Toplumda belirli anlayış kayıtlarının hızla kaybolduğunu fark ettim . Sanki insanların iletişim kurduğu dalgaların spektrumu - bağlantılar, alıntılar, örnekler, retorik figürler de dahil olmak üzere apaçık bir minimum referans seti, görünüşte apaçık bilgi basamaklarına dair referanslar (tarih, kültür, sanat, bilim, felsefe, siyaset) ) - sürekli ve geri dönüşümsüz olarak küçülür .
Rus milliyetçi entelektüellerin yeni internet sitesi zavtra.ru'daki son yazısında Aleksandr Dugin, Rusya'nın Ukrayna üzerindeki niyetlerini tüm çıplaklığıyla açıkladı. Dugin'i göre artık Ukrayna Doğu Slav Birliği'nden ayrılamayacak.... Batının B planı terörizm... Afganistan'dan ABD'nin ayrılması Taliban'ı güçlendirip bize güneyden saldırtmak için!..
Gelecek elbette çok kutupluluğun yani Avrasya'nın tarafında.
1. ÖNGÖRÜ: Rusya ve Çin'in politikaları giderek netleşeceğinden, 2022'de çok kutuplu dünyanın güçlenmesi çok muhtemeldir. İki ülke bağlarını güçlendirmeye devam edecek. Dolayısıyla (Amerikan tek kutupluluğunun meşruiyetini hâlâ tanıyan ülkeler kendilerini “Demokratik Lig” etrafında örgütleyecekken) bu iki aktör etrafında çok kutuplu güçler kulübünün ortaya çıkması çok muhtemeldir. Ayrıca AB, Hindistan veya İslam ülkeleri gibi “Büyük Mekânlar” da egemenlik iddiasında bulunacak. Bununla birlikte, ne Hindistan ne de AB birçok nedenden dolayı özerk özne haline gelemediğinden, üçlülüğün norm olarak kalması çok muhtemeldir: liberal seçkinler, öz farkındalık eksikliği, 2. ÖNGÖRÜ: Özellikle Amerika Birleşik Devletleri 1945'ten 1991'e kadar elinde tuttuğu hegemonya konumundan vazgeçmeyi reddetmeye devam ettikçe, Üçüncü Dünya Savaşı'nın patlak vermesi bir olasılık olarak kalacaktır. ABD'nin önceliği, SSCB'nin çöküşünden sonra yeniden teyit edildi. Bugüne kadar aşağı yukarı değişmeden kalan “tek kutuplu an” (1991-2000) adını verdi. Yeni-muhafazakarlar, 21. yüzyılda (New American Century Project) bu egemenliği mutlak kılmayı arzuladılar. Bununla birlikte, Biden'ın Amerika Birleşik Devletleri içinde sahip olduğu küçük meşruiyet ve Amerikan toplumunda var olan derin bölünme, bu noktada yaşlı Joe'nun nükleer bir savaş başlatma yetkisinin çok az olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Aksine, Putin buna güveniyor.
Çağdaş siyasi ideolojiler Modern Çağ'da doğmuş ve son şeklini 19. ve 20. yüzyıllarda almıştır. Birincisi, burjuva toplumunun değerlerini ve normlarını yansıtan liberalizmdi. Yirminci yüzyılda komünizm ve milliyetçilikle dramatik çatışmadan galip geldi ve sonuç olarak şu anda hayatta kalan son tek ideoloji oldu. Elbette var olduğu yüzyıllar boyunca liberalizm mutasyona uğradı, değişti ve gelişti, ancak özü değişmeden kaldı. Bireycilik, faydacılık, hedonizm ve bir tür "öznel materyalizm" - özel mülkiyet, para ve sermaye kültü. Bugün küresel hegemonya iddiasında olan tek ideoloji olmaya devam ediyor. Dolayısıyla Batı'nın askeri ve ekonomik potansiyeli, belirli bir ideolojinin temeli ve aracıdır. Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa Birliği ülkelerinin büyükelçilikleri, Amerikan askeri üsleri ve NATO üsleri, araştırma merkezleri ve laboratuvarları, hibe programları, sivil toplum kuruluşları ve hatta büyük Batılı şirketlerin ofisleri aynı zamanda aktif ideolojikleştirme merkezleri, ideolojinin unsurlarıdır. Küresel ve küreselci liberal sistem.
