The Fourth Political Theory

beyond left and right but against the center

Nadat Azerbajdzjan de controle over het gebied Nagorno-Karabach had herwonnen, begonnen analisten in toenemende mate een toename van de Turkse activiteiten op te merken, zowel in de Kaukasusregio als, in ruimere zin, in Centraal-Azië. Erdoğan heeft zijn aanwezigheid in de Turkse staten opnieuw geconsolideerd, is begonnen zijn belangen in Georgië te bevorderen en heeft zijn zinnen gezet op Afghanistan, dat ook een grote Turkse bevolking heeft (de Afghaanse Oezbeken).

De machtsovername door de Taliban in Afghanistan en de beschamende vlucht van de Amerikanen en hun bondgenoten vereisen een breder overzicht van de fundamentele veranderingen in de geopolitiek van de wereld. Afghanistan is een indicator geweest van deze veranderingen in de afgelopen 50 jaar. Het was met hem dat de breuken in de globale architectuur van de wereld in verband werden gebracht. Natuurlijk was dit niet de oorzaak van de geostrategische veranderingen, maar veeleer een scherm waarop, duidelijker dan waar ook, de fundamentele veranderingen in de wereldorde werden weerspiegeld.

Het is fascinerend om te zien hoe de westerse democratieën, geconfronteerd met een pandemie, snel veranderen in gesloten totalitaire samenlevingen, gebaseerd op alomtegenwoordige bewaking, het terugdringen van burgerrechten en vrijheden en een steeds harder systeem van repressie.
Italië heeft groene paspoorten ingevoerd die het gezondheidsprofiel van een persoon rechtstreeks kortsluiten - de naam van de vaccinatie, de regelmaat ervan, metingen van elementaire lichaamsprocessen - temperatuur, polsslag, bloeddruk, enz. - met toegang tot bepaalde sociale kansen en politieke rechten. In Italië heeft dit tot consternatie geleid, niet alleen bij populisten, extreme negationisten en anti-vaccinisten, maar ook bij sommige systemisch linkse filosofen - zoals Giorgio Agamben en Massimo Cacciari.

Onder vele nationalisten en dissidenten van de Westerse naties, die niettemin het belang inzien van een uitbreiding van hun ideaal in de richting van een geestelijk en politiek herstel van de Europese beschaving, wordt het neo-Eurazisme kennelijk steeds meer gezien als een politieke, geopolitieke en zelfs metapolitieke doctrine die uitsluitend voor Rusland van belang is. Wij menen dat deze perceptie het resultaat is van een interpretatie van deze nieuwe politieke theorie die hoofdzakelijk voortvloeit uit twee elementen, zijnde historische en situationele elementen: enerzijds het feit dat het Eurazisme bij zijn oorsprong, d.w.z. aan het begin van de twintigste eeuw, het resultaat was van het intellectuele oeuvre van Russische denkers, waarvan sommigen naar Europa waren geëmigreerd (Mendelejev, Troubetskoï, Florovski, Alexeïev, enz. ) en anderzijds dat de meerderheid van de huidige Europese militanten niet altijd duidelijk de noodzaak inziet om, gelijktijdig met hun strijd (die bestaat uit het stimuleren en bevestigen van de eigenheid van een beschaving op basis van wat er nog over is van haar culturele grondslagen), deel te nemen aan de uitwerking van een nieuwe universele politieke theorie die in staat is om elke beschaving, op een voldoende gedifferentieerde manier, voor te stellen als een toekomst die “gelaafd” wordt door de Traditie en georiënteerd is op de atemporele centraliteit van deze laatste. Deze verheven uitdaging is dus gesitueerd op het hogere niveau van de doctrine, en verder op het niveau van een universele spirituele visie op de wereld, nog voordat zij kan worden gesitueerd op het lagere, zij het essentiële, niveau van haar aanpassing aan een bepaalde beschaving teneinde haar een immaterieel centrum terug te geven dat geïnspireerd is door deze superieure visie op de wereld. Kortom, een Imperium.

