To, z czym mamy obecnie do czynienia na Ukrainie, to wojna. Nie ma już żadnej Specjalnej Operacji Wojskowej (SOW) – to, co mamy nazywa się wojną. Nie wojną Rosji z Ukrainą, lecz wojną kolektywnego Zachodu przeciwko Rosji.
Od czasu do czasu trzeba nazwać rzeczy po imieniu. Niedopowiedzenia i półprawdy stwarzają labirynty dwuznaczności, które z kolei tworzą wichry i rwące potoki, gdzie prawda wietrzeje i się rozpuszcza. Idąc szlakiem koniunktury, słowa i wypowiedzi się zniekształcają. W końcu nikt nikomu nie wierzy i wszystko kończy się klęską.
Prędkość odgrywa we współczesnym świecie olbrzymią rolę. We wszystkim. W trakcie Specjalnej Operacji Wojskowej (SOW) zobaczyliśmy, że także na wojnie, tej współczesnej, jest to jeden z kluczowych czynników. Bardzo wiele, niemal wszystko zależy od tego, jak szybko można uzyskać dane wywiadowcze, przekazać je dowództwu oddziału wojskowego, podjąć decyzję o uderzeniu, a także operatywnie zmienić rozmieszczenie punktów prowadzenia ognia.
Obecnie na szczytach władzy rozważane są trzy opcje:
Rosja nigdy nie była „tylko krajem”, a tym bardziej „tylko jednym z krajów europejskich”. Przy całej jedności z Europą naszych korzeni, wywodzących się z kultury grecko-rzymskiej, Rosja na wszystkich etapach swojej historii podążała własną, szczególną drogą. Znalazło to również odzwierciedlenie w naszym zdecydowanym i niezachwianym wyborze prawosławia i ogólnie Bizancjum, co w dużej mierze przesądziło o naszym oderwaniu się od Europy Zachodniej, która wybrała katolicyzm, a później także protestantyzm.
Od tamtej pory zasada suwerenności stała się najważniejszą regułą w systemie prawa międzynarodowego.
Realiści w stosunkach międzynarodowych to ci, którzy wyciągają z zasady suwerenności najbardziej radykalne wnioski, uznając, że suwerenne państwa narodowe istnieć będą zawsze. Wiąże się to z dokonywaną przez realistów oceną natury człowieka: są oni przekonani, że człowiek w stanie natury skłonny jest do chaosu i przemocy nad słabszymi; aby do nich nie dopuścić, niezbędne jest państwo.
Czwarta teoria polityczna zdecydowanie nie zgadza się z podstawowymi przesłankami nacjonalizmu:
- z nieuchronnością rozczłonkowania organicznego (całego) społeczeństwa na atomy, czyli z zachodnią interpretacją „nowoczesności”;
- z kapitalizmem jako niezbędnym etapem rozwoju ludzkości,
Według terminologii Antonio Gramsciego, ustrój polityczny Rosji można by określić mianem cezaryzmu. Oznacza to, że ośrodek systemu znajduje się w strefie pośredniej pomiędzy hegemonią (liberalny globalizm, światowy kapitalizm) a kontrhegemonią (fundamentalny patriotyzm, wielobiegunowość, Rosja jako cywilizacja).
Przypomnę, że hegemonię (podobnie jak kontrhegemonię) rozumiał Gramsci jako ideologię, system wartości i norm. Ten, kto kontroluje świadomość (nie tylko za pomocą polityki, lecz także przestrzeni informacyjnej, kultury i oświaty), ten rządzi społeczeństwem.
Minęły już trzy miesiące od rozpoczęcia Specjalnej Operacji Wojskowej (SOW) na Ukrainie.
Pytania podstawowe
Można już sformułować pewne wnioski. Nie chcę rozpatrywać tu aspektów militarnych, które powinni oceniać specjaliści zajmujący się strategiami wojskowymi; zresztą nie o wszystkim można mówić, dopóki trwa walka.
Chciałbym za to zwrócić uwagę na inne elementy, związane wyłącznie z polityką:
– czy Rosja była przygotowana na SOW?;
– co dziś trzeba zrobić dla zwycięstwa?
Generalnie Rosja była na SOW przygotowana.
Rosja oczekuje na niezbędne reformy wewnętrzne.
Najważniejszym aspektem Teorii Wielobiegunowego Świata (TMW) jest koncepcja kontrhegemonii po raz pierwszy sformułowana w kontekście Teorii Krytycznej Krytycznej Stosunków Międzynarodowych (IR). W przejściu od Teorii Krytycznej do Teorii Wielobiegunowego Świata, pojęcie to podlega również szczególnemu znaczeniu transformacji, które powinno być zbadane bardziej szczegółowo. Aby taka analiza była możliwa, należy najpierw przypomnieć główne stanowiska teorii hegemonii w ramach Teorii Krytycznej.