Her şey çok daha ciddi. Biden ve arkasındaki güçler, Orta Çağ’a kadar uzanan, kapitalist toplumun ortaya çıkmasıyla modern zamanlarda olgunluğa ulaşan ve bugün teorik olarak en başından beri ana hatlarıyla belirtildiği gibi, son aşamasına ulaşan tarihsel bir sürecin doruk noktasını temsil ediyor. Liberal (= kapitalist) sistemin kökleri, evrenseller hakkındaki skolastik tartışmaya dayanıyor. Bu anlaşmazlık Katolik teologları iki gruba ayırdı: Bazıları genelin varlığını (türler, cinsler, evrenseller) kabul ederken, diğerleri yalnızca ayrı somut şeylerin var olduğunu düşünüyordu, bireysel şeyler ve bunların genelleştirici isimlerini, “boş ses” olan tamamen dış koşullu sınıflandırma sistemleri olarak yorumluyorlardı. Ortak, özel bir şeyin varlığına inananlar, Platon ve Aristo’nun klasik geleneğine güveniyorlardı. Onları “realistler” olarak adlandırılmaya başladılar, yani “evrensellerin gerçekliğini” kabul edenler. “Realistlerin” en önemli temsilcisi Thomas Aquinas ve genel olarak Dominik rahiplerinin geleneğiydi. Yalnızca ayrı ayrı şeylerin ve varlıkların gerçek olduğuna inananlar, Latince “nomen” (ad)den oluşan “nominalistler” (adcılar) kelimesiyle anılmaya başlandılar. “Özü ikiye katlamama” şartı, tam olarak “nominalizmin” ana savunucularından biri olan İngiliz filozof Ockhamlı William’a dayanır. Daha önce aynı fikirler John Roscelin tarafından savunuldu. Ve ilk aşamada “realistler” kazanmış ve “adcıların” öğretileri anathema edilmiş olsa da, daha sonra Batı Avrupa felsefesinin yolları, özellikle Yeni Çağ, Ockham’m izinden ilerledi.
Egemenlikten vazgeçemezsiniz, ancak o zaman toprak bütünlüğünden vazgeçmek zorunda kalırsınız. Egemenlik meselesinin zamanımızda yeni bir anlam kazandığına inanıyorum. Modern dünyamızda egemenlik, devasa nükleer silah rezervlerine, devasa demografik ve doğal kaynaklara ve geniş topraklara sahip devletlere aittir. Ve diğer, daha küçük oyuncuların egemenliği, kanıtlanabilecek tam teşekküllü, temel, gerçek egemenliğe sahip kutuplarla ilişkilerine bağlıdır. Modern dünyada sadece üç egemen kutup vardır. Bunlar ABD ve NATO ülkeleri - ortak Batı bloğu, büyük mali gücü nedeniyle Çin ve askeri gücü nedeniyle Rusya. İran, Pakistan, Hindistan ve bir dizi başka ülke egemenliğe, yani bağımsızlığa sahipler, ama şimdiye kadar bu ülkelerden hiçbiri tam teşekküllü bir kutbu temsil etmiyor. Bu nedenle, Sovyet sonrası alan sorunu şimdi çok keskin. Şimdi ya da asla - bu, tüm Sovyet sonrası cumhuriyetler için temel bir "gerçeğin anıdır". Bunların çoğu başarısız devletlerdir. Açıkça konuşalım - bunlar Sovyetler Birliği'nin kalıntıları ve çöküşü üzerine ortaya çıkan devletlerdir, Batı medeniyetinin ana jeopolitik rakibi olmaya devam eden Rusya'ya rağmen Batı tarafından tam olarak desteklendiler. Ve bu nedenle, tüm bu Sovyet sonrası devletler iki vektör politikasına dayanmaktadır. Yani kısmen Rusya'ya, kısmen de Batı'ya bakıyorlar.
Aşı hakkında… Buradaki ana sorunu şu şekilde görüyorum: Aslında, deneyimlerin gösterdiği gibi (yakın zamanda kaybettiğim iki yaşlı akraba örneğini kullanarak), aşılama ne koronavirüs bulaşmasından ne de koronavirüsün taşıyıcısı olarak hizmet etmekten bizleri kurtarıyor. Bu anlamda aşılı ve aşısız arasında hiçbir fark yoktur. Ve herkes (hem aşılı hem de aşısız) aşının enfeksiyona karşı güvenilir koruma sağladığından emindir! : Asla.