Rusland heeft een nieuwe vorm van anti-liberalisme nodig, een volwaardige beschavingsideologie die het land onomkeerbaar en definitief tot een echte pool en subject in de nieuwe wereldorde maakt. Dit is precies de grootste uitdaging voor Rusland. Strategie, en niet alleen tactiek, bepaalt zowel de toekomst als de overdracht van de macht, alsmede de reeds lang noodzakelijke hervormingen van de macht, het bestuur, de economie, het onderwijs, de cultuur en het sociale gebied. Geen patriottische en soevereine hervorming is mogelijk zonder een volwaardige ideologie in een multipolaire wereld. Maar deze weg is op geen enkele manier verenigbaar met het liberalisme – noch in de randvoorwaarden, noch in de nieuwste post-humanistische en LGBT-uitdagingen.

Laten we het over Afghanistan hebben. De terugtrekking van de Amerikaanse troepen is een zeer ernstig keerpunt in het algemene machtsevenwicht in de geopolitiek van Centraal-Azië. In de nabije toekomst zal de radicale Taliban-beweging, die de Pasjtoens, de grootste etnische groep in Afghanistan, verenigt, op de een of andere manier aan de macht komen. Het is een uiterst actieve macht en er is enige reden om aan te nemen dat de beschamende aftocht van de Amerikanen, die zoals gewoonlijk hun collaborerende lakeien aan hun lot hebben overgelaten, een poging zal zijn om de Taliban te keren tegen hun voornaamste geopolitieke tegenstanders in de regio, Rusland en Iran.

Rusland bevindt zich, zoals elke staat, op het kruispunt van binnenlands en buitenlands beleid. Deze twee kanten kunnen niet strikt gescheiden worden, aangezien zij nauw met elkaar verbonden zijn.

Daarom zijn binnenlands en buitenlands in de Russische politiek slechts betrekkelijk gescheiden gebieden, waar we het niet hebben over geïsoleerde processen, maar alleen over de overheersing van bepaalde factoren. Binnenlands beleid wordt gedomineerd door binnenlands beleid, buitenlands beleid wordt gedomineerd. Maar zowel deze als hun tegengestelde vectoren en krachten werken soms.

Het Mishima-archetype in de naoorlogse Japanse cultuur is het hoogste voorbeeld van een subtiele dialectiek, waarin de eigenaardige combinatie van modernistisch liberalisme vermengd met een aantal matriarchale aspecten van het shintoïsme duidelijk naar voren kwam. Aldus werd een nieuwe Japanse cultuur geconstrueerd, waarin alles wat echt Japans was en verband hield met de authentieke Japanse identiteit, werd verboden, geperverteerd of vervangen. Deze cultuur, die briljante namen heeft voortgebracht in de literatuur, de film, de muziek, enz., was gebaseerd op het snelle verval van de traditionele Japanse geest, op de diepe desintegratie van hemelse symbolen, waardoor alles entropisch uiteenviel in oneindig kleine deeltjes. Het was een cultuur in verval die het Westen vooral fascineerde door zijn exotisme, snelheid en originaliteit. De naoorlogse Japanse intellectuelen die besloten “nog even te wachten…” maakten deze situatie des te pijnlijker en perverser.

Arktos Publishing zet haar culturele werk voort met de publicatie van vertalingen van hoge kwaliteit van teksten van de Russische politieke wetenschapper en schrijver Aleksandr Doegin. Political Platonism (Arktos, 2019), nu verschenen, bevat Doegins geschriften over de filosofie van de politiek. Het eerste deel van het boek is een transcriptie van het eerste college van Doegins cursus "Filosofie van de politiek" aan de Universiteit van Moskou in 2014. De andere teksten gaan op de een of andere manier over hetzelfde onderwerp.

Vanuit filosofisch oogpunt is het nationaal-bolsjewisme ontstaan als gevolg van de paradigmaverschuiving die zich heeft voorgedaan door de geboorte van het postmodernisme. Postmoderne auteurs, bijna allemaal afkomstig uit extreem-linkse kringen, werden zeer kritisch ten opzichte van het communisme in Sovjet-stijl en gedeeltelijk ook ten opzichte van het Chinese communisme, zodat zij besloten zich strategisch en ideologisch te verbinden met links-liberalen (waardoor zij steeds meer "anti-fascistisch" werden en ook vijanden van het nationaal-bolsjewisme).

