The Fourth Political Theory

beyond left and right but against the center

14.01.2022 - De onrust in Kazachstan heeft het probleem van de post-Sovjetruimte onder ieders aandacht gebracht. Het is duidelijk dat dit op een alomvattende manier moet worden aangepakt. De escalatie van de betrekkingen met het Westen over Oekraïne en de zogenaamde “Russische invasie”, alsook de door Poetin vastgestelde “rode lijnen”, maken deel uit van deze geopolitieke context.

25.12.2021 - De escalatie van de betrekkingen tussen Rusland en de Verenigde Staten na het aantreden van Joe Biden als president en de verslechtering van de situatie rond Oekraïne, alsmede de toenemende spanning aan de buitengrenzen van Rusland (provocerende acties van NAVO-schepen in het Zwarte-Zeebekken, agressieve manoeuvres van de Amerikaanse luchtmacht langs de Russische luchtgrenzen, enzovoorts) - dit alles heeft een volkomen rationele geopolitieke verklaring.

27.11.2021 - De technische benadering van de politiek, d.w.z. het technologisch denken in de politiek, heeft een kritiek punt bereikt in onze dagelijkse politiek in Rusland. Het begon in de jaren negentig, maar interessant genoeg, parallel met de fundamentele veranderingen die in Rusland hebben plaatsgevonden sinds het Poetin-tijdperk, toen vrijwel alles veranderde en de liberaal-westerse koers werd vervangen door een soeverein-patriottische, is de Russische politiek zuiver technisch gebleven (noot van de redacteur: de Duitse socioloog Ernst Topitsch zou “technomorf” hebben gezegd). Bovendien is het van het hoofd van de politieke afdeling van de PA niet minder, maar meer en meer technisch/technomorf geworden.

15.10.2021 - De geleerde, publieke figuur en de meest prominente ideoloog van het Eurazianisme in de moderne wereld, auteur van meer dan 60 boeken over geschiedenis, filosofie en geopolitiek, die alle op de een of andere manier over de Russische gedachte gaan, vertelt Kultura over de weg die Rusland is ingeslagen en welke wegen het land in de toekomst te wachten staan.

09.10.2021 - De wereldwijde stroomstoring van maandag 4 oktober is een echte gebeurtenis. In zekere zin is het vergelijkbaar met een repetitie van het einde van de wereld. Deze vergelijking zou opgaan als we in de wereld leefden. Maar omdat we in duisternis leven, zou het juister zijn om het het einde van duisternis te noemen.

27.09.2021 - De verkiezingen in Rusland zijn voorbij. En het is goed. Het is nu mogelijk om terug te keren naar buitenlandse zaken. Het is het buitenlands beleid dat er echt toe doet. En in dit buitenlands beleid is een uiterst belangrijke en belangrijke verandering in volle gang.

Sergej Mardan spreekt met filosoof Alexander Dugin over hoe het Westen het einde van een tijdperk van overheersing meemaakt

Het land [Ed. noot: Rusland] bevindt zich vandaag in een zeer eigenaardige toestand. Het is alsof het balanceert tussen een verleden dat al afgelopen is en een toekomst die nog niet begonnen is, of liever gezegd begonnen is maar nog niet gerealiseerd of aanvaard is. Dit zijn fundamentele vragen: De houding van Rusland tegenover de wereldprocessen en vooral tegenover het collectieve Westen.

Ontologie en ervaring van de radicale antichrist: semantische, religieuze, sociologische en politicologische aspecten

Door tijdens de SMO de directe confrontatie met het Westen aan te gaan, ook al neemt het Westen zelf deel via zijn Oekraïense proxy-structuur, die geen "land" genoemd kan worden, is Rusland gedwongen zijn soevereiniteit op alle niveaus te verdedigen. Wat de militaire, economische en formele politiek betreft, is dit vrij duidelijk, maar het Westen is veel meer dan een politiek-militair-economische structuur: het is een beschaving met een fundamentele programmacode. Al het andere is van deze code afgeleid: wapens, economie, politiek, cultuur, onderwijs, wetenschap, media, enz. Rusland wordt nu gedwongen de confrontatie aan te gaan met het hele spectrum en, in het algemeen, met de westerse code zelf.