Bu görüşme gerçekten çok önemliydi, umarım ilişkilerimizde önemli ve dönüm noktası olmuştur. Çünkü bugün, herkesin ABD'nin Afganistan'dan çıktıktan sonra dünyanın önde gelen gücü olamayacağını kabul ettiği bir durum gerçekleşti. Bu da Batı'nın hegemonyasına sahip tek kutuplu dünyanın kesin ve geri dönülmez bir şekilde sona erdiği ve çok kutuplu dünya düzeninin ortaya çıktığı anlamına geliyor. Ve bu çok kutuplu dünya düzeninde Rusya ve Türkiye, Moskova ve Ankara iki birliği temsil ediyor. Rusya ve Çin zaten tamamen onaylanmış ve organize birlikler, ancak Türkiye, İran, Pakistan ve İslam dünyasındaki diğerlerinin, bir İslami birlik daha oluşturmaya çok yakın olduklarını ve Türkiye'nin burada başrol oynadığını düşünüyorum. Bu çok kutuplu toplantı belki de modern tarihte ilk defa Rus lider ile Türk liderin tam bağımsızlık bağlamında farklı bloklara bağlı sadece ulusal devletlerin değil, deyim yerindeyse “imparatorlukların iki egemen hükümdarı” olarak bir araya gelmesi demekti.
Soçi’de yapılan son görüşmeye dair arka plan bilgilerine vakıf olduğunu aktaran Dugin “O gün Erdoğan ve Putin dünya dengeleri açısından hangi tarafta yer alacaklarını konuştu ve aldıkları kararı paylaştı. Kürt haritasından Kırım’a, Afganistan’dan Libya’ya, Kafkaslardan Suriye’ye tüm alanlara ilişkin hayati konularda kendi kırmızı çizgilerini çizdi. Başta İdlib olmak üzere birçok konuda uzlaştıklarını söyleyebilirim. Ancak bu tarihî buluşmada konuşulanların önemli bir kısmı sır olarak kalacak. Biz sadece sahada yansımalarını göreceğiz’’ dedi.
Putin’in dış politikasını belirleyen isimlerden Aleksandr Dugin, ABD’nin Suriye’den çekileceğini ve bunun kademeli olarak gerçekleşeceğini anlattı. Amerika’nın çekilmesi ile tüm meselelerin hallolmayacağı görüşünü dile getiren Dugin “ABD çekilse bile kriz üretmeye devam edecek. Bu noktada tek belirleyici unsur Rusya, Türkiye ve İran’ın tutumu olacak” diye konuştu.
“Soçi’deki Erdoğan-Putin görüşmesi, Türkiye ve Rusya arasındaki ilişkiler bağlamında çok önemli. En önemlisi ise Erdoğan ve Putin, çok kutuplu dünyanın Batı hegemonyasını reddettiği koşullarda buluşmuştur. Şu anda tek kutuplu değil çok kutuplu dünyada yaşıyoruz. Yaşadığımız çok kutuplu dünyada, Türkiye ve Rusya bağımsız iki egemen kutbu temsil ediyor. Erdoğan ve Putin, ülkelerinin çıkarlarının olduğu etki alanlarını belirlemeli. Bu stratejik bir buluşmalıydı. Rusya ve Türkiye arasında, gelecekte stratejik prensiplerin belirlenmesi için önemli bir toplantıydı. Toplantı boyunca zorlu ve karmaşık konular konuşuldu: İdlib ve Suriye’nin kuzeyindeki 'Kürdistan', Türkiye'nin olası bir Fırat operasyonu, Libya meselesi... Ve tabi çok net olan Türkiye ve Rusya’nın Karabağ’daki ortak başarısı da konuşuldu. Bu yüzden bu toplantı tarihi bir toplantıdır. Her noktada ortak kararlar alınmasa bile, ana konularda berraklaşma oluşmuştur.”
Azerbaycan’ın Dağlık Karabağ toprakları üzerindeki kontrolü yeniden sağlamasından sonra analizciler, hem Kafkasya bölgesinde hem de daha geniş olarak Orta Asya'da Türkiye’nin giderek artan etkinliğini fark etmeye başladılar. Erdoğan, Türk devletlerindeki varlığını yeniden güçlendirmeye başladı, Gürcistan'daki Türk çıkarlarını öne sürmeye başladı, gözünü nüfusun önemli bir bölümünün Türk kökenli (Afgan Özbekleri) olduğu Afganistan'a dikti.