Vandaag zou het gewoon gevaarlijk zijn om het te vieren. Waarom is dat, zult u zich afvragen? Dante is het symbool van de westerse poëzie, een wereldberoemde klassieker. Dat is waar. Maar ook dit middeleeuwse Italiaanse genie werd niet gespaard voor de guillotine van de politieke correctheid.

Een paar maanden geleden bracht Arktos een nieuw boek uit van de beroemde Russische filosoof Alexander Doegin genaamd Ethnos and Society. Terwijl zijn beroemde werk, De vierde politieke theorie, een politiek manifest is voor een terugkeer naar de traditie en een genadeloze strijd tegen de moderniteit en haar laatste overgebleven ideologische nakomelingen, het Liberalisme, is Ethnos and Society het sociologische werk van professor Doegin, of om preciezer te zijn, een etnosociologisch onderzoek. Maar wat is etnosociologie eigenlijk? Terwijl de moderne sociologie zich bezighoudt met de moderne maatschappij en het burgerlijke individu en de natiestaat als norm neemt, terwijl premoderne gemeenschappen worden behandeld als "achterlijk" en "wild", gaat de etnosociologie de andere kant op. Zij houdt zich voornamelijk bezig met de etnos (stammengemeenschap) als eerste vorm van menselijke organisatie en vervolgens met de meer complexe afleidingen daarvan. Toen de Weense Richard Thurnwald in het begin van de 20ste eeuw deze discipline oprichtte, was het zijn doel om de sociale geschiedenis en de verschillen tussen oude stammen en de moderne samenleving beter te begrijpen.

In het kader van het "Grote Ontwaken" heeft elke beschaving de mogelijkheid om de globalisering af te wijzen en haar eigen cultuur weer te versterken. Dit zal de verschillende volkeren ook in staat stellen weer te bepalen hoe zij zich willen ontwikkelen. Hoewel het in de ogen van de globalisten een vooruitgang mag lijken om hun eigen kinderen bloot te stellen aan de invloed van gender mainstreaming, drag queens en andere mensen die geloven dat er helemaal geen grenzen zijn tussen mensen, noch tussen geslachten, noch tussen volkeren, ziet de meerderheid van de mensen dat toch anders.

The Foundations of Geopolitics is de titel van het boek dat door velen werd verguisd en verafschuwd, en dat Doegin de reputatie opleverde een gevaarlijke fascist te zijn. Maar je zou er ook een staaltje nuchtere realpolitik in kunnen zien, de reden wellicht waarom het al een paar decennia verplichte lectuur is voor Russische officieren in opleiding. Uitgangspunt van het boek, en van de vele andere die Doegin daarna nog heeft geschreven, is dat het westerse liberalisme geen universele waarde heeft. Het is cultureel en geografisch bepaald, zegt hij, goed voor West-Europa en Amerika, maar niet voor de rest van de wereld, en dus ook niet voor Rusland. Dat land moet zich daarom ook niet voegen naar de geplogenheden van het Westen en een soort vazalstaat van de VS worden. Integendeel, het moet een eigen politieke en economische koers rijden en op wereldschaal de plek opeisen die de voormalige Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog innam. 

olgens Doegin staat het liberalisme aan de rand van de afgrond – een idee dat overeenkomsten vertoont met Baudets beeld van de teloorgang van de westerse beschaving. „We hebben lang en inhoudelijk gesproken over wat er zou gebeuren als mensen met opvattingen zoals ik en hij die hebben aan de macht zouden komen in Nederland”, vertelt Doegin. „We waren het eens dat de Nederlandse nationale identiteit moet worden versterkt.”

Lees ook dit eerdere interview met Aleksandr Doegin: ‘Toen ik me het fascisme volledig eigen had gemaakt, kwam ik tot een totale verwerping van het racisme en nationalisme.’
Niet dat de twee mannen het over alles eens waren. De Russische denker is geen aanhanger van de natiestaat, zoals Baudet, en is geen tegenstander van de EU („Ik denk dat Europa één moet zijn”).

