“Αν το Κρεμλίνο συνεχίσει την ίδια πολιτική , το Κίεβο με τις δυνάμεις κατοχής του Poroshenko και των συνεργατών του, θα σκοτώσει μαζικά και κατά χιλιάδες όσους αντιστέκονται “.

Ο αναλυτής πιστεύει ότι σκοπός του διευθυντηρίου του Κιέβου είναι να “καθαρίσει”  την Ανατολική ρωσόφωνη και ορθόδοξη Ουκρανία και από εκεί να προχωρήσει για Κριμαία. Ο  αναλυτής υπενθυμίζει ότι ο ίδιος ο  Poroshenko το έχει δηλώσει δημοσίως .

Εκτιμώντας καθαρά στρατιωτικά την πολιτική επιλογή της Ρωσίας να μην παρέμβει στον πόλεμο, ο ευφυής πολιτικός επιστήμονας  εκφρράζει ένα βασανιστικό ερώτημα :

Την απάντηση τη γνωρίζετε. Η Αθήνα δεν είχε καν το θάρρος να διατηρήσει, όπως επέβαλλε η εθνική ανάγκη, εν λειτουργία την ελληνική πρεσβεία στη Δαμασκό και τη συριακή στην Αθήνα, παρά τις έντονες  διαμαρτυρίες των Ελλήνων διπλωματών. Στην πραγματικότητα όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν σήμερα, σε Ελλάδα και Κύπρο, κυβερνήσεις που να μπορούν/θέλουν να ασκήσουν εθνική κρατική κυριαρχία εξυπηρετώντας ελληνικά συμφέροντα. Που να έχουν βρε αδερφέ όχι τον βαθμό αυτονομίας ενός Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τουλάχιστον ακόμα αυτόν που διέθετε και ένας … Γεώργιος Παπαδόπουλος! Που, αν και πιθανώς πράκτωρ της CIA ο ίδιος, δεν συμφώνησε στη χρήση του ελληνικού χώρου εναντίον των Αράβων. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει τώρα, ως λαός, κράτος, χώρα. O tempora, o mores!

Ελπίζω να μην πάει να μιλήσει και στην συνάθροιση του ισραηλινού λόμπυ που έχει προγραμματίσει, εφόσον το λόμπυ αυτό δεν του κλείνει, όπως ασφαλώς μπορεί να κάνει, το πολυπόθητο ραντεβού με τον Πρόεδρο (αν και, κατά τη γνώμη μας, αυτό που εκκρεμεί είναι μάλλον το ραντεβού των Ελλήνων πολιτικών με την Ιστορία, τον λαό και το έθνος τους, από αυτούς όμως κρύβονται).

Το λέμε αυτό γιατί οι εκπρόσωποι της Ελλάδας πρέπει να βλέπουν τους πάντες και να συνάπτουν σχέσεις ή και συμμαχίες ακόμα, αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε συνθήκες ισοτιμίας και αυτοσεβασμού – και μόνο αυτό δεν συμβαίνει συνήθως. Το θέμα άλλωστε δεν είναι ποιόν βλέπει κανείς, είναι τι του λέει. Τι θα πει π.χ. ότι ο Ισραηλινός Υπουργός ‘Αμυνας δεν έχει χρόνο να μετακινηθεί εκείνος στην Αθήνα και θα πρέπει να τρέχει να τον βρει στο Ισραήλ ο Παναγιωτόπουλος; Αν έχει για το Ισραήλ σημασία η σχέση με την Αθήνα, ας βρει το Ισραήλ τον χρόνο. Μέχρι τότε, μπορεί και η Ελλάδα να δείξει υπομονή. Η διπλωματία είναι, σε μεγάλο βαθμό, τέχνη της σημειολογίας.

