The Fourth Political Theory

beyond left and right but against the center

Bunun baş verməməsi üçün heç bir məntiqi əksliklər mövcud deyil. Qarabağ problemi həll edildi. Hər şey aşağı-yuxarı yerini tutdu. Azərbaycanın Avrasiya İqtisadi Birliyinə daxil olmasının yubadılması, bu istiqamətdə hərəkətlərin edilməməsi, mənim fikrimcə, Moskvada anlaşılmaya bilər. Azərbaycanın KTMT-yə və AİB-ə daxil olması məsələsi hələ Qarabağ konfliktinin danışıqlar yolu ilə həll edilməsi mərhələsində, 5 rayonun qaytarılması müzakirəsi aparılarkən aktual idi. İndi çox incə məqamdır. Putin və Əliyev gərgin əmək sərf edərək Qarabağda Bakı üçün sərfəli olan şərait yaratdılar. Bunun üçün titanik güc sərf edildi. Rusiya öz dostlarına kömək etməyə hazırdır. Putin Əliyevi özünün strateji partnyoru kimi qəbul edir. Bu dəqiqdir. Azərbaycanın KTMT və AİB-yə daxil olması məsələsini qatlayıb bir kənara qoymaq yolu kəsmiş böyük bir daşa çevrilə bilər ki, nəyin bahasına olursa olsun bundan qaçmaq lazımdır. Çünki regiondakı vəziyyət Azərbaycan-Rusiya müttəfiqliyindən asılıdır. Azərbaycanın KTMT və AİB-yə daxil olması 10 noyabr bəyannaməsinin tərəfləri arasındakı disbalansı aradan götürəcək, Ermənistanla Azərbaycanı eyni statusa gətirəcək, bərabərləşdirəcək. Və Azərbaycan özünü bu baxımdan daha çox sərbəst hiss edəcək. Azərbaycanla Rusiya arasındakı hərbi-texniki sahədəki əməkdaşlıq yüksək səviyyədədir. Biz bilirik ki, Azərbaycan istənilən silah və texniki vasitəni əldə edə bilər

Türkiyəyə gəlincə, bu ölkə son dərəcə adekvat davrandı. Eyni zamanda Rəcəb Tayyib Ərdoğan Azərbaycana tam dəstək göstərdi, ancaq heç vaxt Moskvanı qıcıqlandırmadı. Halbuki erməni təbliğatı Türkiyənin Cənubi Qafqaza gəldiyini, Rusiyanın isə getdiyini göstərməyə çalışırdı. Belə bir şey isə yox idi.

Eskişehir Osman Qazi Universitetində “Rusiya-Türkiyə münasibətləri – dünəndən bu günə” adlı panel keçirilib. Paneldə rusiyalı politoloq, avrasiyaçılıq ideologiyasının yaradıcılarından Aleksandr Duqin universitetin müəllim və tələbələrinə, eləcə də Eskişəhər yönətiminə iki ölkənin münasibətləri ilə bağlı mühazirə oxuyub.
Paneli açan İstanbul Universiteti tarix fakültəsinin dekanı professor İlyas Topsakal yeni dünya düzənində iki ölkənin qarşılıqlı münasibətlərinin regiona gətirəcəyi faydalardan danışıb: “SSRİ dağıldıqdan sonra o coğrafiyada avrasiyaçılıq ideyası gündəmə gəldi və zamanla gəlişməyə başladı. Bu gün Türkiyə-Rusiya münasibətləri bu model üzərindən müzakirə edilir. Tarix boyu dəfələrlə qarşıdurmalarımızın olmasına baxmayaraq bizim mədəniyyətlər çox oxşardır. Hər iki dövlət hər kəsə qucaq açan mədəniyyət sahibidir. Sözsüz ki, bu gün Türkiyə və Rusiya arasındakı yaxınlaşmanın səbəbi bölgədəki geosiyasi durumdur. Amma hər iki ölkədə avrasiyaçılıq modelinə isti baxan və baxmayanlar var. Bugünkü ilişkilərimizi əsasən liderlər yürüdür. Ancaq bu yetərli deyil. Münasibətlər mütləq intellektuallar, dini qurumlar, vətəndaş cəmiyyəti institutları səviyyəsində irəliləməlidir’'.

