Przyjęcie prawosławia przez wielkiego księcia kijowskiego Włodzimierza stało się punktem wyjścia chrześcijańskiego cyklu rosyjskiej historii, który obejmuje niemal całą historię Rosji – z wyjątkiem okresu sowieckiego i epoki liberalnych reform.
W przeddzień rocznicowego zjazdu Światowej Rady Ludowej Rosji na Kremlu, poświęconego Światu Rosyjskiemu, warto bliżej przyjrzeć się samej koncepcji „Rosyjskiego Świata”.
Eurazjatyzm, jako filozofię społeczną i ideologię polityczną, można sprowadzić do czterech podstawowych zasad metodologicznych:
Dziś rzeczywiście potrzebujemy totalnej i wszechstronnej militaryzacji kraju, państwa i narodu.
Bardzo ważne jest, aby wydarzenia, które rozważamy, umieścić w głębokim kontekście. Strukturalizm wywodzi się z faktu, że każdy dyskurs (zmienna) nabiera swojego znaczenia poprzez korelację z językiem jako całością (czyli ze strukturą, która jest niezmienna).
To, przed czym staje dziś Rosja, państwo, naród i społeczeństwo, jest wynikiem przestępczej działalności elit rządzących lat 80-tych i 90-tych XX wieku. To one zniszczyły zjednoczone państwo, zdradziły suwerenność, sprzedały siebie i nas wszystkich najgorszym wrogom.
Prześledźmy wpływ filozofii Hegla na teorię stosunków międzynarodowych. Najwyraźniej widać to w marksizmie i liberalizmie, choć Hegel nie miał większego wpływu na realizm. Przyjrzyjmy się temu tematowi nieco bardziej szczegółowo.
(Wystąpienie na Forum Wielobiegunowości, Moskwa, zespół „Łomonosow”, 26 lutego 2024 roku)
Aby przejść do wszechmocy sztucznej inteligencji, samą ludzkość należy pojmować jako wielki komputer, którego elementy jednak nie działają zbyt doskonale. Materializm, nominalizm, ewolucjonizm, filozofia analityczna (oparta na pozytywizmie logicznym), technokracja przygotowują do tego bazę teoretyczną (przekazywaną i wdrażaną poprzez naukę, edukację i kulturę). W pewnym sensie ludzkość, jaką reprezentuje współczesna nauka i filozofia, jest już sztuczną inteligencją, siecią neuronową. Sztuczna inteligencja jest ludzka w takim stopniu, w jakim myślenie ludzkości jest sztuczne, naśladowane przez epistemologie nowoczesności i ponowoczesności.
Wszyscy rozumieją, że na frontach SOW kształtuje się nowa elita rosyjska. Jest to warstwa odwagi (Hegel), która będzie uruchamiać ponownie państwo. Jest oczywiste, że bohaterowie wojny na froncie są już podzieleni na przyszłe warstwy: czystych wojowników, dowódców, wynalazców, twórców, strategów, właścicieli. Wśród nich pojawia się także wyłaniająca się warstwa ideologów.
W sferze ideologii w Rosji mamy następujący obraz. Państwo zrobiło wiele, aby marginalizować radykalnych liberałów. Proces ten rozpoczął się w 2000 r. i trwał przez 24 lata przy zmianiach kilku administracji.
Można odnieść wrażenie, że jakoś po cichu przeoczyliśmy główne prawo krytyki, a potem zupełnie o nim zapomnieliśmy: krytyk musi przede wszystkim zrozumieć, co krytykuje. Jeśli jest poniżej poziomu krytykowanego obiektu (dzieła, autora, koncepcji, teorii), to nie jest to krytyka, to jest pisk.
Aby skutecznie stawić czoła Zachodowi w wojnie cywilizacji, którą Rosja już prowadzi, konieczne jest uwzględnienie hierarchii planów. Wyższy poziom tożsamości: jaka jest tożsamość wroga (z kim, ogólnie mówiąc, walczymy?)
Podkreślmy jeszcze raz: Tucker Carlson to nie tylko dziennikarz i nawet nie tylko dziennikarz nonkonformista, to w pełni ugruntowany i konsekwentny (paleo)konserwatysta z jasną i dobrze przemyślaną ideologią, systemem wartości i obrazem świata. A jego przyjazd do Rosji nie jest pogonią za sensacją, ale częścią programu ideologicznego.
W Chinach istnieje cudowna cecha – operować proporcjami, a nie radykalnymi, prywatnymi przeciwieństwami – tak/nie, dobrze/źle. Nazywa się to „stopniowymi sprzeciwami”. Coś już nie jest tym, ale jeszcze nie całkiem tamtym.