Ancak, bu tür eğilimlerin neo-Osmanlıcılığa uymadığını da belirtmek gerekir. Söz konusu bölgelerin çoğu hiçbir zaman Osmanlı İmparatorluğu'nun bir parçası olmadı. Soğuk Savaş döneminde Pan-Türkizm ve Pan-Turanizm, bir NATO ülkesi olan Türkiye'de ABD tarafından suni olarak desteklendi. Erdoğan'ın giderek daha egemen ve bağımsız siyasetler izlemeye başladığı son on yılda, Pan-Türkizm önemli ölçüde zayıfladı. Ve günümüzde bunun tekrar canlandığının belirtilerini görüyoruz. Ama şimdi Türkiye hakkında yayılmak istenen korkudan farklı bir bağlamda. Bu, artık Türkiye'yi kıta Rusya'sına karşı büyük bir oyunda kullanan Batı'nın baskısı değil, Erdoğan'ın kişisel inisiyatifidir.
Önümüzdeki on yılda Afganistan'da ne olacak? En ilgi çekici şey budur. Tek kutuplu bir konfigürasyonda, Birleşik Devletler bu kilit jeopolitik bölge üzerindeki kontrolü elinde tutamadı. Bu, geri dönüşü olmayan bir gerçektir. Şimdi çok şey, ABD ve NATO için, sosyalist kampın çöküşüne benzer bir şekilde, zincirleme bir dağılma sürecinin başlayıp başlamadığına ya da ABD'nin hala küresel ölçekte tek bir güç olmasa bile yine de kritik bir güç potansiyeline sahip birinci oyuncu olup olmayacağına bağlı.
'Şuşa'nın ele geçirilmesi Karabağ Savaşı'nın stratejik sonu oldu. Azerbaycan kazandı. 30 yıl önce Azerbaycanlı mülteci göçleri gibi Ermeni mülteci akımları Karabağ'ı terk etmeye başladı. Paşinyanlı Ermenistan savaşı kaybetti.'
Her şey mevcut ABD Başkanı Donald Trump'ın beklenmedik bir şekilde 2016 yılında iktidara gelmesiyle değişti. Amerika'da onun gelişi tamamen olağanüstü bir şeydi. Trump'ın seçim kamanyası, küreselciliğe ve Amerikan elitlerine yönelik eleştiriler üzerine inşa edilmişti. Başka bir deyişle Trump, Cumhuriyetçi partisinin neo-muhafazakar kanadı da dahil olmak üzere iki partili konsensüsa doğrudan meydan okudu ve…. kazandı. Elbette, Trump'ın 4 yıllık başkanlığı, Amerikan politikasını bu kadar beklenmedik bir şekilde tamamen elden geçirmenin imkansız olduğunu gösterdi ve Trump, neo-muhafazakar John Bolton'u Ulusal Güvenlik Danışmanı olarak ataması da dahil olmak üzere birçok taviz vermek zorunda kaldı. Ama ne olursa olsun, en azından kısmen de olsa kendi çizgisini takip etmeye çalışıyordu ve bu küreselcileri öfkelendiriyordu. Böylece Trump, iki ana Amerikan partisi arasındaki ilişkilerin yapısını önemli ölçüde değiştirdi. Onun yönetiminde Cumhuriyetçiler, erken GOP'un karakteristik özelliği olan Amerikan milliyetçiliğine geri döndüler, bu nedenle "America first! " veya "Let’s make America great again!" sloganları ortaya çıktı. Bu, Trump ile Hillary Clinton arasındaki rekabetten başlayarak, aslında Trump'a ve onu destekleyen herkese gerçek bir savaş (siyasi, ideolojik, medya, ekonomik vb.) ilan eden Demokratların radikalleşmesine neden oldu. 4 yıldır bu savaş bir an bile durmadı ve bugün, yeni seçimlerin arifesinde, doruk noktasına ulaştı.