Rusiya İslam komitəsinin sədri mərhum Heydər Camal onun haqqında deyib: “Duqin əsl intellektualdır. Keçmişin bütün yazıçıları arasında, bəlkə də, yalnız Dostoyevski həqiqi intellektualizmin spesifikasına bir qədər toxunub... Bu mənada Duqin Dostoyevski sayaq intellektualdır. Duqin öz fikrini fiziki varlığından üstün tutan intellektuallardandır”.
Duqin 4-cü siyasi nəzəriyyənin müəllifidir. O hesab edir ki, milliyyətçilik (faşizm) və kommunizmdən sonra liberalizm də özünün tənəzzül dövrünə qədəm qoyub. Odur ki, bəşəriyyətin yeni bir ideologiyaya ehtiyacı var. 4-cü siyasi nəzəriyyə də məhz bu ehtiyacdan doğub.

Duqinin siyasi fəaliyyəti keçmiş Sovet respublikalarının Rusiya ətrafında inteqrasiya etməsinə əsaslanan Avrasiya Birliyini yaradılmasına yönəlib. Lakin Avrasia Hərəkatına keçmiş sovet məkanından kənarda da maraq böyükdür.Rusiya İslam komitəsinin sədri mərhum Heydər Camal onun haqqında deyib:
“Dugin əsl intellektualdır. Keçmişin bütün yazıçıları arasında, bəlkə də, yalnız Dostoyevski həqiqi intellektualizmin spesifikasına bir qədər toxunub... Bu mənada Dugin Dostoyevski sayaq intellektualdır. Dugin öz fikrini fiziki varlığından üstün tutan intellektuallardandır.”
Duqin 4-cü siyasi nəzəriyyənin müəllifidir. O hesab edir ki, milliyyətçilik (faşizm) və kommunizmdən sonra liberalizm də özünün tənəzzül dövrünə qədəm qoyub. Odur ki, bəşəriyyətin yeni bir ideologiyaya ehtiyacı var və 4-cü siyasi nəzəriyyə də məhz bu ehtiyacdan doğub. Duginin siyasi fəaliyyəti keçmiş sovet respublikalarının Rusiya ətrafında inteqrasiya etməsinə əsaslanan Avrasiya Birliyini yaradılmasına yönəlib. Lakin Avrasia Hərəkatına keçmiş sovet məkanından kənarda da maraq böyükdür.
Duginə görə, 4-cü siyasi nəzəriyyə “olum və ya ölüm” məsələsidir. Bu gün dünyada elə bir təəssürat yaranıb ki, siyasət bitib, yəni ən azından bizim bildiyimiz siyasət. Liberalizm alternativ reseptlər təqdim edən siyasi düşmənləri olan konservatizm, monarxizm, ənənəvi millətçilik (faşizm), sosializm, kommunizm ilə ölüm-dirim mübarizəsi apararaq XX yüzilin sonuna doğru onların hamısını məğlub etdi. Bundan sonra siyasətin liberal olacağını, onun bütün rəqiblərinin isə öz strategiyalarına yenidən baxıb, yeni cəbhə yaradacaqlarını güman etmək daha məntiqli olardı: əyalət mərkəzə qarşı (Alen de Benua). Ancaq 21-ci əsrin başlanğıcında hər şey başqa ssenari ilə getdi.

