες τάσεις κρατικής πολιτικής, τόσο στη σφαίρα της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής πολιτικής. Αυτές οι τρεις τάσεις αποτελούν τις σύγχρονες πολιτικές συντεταγμένες πάνω στις οποίες βασίζεται κάθε πολιτική απόφαση της Ρωσικής κυβέρνησης, και συντίθεται κάθε διεθνές βήμα και κάθε σοβαρό κοινωνικό, οικονομικό ή δικαιικό ζήτημα.

 
Το πρώτο μοτίβο εκπροσωπεί τα στατικά "κλισέ" της Σοβιετικής (κυρίως, της μεταγενέστερης Σοβιετικής) περιόδου. Έχει, κατά κάποιο τρόπο, ριζώσει στην ψυχολογία του ρωσικού συστήματος, συχνά υποσυνείδητα, πιέζοντάς το να ακολουθει μια πορεία βάση προηγουμένων. Αυτό το μοτίβο υποστηρίζεται με το επιχείρημα «αν δούλεψε πριν, θα δουλέψει και τώρα». Και δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς ηγέτες που συνειδητά εκμεταλλεύονται τα νοσταλγικά συμπλέγματα των Ρώσων πολιτών. Το Σοβιετικό μοντέλο είναι πολύ πιο πλατύ και βαθύ από τις δομές του KPFR[Communist Party of the Russian Federation], που τώρα πια έχει αποκλειστεί από τα ζωτικά κέντρα αποφάσεων. Βρίσκεται οπουδήποτε οι πολιτικοί και τα όργανα εξουσίας, που επισήμως αποκηρύττουν κάθε σχέση με τον κομμουνισμό, οδηγούνται απ΄ αυτό. Είναι αποτέλεσμα παιδείας, εμπειρίας και συσχετισμών. Για να κατανοήσουμε, λοιπόν, την ουσία των υπογείων διαδικασιών στην Ρωσική πολιτική, είναι απαραίτητο να παραδεχτούμε την ύπαρξη αυτού του «υποσυνείδητου Σοβιετισμού».

Όταν δεν έμεινε κανένας...

Alexander Dugin

Η ιστορική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλάζει πολύ γρήγορα. Ολόκληρες εποχές περνούν μέσα σε λίγα έτη, προσελκύοντας κατά συνέπεια έναν επιταχυνόμενο ρυθμό ιδεολογικών μετασχηματισμών. Αυτό συμβαίνει με τη φιλοσοφία, την ιδεολογία, την πολιτική, και τη θρησκευτική ιστορία. Αυτό μας οδηγεί σε μια παράδοξη κατάσταση – οι πιο θεμελιώδεις αλλαγές, οι εκρήξεις και οι μεταλλάξεις είναι πιο αδιάφορες στον κοινωνικό προβληματισμό. Μεγάλες αυτοκρατορίες και ιδεολογίες καταρρέουν, οι κοινωνικοί κύκλοι και οι εποχές της πολιτικής ιστορίας έχουν έρθει στο τέλος τους, αλλά αυτό δεν προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό μεταξύ των διανοούμενων - απλά χασμουρητό. Οι ιστορικές και φιλοσοφικές αντανακλάσεις της εποχής μας, τα αξιώματά της και οι διαδικασίες της, είναι απλά γελοία. Ο κοινός παρανομαστής της τρέχουσας γραμμής της σκέψης είναι η κενότητα. Οι διάφορε απαγορεύσεις και αναστολές έχουν εξαφανιστεί, οι γκρίζες ζώνες έγιναν πολύχρωμες, τα χαμένα στοιχεία έχουν ανακτηθεί, αλλά ο μάρτυρας που θα μπορούσε να εξάγει συμπεράσματα από όλη αυτή την πολυτέλεια που έχει αποκαλυφθεί, λείπει.