Τήν ἄνοιξη τοῦ 1876, μιά νεαρή χωρική ἔφτασε στόν σιδηροδρομικό σταθμό τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ κοπέλλα ἤτανε γόνος χριστιανικῆς οἰκογένειας· γιά λόγους προσωπικούς ὅμως εἶχε ἀσπαστῆ τὸ Ἰσλάμ. Καθώς τό τραῖνο ἔμπαινε στόν σταθμό, πλῆθος πού γινόταν ὁλοένα καί μεγαλύτερο μαζευόταν, προκειμένου νά τήν ὑποδεχτῆ, ἀλλά καί νά τήν «ὑποδεχτῆ». Ὅπως εὔκολα μπορεῖ νά ἐννοήση ὁ -ὀξυδερκής- ἀναγνώστης, οἱ μέν ἤτανε Μουσουλμάνοι καί οἱ δέ Χριστιανοί. Στή σύντομη συμπλοκή πού ἐπακολούθησε ὑπερίσχυσαν οἱ δεύτεροι: Ἦταν περίπου 150 ἄτομα, πού εἴχανε ξεσηκωθῆ μετά ἀπό ἐνέργειες τοῦ ἐκεῖ προξένου τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Οἱ «νικητές» λοιπόν ἁρπάξανε τό κορίτσι καί  τό μετέφεραν -ἄς ποῦμε ἐν θριάμβῳ- στό σπίτι κάποιου ἐπιφανοῦς ὁμοθρήσκου τους. Ἀλλά, βέβαια, καί οἱ Μουσουλμάνοι δέν κάθησαν ἀδρανεῖς. Μέ κραυγές οἱ ὁποῖες ταχύτατα μεταβάλλονταν ἀπό ἔκφραση ἀπόγνωσης σέ ἐκδήλωση ὀργῆς, συνέρρευσαν στό οἴκημα τοῦ Γενικοῦ Κυβερνήτη καί ἀπαίτησαν νά τούς «δοθῆ πίσω τό κορίτσι». Ὁ τελευταῖος περιῆλθε σέ ἀμηχανία, καθ΄ὅσον, ὅπως εἴπαμε, οἱ Χριστιανοί εἶχαν μαζευτῆ μετά ἀπό ἀμερικανική πρωτοβουλία, καί συνέστησε «ψυχραιμία» στούς ὀπαδούς τοῦ Ἰσλάμ. Αὐτοί τελικῶς ἔστερξαν νά ἀποχωρήσουνε ἀπό τόν γύρω ἀπό τό Κυβερνεῖο χῶρο· ἀντί ὅμως νά «διαλυθοῦν ἡσύχως», μαζεύτηκαν σέ παραπλήσιο τζαμί καί ὅλο καί πιό ἔντονα ἀπαιτοῦσαν νά τούς «ἐπιστραφῆ ἡ γυναίκα». Τί νά κάνη τώρα ὁ δυστυχής Γενικός Κυβερνήτης; Νά ἀποσπάση τό κορίτσι ἀπό τά χέρια τῶν πρώην ὁμοθρήσκων της; Ὄχι βέβαια!  Πίσω ἀπό τήν «ἀπαγωγή της» στόν σταθμό ἤτανε τό προξενεῖο τῶν Η.Π.Α. Νά στείλη –τουρκικό- στρατό, γιά νά διαλύση τούς διαδηλωτές; Μά πῶς θά βαράγανε οἱ Ὀθωμανοί φαντάροι τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ;

Ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί τον κατάλληλο πρωθυπουργό στην κατάλληλη χώρα και στην κατάλληλη στιγμή. Ενσαρκώνει με δραματικό τρόπο το είδος του πρωθυπουργού που αρμόζει σε ένα κράτος το οποίο ιδρύθηκε εξ αρχής ως «κράτος υπό αίρεση» και το οποίο σήμερα αντιμετωπίζει μια σοβαρή υπαρξιακή κρίση λόγω δομικών αλλαγών των συνθηκών που διευκόλυναν και δικαιολογούσαν την ύπαρξή του μέχρι τώρα.

    Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830, επειδή οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, ιδίως δε η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, ήθελαν να διαχειριστούν με αυτόν τον τρόπο την αποδόμηση και κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επειδή χρειάζονταν, για γεωπολιτικούς λόγους, ένα προτεκτοράτο στην άκρη της Βαλκανικής, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους για την εκμετάλλευση του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής και για τη διάνοιξη και διαχείριση της Διώρυγας του Σουέζ.

Ας αρχίσουμε με μια εύλογη απορία. Γιατί  χρειάζεται η μετάφραση ενός κειμένου γραμμένου ήδη πάνω από 30 χρόνια;  Ενός κειμένου γραμμένου στα Εβραϊκ εξ ορισμού γλώσσας μικρής εμβέλειας, που αν δεν μεταφράζονταν στα Αγγλικά από τον Σαχάκ θα παρέμενε παντελώς άγνωστο για την τεράστια πλειοψηφία των εκτός Ισραήλ ενδιαφερομένων; Το Ισραήλ ίσως πολύ περισσότερο από άλλες χώρες  που μοιράζονται μαζί του την δυνατότητα που προσφέρει μια δύσκολη –μη διεθνής- γλώσσα, χρησιμοποιεί ένα διπλό κώδικα επικοινωνίας: έναν εσωτερικό στα Εβραϊκά, όπου τα πράγματα λέγονται λίγο πολύ με το όνομα τους και ένα εξωτερικό  σε άλλη διεθνή γλώσσα, όπου εδώ κυριαρχεί η διπλωματική διατύπωση που συχνά πόρρω απέχει από την αλήθεια . Λοιπόν, στο μεταφραζόμενο κείμενο του Γινόν τα πράγματα λέγονται ξεκάθαρα, με το πραγματικό τους όνομα.  Και είναι εδώ ίσως για πρώτη και τελευταία φορά που το ευρύτερο δυνατό  όραμα κυριαρχίας αυτού του, μικρού μεγέθους αλλά μεγάλης ισχύος, λαού παρουσιάζεται σφαιρικά. Και τι βλέπουμε; Τίποτα το μικρό, το τοπικό, το περιορισμένο από την ανάγκη. Κάθε άλλο ∙ βλέπουμε αντίθετα να ξεδιπλώνεται καθαρά το όραμα ενός ισχυρού λαού, γεμάτου εμπιστοσύνη για το μέλλον του, ενός λαού που ενεργητικά το διαμορφώνει σε σφαιρική κλίμακα. Αλλά ποιο είναι αυτό; To παρουσιάζουμε αναλύοντας το σέ 3 ή 4 κατευθύνσεις.