Gezellig met Baudet en Doegin op de G10 in de Westerkerk. Baudet kwam een kwartier voor sluiting binnensluipen. Niet om naar het panel te luisteren, maar om zo snel mogelijk na afloop op Doegin af te stappen. Kennelijk had hij zijn nummer nog niet, wat me dan weer verbaast.

Hij moet zijn individuele intuïtie vertalen in een doctrine om de toekomstige orde veilig te stellen. Het is vandaag gewoon niet duidelijk. Hij hééft gewoon geen uitgesproken ideologie, en dat wordt steeds problematischer. Iedere Rus voelt aan dat die hyperindividuele aanpak van Poetin een enorm risico is. De propaganda op de Russische televisie wordt steeds stommer. De politieke talkshows op Pervyj Kanal (de voornaamste overheidszender, nvdr.) zijn ronduit idioot. De presentatoren zijn een stelletje liberalen die zich uit financiële overwegingen als conservatieven voordoen. Het is een soort spel: als Poetin van mening verandert, moet de hele propagandamachine mee om. Daarbij nodigen ze voortdurend dezelfde Amerikaanse en Oekraïense idioten uit om het Westen dwaas te doen overkomen. Het is niet overtuigend meer. Begrijp me niet verkeerd: het Westen ís slecht, maar we moeten tenminste de moeite doen om het te bestuderen.

‘Een landmacht baseert zich op het concept van eeuwigheid. Het gaat om identiteit, het is een sacrale houding tegenover de natuur, de wereld en God. In die visie is God belangrijker dan de mens, hiërarchie is beter dan gelijkheid, traditie en identiteit zijn belangrijker dan verandering en grensverlegging. Eigenlijk is de afwezigheid van verandering de meest positieve waarde. Je probeert dezelfde te zijn als je voorouders en je conserveert hun manier van leven.’
‘De geest van de moderne mens is zo beïnvloed door de zeemogendheid dat hij de landwaarden als archaïsch, negatief beschouwt. Maar als je vanuit de waarden van een landmacht kijkt, dan zie je dat vooruitgang leidt tot decadentie, immoraliteit en verlies van waardigheid. Het verlies van de collectieve identiteit is nihilisme.’
‘Men probeert ons tegenwoordig te vertellen dat de weg naar een zeemogendheid de enige mogelijke is. Maar dat klopt niet, het is een keuze. Landen als Rusland, China, Turkije, Iran of zelfs India kunnen kiezen voor identiteit in plaats van voor liberalisme, vooruitgang, bevrijding,... De hegemonie van de westerse waarden is niet onaantastbaar. De geschiedenis ligt open.’

„Populistisch rechts denkt dat Rusland in strijd is met de globalisering, dat het probeert bepaalde conservatieve waarden in stand te houden. In werkelijkheid doet Rusland daar helemaal niets aan. Bij ons is een volkomen normaal, gecorrumpeerd en pragmatisch regime aan de macht, dat de bevolking voorliegt, belazert en exploiteert.”

Hier zit een adviseur van Poetin te vertellen dat het in Rusland niet deugt.

„Zelf ben ik kritisch. Toch is zelfs de vage weerstand tegen de globalisering die de Russische politieke elite om pragmatische redenen voelt, veel beter dan de situatie in Europa. Als we een vergelijking moeten maken, dan is in het Westen het glas leeg, en bij ons halfvol. Daarom oefen ik kritiek uit. Maar vooral op de mensen die ervoor zorgen dat het glas steeds leger wordt, dat de mensheid transformeert naar de virtuele wereld en kunstmatige intelligentie. Dat is de volgende stap na de gender-politiek weet u, de cyber-politiek. Na de gay pride komt de robot pride. Dat is de logica van de algehele dehumanisering die besloten ligt in de technologie.”

Although the concept of hegemony in Critical Theory is based on Antonio Gramsci’s theory, it is necessary to distinguish this concept’s position on Gramscianism and neo-Gramscianism from how it is understood in the realist and neo-realist schools of IR.