Być może trzeba jakoś dostosować się do zastanego stanu rzeczy i nie czekać na szybki i błyskawiczny wynik. Tym razem Rosja skręciła w prawidłowym kierunku. Skręciła i kroczy. W miarę kroczy. Stosunki z Zachodem są obecnie zerwane na poziomie cywilizacyjnym – na długo i gruntownie. Teraz oni będą musieli się zmienić, nie my. A oni tego nie chcą, więc będziemy nadal zanurzać się w sobie. W porządku dnia są cztery wydarzenia mające na celu zmianę globalnej równowagi sił:
W Rosji rok 2024 został ogłoszony Rokiem Rodziny. Najwyraźniej w tej dziedzinie sytuacja jest dla nas dość tragiczna. Alarmujące wskaźniki rozwodów, aborcji i spadający wskaźnik urodzeń stanowią narodową katastrofę. Jeśli poważnie podchodzimy do Roku Rodziny, opierając się na klasykach (ale nie liberalnych czy komunistycznych, bo oni prawdopodobnie doradzą coś, co tylko przyspieszy rozkład rodziny), powinniśmy jednocześnie wrócić do korzeni i sięgnąć po krok naprzód.
Ideologii prawie nigdy nie tworzy państwo. Państwo może odczuwać potrzebę ideologii, Idei, ale nie da się jej stworzyć sztucznie, na rozkaz. Faktem jest, że ideologia rodzi się w historii jako ruch Ducha przechodzącego przez etapy bytu ludowego. Dlatego jest bardziej pierwotna, niż państwo. W istocie to właśnie ideologia tworzy państwo i określa w jej najważniejszych i zasadniczych cechach, jakie ono powinno być.
W Ameryce, kolebce pragmatyzmu, pragmatyzm zniknął. Globaliści, zwłaszcza pod rządami reżimu Bidena, reprezentują skrajną formę globalistycznej dyktatury, zrywając więzi z typowo amerykańską tradycją ustanowioną przez Charlesa Peirce'a i Williama Jamesa.
Głównym problemem w roku 2024 będzie ten sam zasadniczy problem, co wcześniej: jest to konfrontacja dwóch fal – słabnącej fali jednobiegunowego porządku światowego z hegemonią Stanów Zjednoczonych i krajów kolektywnego Zachodu oraz wznoszącej się fali wielobiegunowego porządku światowego, ucieleśnionego w BRICS-10.
Są dwa Zachody – globalistyczny i… zwyczajny. Globaliści reprezentują Zachód-1. A jednocześnie nie chcą przyznać, że na świecie jest ktoś inny, niż oni sami. Dlatego upierają się, że nie ma „drugiego” Zachodu, Zachodu-2. A on jest.
Rosja to Eurazja. Eurazja nie jest formalną mieszaniną Europy i Azji, Zachodu i Wschodu. Jest to synteza prawosławnego bizantynizmu i turańskiej państwowości mongolskiej. To związek wielu grup etnicznych pod przewodnictwem wielkiego narodu rosyjskiego.
Problem Baszkirii rozwiązuje się całkowicie poprzez wzmocnienie idei imperialnej w Rosji. To jest najważniejsze. Imperium jest ponad wszystko. SWO to decydująca bitwa Imperium i za Imperium. Bitwa z Anty-Imperium. Liberalizm w kraju się skończył. Zwłaszcza w warunkach SWO nikt nie ma prawa kwestionować sakralnej natury państwowości i wojowników-bohaterów. Inaczej więzienie.
W filozofii politycznej Georga Hegla pojawia się jeden bardzo istotny wątek, w którym mowa jest o powołaniu państwa (der Staat). Martin Heidegger w swoich notatkach do wykładów o Heglu zatrzymuje się na tej właśnie terminologii: Staat – stato – status.
Transhumanizm, opisywany symbolem H+, jest postmodernistyczną próbą zakwestionowania integralności i przez to godności osoby ludzkiej. Postuluje się w jego ramach ingerencje farmakologiczne, anatomiczne i genetyczne w ciało ludzkie, by przezwyciężyć chorobę i śmierć. Życie ludzkie ma być wolne od cierpienia, brzydoty, starości i śmierci. Rajska utopia życia wolnego od trosk ma zostać zrealizowana na ziemi.
Wojna, którą aktualnie prowadzimy przeciwko kolektywnemu Zachodowi, jest starciem cywilizacji, w którym cywilizacja Antychrysta, cywilizacja Szatana i szatańskie, diabelskie społeczeństwo, prowadzi przeciwko nam walkę zbrojną. Rosja się temu przeciwstawia. Walczymy z tą cywilizacją w imię Boga.
Stanowisko Władimira Putina w sprawie wydarzeń w Palestynie jest bardzo wyważone. Jest przeciwny okrutnym działaniom Izraela i prawdopodobnie stoi po stronie Palestyńczyków. Jednocześnie ewidentnie nie podobają mu się działania Hamasu.