Η Ελλάδα και  η Κύπρος πέφτουν σήμερα θύματα ενός οικονομικού-πολιτικού-επικοινωνιακού πολέμου που απειλεί την εθνική τους κυριαρχία. Ταυτόχρονα όμως πέφτουν θύματα και ενός λανθάνοντος, «γεωπολιτικού» πολέμου, που αποσκοπεί ενδεχομένως να τις βγάλει βίαια από την Ευρώπη, για να τις τοποθετήσει, ως «καταστρεφόμενες αποικίες» στον χώρο μιας υπό διαμόρφωση ζώνης τουρκο-ισραηλινής κυριαρχίας στη Μεσόγειο, υπό γενική αμερικανική εποπτεία (μια εξέλιξη που διαψεύδει παταγωδώς, ειρήσθω εν παρόδω, όλες τις ιστορίες και απίθανες θεωρίες που ακούμε επί χρόνια για οριστικές ρήξεις Τουρκίας και Ισραήλ και για τεράστιες δυνατότητες της ελληνοισραηλινής «συμμαχίας»).

Η απόφαση του Eurogroup (δηλαδή όλων των κυβερνήσεων της ευρωζώνης, περιλαμβανομένης της κυπριακής και της ελληνικής), της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ΔΝΤ για την Κύπρο θα περάσει ίσως στην ιστορία ως η ταχύτερη καταστροφή κράτους – τύφλα νάχει ο Γκουντέριαν, με τους αστραπιαίους πολέμους του. Ταυτόχρονα, η απόφαση τουEurogroup για την Κύπρο έθεσε τα θεμέλια για την πιθανή τελική καταστροφή της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, βάζοντάς την πιθανώς σε τροχιά δύσκολα αντιστρέψιμης πορείας προς την τελική διάλυση. Μια τέτοια διάλυση, υπό τις διαγραφόμενες συνθήκες, κινδυνεύει να οδηγήσει τον κόσμο πιο πίσω από τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση.

Πρώτη φορά από την έναρξη της κυπριακής κρίσης, ένας υψηλά ιστάμενος παράγων της ρωσικής πολιτικής, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, «εξ απορρήτων» του Προέδρου Πούτιν, αν τουλάχιστον πιστέψουμε τον αγγλοσαξωνικό τύπο, λύνει τη σιωπή του αποκαλύπτοντας «τι παίχτηκε» μεταξύ Λευκωσίας και Μόσχας και στέλνοντας ένα έμμεσο πλην σαφές μήνυμα προς Κύπρο-Ελλάδα. Οι απαντήσεις του είναι αποκαλυπτικές για το πως βλέπουν τις κυπριακές εξελίξεις διαφορετικές τάσεις μέσα στην ρωσική ελίτ, τάσεις που εκδηλώθηκαν στην αποκλίνουσα ρωσική συμπεριφορά στη Λιβύη και τη Συρία. Ο κ. Ντούγκιν εκφράζει μάλλον πεσιμιστικές προβλέψεις για τις αμερικανικές επιδιώξεις στη Αν. Μεσόγειο, προβλέποντας χαοτικές καταστάσεις σε όλα τα κράτη της περιοχής, περιλαμβανομένων Ελλάδας και Κύπρου.

Η Ελλάδα, με το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το τέλος του Εμφυλίου, πέρασε στην σφαίρα επιρροής της δυτικής κυρίαρχης δύναμης, των Η.Π.Α. Καλώς ή κακώς, έτσι έγινε.Ωστόσο, μάλλον είναι καιρός να υπάρξει μια κριτική από την ελληνική ηγετική ελίτ στο κατά πόσο πλέον η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει αυστηρά εντεταγμένη-υποταγμένη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο θεσμών και, συγκεκριμένα, στο ΝΑΤΟ. Το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε φάση ριζικής ανασύνθεσης από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, καθώς και την πρώιμη μεταψυχροπολεμική περίοδο.