ΩΡΙΩΝ ή "Η συνωμοσία των ηρώων"

Alexander Dugin

Ο ήρωας, εξ ορισμού, πρέπει να είναι κρύος. Εάν δεν διαχωρίσει τον εαυτό του από τους γύρω του, εάν δεν παγώσει τη θερμή ενέργεια του καθημερινού ανθρώπου μέσα του, δεν θα είναι σε επίπεδο εκτέλεσης τον αδύνατου, δηλαδή στο επίπεδο που ξεχωρίζει τον Ήρωα από έναν καθημερινό άνθρωπο. Ο ήρωας πρέπει να αφήσει τους ανθρώπους και να ταξιδέψει πέρα από το όρια των ανέσεων της κοινωνίας, όπου διαπερνώντας τους ανέμους μιας υλιστικής πραγματικότητας, θα βρυχηθεί αυστηρά και μη ανθρώπινα. Το χώμα και οι πέτρες αυξάνονται ενάντια στους ζωικούς και φυτικούς νόμους. Η επιθετική βλάστηση διαβρώνει τα μεταλλεύματα, και τα άγρια ζώα ποδοπατούν άσπλαχνα τα επίμονα χορτάρια. Τα στοιχεία έξω από την ανθρώπινηκοινωνία δεν παρουσιάζουν κανένα έλεος. Ο κόσμος σε αυτά είναι ένα θριαμβευτικό συμπόσιο της ουσίας, της οποίας το κατώτατο επίπεδο συγχωνεύει τα κομμάτια του κοσμικού πάγου. Ο ήρωας είναι κρύος, επειδή είναι αντικειμενικός, επειδή λαμβάνει την σκυτάλη της αυθόρμητης δύναμης, εξαγριωμένος και αγενής, από τον κόσμο.

Πέντε Θέσεις για το Νόημα της Ζωής

Alexander Dugin

Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να δίνουμε προσοχή στην στυλισιτκή ορθότητα και την ακαδημαϊκή χροιά. Γίνεται σαφές ότι, σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα καταλάβει ή δεν θα μας συλλάβει. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμία πραγματική αιτία να δώσουμε στο λόγο σε υψηλότερο στυλιστικό απόηχος. Δεν παίζουμε σκάκι στο τέλος της Κάλι-Γιούγκα. Ο καθένας θα πρέπει να καταστήσει σαφές στον εαυτό του, τι θέλουμε και τι θέλουμε από εσάς προσωπικά. Η ερώτηση είναι σχετικά με το νόημα της ζωής. Μια τυπική ερώτηση. Κατά το πέρασμα του χρόνου έχουμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς γέλιο ή κρυφτούλι γύρω από το θάμνο. Ο στόχος μας έχει πολλά επίπεδα.

Ή εμείς ή τίποτε

Alexander Dugin

Ο Μπολσεβικισμός ως ιστορικό φαινόμενο μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη. Από τη μια, το δογματικό πεδίο διαφόρων προμαρξιστικών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οραμάτων και θεωριών, που συνυπήρχαν παράλληλα με τον μαρξισμό και συνέχισαν να υπάρχουν ως διανοητικά μοτίβα, ακόμη και μετά την επιβολή του μαρξισμού ως τελικής ιδεολογίας. Τούτο το αρχικό στάδιο μπορούμε να το ονομάσουμε «πρόπλασμα του Μπολσεβικισμού». Το δεύτερο στάδιο είναι η ενσάρκωση αυτού του σχεδίου στην απτή ιστορική πραγματικότητα με την μορφή της Ρωσσικής σοσιαλδημοκρατίας, αργότερα του κομμουνιστικού κόμματος και, σε τελικό στάδιο, της ιστορίας του σοβιετικού κράτους και του κυβερνώντος κόμματος. Το πρώτο μέρος είναι αναμφισβήτητα ευρύτερο από το δεύτερο και το υπερβαίνει, όπως κάθε σχέδιο υπερβαίνει την εκτέλεσή του. Αλλά, δεν γίνεται να κατανοήσουμε το ένα χωρίς το άλλο. Η εφαρμογή δεν έχει νόημα, αν δεν ξέρουμε το σχέδιο. Από την άλλη, ένα σχέδιο χωρίς εφαρμογή είναι μια αφηρημένη θεωρητική κατασκευή – οι πιθανές εφαρμογές του μπορεί να είναι καλύτερες ή και χειρότερες από το ίδιο το σχέδιο κι αυτό εξαρτάτε από τις εκάστοτε συνθήκες.