Izraelski minister obrony Yoav Galant oznajmił: „Ogłaszam całkowitą blokadę Strefy Gazy. Nie będzie elektryczności, żywności, paliwa, wszystko zostanie odcięte. Jesteśmy w stanie wojny z podludźmi i działamy zgodnie z nim”.
Potřebujeme provést mentální experiment a představit si, co ještě – kromě jaderného úderu – ve válce s námi nám může Západ udělat špatného, jak by nám mohl ještě ublížit? Jaké sankce uvalit? Koho vyhostit? Jak ponížit? Odkud vyhnat? Co zabavit? (Neuvažujeme o jaderném úderu; oni ho neuskuteční, a pokud ano, pak to bude jedno, protože my ho provedeme také.)
Wmiarę jak nasze społeczeństwo coraz głębiej wciągnięte jest w cywilizacyjny konflikt z Zachodem, a starcie z nim na Ukrainie nabiera coraz bardziej gwałtownego charakteru, aktualna staje się kwestia wprowadzenia cenzury, a nawet represji.
„Dzień był piękny, ekscytujący. Jestem szczęśliwa. Lorenzo, musimy mieć odwagę umrzeć za nasze idee!”
Patrzcie. W brutalnym żywiole wojny czasami zapominamy o strategicznych perspektywach. Czego naprawdę potrzebuje Kijów i czego potrzebuje Moskwa w tej wojnie?
Bezprecedensowe niebezpieczeństwo unifikacji, które zagraża światu, prowadzi z kolei do konwulsji tożsamościowych: krwawych irredentyzmów, konwulsyjnie drgających nacjonalizmów, dzikich trybalizmów itp. Odpowiedzialna za te naganne postawy jest przede wszystkim globalizacja (polityczna, gospodarcza, technologiczna, finansowa), która je wytworzyła. Odmawiając ludziom prawa do dopasowania się do historycznie odziedziczonych zbiorowych tożsamości poprzez narzucenie monotonnego trybu reprezentacji, zachodni system paradoksalnie wywołał szalone, patologiczne formy samooceny. Strach przed tym samym zastąpił strach przed innym. We Francji sytuację tę pogarsza kryzys państwa, które przez dwieście lat postrzegało siebie jako głównego producenta symboli społecznych i którego osłabienie tworzy większą pustkę niż w większości innych zachodnich narodów.
Trzy konkurencyjne wobec siebie modele rywalizują obecnie o to kto będzie kształtował Nomos Ziemi: liberalny internacjonalizm, świat państw narodowych stworzony przez porządek westfalski oraz państwa-cywilizacje.
31 marca prezydent Federacji Rosyjskiej Władimir Putin zatwierdził nową koncepcję polityki zagranicznej. Można ją bez wątpienia uznać za końcowy akord tych przemian w geopolitycznej i cywilizacyjnej świadomości władz rosyjskich, które rozpoczęły się 23 lata temu wraz z objęciem władzy przez Putina. Dopiero w tej obecnej wersji doktryna polityki zagranicznej Rosji zaczyna wyglądać w sposób kontrastujący i jednoznaczny. Nie ma w niej dwuznaczności i niedopowiedzeń.
Według terminologii Antonio Gramsciego, ustrój polityczny Rosji można by określić mianem cezaryzmu. Oznacza to, że ośrodek systemu znajduje się w strefie pośredniej pomiędzy hegemonią (liberalny globalizm, światowy kapitalizm) a kontrhegemonią (fundamentalny patriotyzm, wielobiegunowość, Rosja jako cywilizacja).
Przypomnę, że hegemonię (podobnie jak kontrhegemonię) rozumiał Gramsci jako ideologię, system wartości i norm. Ten, kto kontroluje świadomość (nie tylko za pomocą polityki, lecz także przestrzeni informacyjnej, kultury i oświaty), ten rządzi społeczeństwem.
Rosja nigdy nie była „tylko krajem”, a tym bardziej „tylko jednym z krajów europejskich”. Przy całej jedności z Europą naszych korzeni, wywodzących się z kultury grecko-rzymskiej, Rosja na wszystkich etapach swojej historii podążała własną, szczególną drogą. Znalazło to również odzwierciedlenie w naszym zdecydowanym i niezachwianym wyborze prawosławia i ogólnie Bizancjum, co w dużej mierze przesądziło o naszym oderwaniu się od Europy Zachodniej, która wybrała katolicyzm, a później także protestantyzm.
Minęły już trzy miesiące od rozpoczęcia Specjalnej Operacji Wojskowej (SOW) na Ukrainie.