Sinds enkele jaren zijn we getuige van een zogenaamde "migratiegolf" op Europese bodem, een term die door de westerse mainstream media wordt gebruikt. Een term die maar al te vaak wordt gemanipuleerd door de verschillende zogenaamde "populistische" of "nationalistische" krachten. Deze partijen bevinden zich in een software die erin bestaat zich op karikaturale wijze te verzetten tegen een evident kwaad, in plaats van zich te verzetten tegen en een oplossing te vinden voor de oorzaken waarvoor zij direct of indirect verantwoordelijk zijn. Continentaal Afrika heeft nooit een echte onafhankelijkheid bereikt die het in staat heeft gesteld zijn eigen lot in handen te nemen in zijn eigen unieke paradigma. Het is een polycentrisch continent dat nog steeds verstikt wordt door een schadelijke interne politiek die, door een zekere incestueuze endogamie op politiek-economisch gebied, met de Westerse oligarchische heersende klasse, zelf ondergeschikt aan globalistische krachten, Afrika niet in staat stelt vooruitgang te boeken en zichzelf te bepalen. Door de vele realiteiten bij elkaar op te tellen, komen we tot het migratieprobleem, dat ik in vier punten zal uitwerken.

Francis Fukuyama schreef onlangs een tamelijk objectief en evenwichtig artikel over het einde van de Amerikaanse hegemonie. Fukuyama maakte begin jaren '90 haast met de aankondiging van de wereldwijde overwinning van het liberalisme en het einde van de geschiedenis. Later corrigeerde hij zijn standpunt. In een aantal persoonlijke gesprekken met hem raakte ik ervan overtuigd dat hij veel wereldprocessen vrij realistisch begrijpt en fouten in zijn prognoses kan toegeven - een zeldzame eigenschap onder narcistische politicologen die elke dag fouten maken en daardoor nog arroganter zijn.

Nadat Azerbajdzjan de controle over het gebied Nagorno-Karabach had herwonnen, begonnen analisten in toenemende mate een toename van de Turkse activiteiten op te merken, zowel in de Kaukasusregio als, in ruimere zin, in Centraal-Azië. Erdoğan heeft zijn aanwezigheid in de Turkse staten opnieuw geconsolideerd, is begonnen zijn belangen in Georgië te bevorderen en heeft zijn zinnen gezet op Afghanistan, dat ook een grote Turkse bevolking heeft (de Afghaanse Oezbeken).

Het is fascinerend om te zien hoe de westerse democratieën, geconfronteerd met een pandemie, snel veranderen in gesloten totalitaire samenlevingen, gebaseerd op alomtegenwoordige bewaking, het terugdringen van burgerrechten en vrijheden en een steeds harder systeem van repressie.
Italië heeft groene paspoorten ingevoerd die het gezondheidsprofiel van een persoon rechtstreeks kortsluiten - de naam van de vaccinatie, de regelmaat ervan, metingen van elementaire lichaamsprocessen - temperatuur, polsslag, bloeddruk, enz. - met toegang tot bepaalde sociale kansen en politieke rechten. In Italië heeft dit tot consternatie geleid, niet alleen bij populisten, extreme negationisten en anti-vaccinisten, maar ook bij sommige systemisch linkse filosofen - zoals Giorgio Agamben en Massimo Cacciari.

Rusland heeft een nieuwe vorm van anti-liberalisme nodig, een volwaardige beschavingsideologie die het land onomkeerbaar en definitief tot een echte pool en subject in de nieuwe wereldorde maakt. Dit is precies de grootste uitdaging voor Rusland. Strategie, en niet alleen tactiek, bepaalt zowel de toekomst als de overdracht van de macht, alsmede de reeds lang noodzakelijke hervormingen van de macht, het bestuur, de economie, het onderwijs, de cultuur en het sociale gebied. Geen patriottische en soevereine hervorming is mogelijk zonder een volwaardige ideologie in een multipolaire wereld. Maar deze weg is op geen enkele manier verenigbaar met het liberalisme – noch in de randvoorwaarden, noch in de nieuwste post-humanistische en LGBT-uitdagingen.

Rusland bevindt zich, zoals elke staat, op het kruispunt van binnenlands en buitenlands beleid. Deze twee kanten kunnen niet strikt gescheiden worden, aangezien zij nauw met elkaar verbonden zijn.