Duqinin irəli sürdüyü Avrasiyaçılıq nəzəriyyəsi aşağıdakı xarakterik xüsusiyyətləri ilə fərqlənir:
“Birincisi, ideokratiyadır. O hesab edir ki, Avrasiyanın her bir vətəndaşı və һər bir dövləti ali ideyalara qulluq etmək üçün avrasiyaçılığı özünün ali mənəvi missiyasına çevirməli va yüksək ideyalarla yaşamalıdır.
İkincisi, avrasiyaçılıq hərəkatı Avrasiya seçimi deyilən bir һәrәkat formalaşdırmalıdır. Bu Avrasiyanm xüsusi landşaft şəraitindən irəli gələrək bölgə əhalisi üçün seçiimiş kollektiv məsuliyyət, qarşılıqlı yardım, güclü iradə, dözüm, rəhbərliyə güclü tabeçilik və digər keyfiyyətləri özündə daşımalıdır.
Üçüncüsü, şərt kimi avrasiyaçılığın hüquqi platformasının əsasına "demotiya" adlı bir anlayış təklif edir. Bu qədim yunan, ingilis demokratiyasından fərqli, yeni bir demokratik norma olmalıdır. O nə Avropanın indiki liberal dcmokratiyasına, nə də Rusiyanın keçmiş kəndli özünüidarəetməsinə, yaxud "zema-soborlarının" idarəçiliyinə bənzəməlidir. Bu, özünəməxsus Avrasiya avtoritarizminə və ierarxiyalı idarəçilik rejiminə əsaslanmalıdır.” (Ə. Həsənov, "Geosiyasət". Bakı, 2010. səh.216)
Yeni Avrasyacılar Qərb dünyasının Rusiya üçün bir təhdid olduğunu bildirir, rus mədəniyyətinin nə Şərq, nə də Qərb mədəniyyətinə aid olmasını israr edir, bununla yanaşı rus mədəniyyətində həm Şərq və həm də Qərb mədəniyyətinin elementləri olduğunu vurğulayırlar.

2000-ci ildə Vladimir Vladimiroviç Putinin hakimiyyətə gələrkən Duqinin irəli sürdüyü Yeni Avrasiyaçılıq ideologiyası artıq təkmilləşmə dövrünü başa vurmuşdu. Bəzi tədqiqatçıların ultramillətçi deyə adlandırdığı Duqin Yeni Avrasiaçılıq ideolgiyası ilə Putinin böyüki marağına səbəb oldu. Bu baxımdan da Putin Avrasiya Birliyinin bütün postsovet məkanında yerləşən respublikalarının üzünə açıq olması fikrini aydın şəkildə ifadə etdi.
Heç şübhəsiz ki, yuxarıda vurğulandığı kimi Avrasiya ittifaqının yaranması ideyası türk və slavyan xalqlarının birgə cəhdi sayəsində reallaşdırıla bilər. Həm keçən əsrin iyirminci illərində meydana gələn Klassik Avrasiyaçılıq ideologiyası və həmçinin müasir dövrdə də geniş yayılmış Yeni Avrasiyaçılıq ideologiyasının reallaşmasında əsas faktor kimi türk və slavyan xalqları iki güclü etnos kimi çıxış edə bilərlər. Bu baxımdan da Avrasiyanın müxtəlif etnosları, ictimai-sosial qrupları arasında vahid düşüncə tərzini formalaşdırılması prosesində Yeni Avrasiyaçılıq ideologiyası olduqca önəmli və mühüm bir mahiyyət kəsb edir.

Lavrovun İrəvan səfərindən cəmi bir neçə gün sonra isə Kremlin danışan dillərindən hesab olunan və həmişə anti-Türkiyə bəyanatları ilə tanınan Vladimir Jirinovski bu dəfə 180 dərəcə fərqli və sensasion açıqlama vermişdi. Azərbaycan telekanallarından birinə verdiyi müsahibədə o demişdi: “Əgər Türkiyə və Rusiya səylərini birləşdirsə, kürd və erməni məsələləri öz-özünə həll olunacaq. Aydın məsələdir ki, Dağlıq Qarabağ problemi də həll ediləcək, Azərbaycan bundan razı qalacaq. Qarabağ üçün elə bir xüsusi status tapmaq olar ki, həm ermənilər razı qalsın, həm də azərbaycanlılar”.
Maraqlıdır ki, təxminən eyni vaxtda Kremlin başqa bir danışan dili, Avrasiya Hərəkatı təşkilatının rəhbəri və eyni adlı ideyanın əsas müəllifi, politoloq, Rusiya Dövlət Duması sədrinin məsləhətçisi Aleksandr Duqin Türkiyədə olmuşdu və həmişə anti-Türkiyə mövqeyi ilə fərqlənən bu şəxs də qardaş ölkə haqda pozitiv sözlər və Qarabağ məsələsinə dolaysıyla aidiyyəti olan fikirlər səsləndirmişdi.
Türkiyədə hakim və müxalif partiyalardan olan bir sıra siyasətçilərlə görüşdən sonra Duqin jurnalistlər üçün mətbuat konfransı təşkil edərək, orada regional proseslərdə Ankaranın rolunu yüksək dəyərləndirmiş, eyni zamanda Türkiyə-Rusiya münasibətlərinin pozulmasında ABŞ-ı günahlandırmışdı. “Vaşinqton öz müttəfiqlərindən heç birinin ərazi bütövlüyünü təmin etmək iqtidarında deyil. Əksinə, bu ölkələrdə xaos, bölünmə yaşanır. Belə bir ssenari Türkiyə üçün də yazılıb”- Duqin Türkiyədə demişdi.