 

Το κοινό μέλλov δυο παλιών αντιπάλων.

Alexander Dugin

Ο Μπολσεβικισμός ως ιστορικό φαινόμενο μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη. Από τη μια, το δογματικό πεδίο διαφόρων προμαρξιστικών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οραμάτων και θεωριών , που συνυπήρχαν παράλληλα με τον μαρξισμό και συνέχισαν να υπάρχουν ως διανοητικά μοτίβα , ακόμη και μετά την επιβολή του μαρξισμού ως τελικής ιδεολογίας. Τούτο το αρχικό στάδιο μπορούμε να το ονομάσουμε «πρόπλασμα του Μπολσεβικισμού». Το δεύτερο στάδιο είναι η ενσάρκωση αυτού του σχεδίου στην απτή ιστορική πραγματικότητα με τη μορφή της ρωσσικής σοσιαλδημοκρατίας , αργότερα του κομμουνιστικού κόμματος και , σε τελικό στάδιο , της ιστορίας του σοβιετικού κράτους και του κυβερνώντος κόμματος. Το πρώτο μέρος είναι αναμφισβήτητα ευρύτερο από το δεύτερο και το υπερβαίνει , όπως κάθε σχέδιο υπερβαίνει την εκτέλεση του. Αλλά , δεν γίνεται να κατανοήσουμε το ένα χωρίς το άλλο. Η εφαρμογή δεν έχει νόημα, αν δεν ξέρουμε το σχέδιο. Από την άλλη, ένα σχέδιο χωρίς εφαρμογή είναι μια αφηρημένη θεωρητική κατασκευή - οι πιθανές εφαρμογές του μπορεί να είναι καλύτερες ή χειρότερες από το ίδιο το σχέδιο κι αυτό εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες.

Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Λόεγκριν

Alexander Dugin

Ο οικονομικός καπιταλισμός εκπροσωπεί μόνον μία τυχαία παραλλαγή της κοινής ουσίας της αναπτύξεως του καπιταλιστικού συστήματος; Ή μήπως είναι η σαφής ενσάρκωση της όλης λογικής του, ο θρίαμβός του;

Η απάντηση στην ερώτηση αυτήν δεν μπορεί να βρεθεί στου κλασικούς της θεωρίας της οικονομίας, με τον ορίζοντα τους περιορισμένο στην βιομηχανική φάση της ανάπτυξης – το γενικό εμπόριο και την πλήρη οικονομική σημασία του οποίου (και πάνω από όλους οι Μαρξιστές) μελέτησαν πλήρως και ορθώς. Η μεταβιομηχανική κοινωνία είναι κατά πολλούς τρόπους μία σκοτεινή πραγματικότητα. Στην ανάλυσή της δεν υπάρχουν αναγνωρισμένοι κλασικοί, μολονότι πολλοί συγγραφείς έχουν επιχειρήσει μία βαθιά ματιά στο φαινόμενο αυτό. Το καθήκον της κατανόησης του «οικονομικισμού» ανήκει σε εμάς, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Χρεοκρατία

Peter Wilberg

Στους λαούς της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας, του Η.Β. και της Γερμανίας….

Σε όλα τα έθνη της Ευρώπης, της Ευρασίας, του Ειρηνικού και ολόκληρου του κόσμου…
Στα κινήματα «ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων» στις Η.Π.Α. και σε όλες τις πόλεις όλων των χορών…

Υπάρχει μια εναλλακτική λύση

λύσηστο παρόν σύστημα

της Χρεοκρατίας, της Ευροκρατίας, της Εταιριοκρατίας, της Πλουτοκρατίας, της Οικονομικής Ολιγαρχίας, ή του Διεφθαρμένου και Φασιστικού Αστυνομοκρατούμενου Καπιταλισμού!

 

Σελίδες