Daarom zijn binnenlands en buitenlands in de Russische politiek slechts betrekkelijk gescheiden gebieden, waar we het niet hebben over geïsoleerde processen, maar alleen over de overheersing van bepaalde factoren. Binnenlands beleid wordt gedomineerd door binnenlands beleid, buitenlands beleid wordt gedomineerd. Maar zowel deze als hun tegengestelde vectoren en krachten werken soms.

Arktos Publishing zet haar culturele werk voort met de publicatie van vertalingen van hoge kwaliteit van teksten van de Russische politieke wetenschapper en schrijver Aleksandr Doegin. Political Platonism (Arktos, 2019), nu verschenen, bevat Doegins geschriften over de filosofie van de politiek. Het eerste deel van het boek is een transcriptie van het eerste college van Doegins cursus "Filosofie van de politiek" aan de Universiteit van Moskou in 2014. De andere teksten gaan op de een of andere manier over hetzelfde onderwerp.

Vandaag zou het gewoon gevaarlijk zijn om het te vieren. Waarom is dat, zult u zich afvragen? Dante is het symbool van de westerse poëzie, een wereldberoemde klassieker. Dat is waar. Maar ook dit middeleeuwse Italiaanse genie werd niet gespaard voor de guillotine van de politieke correctheid.

In het kader van het "Grote Ontwaken" heeft elke beschaving de mogelijkheid om de globalisering af te wijzen en haar eigen cultuur weer te versterken. Dit zal de verschillende volkeren ook in staat stellen weer te bepalen hoe zij zich willen ontwikkelen. Hoewel het in de ogen van de globalisten een vooruitgang mag lijken om hun eigen kinderen bloot te stellen aan de invloed van gender mainstreaming, drag queens en andere mensen die geloven dat er helemaal geen grenzen zijn tussen mensen, noch tussen geslachten, noch tussen volkeren, ziet de meerderheid van de mensen dat toch anders.

olgens Doegin staat het liberalisme aan de rand van de afgrond – een idee dat overeenkomsten vertoont met Baudets beeld van de teloorgang van de westerse beschaving. „We hebben lang en inhoudelijk gesproken over wat er zou gebeuren als mensen met opvattingen zoals ik en hij die hebben aan de macht zouden komen in Nederland”, vertelt Doegin. „We waren het eens dat de Nederlandse nationale identiteit moet worden versterkt.”

Lees ook dit eerdere interview met Aleksandr Doegin: ‘Toen ik me het fascisme volledig eigen had gemaakt, kwam ik tot een totale verwerping van het racisme en nationalisme.’
Niet dat de twee mannen het over alles eens waren. De Russische denker is geen aanhanger van de natiestaat, zoals Baudet, en is geen tegenstander van de EU („Ik denk dat Europa één moet zijn”).

Hij moet zijn individuele intuïtie vertalen in een doctrine om de toekomstige orde veilig te stellen. Het is vandaag gewoon niet duidelijk. Hij hééft gewoon geen uitgesproken ideologie, en dat wordt steeds problematischer. Iedere Rus voelt aan dat die hyperindividuele aanpak van Poetin een enorm risico is. De propaganda op de Russische televisie wordt steeds stommer. De politieke talkshows op Pervyj Kanal (de voornaamste overheidszender, nvdr.) zijn ronduit idioot. De presentatoren zijn een stelletje liberalen die zich uit financiële overwegingen als conservatieven voordoen. Het is een soort spel: als Poetin van mening verandert, moet de hele propagandamachine mee om. Daarbij nodigen ze voortdurend dezelfde Amerikaanse en Oekraïense idioten uit om het Westen dwaas te doen overkomen. Het is niet overtuigend meer. Begrijp me niet verkeerd: het Westen ís slecht, maar we moeten tenminste de moeite doen om het te bestuderen.

„Populistisch rechts denkt dat Rusland in strijd is met de globalisering, dat het probeert bepaalde conservatieve waarden in stand te houden. In werkelijkheid doet Rusland daar helemaal niets aan. Bij ons is een volkomen normaal, gecorrumpeerd en pragmatisch regime aan de macht, dat de bevolking voorliegt, belazert en exploiteert.”

Hier zit een adviseur van Poetin te vertellen dat het in Rusland niet deugt.