Əsrlər boyu oturaq həyat tərzi keçirən türkmənlər xırda palçıq evlərdə, köçəri türkmənlər isə çadırlarda yaşamışlar. Sovet dövründə Türkmənistanda yüzlərlə müasir tələblərə cavab verən abad qəsəbələr tikildi. Şəhərlərdə çoxmərtəbəli binalarından ibarət məhəllələr meydana gəldi. Paytaxt Aşqabad 1948-ci ildə zəlzələ nəticəsində demək olar ki bütünlüklə yerli-yeksan olsa da, Sovet hökuməti onun yenidən ucaltdı. Şəhərdəki binalar ən güclü zəlzələyə belə davam gətirəcək bir halda tikildi. Nebit-Dağda neftçilər üçün möhtəşəm bir şəhər ərsəyə gəldi. Şəhərdə kinoteatrlar, klublar, kitabxanalar tikilərək zəhmətkeşlərin istifadəsinə verildi. Bir vaxtlar külək vıyıldayan, kol-kos belə olmayan, hətta dəvətikanı bitməyən qumluqda akasiya, qarağac və tut ağacları əkildi, şəhər yaşıllığa qərq oldu. Ümumittifaq Elmi-Tədqiqat Neft-Qaz İnstitutunun Nebit-Dağ filialı fəaliyyətə başladı. Bir vaxtlar sahilindəki hambalların bolluğu ilə yadda qalan Krasnovodsk bər-bəzəkli, canlı şəhərə çevrildi. Orta Asiyanın dəniz qapısı sayılan bu liman şəhərində ağır yükləri qaldıran kranların hərəkəti, paraxodların fiti, katerlərin şütüməsi ilə müşayiət olunan qızğın iş getdi. Xəzər dənizinə və Qaraqum kanalına Rusiyanın Nijni Novqorod şəhərində düzəldilmiş gəmilər gətirildi. Ölkədə zavod və fabriklərin sayı get-gedə daha da artdı, kimya sənayesi inkişaf etdi. Respublikanın bütün yaşayış məntəqələri qazlaşdırıldı. Beşillik plan ərzində 3 min kilometrlik nəhəng Orta Asiya-Mərkəz qaz kəməri çəkildi. Həmin kəmər ilə hər il Darvaza, Bayraməli, Samantəpə və Qamışlıq rayonlarından çıxarılan 20 milyard kubmetr qaz Sovet İttifaqının mərkəzi sənaye rayonlarının xalq təsərrüfatı ehtiyacları üçün transport olundu. Türkmənistanın başqa Sovet respublikaları ilə hərtərəfli və davamlı iqtisadi münasibətləri yarandı. Respublika neft, qaz, elektrotexnika sənayesi məhsulları, ventilyator, nasos, saja, şüşə, sulfat, kükürd, yod, brom, pambıq, yun, qaragül dərisi ixrac etməyə başladı. Sovet respublikalarından isə Türkmənistana sənaye cihazları, dəzgah, maşın, traktor, kombayn, kənd təsərrüfatı avadanlıqları, dəmir boru, qara metal, çuğun, ferrorərinti, taxta-şalban, gübrə göndərildi.
Türkmənlər sosial, iqtisadi və mədəni sahələrdə sadaladığımız irəliləyişlərə məhz rusların sayəsində nail oldular. Türkmən şairi Raxmed Seyidov bu münasibətlə rus xalqına müraciətlə yazdığı şeirdə deyirdi: “Ustadımız və qardaşımız bizim!/ İlk olaraq sən türkmənlərə qucaq açdın/ Biz də sənə qardaş kimi ürəyimizi verdik/ Və əvəzində sənin ürəyini aldıq”.