Türkiye’yle Rusya’nın Libya’da stratejik yönelimlerinin ayrıştığı noktalar olmasına (Rusya Tobruk hükümetine daha fazla meyilli), bununla birlikte Rusya ve Fransa’nın Hafter’e ortak desteğine rağmen Moskova ve Paris arasında da uzlaşmaz çok sayıda çelişki söz konusu. Türk birliklerinin hemen Libya’dan çıkmasını ve Sarac’a desteğine son vermesini talep eden aynı Macron, sözde “Rus paralı askerlerinin” de (ki varlıkları kesin olarak kanıtlanamamıştır) ülkeyi terk etmesini istemektedir.
Liberal küreselleşmeci hegemonyanın ideologlarından biri olan Levy’nin oldukça etkisi altında bulunan Macron, iki ülkenin de hangi güçleri desteklediklerine bakmaksızın Türkiye ve Rusya’yı düşman olarak hedef almaktadır. Türkiye ve Rusya, çok kutuplu dünyadan, egemenliğin güçlendirilmesinden yana ülkelerdir ve bu sebeple küreselleşmecilerin (özellikle yeni, Avrupa sürümünün) önündeki en önemli engellerdir.
Islami devrim Muhafız Birlikleri’nin Kudüs Özel Kuvvetleri Komutanı General Kasım Süleymani’nin 3 Ocak 2020’de Amerikan füzeleri ile öldürülmesi, Orta Doğu’daki dengelerin şekillenmesinde tamamen yeni bir durum olduğunu
işaret eden önemli bir andı.
Orta Doğu’nun, dünya jeopolitiğindeki küresel yönelmelerin aynası olmasıyla aynı ölçüde
, bu olay da bütün olarak dünya düzenini etkileyen daha da büyük bir boyuta sahipti.
Birçok gözlemcinin, Suriye ve Irak’ta IŞİD’e karşı verilen mücadelenin kahramanı
olan General Süleymani’nin ölümünü, Üçüncü Dünya Savaşı’nın ya da en azından
ABD’nin İran’a karşı vereceği savaşın başlangıcı olarak yorumlaması bir tesadüf değildir.
İran’ın 8 Ocak 2020’de Irak’taki iki Amerikan askeri üssüne düzenlediği füze saldırısı
da bu analizi doğrulamaktadır: Süleymani’nin ölümü “son savaşın” başlangıç
noktasıdır.
Afrika kıtası, bugün hep daha fazla ilgi odağı oluyor. Bir yandan açlığın ve yoksulluğun yaşandığı, hayatını sürdürmek için en ilkel araçlara bile ihtiyaç duyulan insanlığın bu fakir bölgesi, Avrupa’yı ve dünyanın diğer refah bölgelerini kaplayan bir göç dalgası yaratıyor. Diğer yandan Afrika, sayısız doğal zenginliklerin kaynağı, yüksek demografik yapıya ve hala değerlendirilmemiş toplumsal ve kültürel imkânlara sahip bir bölge.
Burada öncelikli olarak önemli olan Türk Ordusu’nun pozisyonu. En başından bu yana aslında çok açık bir durum söz konusu. Tüm yanlış anlaşılmalara rağmen tamamen sahte bir dava olan Ergenekon davasının oluşumunda FETÖ ve CIA gibi küresel güçlerin parmağı vardı. Önceden ordunun yapısının Erdoğan’ın lehine olmadığını söylemek gerekir. 15 Temmuz’daki askeri bir darbe girişimi değildi sadece ordu içindeki küçük bir kesimin Türkiye’deki kalkışmasıydı. Darbeciler ne vatansever ne Kemalist’ti. Tamamen FETÖ ile CIA’nin etkisi altındaki bir kesimden oluşuyordu. Bu kalkışma Amerikan hükümetinin rejim değişikliği üzerine tasarlayıp onayladığı bir kalkışma değildi. ABD’nin yapısı içinde küresel yapılar üzerine kafa yoran bir kuruluşun girişimiydi diyebiliriz. Çünkü Trump’tan önce ABD yönetimi birleşik bir anlayışa sahip değildi. O dönem ABD yönetimi içinde küreselci-milli çatışması ve rekabeti söz konusuydu. Darbe girişiminin ardında CIA’nin küreselci parçasının olduğunu söyleyebiliriz. Bildiğim kadarıyla ABD’de de bu konuda ciddi görüş ayrılıkları oldu ve belki de bu yüzden darbe girişimi Erdoğan tarafından daha kolayca bastırılabildi. Kısacası Birleşik Devletler Türkiye’de rejim değişikliği konusunda birleşik bir fikre sahip değildi. FETÖ, CIA yapısı içindeki tekil bir fraksiyon tarafından harekete geçirildi. Bu ekip ayrıca Türkiye’de bir dönüşümü öngörüyor ve bağımsız Kürt devletinin varlığını savunuyorlardı. Fakat bu plan ABD yönetimi içindeki tüm taraflarca kabul görmedi. Ama şunu da söylemek gerekir. Türkiye’de darbenin gerçekleşmesini isteyip de bunu göremeyenler Amerikan seçimlerinde Trump’ın seçilmesini istediler ve onu desteklediler. Bunun en büyük nedeni Trump’ın Erdoğan’ı sevmemesi kadar, Türk ve İslam karşıtı olması ve genel manada Büyük Ortadoğu Projesi fikirlerini paylaşmamasıydı.