The classical realists use the term “hegemony” in a relative sense and understand it as the “actual and substantial superiority of the potential power of any state over the potential of another one, often neighboring countries.” Hegemony might be understood as a regional phenomenon, as the determination of whether one or another political entity is considered a “hegemon” depends on scale. Thucydides introduced the term itself when he spoke of Athens and Sparta as the hegemons of the Peloponnesian War, and classical realism employs this term in the same way to this day. Such an understanding of hegemony can be described as “strategic” or “relative.”

In neo-realism, “hegemony” is understood in a global (structural) context. The main difference from classical realism lies in that “hegemony” cannot be regarded as a regional phenomenon. It is always a global one. The neorealism of K. Waltz, for example, insists that the balance of two hegemons (in a bipolar world) is the optimal structure of power balance on a world scale[ii]. R. Gilpin believes that hegemony can be combined only with unipolarity, i.e., it is possible for only a single hegemon to exist, this function today being played by the USA.

In both cases, the realists comprehend hegemony as a means of potential correlation between the potentials of different state powers. 

Gramsci's understanding of hegemony is completely different and finds itself in a completely opposite theoretical field. To avoid the misuse of this term in IR, and especially in the TMW, it is necessary to pay attention to Gramsci’s political theory, the context of which is regarded as a major priority in Critical Theory and TMW. Moreover, such an analysis will allows us to more clearly see the conceptual gap between Critical Theory and TMW.

Zo is er inderdaad geen remedie en een nieuwe Koude Oorlog zal evenzeer te wijten zijn aan halsstarrigheid in het Westen als aan die in het Oosten. Waar Europa nu vooral behoefte aan heeft, is aan staatslieden die alle partijmannetjes aan de kant schuiven en met vooruitziende blik de maatregelen nemen die nodig zijn. Een voorbeeld? Er is sprake van, dat Turkije de Hagia Sophia weer open wil stellen voor islamitische erediensten. Dat zal het Derde Rome allicht niet lijdzaam over zijn kant laten gaan. Geboden is een tripartite conferentie van Russen, Turken en Europeanen voor de uitwerking van een vreedzame oplossing van dit sluimerende conflict. Zo zou het mogelijk zijn bijtijds het lont uit dit kruitvat te trekken en nieuwe godsdienstoorlogen te voorkomen.

Op dit eigenste moment is de oorlog tegen Rusland het onderwerp dat het meest over de tongen gaat in het Westen. Voorlopig gaat het nog slechts om een suggestie en een mogelijkheid, maar het kan harde realiteit worden, afhankelijk van de beslissingen die worden genomen door alle betrokkenen in het Oekraïense conflict – Moskou, Washington, Kiëv, en Brussel.

Ik ga het hier niet hebben over alle aspecten en de historische achtergrond van dit conflict. Ik stel evenwel voor de diepe ideologische wortels van dit conflict hier te analyseren. Mijn concept van de meest relevante gebeurtenissen is gebaseerd op de Vierde Politiek Theorie, wier principes ik uit de doeken heb gedaan in mijn gelijknamig boek, dat in 2012 in het Engels werd uitgegeven door Arktos Media.

Daarom zal ik het niet hebben over de oorlog van het Westen tegen Rusland op het vlak van de risico’s, gevaren, inhoudelijke punten, kosten of gevolgen, maar eerder in de ideologische zin van het woord, gezien vanuit een globale invalshoek. Ik zal derhalve stilstaan bij de zin van een dergelijke oorlog, en niet bij de oorlog zelf (die zowel werkelijk als virtueel kan zijn).

In februari 2012 reisde professor Alexander Doegin naar New Delhi, India, om er deel te nemen aan het 40ste Wereldcongres van het International Institute of Sociology, waarvan het thema dit jaar in volgend teken stond: “After Western Hegemony: Social Science and its Publics.”

Professor Doegin was zo vriendelijk om wat tijd vrij te maken voor enkele vragen vanwege medewerkers van Arktos die eveneens op het congres aanwezig waren. 

We hebben in dit interview gepoogd om professor Doegin enkele van zijn basisconcepten te laten verduidelijken om zodoende de verwarring en de desinformatie weg te nemen die rond hem en zijn beweging, de Eurazische Beweging, en haar zijtak in de Engelstalige wereld, de Global Revolutionary Alliance, hangen. Het interview werd afgenomen door Daniel Friberg, CEO, en John B. Morgan, hoofdredacteur van Arktos.