Although the concept of hegemony in Critical Theory is based on Antonio Gramsci’s theory, it is necessary to distinguish this concept’s position on Gramscianism and neo-Gramscianism from how it is understood in the realist and neo-realist schools of IR.

The classical realists use the term “hegemony” in a relative sense and understand it as the “actual and substantial superiority of the potential power of any state over the potential of another one, often neighboring countries.” Hegemony might be understood as a regional phenomenon, as the determination of whether one or another political entity is considered a “hegemon” depends on scale. Thucydides introduced the term itself when he spoke of Athens and Sparta as the hegemons of the Peloponnesian War, and classical realism employs this term in the same way to this day. Such an understanding of hegemony can be described as “strategic” or “relative.”

In neo-realism, “hegemony” is understood in a global (structural) context. The main difference from classical realism lies in that “hegemony” cannot be regarded as a regional phenomenon. It is always a global one. The neorealism of K. Waltz, for example, insists that the balance of two hegemons (in a bipolar world) is the optimal structure of power balance on a world scale[ii]. R. Gilpin believes that hegemony can be combined only with unipolarity, i.e., it is possible for only a single hegemon to exist, this function today being played by the USA.

In both cases, the realists comprehend hegemony as a means of potential correlation between the potentials of different state powers. 

Gramsci's understanding of hegemony is completely different and finds itself in a completely opposite theoretical field. To avoid the misuse of this term in IR, and especially in the TMW, it is necessary to pay attention to Gramsci’s political theory, the context of which is regarded as a major priority in Critical Theory and TMW. Moreover, such an analysis will allows us to more clearly see the conceptual gap between Critical Theory and TMW.

Mühit nə qədər eybəcər olur olsun, İblis nə qədər güclü olursa olsun, insan öz şəxsi dünyasında zəiflik göstərməsə, məğlub olmaz. Belə bir məntiqi nəticə hasil olur ki, öz daxili aləmini dərk etmədən mühiti dərk etməz və ona qarşı dayana bilməzsən. Bunun üçün çoxlu oxumaq və oxumaq lazımdır. Həm də nəyi gəldi oxumaq yox,- nəyi oxumaq, necə oxumağı da bilmək vacibdir. Fərdi hisslərin məhdud dairəsini keçib, onları ümumbəşəri hisslərlə tamamlaya bilməsən, fəlsəfi baxımdan mənalandırmaq səviyyəsinə yüksəlməyi bacarmasan, belə çirkli mühitdə saf qala bilməzsən. Dünyanı gözəllik yox, qəlbin gözəlliyi xilas edəcək. Fərdin estetik zövqü nə qədər zəngin və sabitdirsə o, xeyri şərdən bir qədər dəqiq ayıra bilər və özünü bir o qədər inamlı hiss edər- lap xoşbəxt olmasa da.
Yeri gəlmişkən, bu yazını oxuyan istifadəçilərdən xahiş olunur ki, yazıdakı tezisləri facebookda və digər sosial şəbəkələrdə paylaşsınlar, alqoritm itməsin. Fikirlər dağılır, amma yağ kimi gedir. Nəticələr elan olunub: biz qələbə çalmışıq! Odur ki stimul var. Qələbə bizə stimul verir. Gələcək bizimdir. İrəli!