İdlib sorunu aşılınca bütün dikkatler kuzeydoğuda toplanır ve eğer ortak bir konum belirlenirse ne hukuki ne askeri şekilde hiçkimse Suriye trajedisinin nihai çözümünün ve Suriye’nin toprak bütünlüğünün yeniden tesisinin önünde duramaz.
Üstelik tam da o zaman savaş sonrası geleceğin projesi oluşturulur ve böyle bir proje Suriye’deki kanlı iç savaşa yol açanlar, yani Arap dünyasını kana boğmaya çabalayan küreselci stratejistler ve İsrail dışındaki tüm güçlerin işbirliğine açık olur.
Bu nedenle barışa giden yolda ve Suriye’nin kurtuluşunun önünde en büyük engel İdlib’dir.
Eğer Türkiye’de bir kısmını bölücü Kürtlerin oluşturduğu liberal Batıcı muhalefetin saldırıları altında daha zayıf bir konuma düşen Erdoğan konunun ciddiyetini anlar ve mantıklı bir karar alıp Türkiye’nin güdümündeki silahlı gurupları Şam ve Moskova’nın kesin af garantisi karşılığında silah bırakmaya davet ederse, bu sorun gayet kolay çözülür.
Nüfusunun çoğunluğu Müslüman bir ülke olan Türkiye, Arap ve İran kültüründen ayrışıyor. Türkiye, kendine özgü geniş bir medeniyet alanı olarak birkaç geleneği bünyesinde toplamış durumda: İlk Göktürk Kağanlığı’ndan Gök Orda’ya kadar Türk Turan devletleri, İslam halifeliği, Bizans İmparatorluğu, Osmanlı İmparatorluğu ve Kemalist Devrim. Bu geleneklerin kesişmesi Türkiye’yi yarattı. Bu sebeple çok kutupluluk bağlamında Türkiye, çok önemli bir rol oynayabilir, öyle ki, kısmen Avrasya uygarlığına, kısmen İslam uygarlığına, kısmen de Avrupa uygarlığına aittir. Bu, Ankara’ya çok geniş imkânlar sunuyor, Avrasya ittifakının ve İslam dünyasının önde gelen kutuplarından biri olma şansını veriyor. Bununla birlikte Türk-Rus ittifakı, Batı karşısında Türkiye’nin konumunu sağlamlaştırıyor. Suriye krizi sırasında Rusya’yla sağlanan koordinasyon, iki ülkenin ortak hareket ettiği zaman yakalayabileceği başarıları gösteriyor. Avrasya’nın ekonomik açıdan sunduğu fırsatlar da Türkiye açısından hayati önem taşıyor. Bu sebeple çok kutuplu dünya Türkiye için her anlamda bir güvencedir.
Saldırılar Rusya ve İsrail arasındaki ilişkileri bitiriyor. Saldırıları başından beri fiştekleyen Telaviv’in Bolton üzerindeki umutları suya düştü. İran ve Hizbullah hedef alınmadı. Riskli bir oyun oynadı İsrail ve kaybetti, şimdi bedelini nicelik ve niteliksel olarak ödeyecek. Moskova’daki Putin’e sadık ve yakın İsrail lobisi onu içeride destekleyip, dışarıda İran ile ilişkilerine kesmeye çalışıyordu. Artık o lobi faal olamayacak. Rusya, İsrail’in düşmanları ile ilişkilerini güçlendirecek. En önemlisi de İsrail, ABD ve Batı kampında Rusya’ya düşmanlığın öncülüğünü ve kışkırtıcılığını yaparken far ışığına yakalandı. Bu dikkatle not edilmiştir.