„Zelf ben ik kritisch. Toch is zelfs de vage weerstand tegen de globalisering die de Russische politieke elite om pragmatische redenen voelt, veel beter dan de situatie in Europa. Als we een vergelijking moeten maken, dan is in het Westen het glas leeg, en bij ons halfvol. Daarom oefen ik kritiek uit. Maar vooral op de mensen die ervoor zorgen dat het glas steeds leger wordt, dat de mensheid transformeert naar de virtuele wereld en kunstmatige intelligentie. Dat is de volgende stap na de gender-politiek weet u, de cyber-politiek. Na de gay pride komt de robot pride. Dat is de logica van de algehele dehumanisering die besloten ligt in de technologie.”

Op dit eigenste moment is de oorlog tegen Rusland het onderwerp dat het meest over de tongen gaat in het Westen. Voorlopig gaat het nog slechts om een suggestie en een mogelijkheid, maar het kan harde realiteit worden, afhankelijk van de beslissingen die worden genomen door alle betrokkenen in het Oekraïense conflict – Moskou, Washington, Kiëv, en Brussel.

Ik ga het hier niet hebben over alle aspecten en de historische achtergrond van dit conflict. Ik stel evenwel voor de diepe ideologische wortels van dit conflict hier te analyseren. Mijn concept van de meest relevante gebeurtenissen is gebaseerd op de Vierde Politiek Theorie, wier principes ik uit de doeken heb gedaan in mijn gelijknamig boek, dat in 2012 in het Engels werd uitgegeven door Arktos Media.

Daarom zal ik het niet hebben over de oorlog van het Westen tegen Rusland op het vlak van de risico’s, gevaren, inhoudelijke punten, kosten of gevolgen, maar eerder in de ideologische zin van het woord, gezien vanuit een globale invalshoek. Ik zal derhalve stilstaan bij de zin van een dergelijke oorlog, en niet bij de oorlog zelf (die zowel werkelijk als virtueel kan zijn).

We kunnen vaststellen dat Europa een ware agressiegolf ondergaat van de Verenigde Staten. Laten we er onmiddellijk aan toevoegen dat we hier zeker niet het hele Amerikaanse volk stigmatiseren, maar wel hun leidende klassen, zoals hoge politieke verantwoordelijken, industriëlen, geldschieters en bankiers, strategen, inlichtingendiensten, enzovoort. Sinds het begin van de jaren 1900 kunnen zij hun wereldlijke machtswellust niet meer voor de opmerkzame toeschouwer verbergen. Eén van de door hen gebruikte tactieken is die van divide et impera. De buitenlandse politiek van de VS bestaat  uit het vasthouden van de Amerikaanse hegemonie en het uitschakelen van geo-economische concurrenten. Dit zeker in West-Europa. De buitenlandse politiek richt zich in de eerste plaats tegen de belangen van Europa. Binnen de door Samuel Huntington gestelde Westerse zone zijn de VS tegenstanders-concurrenten van Europa. Een tegenstander die zeer gevaarlijk kan zijn, want hij aarzelt geen seconde om alle mogelijke middelen in te zetten om zijn doel te bereiken, ook de meest gruwelijke. Een gevaarlijke tegenstander die er alles zal aan doen om Europa te verhinderen zich te “emanciperen” en zo vanonder de Amerikaanse vleugels weg te glippen. De zogenaamde “Westerse” wereld – De VS, West-Europa en de Slavisch-Orthodoxe wereld – zouden, gezien de huidige wereldsituatie en de enorme kracht die uitgaat van de islamitische wereld, de handen bij elkaar moeten steken. Dit gebeurt niet. Integendeel. De VS ondersteunen bepaalde islamistische regimes zoals Saoedi-Arabië en Pakistan. Bin Laden is een product van de Amerikaanse veiligheids- en informatiediensten. De Amerikaanse regering houdt halsstarrig vast aan haar pro-islamistische koers, zeker in Europa . Dit wordt opgelegd door de CIA, het Pentagon en de internationale bankiers, lobby’s zoals de ADL, enzovoort. Voor alle duidelijkheid  : ik gebruik de term “islamistisch” en niet  “islamitisch’, omdat ik wens te benadrukken dat de meeste moslims in vrede willen leven, in eigen land blijven en met rust willen gelaten worden. De islamisten zijn een extremistische minderheid.