Putin Krımın Rusiyaya birləşdirilməsini “strateji qərar” adlandırmışdır. Krımın ABŞ tərəfindən işğalı bizdən şimalda yeni Xazariyyanın yaranması demək idi. NATO-nun məqsədi Krımı, 2016-cı ilə kimi isə Ukraynanın cənub-şərqini tam ələ keçirmək idi. Dalıyca NATO-nun Rostovdan keçərək Qafqaza girməsi planı gəlirdi. Rusiyanın işğalı 2018-ci ilə kimi başa çatmalı idi. Əsas hədəf Rusiyanın nüvə obyektlərinin neytrallaşdırılması idi. Rusiyanın əldə keçməsi isə Çin, İran və Şimali Koreyaya girmək üçün yol açacaqdı. Bu ölkələr nüvə potensialına malik olduqlarından, çoxdan İngiltərə və ABŞ-n hədəfindədirlər. Bakı yəhudiləri türkçülük adı altında bizi səfərbər edib İranın üstünə göndərəcəkdilər, Azərbaycan ayaq altında qalacaqdı. İngiltərə və ABŞ bütün dünyanı cənginə keçirmək üçün müxtəlif layihələr hazırlayıb, sionistlərin idarə etdiyi böyük bir Qlobal Kənd yaratmaq istəyirlər. Krımın ilhaqı ilə Rusiya Qlobal Satanizmin bütün planlarını alt-üst etdi və önümüzdə dayanıqlı sipər yaratdı.
Krımın ilhaqı- hamı üçün Rusiyanın yenidən dünya liderliyini ələ aldığına bir işarədir. Şiələrin xilası- Krımın sakrallığı ilə bağlıdır. Nəyə görə yarımada şiələr üçün bu dərəcədə dəyər kəsb edir? Bu mistik tapmacanın cavabı nədir? Bu suallar üzərində düşünməyə dəyər. Krım- pravoslavlarla şiə dünyasının əlaqələr qurması üçün bir açardır. Qara dəniz- Rusiya imperiyası üçün onun sələfləri olan Troya, Roma və Bizans imperiyaları ilə mənəvi və noosfer əllaqələr yaratmaqda darvaza rolunu oynayır. Krımın ilhaqı- şiə dünyasının yaşaması üçün mənəvi impuls vermişdir. Bilmək vacibdir ki, Krımın ilhaqına qarşı çıxan müsəlman özü öz əli ilə öz qəbrini qazır, özü öz ölümünə imza atmış olur.

Nəticədə  Kreml İran kimi çox lazımı bir ölkədə öz agentura şəbəkəsini itirir. Qalır əliyalın.
KQB-nin sonrakı bütün uğursuzluqları elə İrandan başlayıb. Sonra o, oyunbazlıq edə-edə bütün qardaş partiyaları, elə həmin Erik Xonekeri, Çauşeskonu, Sovet kompartiyasını da ya satıb, ya da ki, Lenqlidəkilərə siyasi qumarda uduzub.
Lakin, QRU-nu da xatırlayın, sovet kəşfiyyatı dublikat mahiyyətliydi, Djerzinski cəngavərləri İrandan əli ətəyindən uzun geri qayıdarkən Sovet Ordu Kəşfiyyatı iş başındaydı orda.
İngilislərə İrandakıları təhvil verən Kreml, bir başqa şəbəkəsini ehtiyatda saxlamışdı.
Əslində bütün bunlar Tehran rejiminə sonralar xeyli kömək etmiş oldu- KQB, Duqinə inansaq, həmişə atlantistlərlə sıx təmasdaydı, indiki İranda qalsaydı yenə də Vaşinqton, Tel-Avivlə alver edəcəkmiş Tehranda. Bildiklərini onlarla bölüşəcəkmiş.
Həə, bu şeytan ordan getdi, yerini ötürdü QRU-ya.
Nəticədə London, Vaşinqtondakı atlantistlər İran barəsində avraasiyaçı QRU –çularla təcrübə mübadiləsindən məhrum qaldılar.