ncelikle az ya da çok ama Rusya’nın Türkiye ve Ortadoğu’ya bakışında bir değişim olduğunu söylemem gerekir. Bu değişimin dinamiklerini doğru okumanın Türkiye’nin Ortadoğu politikasını daha etkin yürütmesine katkı sağlayacağını düşünüyorum. Artık güney komşumuz olarak Rusya var. Ve daha uzun yıllar komşumuz olarak kalacağını düşünmek yanlış olmayacaktır. Aslında Avrupa için olduğu kadar Rusya için de Türkiye-İran hattı aşılmaması gereken son sınırdır. Bu sınırın aşılması Hazar havzasını ve müteakiben Rusya ana karasını istikrarsızlaştırmanın yolunu hızla açabilir. Rusya bunu çok iyi biliyor. Tabii ki diğer küresel ve bölgesel aktörlerle ilişkilerini de bu kapsamda ve uzun süreli olarak dizayn etmeye çalışıyor. S-400 füze sisteminin alımıyla daha ileri seviyeye taşınan Türk-Rus ilişkileri bölgede kalıcı istikrar etkisi oluştururken, Rusya’nın Suriye’de konuşlandırdığı S-400 sistemlerine rağmen İsrail’in zaman zaman Suriye içlerindeki bazı yerleri savaş uçakları ile vurabilmesi birtakım soruları da gündeme getiriyor.
Söyleşimizin sonunda Prof. Dr. Aleksandr Dugin’e bazı isimler ve terimler söyledik ve kendisine anında neyi çağrıştırdığını birkaç kelimeyle ifade etmesini istedik:
Gorbaçov: İhanet, cehennem, aptallık, casusluk, hile, akılsızlık, çürümüşlük, iblis.
Stalin: Güç, kudret, büyüklük, hayır ve şer, derinlik, düalizm, devasalık, korku, hayranlık.
Putin: İmkân, kapıların açılması, kurtuluş, yarım kalmışlık, dönemeç.
Atatürk: Kurucu, asker, ata, muzaffer, irade, güç, millet, devlet kurmak.
Devrim: Yükseliş, açılım, tırmanış, ebedi dönüş, çürüyenin yıkılışı, üstün düşüşü, filizlerin özgürleşmesi, yaşamın ölüme karşı zaferi.
Liberalizm: Yalan, çözülme, kimliğin kaybolması, yapay zekâlı makinaların insanın yerine geçmesi, geleneklerin kaybolması, cehennemim ideolojisi, beterin beteri, iblis.
Kırım: Rus devlet yapısının beşiği, kutsal toprak, Türkiye ve Rusya arasındaki Avrasya köprüsü, Rusya’nın ayrılmaz parçası.
Türkiye’yi 15 Temmuz darbe girişiminden bir gün önce “Orduda hareketlilik var” diye uyaran Rus filozof Prof. Aleksandr Dugin, Gazete Habertürk'ten Nalan Koçak'a konuştu
KIMI “Putin’in başstratejisti -hatta beyni-”, kimi “Rus dış politikasının mimarı” diyor. Foreign Policy Dergisi’ne göre Putin, Erdoğan ve Trump’ı birbirine bağlayan adam... “Kim bu?” dediğinizi duyar gibiyim. Prof. Dr. Aleksandr Dugin’in ta kendisi. Türkiye, Dugin ismini jet krizi ve darbe girişimi nedeniyle duydu. Türkiye’yi darbeden bir gün önce “Orduda hareketlilik var” diye uyardığı herkesin malumu. Peki 40’tan fazla kitap yazan, Uluslararası Avrasya Hareketi’nin liderliğini yapan bu filozof kim? Yukarıda sıraladıklarımızın hangisi? Ve neden Türkiye’yle yakından ilgileniyor? Yanıtlar için Dugin’e ulaştık. Rus stratejist, Türkiye’yi yeniden uyardı ancak bu kez darbe değil ABD’den geleceğini iddia ettiği ekonomik yaptırımlara karşı...
- Resmi göreviniz yok. Sizi nasıl tanımlamalıyız? Putin’in danışmanı mı, yoksa stratejistlerinden biri mi?
Önce filozofum. Etki yaratmanın en iyi yolu fikirler. Hükümetle de bu fikirler aracılığıyla bağ kuruyorum.