Jest to stała geopolityki. Jej korzenie sięgają dawnej Rusi, kiedy zachodnioruskie księstwa Wołynia-Galicji walczyły ze wschodnioruskimi księstwami, przede wszystkim Rusią Włodzimierską, o kontrolę nad Kijowem. Kijew i wielkoksiążęcy tron kijowski przechodził z rąk do rąk. Później Wielkie Księstwo ostatecznie przeniosło się na wschód Rosji – do Włodzimierza i Moskwy, a ziemie zachodnioruskie znalazły się pod panowaniem księstwa polsko-litewskiego.
Na Majdanie w latach 2013-1014 nastąpił ostateczny punkt zwrotny. Przy bezpośrednim i otwartym wsparciu Zachodu doszło do zamachu stanu, a rusofobiczny sojusz nazistów i liberałów przejął władzę, łącząc się w coś niepodzielnego w nowym rządzie. Liberalni oligarchowie Poroszenko i Kołomojski pomogli przekształcić Ukrainę w doskonałe państwo nazistowskie. Zachód zażądał Anty-Rosji, a Kijów ściśle przestrzegał tego planu.
Wtedy pojawiło się zadanie ustanowienia tożsamości zachodnioukraińskiej jako tożsamości panukraińskiej. W tym celu konieczne było dokonanie kulturowego i, jeśli to konieczne, bezpośredniego ludobójstwa ludności wschodniej Ukrainy. W celu przyspieszenia formowania się narodu ukraińskiego, którego nigdy w historii nie było, Zachód zgodził się na skrajne środki – sztucznie stworzyć symulakrum „Jednego Narodu” i stłumić prorosyjskie nastroje wschodniej Ukrainy, udał się do wykorzystanie ideologii nazistowskiej.
ウクライナ人はこの30年間、ロシア人やロシア的なものを嫌うよう、大規模かつ積極的に教えられてきた。全世代がロシア人嫌いで育ってきたのです。
Noot van de vertaler: Aleksandr Doegin analyseert hier de situatie in Turkije vanuit Russisch oogpunt en binnen het huidige kader van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne (of liever tussen Rusland en de NAVO) in de Zwarte Zee, die een inzet is van de oude Russisch-Ottomaanse rivaliteit. De huidige situatie impliceert een aanzienlijke verandering van aanpak. Voor Europa (of voor het idee van het Gemeenschappelijk Huis) gaat de noodzaak om de argumenten van Erdogan te aanvaarden, die de Amerikaanse inmenging wenst te beperken, hand in hand met een afwijzing van Erdogans beleid om de Turkse diaspora te manipuleren tegen de Europese samenlevingen, een manipulatie die ook zou plaatsvinden als het beruchte ideologische kenmerk van de West-Europese regimes niet het Wokisme zou zijn.
2022年12月，新西伯利亞國家音樂廳舉辦了第一屆「WRNS西伯利亞論壇」，新西伯利亞地區政府首腦和俄羅斯東正教會新西伯利亞區最高負責人都參加了這場會議。現代俄羅斯最著名的哲學家亞歷山大·杜金教授 (Alexander Dugin)在此次活動中擔任演講者。來自今日領袖報《Today correspondent》的代表亞歷山大·佐諾夫 (Alexander Zonov) 與他進行了採訪交談。
Rusland heeft zijn paradigma veranderd van realisme naar de theorie van een multipolaire wereld, heeft het liberalisme in al zijn vormen rechtstreeks verworpen en heeft de moderne westerse beschaving rechtstreeks uitgedaagd, door haar openlijk het recht te ontzeggen om universeel te zijn.
Red. Jan Engelgard rozmawia z Konradem Rękasem o kontrowersjach, mitach i przekłamaniach wokół postaci i myśli Aleksandra Dugina.
In our time it is becoming increasingly clear that man himself, his very existence, is in question, and it is becoming increasingly clear that we are living in a critical, extremely critical moment in history, and it is possible (and even probable) that we are living in the end times.
Epidemics and wars are decimating millions of lives, in the SMO, the world has been brought to the brink of a nuclear war that, once started, could end humanity's existence.
The most thoughtful observers of the Ukrainian front note the peculiar nature of this war: the chaos factor has increased enormously. This applies to all sides of the Special Military Operation, both to the actions and strategies of the enemy and our command, as well as to the dramatically increased role of technology (all kinds of drones and UAVs), and the intensive online information support, where it is almost impossible to distinguish the fictitious from the real. This is a war of chaos. It is time to revisit this fundamental concept.
Warto zbadać jedno z zagadnień dotyczących chaosu w kontekście Specjalnej Operacji Wojskowej (SOW) – to zastosowanie teorii chaosu w sztuce wojennej. I nie chodzi tu o przypadkową konstrukcję, czy zwykłą obserwację działań zbrojnych na froncie ukraińskim. To coś znacznie więcej.
Un trait caractéristique de la philosophie russe, selon certains historiens de la philosophie russe, est l'ontologisme de la pensée. La position de l'ontologisme en philosophie, contrairement à la position opposée du gnoséologisme, implique la considération primordiale non pas du processus de la pensée, mais de l'objet de la compréhension. Étant du côté de l'ontologique, nous cherchons avant tout à identifier et à répondre à la question : "QUOI est, QUOI est l'objet de notre connaissance, QUOI est le centre de notre intuition intellectuelle".