2014-cü ilin Novruz bayramına yaxın vaxtlar Rusiyada ardıcıl, silsilə kibercinayətlər start götürərək 2016-cı ilin dekabrına qədər dayanmaq nədi... düzü, heç yavaşlamaq bilmir.
Qara hakerlər əvvəlcə girişirlər Aleksandr Duqinin- bir nömrəli Kreml ideoloqunun şəxsi bilgisayarına. O vaxtlar bu təcrübəli filosof bütün dünyadakı Rusiya tərəfdarlarının uzun siyahısını hazırlayıb lazımi məxfi ünvanlara çatdırmaq istəyirdi.
Siyahıdakı mühüm şəxslər, Kremlin razılığından sonra, Rusiya mass-mediasına maneəsiz çıxış haqqını qazanmalıymışlar, sən demə. Hakerlər adına “Duqinin siyahısı” deyilən həmin məxfi dosyeni hop edib elə havadaca oğurlayırlar. Siyahı keçir rusofob Qərb məxfi qurumlarının iti caynağına. Siyahıdakılar nəzarətə görürülür. Barələrində tədqiqat, türklər demiş, “güdü, pusu” başlayıb, bir-iki nəfərin şübhəli ölümü ilə nəticələnir lap axırda.
Amma nə su bir yerdə dayanır, nə Rusiya ştirlitsləri. Tezliklə bəlli olur ki, bu kibercinayət adına “Şaltay-Boltay” deyilən məxfi haker ordusu tərəfindən həyata keçirilib. Bəlli olur ki, kibercinayətkarlar təkcə elə bircə Duqinlə kifayətlənməyiblər. Hədəfləri demək olar, bütün Rusiya siyasi elitasının üzvləri, o cümlədən baş nazir Dmitri Medvedyevdi, biləsiz. Hakerlər hətta onun tvitter səhifəsinə girib, ora ağızlarına gələni yazıblar.

2013-cü il iyun ayının 2-də Moskvanın "Prezident Otelin"də  rusiyalı siyasətçilər, ictimai xadimlər və ekspertlərlə İranın prezidenti Mahmud Əhmədinejad arasında diskret görüş keçirilmişdir. Onun prezident vəzifələrinin bitməsinə cəmi bir ay qalmışdı.
Ona baxanda buna inanmaq çətin idi. Bizim qarşımızda özünə, öz ölkəsinə, apardığı işin haqq olmasına tam əmin olan siyasi və mənəvi lider dururdu.
İzborsk Klubunun prezidenti Aleksandr Proxanovun İranın Avrasiyaya birləşməsi haqqında ruhlandırıcı çıxışından sonra mən Rusiya-İran əməkdaşlığına dair bir sıra məsələlərə toxundum.
Demək olar ki, mənim sözbəsöz olan çıxışım.
İranla Rusiya arasındakı strateji tərəfdaşlıq genişlənir və gələcəkdə də bu beş istiqamətlər üzrə genişlənməlidir.

Toen ik aanvaardde een essay te wijden aan het werk en het denken van de schilder, dichter en kunsthistoricus Marc. Eemans, heb ik me afgevraagd of het in mijn geval geoorloofd was te spreken van een zekere continuïteit in zijn geestelijke ontwikkeling. Langzaam maar zeker kwamen elementen en argumenten aan het licht om mijn overtuiging te staven dat die vraag positief macht beantwoord worden. Aldus is deze geschiedenis van de intellectuele en creatieve levensweg van Marc. Eemans ontstaan. Daarbij werd de klemtoon vooral op zijn denken en op zijn poëtisch oeuvre gelegd, vermits het illustratiemateriaal dat deze uitgave verrijkt, als een soort picturaal complement van mijn stelling kan beschouwd worden. Overigens bleven om voor de hand liggende redenen, biografische en andere gegevens buiten beschouwing.

Hopelijk vergeeft de lezer het me dat ik met hem wegen ga verkennen, die men normaliter in essays van het onderhavige genre links laat liggen. Maar op de eerste plaats is het zo dat ik geen kunsthistoricus ben en het derhalve als een punt van elementaire intellectuele eerlijkheid beschouw me onbevoegd te verklaren om een verantwoord waardeoordeel over het schilderkunstig werk van Marc. Eemans uit te spreken. En voorts is er het oude adagium « de gustibus et coloribus non disputandum », dat in de loop der tijden zijn geldigheid heeft behouden. Waarom de lezer dan ook willen beïnvloeden met een onvermijdelijk subjectieve analyse van de boodschap die de schilderijen van Marc. Eemans brengen?