Toen ik aanvaardde een essay te wijden aan het werk en het denken van de schilder, dichter en kunsthistoricus Marc. Eemans, heb ik me afgevraagd of het in mijn geval geoorloofd was te spreken van een zekere continuïteit in zijn geestelijke ontwikkeling. Langzaam maar zeker kwamen elementen en argumenten aan het licht om mijn overtuiging te staven dat die vraag positief macht beantwoord worden. Aldus is deze geschiedenis van de intellectuele en creatieve levensweg van Marc. Eemans ontstaan. Daarbij werd de klemtoon vooral op zijn denken en op zijn poëtisch oeuvre gelegd, vermits het illustratiemateriaal dat deze uitgave verrijkt, als een soort picturaal complement van mijn stelling kan beschouwd worden. Overigens bleven om voor de hand liggende redenen, biografische en andere gegevens buiten beschouwing.

Hopelijk vergeeft de lezer het me dat ik met hem wegen ga verkennen, die men normaliter in essays van het onderhavige genre links laat liggen. Maar op de eerste plaats is het zo dat ik geen kunsthistoricus ben en het derhalve als een punt van elementaire intellectuele eerlijkheid beschouw me onbevoegd te verklaren om een verantwoord waardeoordeel over het schilderkunstig werk van Marc. Eemans uit te spreken. En voorts is er het oude adagium « de gustibus et coloribus non disputandum », dat in de loop der tijden zijn geldigheid heeft behouden. Waarom de lezer dan ook willen beïnvloeden met een onvermijdelijk subjectieve analyse van de boodschap die de schilderijen van Marc. Eemans brengen?

We kunnen vaststellen dat Europa een ware agressiegolf ondergaat van de Verenigde Staten. Laten we er onmiddellijk aan toevoegen dat we hier zeker niet het hele Amerikaanse volk stigmatiseren, maar wel hun leidende klassen, zoals hoge politieke verantwoordelijken, industriëlen, geldschieters en bankiers, strategen, inlichtingendiensten, enzovoort. Sinds het begin van de jaren 1900 kunnen zij hun wereldlijke machtswellust niet meer voor de opmerkzame toeschouwer verbergen. Eén van de door hen gebruikte tactieken is die van divide et impera. De buitenlandse politiek van de VS bestaat  uit het vasthouden van de Amerikaanse hegemonie en het uitschakelen van geo-economische concurrenten. Dit zeker in West-Europa. De buitenlandse politiek richt zich in de eerste plaats tegen de belangen van Europa. Binnen de door Samuel Huntington gestelde Westerse zone zijn de VS tegenstanders-concurrenten van Europa. Een tegenstander die zeer gevaarlijk kan zijn, want hij aarzelt geen seconde om alle mogelijke middelen in te zetten om zijn doel te bereiken, ook de meest gruwelijke. Een gevaarlijke tegenstander die er alles zal aan doen om Europa te verhinderen zich te “emanciperen” en zo vanonder de Amerikaanse vleugels weg te glippen. De zogenaamde “Westerse” wereld – De VS, West-Europa en de Slavisch-Orthodoxe wereld – zouden, gezien de huidige wereldsituatie en de enorme kracht die uitgaat van de islamitische wereld, de handen bij elkaar moeten steken. Dit gebeurt niet. Integendeel. De VS ondersteunen bepaalde islamistische regimes zoals Saoedi-Arabië en Pakistan. Bin Laden is een product van de Amerikaanse veiligheids- en informatiediensten. De Amerikaanse regering houdt halsstarrig vast aan haar pro-islamistische koers, zeker in Europa . Dit wordt opgelegd door de CIA, het Pentagon en de internationale bankiers, lobby’s zoals de ADL, enzovoort. Voor alle duidelijkheid  : ik gebruik de term “islamistisch” en niet  “islamitisch’, omdat ik wens te benadrukken dat de meeste moslims in vrede willen leven, in eigen land blijven en met rust willen gelaten worden. De islamisten zijn een extremistische minderheid.