Pytania podstawowe
Można już sformułować pewne wnioski. Nie chcę rozpatrywać tu aspektów militarnych, które powinni oceniać specjaliści zajmujący się strategiami wojskowymi; zresztą nie o wszystkim można mówić, dopóki trwa walka.
Chciałbym za to zwrócić uwagę na inne elementy, związane wyłącznie z polityką:
– czy Rosja była przygotowana na SOW?;
– co dziś trzeba zrobić dla zwycięstwa?
Generalnie Rosja była na SOW przygotowana.
Obecnie na szczytach władzy rozważane są trzy opcje:
Na Majdanie w latach 2013-1014 nastąpił ostateczny punkt zwrotny. Przy bezpośrednim i otwartym wsparciu Zachodu doszło do zamachu stanu, a rusofobiczny sojusz nazistów i liberałów przejął władzę, łącząc się w coś niepodzielnego w nowym rządzie. Liberalni oligarchowie Poroszenko i Kołomojski pomogli przekształcić Ukrainę w doskonałe państwo nazistowskie. Zachód zażądał Anty-Rosji, a Kijów ściśle przestrzegał tego planu.
Od czasu do czasu trzeba nazwać rzeczy po imieniu. Niedopowiedzenia i półprawdy stwarzają labirynty dwuznaczności, które z kolei tworzą wichry i rwące potoki, gdzie prawda wietrzeje i się rozpuszcza. Idąc szlakiem koniunktury, słowa i wypowiedzi się zniekształcają. W końcu nikt nikomu nie wierzy i wszystko kończy się klęską.
To, z czym mamy obecnie do czynienia na Ukrainie, to wojna. Nie ma już żadnej Specjalnej Operacji Wojskowej (SOW) – to, co mamy nazywa się wojną. Nie wojną Rosji z Ukrainą, lecz wojną kolektywnego Zachodu przeciwko Rosji.
Rosja znajduje się dziś w bardzo szczególnym stanie. Przypomina on rozkrok pomiędzy zamkniętą już przeszłością a jeszcze nie rozpoczętą, choć właściwie rozpoczętą, lecz wciąż nieuświadomioną i niezaakceptowaną przyszłością.
Rzecz dotyczy najbardziej fundamentalnych spraw: stosunku Rosji do procesów globalnych i, przede wszystkim, do kolektywnego Zachodu.
Dwa etapy historii postradzieckiej
Po rozpadzie Związku Radzieckiego przechodziliśmy przez dwa etapy:
Wciągu ostatnich kilku dni na Ukrainie doszło do znaczących zmian układu sił. Trzeba się nad tym całościowo pochylić. Kontrofensywa Kijowa zakończyła się porażką w regionie chersońskim, lecz sukcesem w obwodzie charkowskim. Właśnie sytuacja na Charkowszczyźnie i wymuszone wycofanie się sił sojuszniczych stanowi przełomowy moment. Jeśli odłożymy na bok efekty psychologiczne i całkowicie uzasadnione zmartwienia patriotów, warto i tak stwierdzić, że w całej historii Specjalnej Operacji Wojskowej (SOW) doszliśmy do punktu bez odwrotu.
30 września 2022 roku okazał się przełomową datą w historii. Tego dnia wszystkie ostatnie wydarzenia, już wcześniej mające ogromne znaczenie, dosięgły punktu kulminacyjnego. 30 września ważne było wszystko – nie tylko słowa, czyny i podpisy, lecz również to w jakiej to wszystko odbyło się formie, z jakim wyrazem twarzy i tonem głosu.
dy mężczyzna przestaje być mężczyzną, nie staje się kobietą. Gdy człowiek przestaje być człowiekiem, nie staje się zwierzęciem.
To nie takie łatwe. Ci, którzy zdradzili swą płeć, upadają poniżej krytycznego poziomu, granic okalających obie płci.
Chodzi o zasady. Wprowadzenie systemu bolońskiego stanowiło część szerszego projektu pełnej integracji Rosji ze zglobalizowanym światem, czyli przyjęcia wszystkich norm i reguł Zachodu, który uznaje się za wzorzec globalizacji.
Nie ma szczęśliwych bohaterów, wszyscy oni bez wyjątku są nieszczęśliwi.
Jeśli usuniemy wymiar niebiański, otrzymamy człowieka. Jeśli pominiemy wymiar ziemski, ujrzymy Boga. Ale to właśnie bohater stoi na skrzyżowaniu ziemi i nieba.
18 października w siedzibie prezydenta Białorusi Aleksandra Łukaszenki w Mińsku odbyło się ponad dwugodzinne spotkanie białoruskiego przywódcy z filozofem, ideologiem eurazjatyzmu, prof. Aleksandrem Duginem. Poniżej fragment rozmowy.
